By this Author: happy glocals

Het vertrek

21 oktober 2018
Na enkele hectische weken en een hele korte nacht rijden we richting Antwerpen. Gelukkig is het zondag en is er voor de verandering eens geen file op de weg. We kunnen rustig onze tickets ophalen in het Centraal Station en treinen naar Schiphol. Hoewel goed op tijd wandelen we toch maar goed door, want je weet maar nooit hoe vlot of hoe tergend traag de douane verloopt.
Het inchecken gaat als vanzelf maar dan…Een uiterst strikte douanecontrole. Mijn douanebeambte is niet van de poes. Ik haal laptop, Kindle en gsm netjes uit mijn rugzak maar er worden verschillende ‘dubieuze’ spullen gescand. Rugzak open maken. Camera uit de cameratas, extra lens uit de hoes, oplader, … praktisch de hele inhoud van mijn rugzak wordt nog eens afzonderlijk gescand en … onverdacht bevonden! Dat was even spannend. Of ik in de toekomst alles wat maar elektrisch is afzonderlijk in het bakje wil leggen? Pfff. Maar nu... alles terug netjes ingepakt krijgen. Theo nam een andere rij en ging zo door de controle. Zo zie je maar.
Iets na 21.00 uur stijgen we op. Ondanks de kou - de airco staat veel te hoog - dommelen we na het avondeten toch in. Als we de luchthaven van Buenos Aires bereiken, zijn we - samen met nog vele andere reizigers - onderkoeld.
Dat wordt een minpuntje op het evaluatieformulier.

Snel, sneller, snelst

22 oktober 2018
Na een vlucht van 14 uur nemen we een taxi naar de terminal van de Buquebus ferries en hopen de rechtstreekse ferry naar Montevideo van 07.30 uur nog te kunnen halen.
Wow! even wennen aan de Zuid-Amerikaanse rijstijl. Onze chauffeur baant zich een weg door de drukke ochtendspits en houdt hierbij vooral geen rekening met het gebruik van baanvakken. Hij zwiept nonchalant van links naar rechts terwijl hij een betoog afsteekt over de slechte economische situatie in Argentinië.
Het is 07.20 uur als we toekomen en snellen naar het loket. Eerst wat gemopper maar dan beslist iemand dat we toch nog mee kunnen als we heel snel zijn. In een mum van tijd regelt de loketbediende onze tickets, en onze bagage verdwijnt op de loopband. We rennen de roltrap op, lopen onder begeleiding langs de douane voor de noodzakelijke inreisstempels, en dan de gangen door.
"Adelante, adelante!” weerklinkt het langs alle kanten. Willen ze ons nog wat meer stressen of wat!? Een andere bediende duwt nog snel een wit doekje in onze handen en de bemanning staat ons op te wachten. Mission accomplished! We zitten er op. Het witte doekje blijkt een paar wegwerp overschoenen te zijn. Nieuwe tapijten misschien? We zullen het nooit weten. In labo outfit ploffen we neer.

Dit scheelt een hele dag. De volgende rechtstreekse ferry was immers pas om 16.00 uur.
Er staat een frisse wind in Montevideo en dat maakt onze wandeling met pak en zak naar het hotel even iets aangenamer. En we mogen ook meteen in de kamer. Alles zit mee vandaag.
Veel fut hebben we echter niet meer en we duiken ons bed in om te bekomen van de lange reis.
Onze magen knorren. Een douche doet wonderen. We besluiten de stad in te gaan en een late lunch te nemen. We slenteren door de smalle straatjes van het oude centrum met hun koloniale gebouwen. La Fonda is een heerlijk Almuerzo café met lekkere organische gerechten. Weer een voltreffer.
We wandelen nog even langs de rambla waar kinderen op hun fietsjes rijden, mensen aan het joggen zijn en verliefde koppeltjes hun maté delen. Yerba maté is een kruidige thee, die de hele dag, door Uruguayanen wordt gedronken. Overal op straat zie je wel iemand met een thermoskan onder de arm en een kopje in de hand. Mensen nemen plaats op de zitbanken langs de rambla en wachten tot de zon langzaam wegzakt in de Rio de la Plata. Wij houden het vandaag voor bekeken, keren terug en zakken langzaam weg in een diepe slaap.

