By this Author: happy glocals

13-14 December 2018
Onze tent staat te flapperen. Er is een hevige wind opgekomen en het regent pijpenstelen. Hier eindigt voorlopig ons verhaal in Pucatrihue. We laten de kust achter ons en keren terug richting Lake District. Zonder het te weten, komen we in een hipper gedeelte van Osorno terecht. Hip gaat meestal hand in hand met trendy koffiebarretjes en ‘latte art’. Ik word helemaal hot als we een perfect geschonken kopje cappuccino krijgen. Mijn dag kan alvast niet meer stuk! Zelfs niet met dit snertweer. We beschouwen elke regenbui als een gratis wasbeurt voor Hugo.
De reclameborden langs de Panamericana Sur prijzen Tecnología Alemana aan. Siemens, Rodenstock, Stihl, BASF, Bayer en ondertussen entertaint radio Bio-Bio ons met lokale deuntjes. Puerto Varas is een pittoresk dorpje aan het Llanquihue meer dat heel Europees aandoet. Eind negentiende eeuw vestigden zich hier Duitse kolonisten en hun invloeden zijn nog altijd merkbaar. Van de architectuur tot in de keuken. In de café’s schenken ze Duits bier en bijna overal worden küchen geserveerd. Normaal gezien zouden we een prachtig zicht moeten hebben op de vulkanen Osorno en Calbuco die - bij goed weer dus - hoog boven het meer uittorenen. Wij springen over plassen, schuilen onder luifels en wippen winkels binnen maar er komt geen einde aan de nattigheid. Overal staan kerststalletjes en in de winkels is de traditionele soundtrack vervangen door een Chileense jingle bells versie.

Puerto Octay ligt aan de andere kant van het Llanquihue meer. Het is er mistig en vredig. Een zakdoek groot maar op onze korte wandeling passeren we wel vier evangelische kerkjes waar uit volle borst gezongen wordt. Puerto Octay wordt grotendeels bevolkt door indianen. Ze kijken schroom en achterdochtig. Hier en daar schuift een gordijntje dicht of draait iemand zijn hoofd weg. Een vreemd gevoel.

We rijden rond het meer met zijn grote oude huizen typerend voor de Duitse kolonisatieperiode. In Frutillar is de sfeer helemaal anders. Maar hier zijn ze het gewend om toeristen te zien. Frutillar is een creatieve stad en getuigt van een 150-jarige levendige muziekgeschiedenis. In 2010 kreeg de stad een concerthal van wereldklasse - het Teatro del Lago. Het staat aan de rand van het meer en is de grote internationale trekpleister. Frutillar werd in 2017 uitgeroepen tot de eerste Unesco ‘Creative City of Music’ in Chili en organiseert het hele jaar door nationale en internationale evenementen. Jammer genoeg is de eerstvolgende vertoning van ‘Cascanueces’ (De Notenkraker) pas op 21 december en dat is te ver weg om een avondje ballet te plannen. Behalve het opvallende theater heeft het stadje niet veel in petto. Het doet opnieuw heel Duits aan en er is zelfs een Duitse school.

(c) Expedia.mx

Morgen wordt de eerste editie van de "Frutillar Triathlon 2018" gehouden met 300 atleten uit Chili en Latijns-Amerika en tussen de regenvlagen door brengen de organisatoren en sponsors alles in gereedheid. De weg rond het meer wordt afgesloten en wij keren terug naar het rustige Puerto Octay. Het klaart ondertussen op en we rijden via het hoogste punt het stadje binnen.

Van hieruit hebben we een overzicht over de stad. Er staat een zitbank om te genieten van het mooie uitzicht. Op die bank zit een oude man vergezeld van een klein wit hondje. Hij doet ons meteen denken aan onze buurman Hugo, die overleed op het moment dat wij onze auto op de boot naar Montevideo zetten en naar wie we onze auto genoemd hebben. Dat is voor ons een aanleiding om hem aan te spreken. Theo neemt het initiatief en toont hem foto’s van Hugo met Pruts, zijn hondje. Manuel, zo heet de man, is 75 jaar en treurt om het overlijden van zijn vrouw. We hebben een boeiend gesprek, ja zelfs in het Spaans, over de dingen des levens. De zon begint hevig te branden, de tijd vliegt voorbij en voor we het weten zijn we al twee uur aan de praat. Carlita, het hondje van Manuel, wordt ongeduldig. Manuel brengt ons naar het nabijgelegen kerkhof waar een zachte bries wat verkoeling brengt en waar we uitzien op de Osorno vulkaan. We sluiten de avond af met een gemeende brede glimlach en een ‘ussie’.

Eiland hoppen

15-16 December 2018
Op aanraden van Manuel vervolgen we de Panamericana Sur naar de fascinerende Chiloé-archipel, ten zuiden van het merengebied. Even genoeg vulkanen gezien. ’Overlander boredom’ :-). Het hoofdeiland, Isla Grande, is het op een na grootste eiland van Zuid-Amerika. We nemen de ferry in Puerto Montt en hebben weer geluk.

