By this Author: happy glocals

9/2/20 — Paaseiland — Iorana!

Paaseiland of Isla de Pascua (in het Spaans) of Rapa Nui (in het Rapanui) is een Polynesisch eiland in de Stille Oceaan. Het is vooral bekend om zijn honderden Moai of paaseilandbeelden. Ongeveer 42% van het eiland wordt ingenomen door het nationaal park Rapa Nui, dat in 1995 tot Werelderfgoed werd uitgeroepen om de natuurlijke en culturele pracht van dit mysterieuze stukje grondgebied te beschermen.
Iorana! Zo werden we hartelijk begroet op het Paaseiland na een vlucht van 5 uur. Macarena wierp meteen een bloemenslinger rond onze hals en bracht ons naar de hostel. Een betere locatie konden we niet dromen. In een baai met zicht op de Stille Oceaan en op een kwartiertje stappen van de hoofdstad, Hanga Roa.

Van 1 tot 15 februari staat het eiland volledig in het teken van het Tapati-festival. We arriveerden dus op een ideaal moment om ons volledig in te leven in de Polynesische cultuur. Tijdens de dag werden verschillende ambachtelijke en sportieve wedstrijden gehouden. Zo waren er onder andere competities in bloemen- en kralenkransen creëren, ontwerpen en naaien van traditionele (soms wel heel minuscule) klederdracht, textielschilderen, houtsculpturen vormen, loop- zwem- en roeiwedstrijden, paardrijden enz. Tijdens de dag werd er druk gerepeteerd en samen met de kleine Manau oefende ik mee de danspasjes in.
De avonden verliepen feestelijk met allerhande artistieke presentaties in traditionele klederdracht op een alcohol- en rookvrije festivalweide. Rondom de weide werd duchtig gebarbecued en fruitsap geperst.

Met een scootertje reden we van hot naar her want we wilden zoveel mogelijk kunnen zien en meemaken. De om een onverklaarbare reden gezwollen voet van Theo kon de pret niet bederven.
Eerste locatie op onze ontdekkingsreis door het nationaal park was de bijna één kilometer brede krater van de uitgedoofde vulkaan Rano Kau. Het zoetwatermeer in de krater – het grootste op het eiland – was de belangrijkste waterbron voor de inwoners van het oude Orongo. Hun stenen huisjes staan op de rand van de krater. We hebben op onze reis al veel natuurpracht mogen aanschouwen maar wat we nu te zien kregen, was weeral meer dan de moeite waard.

Het strand van Anakena leek een idyllisch huwelijksreis-plekje. Het grootste gedeelte van de kustlijn van Paaseiland bestaat uit scherpe rotsen van zwart basalt maar daar was dit strandje een uitzondering op. Palmbomen, wit koraalzand, zeven gerestaureerde moai-beelden en het ruisen van de zee… Need I say more? Inderdaad… een stukje paradijs op Paaseiland.

Ondertussen bleef Theo hinken met een gezwollen en pijnlijke voet en ondanks onze eigen medische interventie met Ibuprofen en dito zalf werd het alleen maar erger. Ook de traditionele Polynesische geneeskunde - voetbaden en thee van een medicinale plant - gaf geen beterschap.
Dan maar alleen de Rano Raraku-vulkaankrater op. Terwijl Theo me van beneden nauw in het oog hield, en onder een brandende zon, probeerde ik zoveel mogelijk beeldmateriaal voor hem (en jullie) te verzamelen. Bijna de helft van de moai-beelden van Paaseiland, in verschillende grootten en stadia van voltooiing, liggen verspreid over de steengroeve. Ik had er dus wel even mijn werk mee…

Een bezorgde traumatoloog en zijn vrouw, Claudia, die in onze hostel verbleven, hadden Theo al een tijdje in de gaten. Na nauwkeurig onderzoek stelde dokter Herick een ontsteking van de Achillespees vast. Een pijnlijke injectie zonder verdoving, een brace en een voorraad ontstekingsremmers konden de pret echter niet bederven.