Paperassen

23 oktober 2018
Na een heerlijk lange nacht voelen we ons uitgeslapen en fit genoeg om met alle administratieve rompslomp te starten om onze auto later in de week te kunnen oppikken.
Eerste stop is het kantoor 'Dirección National de Migración' dat onze Certificado de Llegada moet bezorgen. We zijn aangenaam verrast over hoe vriendelijk en behulpzaam de Uruguayanen zijn. Het is even geleden dat we ons Spaans nog moesten boven halen dus het is even wennen om iedereen goed te begrijpen en gepast te antwoorden. Maar tot hiertoe worden we overal met de glimlach onthaald en bediend.
De Certificado de Llegada is in minder dan een half uur geregeld.
Volgende halte is het kantoor van KMA, de agent van Grimaldi. Hun kantoor bevindt zich in een majestueus koloniaal gebouw, de Imperial Building, op de 9^de verdieping. Pracht en praal maar ook hier weer een vriendelijk ontvangst en alle formaliteiten worden in een half uurtje geregeld. Nog een halte te gaan vandaag: het kantoor van Eduardo Kessler, de lokale agent aanbevolen door Seabridge die de inklaring van onze auto in de haven mee zal afhandelen. Het kantoortje dat zich ook in een mooi koloniaal gebouw bevindt, dateert echter nog uit de jaren stillekens. Ik verbaas me er zelfs over dat ze al een computer hebben. Eduardo is er niet maar zijn bediende - de Uruguayaanse versie van Sean Connery - laat verstaan dat hij op de hoogte issh van onze komssht. Ik wil niet in herhaling vallen maar ook hier worden we weer hartelijk ontvangen en onmiddellijk geholpen met de rest van de paperassen.
Het is half een ’s middags als we met de hele administratie rond zijn. Het is nu wachten op het cruciale telefoontje van Eduardo Kessler dat de Grande Argentina is toegekomen. Aankomst van het schip is voorzien voor overmorgen.

Tijd om te city trippen dus. We hebben geen zin om alles uit te pakken en nemen enkel een gsm mee om wat snap shots te maken. We starten aan de Plaza Independencia. Het levendige plein ligt in het oude stadsdeel ‘Ciudad Vieja’. Dit onafhankelijkheidsplein is het belangrijkste plein van de stad. Midden op het plein staat een monument voor José Gervasio Artigas, een groot strijder voor de onafhankelijkheid van Uruguay. Van hieruit gaan we langs de populaire hoofdstraat 18 de Julio. De straat is genoemd naar de dag dat de grondwet van Uruguay is geschreven. Het is er een drukte van jewelste. Gelukkig zijn de omliggende straten enkele richting zodat we telkens maar een kant in het oog moeten houden bij het oversteken. Imposante gebouwen, het ene in een al wat betere staat dan het andere, afwisselende architectuur, pleintjes, fonteinen en veel verkeer dus. Opvallend zijn de in Belle Epoque- en Art-deco stijl opgetrokken gebouwen en kunstige graffiti op muren of vervallen huizen. Het zonnetje schijnt af en toe maar er staat een gure wind wat maakt dat we het ene moment puffen en het andere bevriezen. We houden vol tot aan het Palacio Legislativo en merken dat we al een paar uur op stap zijn. We keren terug via het Centraal Station General Artigas dat we niet kunnen bezichtigen. Het is in vervallen staat en helemaal omheind. We keren terug langs de zijstraten en door een wijk waar je kennelijk alles vindt in verband met auto’s; van de concessiehouders over werkplaatsen tot distributeurs van auto-onderdelen. Wat ons meteen opvalt is de vertegenwoordiging van Chinese automerken waaronder BYD, Geely en Chery. Vanochtend nog zagen we ook al een delegatie Chinese hoogwaardigheidsbekleders op een event in het MUMI Museo de las Migraciones. Ja hoor, China is druk bezig de wereld te veroveren.

Vanavond eten we in Parilla La Otra in de wijk Pocitos. Ik had het adresje toevallig ergens gevonden op het internet met de vermelding dat hier alleen Uruguayanen komen eten. Hoewel veel van de gebouwen modern zijn, blijkt Pocitos eigenlijk een van de oudste buurten van Montevideo te zijn. Het is ons meteen duidelijk dat dit de betere - of liever de chiquere - buurt is. Poepchique winkels, duur uitziende fitnesscentra, stijlvol geklede mensen. Het restaurant is gelukkig gemoedelijk, heel betaalbaar en er zitten inderdaad alleen maar locals. Onze maaltijd valt echter tegen. Jammer, want Theo keek zo uit naar dat eerste malse stukje gebarbecuede vlees.