Zonder dat we het willen, komen we als laatste aan en kunnen direct mee op de boot. De eindbestemming van onze ferry is Ancud een kleine badplaats met vissershaven. Het is berekoud en er raast een gure wind maar de Chilote mensen hebben daar duidelijk geen last van. De meesten lopen er gewoon op zijn zomers bij in een T-shirtje met korte mouwen en dat terwijl het 12 graden is!!!

We hebben een cabaña geboekt voor een nacht in de hoop alles te kunnen drogen en opwarmen. Op aanraden van de zoon des huizes eten we in een lokaal restaurant zalm en na wat vertaalhulp van Mr. Google bestelt Theo een copieus schelpdierengerecht.
De cueca, de nationale dans van Chili, zorgt voor ambiance. ’s Avonds steken we de houtkachel aan en ik kruip in mijn pen.

De volgende dagen laat het zonnetje zich van haar beste kant zien. We nemen de ferry naar Isla Quinchao, het meest toegankelijke eiland aan de oostkust om er een glimp op te vangen van het traditionele Chilote-leven in de kustdorpjes Dalcahue, Curaco, Calbuco, Quinchao, Achao…
Omdat Chiloé meer dan driehonderd jaar geïsoleerd werd van het vasteland van Chili is er weinig van het langzame tempo van het eilandleven veranderd en daar hebben wij nu eens niks op tegen. Wij houden van dat gemoedelijke sfeertje en vullen onze dagen met kuieren langs artesania marktjes, vissersbootjes gadeslaan, een kerkje bezoeken, dolfijnen spotten en van tijd tot tijd een pisco sourtje drinken, de Zuid-Amerikaanse klassieker.

17 December 2018
We keren met de ferry terug naar Isla Grande en bezoeken er de hoofdstad Castro halverwege de haven van Quellón waar we later de ferry naar Chaitén zullen nemen. Castro is de derde oudste stad in Chili en werd gebouwd op een klein voorgebergte aan het begin van een fjord van 20 km. Behalve de felgekleurde palafitos - vissershuizen op palen - aan de waterkant zijn er weinig overblijfselen van het oude Castro. Want verder is de stad heel kosmopolitisch. De hoofdstad van de archipel is luidruchtig maar behoudt toch zijn lokale Chilote-karakter. Langs de belangrijkste straten staan stalletjes met street food, groenten en fruit, artesania en prullaria maar daarnaast is er ook een gloednieuwe, moderne shopping mall waar de meeste Chileense outdoor merken vertegenwoordigd zijn en een volledige verdieping aan fastfood is gewijd. Wij zijn alweer toe aan natuur en rijden verder naar het dichtbeboste Parque Nacional Chiloé in Cucao om er in de unieke wildernis van Chilote te duiken.

8-10 December 2018
Het zware onweer van vannacht heeft de temperatuur gekelderd, ze is zomaar even met 25 graden gezakt! In het begin is dat zalig maar de schok is toch groot en des te groter in een douche met ijskoud water. We stoppen bij een bakkerijtje dat ook warme koffie schenkt en zetten ons ondanks de koude aan het tafeltje buiten. Altijd plezant om naar de mensen in de straat te kijken. Een mix van Indiaanse en Kaukasische types. Duitse invloed is heel merkbaar. Families met Audi-, BMW- en Volkswagen SUV’s komen aanrijden om het weekend aan het meer of in de bergen door te brengen.

Wij plannen om binnen enkele dagen de Carretera Austral of Chileense Ruta 7 te gaan rijden en vervolgen onze route in zuidwestelijke richting langs de Circuito de Siete Lagos. Tijdens onze rit stoppen we nog even bij een supermarktje in Malalhue. De man achter de toog prijst zijn producten op zo’n schattige manier aan dat we eigenlijk een beetje te veel inkopen. Terwijl we betalen aan zijn collega laat hij Turkse muziek door de boxen galmen. Want hij is trots op zijn afkomst. Hij vertelt in geuren en kleuren over de openheid van de Chilenen ten opzichte van andere nationaliteiten. “Wij vormen een coherente gemeenschap en iedereen is er voor iedereen, todos juntos”, sluit hij zijn betoog af. In Valdivia, een gezellige universiteitsstad, vinden we een plek aan het water op 20 minuutjes lopen van het centrum.

Qua architectuur is de stad een mengeling van oude koloniale gebouwen en hedendaagse architectuur. Door aardbevingen, branden en overstromingen in de afgelopen eeuw zijn heel wat gebouwen verdwenen of verloren gegaan. In 1960 werd Chili trouwens getroffen door de zwaarste aardbeving die ooit gemeten werd. Een aardbeving met de kracht van 9,5 op de schaal van Richter kostte toen het leven aan 1.655 mensen in en rond Valdivia. De tsunami die volgde op de verwoestende aardbeving reikte 3.700 km ver en was te merken in Hawaii, Japan en de Filipijnen! We laten ons niet afschrikken door verhalen van aardbevingen en slenteren door de straten van de stad. Omdat het weekend is, zijn de meeste studenten weg en liggen de koten er wat verlaten bij.

Op de kleurrijke markt aan de rivier daarentegen is het een drukte van jewelste. Marktkramers verkopen er zeevruchten, vis, groenten en ambachtelijke spulletjes. Wat het vooral zo speciaal maakt, zijn de zeeleeuwen en de gieren die in bochten vliegen om zoveel mogelijk restjes vis(afval) te kunnen bemachtigen. Een foto nemen van de zeeleeuwen is niet zonder risico.