In Orongo kregen we een rolstoel om naar de stenen huisjes op de rand van de krater te gaan kijken. Het werd een helse tocht op een smal paadje dat ofwel gevaarlijk naar beneden helde of steil naar boven ging.

Verfrissing vonden we telkens bij de zalige verse ananassappen waar we maar geen genoeg van konden krijgen en onze smaakpapillen maakten we blij met tonijn, vers uit de zee met de lijn gevangen.

30/1/20 — Santiago de Chili — tussenstop in la capital

Vanaf de eerste rij van het bovendek hadden we een geweldig zicht op de weg….en kenden we af en toe ook een spannend moment toen de bus de afdaling inzette net voorbij de grens met Argentinië. Na een comfortabele busrit van bijna een dag kwamen we toe in het super drukke Santiago de Chili. We wisselden onze gegevens uit met Alexander uit Oxford. Een intelligente kerel van 20 die voor hij zijn politieke studies aanvat eerst de wereld wil zien.

Tijdens de eerste taxirit in Santiago kregen we al meteen te horen dat we erg voorzichtig moesten zijn en dat we vooral ’s avonds niet meer op straat moesten lopen. Dezelfde nacht braken hevige rellen uit omdat een politietruck een fan van het lokale voetbalteam Colo-Colo had overreden toen de jonge man na een avondwedstrijd het stadion verliet. Volgens de politie was 30 januari de meest gewelddadige dag van 2020!
We hadden al veel TV-beelden gezien en inmiddels ook met veel mensen gepraat over de chaos in de hoofdstad maar nu we het met eigen ogen zagen, stonden we toch te kijken. We hebben alle begrip voor de rechten en waarden waarvoor de Chileense demonstranten strijden. De vernielingen in de stad echter zijn wel aanzienlijk. Verschillende mensenrechtenorganisaties beschuldigen de veiligheidstroepen van verkrachting, marteling en overmatig geweld wat we trouwens al van verschillende Chilenen mochten vernemen.
Overal wordt gerefereerd naar "Negro Matapacos" ("Black Cop-Killer"), de zwarte hond met de rode bandana. Tijdens de studentendemonstraties van 2011-2013 was deze moedige rebelhond de held van de arbeidersklasse. Hij marcheerde samen met de demonstranten in de straten van Santiago de Chili en verdedigde hen tegen de autoriteiten. Illustrator Maldito Perrito heeft onlangs zijn beeltenis aangepast naar aanleiding van de metro-tariefverhoging. In de afbeelding, die viraal ging op sociale media, huppelt Matapacos over een tourniquet terwijl hij een ondeugende zijwaartse blik werpt, met het woord EVADE geschreven in vetgedrukte letters.
De volgende dag probeerden we af en toe om zo discreet mogelijk een foto te nemen van de schade en/of de protestboodschappen en uit solidariteit kochten we ook enkele protestsjaaltjes.

Nog onder de indruk waren we van een prachtig kunstwerk op de gevel van de ‘Campus Condell de la Academia’ dat de avond voor onze aankomst gefinaliseerd werd. Het kon niet toevalliger.De artistieke creatie toont verschillende ogen en symboliseert twee onderwerpen. Een facet verwijst naar een land dat zijn ogen opende en het andere facet verwijst naar de misbruiken en oculaire verminkingen die zich hebben voorgedaan sinds de eerste dag van de sociale onrusten. Aan het Mosaico Protesta-collectief werkten verschillende groepen en individuele kunstenaars uit Chili en Argentinië mee.

Op onze tweede dag in Santiago kregen we weer uitdrukkelijk de boodschap om de protestzone te vermijden en ’s avonds binnen te blijven. Voetbalfans hadden via verschillende kanalen opgeroepen om een groot protest bij te wonen om de dood van hun vriend te herdenken. Het was een wijze raad want aan de nieuwe schade te zien, was het wederom een heftige nacht geweest.
We bezochten het “Museo de la Memoria y los Derechos Humanos” dat gewijd is aan de herdenking van de slachtoffers van het rechtse regime tijdens de dictatuur van Pinochet. Architecturaal een prachtig museum maar het maakte heel wat gevoelens los; woede, verdriet, verslagenheid. Ongeloof ook over tot welke gruweldaden een mens in staat kan zijn.