Zie ginds komt de cargoboot uit Antwerpen aan

24 oktober 2018
De boot is nog niet in zicht dus gaan we er nog een extra dagje city trippen. Deze keer verkennen we het oostelijk deel van de stad en gaan gewoon alles op ons laten afkomen. Via de Rambla gaat het richting Parque Rodó een van de beste wijken van de stad lezen we later op het Internet. Hier liggen ook enkele faculteiten waaronder die van architectuur, design en urbanisme. Het toeval wil dat er een tentoonstelling loopt van de eindwerken rond urbanisme in de stad en we gaan even een kijkje nemen. Deze wijk kent voornamelijk laagbouw. Prachtige Art-deco gevels waarbij die van de Mercado Pablo Ferrando in het oog springt. Als we dichterbij komen, merken we dat het een overdekte food market is. Deze oude meubelfabriek met meer dan 2000 m² erfgoed dateert uit het eerste decennium van de vorige eeuw en werd volledig gerestaureerd. Nu biedt het plaats aan een 15-tal lokale leveranciers. Honger en dorst zijn het beste excuus om hier neer te strijken en we zijn blij met deze vondst.

We struinen door de straten en bezoeken het Espacio de Arte Contemporáneo. Vooral het zeester vormige gebouw trekt onze aandacht. De muren en hallen in de vleugel van de voormalige Miguelete-gevangenis, die gevangenen tussen 1888 en 1986 huisvestte, is omgevormd tot een ruimte voor de tentoonstelling van avant-garde creaties door Uruguayaanse en buitenlandse kunstenaars. We moeten de ‘cellenblokken’ helaas delen met een bus mega luidruchtige schoolkinderen. Pas als ze vertrokken zijn, kunnen we de kunstwerken in ons opnemen maar echt onder de indruk zijn we niet.

Op onze terugweg stappen we nog het Teatro Solis binnen, het belangrijkste theater in de stad en een van de grootste in Zuid-Amerika. We zijn te laat voor een rondleiding maar kunnen nog wel de fotogalerij doorlopen. We gaan nog gauw een lokaal sim-kaartje kopen en kunnen meteen de update van onze boot volgen. Hij is er bijna…. We steken nog gauw een empanada achter de kiezen en wandelen richting hostel een laatste blik op het water werpend. Nog geen Grande Argentina in zicht. Maar 's avonds krijgen we bericht van Marine Traffic “Grande Argentina arrived at Port Montevideo at 2018-10-24 19:59 local time”. Yes, hij is er. En nu maar hopen dat onzen Hugo erbij is.

Bankstress

25 oktober 2018
Onze ochtend verloopt stressvol. Om een of andere reden kunnen we geen cash geld ophalen. We hebben de afgelopen dagen zowat alle ATM’s afgelopen maar zonder succes. We konden al wel altijd met een kaart betalen in winkels of restaurants dus we begrijpen echt niet waar het probleem zit. We chatten ook bijna de hele voormiddag met de support afdeling van N26 die beloven de settings van de debetkaart te resetten en we hopen dat de zaak hiermee geklaard is. Niets is minder waard. We proberen in alle banken op alle mogelijke manieren en met alle kaarten die we bij ons hebben. Nada!! We zetten het probleem even opzij en wandelen richting haven in de hoop een glimp te kunnen opvangen van de Grande Argentina. En ja hoor, daar ligt hij! We leggen de man aan de gate uit dat de boot met onze auto gearriveerd is en vragen of we even binnen mogen om een dichterbij een foto te kunnen nemen. Hij moet er eens om glimlachen maar begrijpt ons enthousiasme en laat ons door de tourniquet en groot is onze vreugde als we in de verte ook het dak van onze auto herkennen. Hij is er! Nu zijn we echt zeker. We gaan hem gauw even knuffelen. De bumper is helaas beschadigd maar op het eerste gezicht lijkt de binnenkant ongeschonden en zit alles nog precies op de juiste plaats.

Pff een zorg valt van ons af. Eerst een koffietje. In The Lab komen we aan onze trekken, ze schenken er heerlijke cappuccino. Er is free wifi dus blijven we de support afdeling van N26 achtervolgen want we hebben morgen cash nodig om de auto te laten inklaren. We passeren het kantoor van Eduard Kessler om hem ons probleem uit te leggen. Eduard Kessler ontvangt ons in hoogst eigen persoon en benadrukt dat we ons zeker geen zorgen moeten maken omtrent de betaling van zijn diensten. “Todo estará bien”, dixit Eduardo. Hij raadt ons aan om de Banco Republica te proberen, net bij hen om de hoek. Ook hier weer geen succes dus trekken we een nummertje en wachten onze beurt af in de hoop dat een loketbeambte ons kan verder helpen. Die beweert dat het probleem te wijten is aan de chip op onze kaarten. Bizarre uitleg maar we wisselen voor alle zekerheid de nodige Euro’s in voor Amerikaanse dollars. Probleem van de baan, althans voorlopig. Het is ondertussen al ver in de namiddag als we eindelijk kunnen relaxen. Op onze weg komen we een nieuwe bank tegen; de Banco Itaú. Zouden we toch niet? Ik probeer als eerste en bingo! De briefjes rollen uit de automaat als ik een bedrag net onder de maximum limiet probeer af te halen. Theo doet hetzelfde en ook bij hem rollen ze uit de machine. Geen cash probleem meer voor het vervolg van de reis. We stappen richting de oude communicatietoren van Montevideo voor een panoramisch overzicht van de stad vanop 80 meter hoogte. Door heel het bankgebeuren zijn we de tijd uit het oog verloren en zijn we te laat voor de rondleiding. Dan maar een tangoles bewonderen op het plein voor het gebouw omringd door een penetrant wietluchtje. Want dat Uruguay het wietwalhalla is, dat mochten we al verschillende keren ondervinden. We laten ons verder meevoeren door wat ons opvalt in en rond de straten van Cordón.