Omdat we onze gastank voorlopig niet meer kunnen gebruiken, en een warm stoofpotje beter smaakt bij dit koude weer, kopen we noodgedwongen een compact campingvuurtje in een van de vele outdoor winkels in het commerciële centrum. Dat probleem is opgelost.
We trotseren wind en koude en laten ons meevoeren op de Princesa langs de Valdivia-, de Cau-Cau-, en de Calle-Calle rivier. Daar heb je het weer :-) So nice you say it twice zeker?
En als het guur weer is en het pijpenstelen blijft regenen dan zijn er nog altijd musea om cultuur te snuiven … en te schuilen. Het Museum of Contemporary Art (MAC), gebouwd op de plaats van de historische Anwandter Brewery, het Museo Histórico en het Museo de la Exploración liggen handig bij elkaar aan de overkant van de brug en kunnen ons lang genoeg entertainen om op te drogen.

11-12 December 2018
Door de gietende regen rijden we verder naar het noorden van het zuiden van Chili :-) met een tussenstop in Osorno. Leven op 4 vierkante meter heeft ons al een tijdje terug doen besluiten dat we meer dan nodig ‘meesleuren’. Dus hebben we een pakketje gemaakt met overbodige spullen en sturen dat nu huiswaarts met de post. Over een dikke maand zou dat in België moeten toekomen. Fingers crossed. We maken een omweg via de U-40 naar de kust van Osorno aan de Stille Oceaan. Een flauw zonnetje komt door de wolken piepen en de rit door heuvelachtige weilanden wordt meteen een stuk mooier en aangenamer. “La vida no es gris, es del color que tú quieras”. Het leven is niet grijs, het is de kleur die je wilt, staat op een paneel langs de weg.

De kuststreek van Osorno wordt al van oudsher door Mapuche indianen van de Huilliche stam bewoond en is een beschermde inheemse zone. Hier liggen 5 prachtige baaien (caletas). De eerste baai, Pucatrihue, betovert ons meteen. Rustieke boerderijen, een schooltje, een supermarktje, houten huisjes met kerstversiering aan de ramen. Weelderig groene heuvels die abrupt eindigen boven de zee. Rio Llesquehue vormt een lagune die in de zee uitmondt wanneer het zand het toestaat. Want in dit kleine stadje doet de stroming van het getij wat ze wil. Vandaag kunnen we langs het strand wandelen en halen wat drank en brood in het winkeltje. We maken ons bekend. Zo weet iedereen vanavond dat wij het zijn daar in die witte auto aan het strand. Enkele nieuwsgierige vissers komen een babbeltje slaan. De cultuurclash van old-school visserij en landbouw wordt hier langzaam verweven met weekend- en vakantietoerisme maar daar hebben we nu gelukkig nog geen hinder van.

Tussen de rotsen en op het zand liggen lange bruine zeewieren. Op de markt in Valdivia en ook in Osorno had ik al verkopers opgemerkt met pakketjes van gevouwen bruine platte slierten maar ik had nooit de link gelegd met de zee. Nu zien we deze rubberachtige planten in grote getale op het strand. Een man zit er smakelijk aan te knabbelen. Theo en knabbelen… inderdaad. Die is natuurlijk heel benieuwd en gaat meteen op de man af. Hola, is dit eetbaar? Hij krijgt een stukje om aan te sabbelen en vindt het - hoewel heel zout - best sabbelbaar. De man richt zich tot mij en vertelt dat ik het ook kan koken en bakken. Euuh? Waarom ik? Het Spaanse woord voor dit goedje hebben we helaas niet kunnen onthouden. s‘Avonds als de zon onder gaat, slapen we in op het geluid van ruisende golven.

Acht kilometer verder ligt Caleta Manzano verscholen tussen bos en rivier. De helling is heel erg stijl en we hebben geen zin om de bumper achteraan omhoog te vijzen. We laten Hugo boven op de heuvel staan en dalen te voet af naar de verlaten baai. Leuk. Weer helemaal voor ons alleen.

We rijden verder tot de baai van Tril-Tril. Terwijl we onze schoenen inruilen voor flip flops om door de rivier te kunnen, hoor ik gezellig geknor op de achtergrond. Geen radio Tril-Tril maar een schattig varkentje dat met veel smaak gras en bloemetjes verorbert.
We steken de rivier over en in de baai zien we enkele pareltjes van (vakantie)huizen gebouwd tegen de rotswand. Daar kan je maar beter geen hoogtevrees hebben of heet dit strand misschien daarom Tril-Tril? Gefascineerd door hoogte en luxe. We zoeken beschutting voor de hardnekkige wind tussen de rotsen tot wanneer het water aan onze voeten reikt. De schoonheid van de andere baaien (Mansa en Maicolpuhé) die we voorbij rijden, is nog niet uitgebuit maar staat op de rand. Hier zijn de Valdiviaanse regenwouden al een pak kleiner door de expansie van het toerisme. De overheid investeert er in de aanleg van chique wandelboulevards en er staan redelijk wat huisjes in de stellingen waardoor ook de zandduinen zullen afvallen. Benieuwd hoe deze plaatsen er binnen enkele jaren gaan uitzien. Als we terugrijden naar ‘onze’ favoriete baai zie ik in de verte dolfijnen spelen in de golven!! Euforie alom. Onze eerste dolfijnen op deze reis.

