By this Author: happy glocals

Zomer??

Boven in de bergen heeft het vannacht gesneeuwd maar de wind is gelukkig gaan liggen. En zeggen dat het hier zomer is. Weer of geen weer, wij doen vandaag de Cerro Piltriquitrón en we zijn niet alleen met dat idee. Het is nog maar eens duidelijk dat het toeristisch seizoen begonnen is. We klimmen via een steil grindpad naar boven en het begint opnieuw te sneeuwen. Enkele mensen die naar beneden komen, verwittigen dat het koud en glad is aan de top. De familie voor ons, iets te optimistisch gekleed in korte shorts, draait meteen om. Na wat klauteren en schuiven komen we aan het Bosque Tallado, of het openluchtmuseum. Het is het bewijs van de artistieke geest van El Bolsón. In 1978 werd dit deel van de bergen geteisterd door een bosbrand die zwartgeblakerde stompen achterliet. Nadat dit gebeurde, lanceerde een groep lokale kunstenaars een project om het bos te doen herleven door middel van beeldhouwkunst. Ze trokken kunstenaars uit het hele land aan om gravures te maken van de verkoolde overblijfselen van de bomen. Binnen de kortste keren ligt er een dik laagje sneeuw op de kunstwerken die de geest van het bos vertegenwoordigen. Voor het fantastisch uitzicht op El Bolsón en de Andes zullen we nog eens moeten terugkeren want die zitten nu verstopt achter een dik pak wolken.

In de vooravond komt het zonnetje er toch nog door. Gauw even naar het stadje om op een terrasje te genieten van een lekker… ijsje, om in de sfeer te blijven ;-)

10/1/2019
We houden het vandaag rustig, slaan nog wat proviand in, kuieren langs de markt en genieten van enkele bandjes die met live muziek de boel opvrolijken. Het wordt met de minuut warmer en zonniger en nog warmer en nog zonniger! Moet er nog meer zijn? Het nationaal park Lago Puelo ligt op een half uurtje rijden en biedt naast verschillende wandelpaden, hoe kan het ook anders… een meer.

Er is ongelooflijk veel volk. Het belooft een drukke avond te worden. Argentijnen sjouwen hun koelboxen, stoelen en versterkers naar dat ideale plekje in de schaduw aan de oevers van het meer.

Het Hantavirus achterna

11-14/1/2019
We volgen de RN 40 richting Bariloche, de chocolade hoofdstad van Argentinië. De weg is overwegend groen met naaldbomen in de hoofdrol. De sneeuw is grotendeels verdwenen maar de hoogste toppen zijn nog wit. De Ruta 40 loopt door het Nationaal Park Nahuel Huapi. Een overvloed aan paden, meren en watervallen én chocolade moet ons de volgende dagen bekoren. We vinden een plek in het kleine en dik beboste dorpje Colonia Suiza waar we de auto veilig kunnen stallen in een camping. We worden op het hart gedrukt om heel voorzichtig te zijn want de regio heeft een slechte reputatie wat diefstal betreft. Zowel in de stad Bariloche als in het park zelf. De eigenares van de camping verklapt ons alle trucjes die de criminele bendes gebruiken.
Het grootste deel van het park valt binnen de waterscheiding van het immense Lago Nahuel Huapi, een indrukwekkend meer van gletsjeroorsprong.
We stappen de benen van onder ons lijf, in de bossen, in het dorpje op de wekelijkse ambachtelijke markt en in Bariloche zelf. We worden nu wel heel erg geconfronteerd met Argentijnse verlofgangers. Overal, behalve in de bossen, kan je op de koppen lopen. We hiken naar het Lago Negro en ademen de sterke dennengeur van de naaldbossen in. Na een fikse wandeling gaan de bergschoenen en sokken uit en dompelen we onze voeten onder in het ijssssskoude water. Wat een fijne beloning! Na een verfrissende pauze zijn we er helemaal terug klaar voor.