Gelukkig is een mens ook tot mooie dingen in staat. Daar is het “Museo a cielo Abierto” in San Miguel het bewijs van. Het Cultureel Centrum Mixart, bracht in 2010 kunstenaars van nationale en internationale faam bijeen om in deze volkse buitenwijk muurschilderingen op de zijgevels te plaatsen. Het project “Van droom tot muur” begon met 10 muurschilderingen en eindigde met 27 artistieke creaties.

Ondanks de korte tijd kregen we toch een eerste impressie van de hoofdstad en die was niet altijd even fraai. Jammer genoeg leven nog heel wat mensen op de straat.

24/1/20 — Centenario — Nostalgie

We verlieten Chili vroeg in de ochtend via de Paso Pino Hachado. De agenten in het douanekantoortje waren super relaxed en in een mum van tijd reden we Argentinië en het natuurreservaat Alto Biobio binnen.
Grote stukken land in de provincie Neuquén stonden in vuur en vlam, het maakte onze rit des te heter. Neuquén betekent voor ons een obligate stop. We klopten aan bij onze favoriete organische boerderij van Carlos en Claudia in Centenario. Zaterdag was het een komen en gaan wanneer mensen uit de onmiddellijke omgeving een voorraad fruit, groenten en bloemen kwamen kopen. De plukboerderij trekt heel wat mensen aan die gezonder willen eten.
’s Avonds gingen we langs bij Jorge en zijn Losamigo Bistro. Hij stond werkelijk paf. Dat we hem een jaar later nog steeds herinnerden én weer langs zijn restaurant kwamen?!? Dan kent hij Theo nog niet goed. Lekkere eettentjes waar ook ter wereld staan immers voor eeuwig in zijn geheugen gegrift.
Met een zak heerlijke bio-groentjes en -fruit die Claudia ons nog toestak, reden we verder richting Mendoza.

27/1/20 — Verblijf in Posada Cavieres — Bij Hans… nog meer nostalgie

Ongeveer een jaar geleden ontmoetten we Ella en Harry op de wijnboerderij van Hans in Maipú. We bleven contact onderhouden en zie nu. Onze wegen kruisten weer. Samen genoten we van de rust en de stilte tussen de druivenranken en puften in de schaduw van de palmen. Want het was er heet, heel heet en al heel lang zo heet, vertelde Hans. De druivenoogst zal dit jaar sneller gebeuren dan gewoonlijk.
Hugo zetten we voor enkele dagen af bij de mega Toyota-garage Yacopini waar hij nog eens grondig onder handen werd genomen. Tip top in orde, stalden we hem voor even op de wine farm waar ook hij tot rust mocht komen.

12/1/20 — Tinquilco — Bevoorrechte gasten in het oudste nationaal park van Chili

We volgden het Circuito Sietelagos verder noordwaarts en reden langs het Villarrica-meer naar het Nationaal Park Huerquehue. Hiervoor moesten we onze belofte aan Hugo om geen onverharde weg meer te rijden verbreken. De campings zagen er niet echt aantrekkelijk uit maar het volledig in hout gebouwde huis van de veelzijdige Patricio wel! We werden hartelijk ontvangen en mochten Hugo in zijn tuin parkeren naast de schuur met prachtig groen dak.

Het pre-Andes park, 12.500 hectare groot, is gekenmerkt door zijn bergachtige geografie, kristalheldere meren en lagunes en je kan er vele en lange wandelingen maken. Zoveel dat het soms moeilijk was om te kiezen. Dus bleven we drie nachten ipv twee. De eerste dagen was het heel koud en regende het. Voor de verandering :-). Bijgevolg haalden we geregeld een Monopoly-spel uit de rekken en kochten we avenidas,, casas en hoteles bij de vleet.