6 December 2018
Na een vijftal kilometer bereiken we de Argentijnse grenspost. De auto wordt grondig gecontroleerd en ons dierbaar schapenvel gaat er aan. Snif. We kochten het nietsvermoedend enkele weken terug aan een stalletje langs de weg en omdat het niet uit een groothandel komt (lees niet gemarkeerd met een stempel) mag het de grens niet over wegens risico op contaminatie van de Chileense veeteelt. De douanebeambte maakt in tweevoud een heus inbeslagnameformulier op als bewijs. De twee appels die ik onnadenkend nog gekocht had de dag voordien, mogen we nog snel opeten. Onze ‘droge voeding’ wordt gelukkig OK bevonden.
In Icalma aan de Chileense zijde gaat het er heel wat gemoedelijker aan toe. ‘Chill’ in Chili? In het douanekantoor kijkt Johnny Depp me diep in de ogen. ‘Pirates of the Caribbean’ speelt op een joekel van een TV-scherm. Een bediende masseert schaamteloos de schouders van een andere. Euh hola, ik heb net een paar dagen gekajakt… Er heerst een gezellige sfeer tussen politie en douane. Maar ondanks het gelach en het gezwans wordt de controle van onze auto ernstig genomen en het interieur in detail doorzocht met witte handschoentjes. De douanebeambte bloost als hij - heel toevallig natuurlijk - mijn lingeriezak onderzoekt. De andere kledingzakken bekijkt hij iets vluchtiger.
Hoewel zo dicht bij Argentinië, voelt het aan deze Chileense zijde meteen veel ruraler aan. Waar in Argentinië de Mapuche-gemeenschappen eerder diep verscholen liggen tussen de meren kunnen we nu vanaf de kant van de weg hun rukas (ronde huisjes met kegelvormig dak) zien. Aan de ingang van de boerderijen staat dikwijls een uit hout gebeeldhouwde indiaan of de naam van de familie uitgekerfd op een houten paneel. We slingeren door 100% groen natuurschoon langs het Icalma meer. De eerste 17 kilometer van de route zijn terug ripio maar er wordt hard gewerkt aan de weg. DongFeng vrachtwagens (yep, de Chinezen zijn er weer) rijden op en af met stenen en ander gruis, zo ook over de Puente Long-Long. Als je het ons vraagt, hoort dit bruggetje eerder thuis in de Short-Short categorie.

Het is ons nog niet duidelijk waarom maar heel wat namen in deze streek worden herhaald. Zo zijn er bijvoorbeeld ook de Bio-Bio rivier en het Huilo-Huilo reservaat… Via de Circuito Araucanía Andina rijden we naar Melipeuco, het eerste ‘grote’ stadje waar we op zoek gaan naar een geldautomaat en een lokaal sim-kaartje. Ik wil niet in herhaling vallen maar ook hier ligt alles er weer verlaten bij. De aanwezigheid van hostels, tour operators en supermarktjes doet vermoeden dat het er in het ‘juiste’ seizoen (jan/feb zomer en jul/aug winter) helemaal anders aan toe gaat. Op onze zoektocht enkel wat leuke graffiti en gesloten deuren.

Op naar de volgende stop. De geografie van het landschap is heel divers: rivieren, vulkanen, meren, bergen en gletsjers. En dat we in vulkaangebied zijn dat zullen we weten. Overal langs de weg staan evacuatiebordjes. De vulkanen Llaima en Villarricca rechts van ons zitten daar ongetwijfeld voor iets tussen.

In de gelijknamige stad, Villarricca, vinden we wat we zoeken; Chileense pesos, een sim-kaartje, proviand en een fantastisch uitzicht op het meer. Het enige wat ontbreekt is een rustige plaats om ons te installeren voor de nacht. Villarrica is een van de meest actieve vulkanen in Latijns-Amerika. Het prachtige landschap en het grote aantal gletsjers hebben deze stad ‘beroemd’ gemaakt en zelfs op deze doordeweekse dag is het heel druk en wordt er voortdurend gepatrouilleerd. Via de i-overlander website vinden we een camping in Pucón. Het is laat en pikdonker als we daar eindelijk toekomen. Er wordt gelukkig opengemaakt als we het telefoonnummer dat op de poort staat bellen. De zaklamp van de eigenares schijnt naar een met lichtjes versierde boom waar we onderhandelen over de prijs. Binnen de kortste keren zitten er een vijftal felgroene en hardnekkige kevers op mijn sweater. "We noemen ze boyfriends”, zegt de eigenares, “omdat ze zich zo aan je vasthechten”. Boyfriend of niet, we zijn blij dat we eindelijk kunnen slapen en betalen met tegenzin te veel voor een camping. Onze casa is voor twee dus sorry boyfriends, ik heb er al een waar ik heel erg van hou. Buiten jullie!