We nemen de goede raad van de campingeigenares ter harte en nemen de bus naar Bariloche. Ze zit afgeladen vol, zo vol zelfs dat je nauwelijks kan vallen bij de scherpe bochten. We zitten toch allemaal als sardienen in een blik. Het alom bekende ijssalon Rapa Nui werkt met 3 kassa’s om de stormloop voor ijsjes op te vangen. Voor de aankoop van chocolade en ander lekkers moet je in de winkel ernaast zijn. Kilo’s chocolade vliegen de deur uit. Wij gaan voor een ijsje want er gaat natuurlijk niets boven Belgische chocolade!! Waarom zouden we hier vreemd gaan. Ondertussen lijkt onze camping wel een vluchtelingenkamp. Tenten en auto’s staan op enkele centimeters van elkaar. Het gonst van de geruchten over het Hantavirus dat zich verspreidt in de provincie Chubut. De hantavirusinfectie wordt verspreid door kleine ratjes die het virus uitscheiden in hun uitwerpselen, urine en speeksel. Mensen worden besmet door het inademen van deeltjes vloeibare of vaste stof die in de lucht zweven en afkomstig zijn van de geïnfecteerde knaagdieren. De haard van het virus is ontstaan tijdens een verjaardagsfeestje in Epuyén. Er zijn tot hiertoe al 11 mensen overleden en een 100-tal mensen zijn in quarantaine geplaatst. Overal horen we hanta, hanta, hanta… en nu begrijpen we ook waarom sommige mensen een mondmasker dragen. Wij dachten dat ze van de tandarts kwamen. Desondanks laten de vakantiegangers het niet aan hun hart komen. Muziek klinkt tot laat in de nacht.
We eindigen ons verblijf met weinig nachtrust in Bariloche met de Circuito Chico, een bochtige en prachtige route. Vandaag is een mooie dag dus ideaal om te genieten van een spectaculair uitzicht, beeldschone vergezichten, magnifieke bergen en serene bossen. Mijn voorraad aan fantastische adjectieven dreigt op te geraken ;-) Zoals alle andere toeristen stoppen we ook aan het Punto Panorámico met uitzicht op het Llao Llao-schiereiland en het beroemdste hotel van Argentinië. Lees: een hotel enkel voor de rich and famous :-)

Hierna rijden we terug richting zuiden omdat het van daaruit gemakkelijker zal zijn om naar de oostkust te rijden.

15-17/1/2019
We verblijven in Trevelin omdat het een goede uitvalsbasis is en omdat we houden van het gemoedelijke karakter van het stadje. Er is genoeg variatie in de onmiddellijke omgeving. Langs de Ruta 259 ligt het Reserva de Nant y Fall (watervallen). Het water uit het Rosario meer verderop vormt op zijn weg naar de Futaleufú rivier - waarlangs we al kampeerden aan de Chileense zijde - vier watervallen. Het weer is kwikkel kwakkel maar het parcours dat naar de verschillende gezichtspunten leidt is niet te lang. Als we het pad helemaal gestapt hebben, keren we bijgevolg terug. Toch altijd mooier met een zonnestraal. De 100 meter diepe kloof waarin de watervallen terecht komen, is meteen indrukwekkender.

Aan de ingang van het park hangt ondertussen een lekkere geur. Twee gemotiveerde mensen baten een eetstalletje uit. Vlees, groentjes en eigengemaakt brood liggen op de grill. Wij hebben nog een halve bio kip in onze ijskast… zouden we het durven vragen…? Schatten zijn het. We bestellen extra veel groenten en brood en onze kip mag mee op de BBQ. Maar zelfs zonder het brood en de groenten hadden ze het met veel plezier gedaan. Met een rond buikje rijden we verder tot het Nant Fach Museum op dezelfde weg naar Chili. Als we toekomen staat een groepje toeristen al klaar bij de gids. We zijn de enige buitenlanders. “Ze kunnen Spaans”, roept het meisje aan de ingang. Dat is iets te optimistisch vinden we om de hele historiek te begrijpen die de enthousiaste gids uit de doeken doet. Uit de rondleiding onthouden we dat het privé-museum, eigendom van de familie Evans, een replica is van de oude familie- en semi-industriële molens. In 1949 verklaarde een nationale wet dat Trevelin geen gebied was voor het kweken van tarwe en dit betekende het einde van de molens. Vanaf dan werd veeteelt de belangrijkste bron van inkomsten voor de nazaten van de Welsh. Naast de typische landbouwwerktuigen voor het maken van meel, staat ook een replica van de “Chubut Cooperative Company”, de allereerste coöperatie in Zuid-Amerika opgericht in 1885 door de eerste Welshe kolonisten. In die winkel kon je echt alles kopen; voeding, zeep, schoenen, textiel, ijzerwaren, zadels, kortom alles wat je je maar kan bedenken. Aan de grens met Chili keren we om, er zit veel te veel proviand in de auto en we laten ons geen tweede keer pluimen. En tenslotte hebben we Futaleufú toch al gezien.