Zodra het weer droger werd, trokken we onze wandelschoenen aan en deden stevige wandelingen in het park. Uiteindelijk bleven we een hele week. Op een avond na, waren er geen andere gasten in de hostel en dat konden we echt niet begrijpen. Ook hier hangt weer dat benauwende gevoel dat er nog slechtere tijden zullen aankomen.
We verdeelden onze tijd tussen wandelen, eindeloos filosoferen, heerlijk en gezond eten - want Pato bleek ook nog eens een uitmuntende kok te zijn - en relaxen in de tuin of op het terras.
Ontbijten deden we met onze vriend Martín die iedere ochtend klaar stond voor een portie vlieg of coliguacho. Wie had ooit kunnen denken dat we dikke vriendjes zouden worden met een hagedis :-) ?!?
Pato deelde ook met plezier zijn passie voor Chileense wijnen en prachtige muziek en hij kon uitvoerig over de geschiedenis van zijn land vertellen. We hadden een fantastische tijd op deze magische plek en moe (van het nachtelijk filosoferen) maar voldaan trokken we verder.

19/1/21 — Boca Budi — Mari mari kompu che!

De drukke vakantieoorden Pucón en Villarrica - een hemelsbreed verschil met het rustige Tinquilco - lieten we met plezier achter ons en we vervolgden onze reis richting Temuco in de Araucanía-regio. Hoe meer onze route westwaarts afboog richting kust en Stille Oceaan, hoe dieper we in Mapuche-territorium kwamen.

Hoe groot kan het contrast zijn....

Overal in de zone wapperde de vlag van de Chileense Mapuche-natie en maakten rukas (het traditionele Mapuche-huis) deel uit van het landschap. Tijdens de rit leerden we alvast enkele woorden Mapudungun (de taal van de Mapuche). We lieten ons te dikwijls verleiden door de spotgoedkope keuken en aten een overdaad aan cazuelas (Chileense stoofpot) en sopaipillas (een gefrituurd plat broodje).

Boca Budi, op een heuvel en met zicht op zowel het Budi-meer als de oceaan werd voor even onze volgende thuishaven.
In het nabijgelegen dorp Puerto Saavedra stond alles in het teken van een katholieke feestdag ter ere van San Sebastian, de beschermheilige van de stad. Duizenden gelovigen kwamen naar de misvieringen en bijgevolg liep het verkeer helemaal in de war. Aansluitend vond een driedaagse markt plaats waar we gewapend met camera en een basis Mapudungun enkele jonge en oudere bezoekers konden ontroeren.

Op 22 mei 1960 vond de grootste aardbeving in de geschiedenis plaats en het epicentrum bevond zich in de regio Araucanía. Echter enkele uren na de aardbeving volgde een tsunami. De wegtrekkende zee maakte dat in sommige delen het land tot drie meter daalde, en in andere delen het land steeg. Daardoor zijn verschillende kleine eilandjes ontstaan waar Mapuche opnieuw hun intrek namen.
De enige manier om de eilandjes te bezoeken is per boot. Met de Chileense Vivi reden we naar Isla Huapi waar Juanito ons met zijn bootje stond op te wachten. Hij roeide ons naar Isla Llepo waar we hartelijk ontvangen werden door Néstor Chávez. De gewezen leraar uit Santiago, runt er ‘La Voz del Budi’. Met zijn radio entertaint hij de Mapuche-bevolking met lokale en internationale muziek - hij heeft zelfs Jacques Brel in zijn archief - en interviewt hij met veel enthousiasme twee happy glocals uit België. Maar nog belangrijker dan entertainen is zijn permanente communicatie met weerstations, politie en leger zodat hij de geïsoleerde eilanden tijdig kan informeren bij mogelijke natuurrampen.
Op weg naar Cerro Maule, een van de mooiste plekken in de omgeving om de zonsondergang te zien, liepen we vast. De weg is er als gevolg van de voorbije natuurrampen namelijk ingestort. Een naar zicht is dat.

Omdat we ondertussen al heel wat spulletjes verzameld hadden, maakten we een doos klaar voor onze families om meer ruimte in ons huisje te krijgen. Gauw even langs de dichtstbijzijnde post dachten we. Het kostte Don Hector bloed, zweet en tranen om de formulieren voor verzending in orde te krijgen. Als dat maar goed komt! Twee uur later konden we eindelijk vertrekken.