Hugo in vuur en vlam

7 December 2018
We worden wakker en staan helemaal alleen op een prachtige, nieuwe camping. Het sanitair en de douches zijn werkelijk spik en span. Goed gezind beginnen we aan het ontbijt. Tafel en stoelen buiten, kopje thee zetten…. Maar dan gaat er iets mis. Alles gebeurt in een fractie van enkele seconden. Ik steek het vuur aan om water te koken en als ik me omdraai om de pot op het vuur te zetten, staat het kastje van de gasfles al in lichterlaaie. We hebben gelukkig de reflex om meteen enkele handdoeken nat te maken en Theo slaagt erin om de gastank dicht te draaien. Als we bekomen zijn van de schrik en de daver uit ons lijf is, meten we de schade op. Kabel naar de gastank doorgebrand, Belgische vlag verschroeid, Theo’s vinger verbrand, geen zin meer in een kopje thee. Zodra het kastje en de tank zijn afgekoeld, koppelen we de bedradingen voorzichtig af en maken plannen voor de dag, blij dat het allemaal zo goed is afgelopen.

We rijden naar het Parque Nacional Villarrica om er een trekking te doen naar de Mirador Los Cráteres. Het belooft een hele zonnige en warme dag te worden. Het pad is gevarieerd en gaat van dicht begroeid bos en kleine beekjes naar een diep ravijn. Geen ander geluid dan dat van de wind, de vogels en het ritselen van blauw-groene hagedissen. Onze weg blijft zachtjes stijgen tot we eindelijk de heuvel bereiken vanwaar we een prachtig zicht hebben op de Villarrica-vulkaan. Hoog tijd om even op adem te komen en een extra laag zonnecrème bij te smeren.

Een Amerikaan, eveneens toe aan een pauze, komt even dag zeggen. Gary heeft Noorse roots maar woont al heel zijn leven in Idaho. Hij is helemaal tegen Trump maar smeekt ons om zijn land te bereizen en zeker Idaho niet over te slaan. Hij vertelt ons over wijlen zijn vriend Doug Tompkins, oprichter van The North Face en diens tweede vrouw Kris, jarenlang voorzitter van het buitensportmerk Patagonia. Ze hebben heel wat land opgekocht in Patagonië om er natuurparken van te maken en het landschap terug te brengen naar de oorspronkelijke staat. Ze hebben zeven verschillende natuurreservaten opgericht en terug overgedragen aan de Argentijnse en Chileens overheid. Mooie mensen zijn het. Die meneer Tompkins is helaas 3 jaar geleden tijdens een noodlottig kajak ongeluk om het leven gekomen.
We wisselen coördinaten uit en zetten onze wandeling verder in de richting van de vulkaan. We volgen de lavastromen en na nog anderhalf uur lopen bereiken we het doel van de wandeling: een rij parasitaire kraters met een diameter van ongeveer 5 tot 10 meter. Het is ondertussen bloedheet en bezweet keren we terug. Bloemetjes in alle kleuren en formaten sieren onze weg.

Behoorlijk oververhit vinden we onze auto terug. We meten 43 graden! Alles in de auto voelt heet aan. Het mondaine Pucón met zijn casino’s en luxe spa’s laten we achter ons. Terug in Villarrica stad vallen we een ongedwongen en sympathiek eettentje binnen en lessen er onze eerste dorst. Wanneer ik het glas aan mijn lippen zet, gaat een alarm af in de stad. We zijn in vulkaangebied… iedereen kijkt naar iedereen… niemand reageert. Loos alarm? Wekelijkse oefening? Even later gaat het alarm terug af en opnieuw kijkt iedereen rond… Maar dan komt een man aanrennen die de brandweerkazerne binnen snelt. Een brandweerwagen rijdt met loeiende sirene de stad uit. Het is zo heet en droog vandaag dat een brand(je) niet verwonderlijk is. Met een gerust hart kunnen we verder eten en mensjes kijken.
Via Google vinden we een camping in Lican Ray, een klein stadje aan de noordelijke oever van het Calafquén meer. Langs de weg prijst een groot roestig signalisatiebord camping ‘Prado Verde’ aan maar we zien niets dat op een camping lijkt. We stoppen tenslotte aan een schamele poort met dito winkeltje. Niemand te zien dus lopen we voorzichtig naar achteren om de losse hond niet te alarmeren. Hola! hello!… Een dametje zit rustig in haar huis de krant te lezen. Ze is kennelijk de eigenares van de camping. Als ze de poort opent, kunnen we onze ogen niet geloven. Achter de oude poort schuilt immers een immense camping met zicht op het Calafquén meer. We zetten ons in de schaduw en genieten van de koelte van de avond.

2-5 December 2018

.. of zalig niets doen. We verwennen onszelf met een cabaña aan het Moquehue meer waar we behalve uitkijken op het meer en een boek lezen niet veel anders willen doen. Detoxen heet dat in hippe millennial taal. We zijn allebei al een tijdje zo verkouden dat we nauwelijks nog lucht kunnen happen. De ripiowegen doen ook zoveel stof opwaaien dat het niet meer gezond is om in onze ‘stofbak’ verder te rijden. Zelfs in de binnenkanten van de kastjes kunnen we onze naam schrijven.
Behalve dat uitkijken op het meer moeten we dus wel wat tijd inlassen om onze auto een hele grondige poetsbeurt te geven. Geen evidentie als de speelse puppy, Freia, telkens mee in de auto wil of met de vodden gaat lopen.