Trevelin heeft zoals vele steden in Argentinië ook een wandelroute langs de rivier met publieke fitnesstoestellen. Een goeie opwarming voor onze wandeltocht naar het nabijgelegen meer…tenminste als we de weg vinden.

Na een uurtje lopen vragen we de weg aan een oude man die net zijn huis uit komt. Zien we dat goed? In de voortuin staan 4 old-timers ‘uitgestald’. Twee Fiatjes 500 en twee VW kevertjes. We mogen ze fotograferen. Maar dan komt dochter Gladys en zoontje Tisiano kijken wie er op het erf komt. Gerustgesteld geeft ze uitgebreid uitleg over de wagens. En daar blijft het niet bij. Ze neemt ons mee naar de schuur waar een Ford V8 pick-up staat. En dan troont ze ons naar binnen waar overal foto’s van old-timers staan te pronken. Eigenlijk is de hele familie in de ban van old-timers. Ze blijft maar vertellen en haar zoontje assisteert als ze even de naam van een merk of het model kwijt is.

De tijd vliegt voorbij en na meer dan een uur ‘mogen’ we terug in de tuin. Daar staat een grote opvangtank want ze pompen water uit de grond dat helder en drinkbaar is. Voor we vertrekken krijgen we allebei nog een groot glas water aangeboden en krijgen we waarvoor eigenlijk gestopt waren… de juiste instructies naar het heerlijke desolate meer.

Via onverharde weg rijden we tot Lago Rosario, een klein dorpje iets buiten Trevelin waar een gemeenschap van ongeveer 60 Tehuelche gezinnen woont. In La casa de Artesana maken vrouwen van verschillende leeftijden met weefgetouwen poncho’s, tassen en wandtapijten of ze breien er mutsen, kousen, wanten en nog veel meer van dat wolligs.

Wij spreken af met Daniel in het nabijgelegen dorp Sierra Colorada om samen met hem een paardentocht te maken. Ik krijg Malena, een koppig dier dat steeds haar eigen ding doet - of ben ik te braaf en wil ze gewoon niet luisteren - en Theo de rustige Tornado die op zijn dooie gemakje mee geniet van de mooie natuur. We trekken een halve dag door Patagonische heuvels met adembenemende zichten op de Cordillera terwijl gaucho Daniel ons onderhoudt met boeiende verhalen over zijn voorouders, de Tehuelche gemeenschap en de impact van de slechte economische situatie op hun dagelijkse leven.

Tegen de avond voelt onze bips wat stijfjes en we belonen onszelf met een heerlijk diner in een Italiaans restaurant. We krijgen nog een stevige tip voor het vervolg van onze reis van een zeer bezorgde Luigi. Ga niet naar Brazilië, no, no, no!!!! Hij heeft 25 jaar als agent in moordzaken gewerkt en raadt ons sterk af om het land door te reizen. De politie is er corrupt. Er zijn meer dan 30.000 doden per jaar maar die verhalen komen niet in de pers. No, no, no! We zijn er stil van en zijn woorden blijven nazinderen.

18/1/19
We zetten onze reis voort richting oosten. We beginnen de dag al bij 25 graden en een blakende zon. Via de RN40 rijden we over Tecka en gaan via een desolate onverharde weg op zoek naar Laguna Aleusco. We genieten opnieuw van dat adembenemend en wijds uitzicht. Onze GPS slaat een beetje tilt maar we slaan een smal pad in dat ons naar het meer loodst. De lagune die we zoeken, zou de broedplaats zijn van zuidelijke flamingo's en andere watervogels maar we zien alleen een grote witte vlakte, een zoutmeer dus. Het is broeierig heet. Het pad is afgeboord met prikkers. Hier kunnen we onmogelijk de auto draaien en we willen het risico niet lopen om hier een lekke band te moeten vervangen.