De avenida Soriano is een opeenvolging van zowat alle types onderwijs; van kleuterscholen tot colleges. Ze liggen allemaal op dezelfde baan en naast elkaar. Op het moment dat we er langs lopen zijn de scholen net uit. De meeste kinderen dragen een schort over hun kledij, de ene al wat gekker dan de andere. De meest courante lijken op witte labojassen maar hebben bovenaan een hele grote blauwe strik. Meisjes en jongens dragen dezelfde witte schort met een grote blauwe, satijnen strik. Ze lijken wel mini professortjes.
We blijven versteld staan van de mooie architectuur, jammer dat de gebouwen zo vuil en verloederd zijn. We vragen ons af hoe dit in nabije toekomst zal evolueren en hopen dat ze niet zullen moeten wijken voor de talrijke nieuwbouwprojecten die op stapel staan.
We nemen een extreem late lunch, of noem het een vroeg diner, in bar Álvarez in de oude stad en bereiden ons in gedachten voor op de ontvangst van onze auto en nieuwe avonturen.

El chiquitito

26 oktober 2018
We moeten vandaag om twee uur bij Eduardo zijn voor de inklaring van onze auto. We checken alvast uit en samen met nog enkele andere gasten van de hostel trekken we de stad in met Arturo, gids van dienst, die ons eerst naar de Mirador Panorámico brengt voor een 360º overzicht van de stad. Vanop 80 meter hoogte hebben we een prachtig uitzicht over de stad en we zijn onder de indruk van hoeveel we gezien en gewandeld hebben. Daarna springen we nog gauw het Subte Exhibition Centre binnen, het centrum voor hedendaagse kunst waar een fototentoonstelling loopt.

Onze zenuwen staan echter hoog gespannen en we maken dat we op tijd op het kantoor van Eduardo zijn. Stipt twee uur bellen we aan, Ellen en Ulf en hun twee kindjes vervoegen ons, zij hopen ook hun auto op te kunnen halen. Eduardo komt gespannen het kantoor binnen. Hij mist nog een klant die hij maar niet kan bereiken. Een half uur later zijn Klaus en Kristine opgespoord, we pikken hen op aan de haven. Iedereen is enthousiast. Alle 3 de auto’s zien er, op wat krassen na, intact uit.

We krijgen de sleutels en kunnen nu ook de inboedel checken. Alles ziet er nog altijd spic en span uit, en op het eerste gezicht is er niks gestolen. Eduardo is onze held. Hij begeleidt ons naar het douanekantoortje waar twee beambten het nodige doen om alle drie de auto’s in te klaren. YES, het is gelukt. Daar gaan we; wij met onze kleine, Ulf met zijn mobilhome en Klaus met de vrachtwagen.

Wij rijden meteen naar de hostel om onze bagage op te pikken want we willen voor het donker in Paraiso Suisso geraken waar we ons kunnen installeren. Maar het is al donker als we in Jaureguiberry arriveren. We zijn doodmoe maar moeten ons hele huishouden nog in orde krijgen. We hebben een deel van ons bed achter de cabine getimmerd voor de overtocht, dus … inderdaad zonder bed wordt het moeiljk slapen vannacht.

Matrassen, lakens, dekens (en nog veel meer) die voor de overtocht netjes inpakt moesten zijn, moeten nu - ook liefst netjes :-) - uitgepakt en doe dat maar eens op 2 m²!
We slapen als een roos.

Nutsvoorzieningen

27 oktober 2018
We worden vroeg gewekt door een fluitconcert en (re)organiseren ons huisje op wielen nog een laatste keer. Wanneer alles zijn definitieve plek heeft, vullen we de watertank en rijden richting Piriápolis om de gasfles te laten vullen. Om de wachttijd te doden, slaan we boodschappen in en gaan we lunchen in een gezellig eethuisje en halen een frisse neus op het strand.
We zijn er bijna klaar voor.