Helena en Leo, de eigenaars van de cabaña, zijn super lieve mensen. Ze beseffen maar al te goed dat ze in het paradijs wonen. We mogen hun kajakken gebruiken en zo lang en zo veel varen als we maar willen. Omdat het zonnetje weer op het appel is, laten we die kans niet liggen. We nemen ieder een eenpersoonskajak en voor mij, Astrid, is het de eerste keer. Maar na de eerste twijfels voel ik me helemaal Pocahontas en vind het een geweldig rustgevende ervaring. En Freia…? die vaart mee met Pocahondtos. We genieten met volle teugen en zien de omgeving nu ook eens vanaf de andere kant met af en toe wat gesnater van eenden en gekwetter van ander gevleugelte op de achtergrond. Iets minder ontspannend wordt het als een felle wind komt opzetten en het zonnetje achter de wolken verdwijnt.

Als onze armen en schouders moe gepeddeld zijn, trekken we onze wandelschoenen aan om in de paradijselijke bossen rond de vijf meren in het Mapuche-Puel gebied te gaan wandelen.

En alsof dat nog niet genoeg is, worden we iedere avond nog eens in de culinaire watten gelegd door Leo! Dit heet dan vakantie op reis in happy glocals taal.
Nos vemos, ojalá! Helena, Leo, we zien mekaar hopelijk nog eens terug.

21-24 November 2018
Het is nog steeds heet in Mendoza en dan is een zwembadje, hoe klein ook, meer dan welkom. De posada van Hans zit afgeladen vol met Australiërs, Amerikanen, Canadezen en Engelsen. Het groepje hangt heel nauw aan elkaar want ze spreken natuurlijk allemaal dezelfde taal en vooral geen of bitter weinig Spaans. Behalve Ruth die ondertussen al vier jaar in Buenos Aires woont. Zij hebben allemaal ingeschreven voor een wine tasting tour en dat betekent dat wij in alle rust kunnen genieten van deze groene oase. Het water van het zwembad is ijskoud want tot hiertoe was het weer slecht en kon het nog niet opwarmen. Een plons doet wonderen en geeft terug energie om aan de blog te werken. Behalve de auto opruimen en wat relaxen doen we verder niks vandaag. ’s Avonds eten we samen met de andere gasten in de B&B en er vloeit wijn, heel veel wijn ;-). Elkeen is trots op zijn of haar aankoop en wil dat graag delen met de groep. De ambiance zit er dik in en we kruipen lang voorbij middernacht in onze nest.

De volgende dagen vullen we met eten, fietsen, af en toe een wijntje proeven en bloggen. De kwaliteit van het internet is op zijn minst gezegd erbarmelijk en vraagt veel tijd en vooral mega veel geduld. We pamperen onze Hugo met een grote onderhoudsbeurt in een super professionele Toyota garage met prima internet! Via het raam in de lounge kunnen we zien hoe hij door 4 techniekers drie uur lang wordt gesoigneerd. Of hij ook gewassen mag worden? Wat een vraag! Fris gewassen wordt Hugo de parking opgereden en zie hem glimmen! Helemaal als nieuw. Ondertussen heb ik van de nood een deugd kunnen maken en is de nieuwe blogpost een feit. Tot ieders plezier is de temperatuur inmiddels ook gezakt naar een aangename 21 graden.

De posada is een groot succes. We eindigen met 6 overlanders waar er eigenlijk maar capaciteit is voor twee… Crowded house dus maar met hele fijne mensen is dat plezant. Connie en Roger uit Zwitserland en de Beierse Heike en Oskar hebben al heel wat reizen achter de rug. Je leert altijd wel iets bij of je wisselt tips uit. Of je hebt zo van die mensen als Roger, die verliefd worden op onze auto en hem de hele dag staan te bewonderen. Tips ter verbetering van je auto worden dus ook gedeeld ;-)

25 November 2018
De zon is terug van de partij en we voelen al vroeg in de ochtend dat het kwik weer de hoogte zal ingaan. Het plan om nu al naar Chili te trekken, schuiven we nog even vooruit. Het is zondag en we hebben een donkerbruin vermoeden dat het druk zal zijn aan de grensovergang en we hebben geen zin om op deze warme dag te gaan aanschuiven. Alle droevige verhalen van diefstallen in en rond Santiago die we de afgelopen dagen hoorden, maken het ook niet echt aantrekkelijk om nu al die kant uit te gaan.
Bij Mendoza volgen we de Ruta 40 parallel met de Andes naar het zuiden. De RN40 is de beroemdste weg van Argentinië en heeft vanwege zijn legendarische status dezelfde cult als de Route 66 in de USA. Maar het is ook één van de langste, genummerde wegen in de wereld: 5.224 kilometer lang. De weg voert door een vlakke steppe, wat verder van de bergen vandaan en de rit start vlot langs geasfalteerde weg. Helaas komt hier weer snel verandering in en stof en stenen vliegen in het rond. Desondanks de ripioweg genieten we van het mooie landschap en maken gebruik van zijn desolaatheid om wat dronebeelden te schieten. We kunnen doen wat we willen, er is toch geen kat op de weg. Wat zeg ik? In onze ooghoek zien we een gordeldier razendsnel over de weg rennen. Het dacht waarschijnlijk net als wij. Met zijn korte gespierde pootjes baant hij zich een weg door de venijnige prikkers langs de weg maar we hebben hem nog net op foto kunnen vastleggen.