22/1/20 — Malalcahuello — Tussen twee vulkanen

Vanaf de kust reden we terug landinwaarts en hielden halt in een klein (ski)dorpje tussen de vulkanen Lonquimay en Tolhuaca. Het natuurreservaat Malalcahuello-Nalcas stond op onze to-dolijst want het is een van de meest dramatische landschappen in de Araucanía-regio. Met genoeg water in onze rugzak en een dosis goede moed trokken we door het winderige en verlaten woestijnlandschap van zwart zand, as en lavastenen. Klauteren en puffen was het naar de top van de krater ‘Navidad’. De kerstkrater werd zo genoemd omdat hij in 1988 op kerstdag werd gevormd toen vulkaan Lonquimay zijn top in de lucht blies. Uitgeput en met zand tussen de tanden en steentjes in de schoenen keerden we terug naar de auto waar een schattig en bemoedigend briefje onder onze ruitenwisser stak. Ongetwijfeld een landgenoot die het Belgisch kenteken had opgemerkt. We hebben nooit geweten wie het geweest was. Verkoeling zochten we tijdens de volgende wandeling in de bossen in de schaduw van de gigantische apenbomen.
Onze, voorlopig, laatste avond in Chili brachten we door in een barretje in het bijzijn van een Italiaanse schoendesigner en de Belgische Julie die net aan een workaway-job begon.

==7/1/20 — Circuito Sietelagos — Een waterval meer of minder…==
Omdat het vijf dagen op rij ononderbroken stortregende en alles in de auto vochtig en klammig werd, kozen we opnieuw voor een kamer in een hostel. Neltume ligt op het Circuito sietelagos (route van de zeven meren). Rondom liggen prachtige meren en actieve vulkanen…alleen konden we ze niet zien. Dus geloofden we ‘de boekskes’ en het internet en bleven we aan de kachel gekluisterd. Overvloedige regen en koude (11 graden ipv 27), de protesten en de economische situatie in de buurlanden maken dat er momenteel heel weinig toerisme is en dat konden we heel goed merken. In Chili kwamen we tot nu toe nog maar weinig overlanders of andere toeristen tegen.
Na 6 dagen van onophoudelijke regen en koude kwam uiteindelijk een schuchter zonnetje tevoorschijn. Halleluja!!! Goed nieuws! Het minder goede nieuws… daar zijn de coliguachos weer. We besloten om het Reserva Biológica Huilo-Huilo in te trekken. In tegenstelling tot de andere parken die we al bezochten is het Huilo-Huilo natuurreservaat een particulier project voor ecotoerisme… mét winstoogmerk.
Het werd in 1999 aangelegd, beslaat 600 km² inheemse bossen en is eigendom van de zakenman Víctor Petermann. Hij kocht de grond in de jaren negentig en gaf het een hoog Disney-gehalte. De natuur is werkelijk adembenemend. We kochten een ticket voor 3 opeenvolgende dagen. Dik tegen onze zin moesten we “een oranje polsbandje” aan en volgden de wandelpaden naar de verschillende watervallen. De regen van de voorbije dagen had er een ferme modderboel van gemaakt maar juist om die reden waren de watervallen flink gezwollen.

In Puerto Fuy spraken we af met Nano en vaarden er op het Pirehueico-meer. We zagen pareltjes van villa’s net niet genoeg verdoken in de bossen zodat we ze toch konden spotten. Het was open hemel en we konden eindelijk de samengestelde vulkaan Mocho-Choshuenco zien.
We sloten het hoofdstuk Huilo-Huilo af in het “Museo De los Volcanos” dat de evolutie van de aarde toont vanuit de oerknal. De architectuur van het museum is net als de hotels in het natuurreservaat bijzonder. Op het moment dat we toekwamen, mochten we totaal onverwacht en als enige buitenstaanders met een select groepje genodigden de opening van een nieuw gedeelte in het museum bijwonen. Daarna volgde een presentatie van María Teresa Ruiz González, een Chileense astronome met internationale bekendheid, en nog werden we niet uitgesloten :-).
We mochten zelfs op de voorste rij plaats nemen!