Het zuidelijke deel van onze rit gaat terug door berggebied en in de verte zien we hoe felle bliksemschichten de cordillera verlichten. Bij de laatste kilometers van de ripioweg is duidelijk dat er pittige buien zijn gevallen. De RN40 is volledig ondergelopen. Ideaal terrein voor onze Hugo! Onder de modder komen we toe in Malargüe, waar alle Argentijnse vlaggetjes ophangen. Het is bijzonder druk in de straten. Vandaag wordt de Día Internacional de la Eliminación de la Violencia contra la Mujer gevierd maar zou dat de reden zijn? Een beetje verderop staat een podium. Zaterdagnacht was hier de Maratón Nocturna en daar zijn kennelijk veel - jonge - mensen op afgekomen. Wij hebben ook het gevoel dat we een marathon achter de rug hebben. De afstand tussen Maïpu en Malargüe is maar 340 kilometer maar heeft ons toch weer een volledige dag (ripio)rijden gekost.

R.I.P. dji

26 November 2018
We vervolgen de RN40 over slechte niet geasfalteerde weg door schitterende berglandschappen tegen een hemelsblauwe lucht en spierwitte wolken. De natuur blijft overweldigend. En dan, onverwacht, verschijnt er altijd wel weer iets anders. Een ezel, een schaap of een paard alleen of in kleine groepjes. We steken de Rio Grande over op een smal stuk en lassen een fotostop in. Theo haalt de drone nog eens boven en waagt een vluchtje onder de brug door. En dan gaat het mis…. Om een nog onduidelijke reden vliegt het ding toch tegen iets aan en …. connection lost….. stilte, een vloek, paniek. Houston we have a problem…

Theo duikt de struiken in met een verrekijker op zoek naar het luchtvaartuigje. Nu ben ik in paniek. Straks stort hij zelf ook de afgrond in!!! We bekijken de beelden om te zien waar hij zou kunnen gecrasht zijn maar ongetwijfeld is hij meegesleurd met het water en dobbert hij al een heel eind verder. Dat was het dan. Eigen schuld dikke bult. Buiten het geknetter van de losse stenen waarop we rijden is het stilletjes in de auto. We rouwen om onze gevleugelde Chinees. Maar er zijn ergere dingen in het leven.
We concentreren ons terug op de slingerende weg omringd door een fraai kleurenpallet van herfsttinten, beige, roestrood, groen, bruin en zwart. De laatste kilometers zijn terug geasfalteerd. Wat een genot want na 170 kilometer onverharde weg zijn we dooreengeschud. Alleen laat Hugo het een beetje afweten. Het lijkt of hij vermogen verliest. Net nu we terug snelheid zouden kunnen maken. We cruisen dan maar beheerst door het grimmige, woestijnachtige landschap om tenslotte in het kleine maar gezellige stadje Chos Malal aan te komen.

Chos Malal ligt bij de samenloop van Río Neuquén en Río Curi Leuvú en heeft twee hoofdpleinen met de namen van de twee superhelden van Argentinië, San Martín en Sarmiento. Net voorbij dat laatste plein, in de vallei, ligt een camping waar we ons installeren. Een glimp onder de motorkap en meteen is duidelijk dat de turboinlaat is losgekomen. Het ontbreekt ons aan fut na de uitputtende rit en omdat het nog licht is, volgen we het voorbeeld van de lokalen en gaan we een eindje stappen op de Paseo Costanera, de wandeldijk naast de rivier. De Chos Malalen hechten veel belang aan gezondheidszorg en zijn druk in de weer om calorieën te verbranden. Te voet, met de fiets, op roller skates, al lopend of op de publieke fitnesstoestellen op het Plaza de la Salud. Het stadje ademt een ongedwongen sfeer uit, iedereen is vrolijk. We schuiven aan voor een ijsje bij de befaamde Hostería Don Costa en vragen naar een garagist in de buurt. Het kan niet gemakkelijker, net om de hoek heeft Erick Álvarez een kleine workshop. We spreken af om morgenvroeg even langs te komen.

27 November 2018
Erick Álvarez is er nog niet op het afgesproken uur. We halen wat media luna’s bij het bakkertje en ontbijten in het nabijgelegen park. Een uur later komt Erick aangewandeld, hij was opgehouden bij de bank. Hij bevestigt ons probleem en het euvel is snel verholpen. Een nieuwe klem er op en klaar is kees. Hij wil er zelfs geen geld voor. Zijn collega die druk in de weer is met auto’s wassen wil de onze er wel bij nemen. Top, zo kunnen we toch betalen en rijden we terug met een blinkende bolide.
Bij de uitgang van de stad - of de ingang afhankelijk van waar je komt natuurlijk - botsen we op de mooie (mijl)paal van architect Santana die aangeeft dat Chos Malal in de helft van de langste en populairste weg, de RN40, staat die 11 provincies beslaat en 210 steden met elkaar verbindt.

We plannen om vandaag tot in Villa Pehuenia te geraken nabij de Chileense grens. We rijden wat verder van het Andesgebergte af over dorre hoogvlakten maar op zalige asfaltweg. We zijn happy en zingen luidkeels mee met John Lennon

Imagine there’s no heaven
It’s easy if you try
No hell below us
Above us, only sky
Imagine all the people living for todayyyyyyy

Imagine there’s no countries
It isn’t hard to do
Nothing to kill or die for
And no religion too
Imagine all the people living in peace

You may say I’m dreamer
But I’m not the only one
I hope some day you will join us
And the world will be as one

Imagine no possessions
I wonder if you can
No need for greed or hunger
A brotherhood of man
Imagine all the people sharing all the world

En als we niet zingen dan zijn er andere gekke dingen om de reistijd te verlichten zoals panfluit spelen op het spiraaltje van een notablok terwijl So Flute van Saint Germain uit de boksen galmt.
Picunches bij Las Lajas is een piepklein dorpje langs de RN40 met een hoofdstraat en laat daar nu toch wel een H&M zijn zeker! Grapje, wat het winkeltje juist verkoopt is ons niet duidelijk en vermits het siësta time is, is de deur gesloten en zullen we het nooit weten.

De enige grotere plaats op onze route is Zapala en vanaf hier nemen we de spectaculaire RP13 via Primeros Pinos. En ja de route gaat weer over in ripio maar deze keer hebben we het er graag voor over. De meeste sneeuw is verdwenen, de pas is open. De rit vanaf Zapala is spectaculair met adembenemende vergezichten over de hoge pampa Lonco Luan waar we het topje van vulkaan Lanín kunnen zien en de dubbele pieken van vulkaan Llaima in Chili. Hoe dichter we bij onze bestemming geraken hoe meer Pehuén bomen (Araucaria Araucana’s) ook wel apenbomen of slangendennen genoemd, het landschap bepalen. De slangenden of apenboom is een conifeer en een altijdgroene boom die tot 40 m hoog kan worden en een stamomtrek van 1,5 m kan bereiken. Maar de combinatie van alles, duinen, water, rotsen, vulkanen, mossen, en apenbomen maakt deze omgeving zo adembenemend.

Onze route eindigt aan het Aluminé meer bij het idyllische dorpje Villa Pehuenia. Een eerste stop levert al meteen een postkaartfoto op. We rijden het meer voorbij en houden halt bij Moquehue. 11 kilometer verder ligt buurland Chili. Moquehue (klinkt als Mokeewee) is een rustig bergdorpje genesteld tussen heuvels en meren met zandstranden en ligt goed verborgen in het Patagonisch bos. Dit is ons ding! (Nog) geen toeristen, onbezoedelde natuur, gematigde temperatuur. Wat wil een mens nog meer.

28 November 2018
Vandaag staat Vulkaan Batea Mahuida (2010m) op ons verlanglijstje. De vulkaan bevindt zich op grondgebied dat aan de Mapuche-Puel gemeenschap behoort. De kleine bijdrage die we betalen bij de ingang dient om de kosten van het onderhoud te dekken. In de winter wordt de heuvel immers ook als minuscuul skigebied ingezet. We klimmen tot de top van de vulkaan en het uitzicht is werkelijk subliem! Vanaf hier kunnen we 4 vulkaantoppen zien; Lanín in Argentinië, Villarrica, Llaima en Tolhuac in Chili. Het kratermeer nodigt uit om wat kiekjes te maken en om gewoon simpelweg ‘zen’ te zijn.

29 November - 1 December 2018
We blijven gefascineerd door de ongerepte natuur en besluiten om hier enkele dagen langer te genieten van de rust en het natuurschoon. Tenslotte hebben we noch een vast plan noch een agenda. Deze ‘vergeten’ meren trekken ons veel meer aan dan het drukbezochte ‘Lake District’ rond Bariloche. We verdelen onze tijd over alle kleinere en grotere meren die verspreid liggen tussen het Aluminé en het Moquehue meer te midden van Mapuche-Puel gebied. En ieder meer(tje) of bos heeft wel iets aparts. Van honderden prachtige blauwe libellen, over fiere ijsvogels, speelse otters, wilde paarden, Zuid-Amerikaanse eendenfamilies, vogels waar we de naam niet eens van kennen en zelfs een kleine zwarte beer! Neen, dat laatste was wishful thinking. We hadden net ons eten boven gehaald toen een zwarte loebas kwam aanwaggelen. Ik dacht dat het een baby beer was en met een klein hartje hield ik mijn camera in de aanslag. Niks te beren dus, die lieve hond zag er als een beertje uit maar was gewoon hongerig en kwam heel lief zijn poot op mijn knie zetten. Even later kwam zijn vriend ook nog langs. We hebben de sloebers elk een halve salami gegeven die wij niet lustten maar zij wel. Iedereen blij.