======Your subheading here...======

In de verte een hek met een hangslot, een paneel met “Estancia Aleusco” erop, wat paarden in de wei en een klein huisje. Met een klein hartje hopen we dat er toch iemand langskomt wanneer we bescheiden even op de claxon duwen en nog een tweede keer wanneer het zweet echt uitbreekt. Een gaucho in vol ornaat komt rustig aanwandelen. Theo legt de situatie uit en slaat ondertussen wild om zich heen. Het reservaat beslaat in totaal 1200 hectare Patagonische steppe en is privé-domein legt gaucho Mendoza uit. Met wat gemopper maakt hij het hek dan toch open. Wij trekken ondertussen - ondanks de hitte - extra lagen aan en proberen zo goed mogelijk te beschermen tegen hardnekkige dazen. Terwijl ik wat foto’s neem zijn er toch een paar ‘die hards’ die me blijven achtervolgen en ik heb natuurlijk weeral prijs. Auw!
Tot onze verbazing komt Mendoza toch een praatje slaan en hij neemt ons zelfs mee naar zijn schuur waar hij guanaco’s, schapen en vossen slacht om hun huiden te verkopen in Esquel. Bloed op de grond, poten aan de wand, en dazen die in het rond vliegen en Mendoza blijft maar vertellen. De sukkelaar leeft hier helemaal alleen en is blij met wat vrouwelijk gezelschap, zelfs in bourka :-)

We pikken terug aan op de Ruta 25 richting oostkust. We rijden door de Valle de los Altares, een rotsformatie die lijkt op gigantische altaren. Het dal is door corrosie en erosie van water en wind uitgesleten waardoor de zandsteenformaties uit meerdere oranje lagen lijken te bestaan. Hun fysionomie lijkt alsof ze door de mens zijn uitgesneden zo onwerkelijk echt ziet het eruit.
Dit gebied is een perfecte plek om de nacht door te brengen. De natuurlijke kliffen zijn ideaal om onze auto in te ‘verbergen’. Enige nadeel: muggen!!! Gelukkig kunnen we ze op afstand houden door een vuurtje te branden met onze palo santo. Hoe later op de avond, hoe dikker en pijnlijker mijn hand en enkel worden. Ik vrees dat ik allergisch reageer op de steken aan het zoutmeer bij onze vriend Mendoza.

Chili deelt het General Carrera meer met Argentinië. We laten de koude en de regen achter ons (hopen we) en gaan terug naar Argentinië. We zijn nog niet goed vertrokken of er staat een huemul op de weg. Een huemul is een Patagonisch hertje dat met uitsterven bedreigd is. Rosita vertelde ons dat je dat nauwelijks ziet maar dat Pedro er wel al verschillende had kunnen spotten. “Maar hij heeft altijd geluk”, zei ze nog. Wij blij natuurlijk al is het diertje ver op de weg maar we willen vooral niet dat het gaat lopen.

Er staat een stevige wind en de weg naar het grensstadje Chile Chico is op zijn zachts gezegd adembenemend en avontuurlijk. Op het spannende af soms. Het middenstuk is heel smal en nauwelijks beschermd tegen de afgrond of tegen stenen die uit de rotswand vallen. We slagen er in om ze telkens op tijd te ontwijken. Niet echt prettig als de afgrond naast je gaapt! Over de 100 km langs het meer doen we dan ook meer dan 3 uur.

Iets voor het grensstadje Chile Chico ligt het Laguna Verde. Het Canadese bedrijf, Mandalay Resources Corp, kocht de Cerro Bayo mijn voor het winnen van goud en zilver. De verwijdering van mijnafval vormt deze mooie maar vervuilde turquoise-groene lagune.

We vullen onze tank een laatste maal in Chile Chico en steken de grens over naar Argentinië. Vanaf hier heet het General Carrera meer het Buenos Aires meer. De grensovergang gaat als vanzelf. De douaniers hebben kleine oogjes op deze nieuwjaarsdag en ze maken het ons heel gemakkelijk. Even in de paspoorten kijken, nieuw document opmaken voor de auto en klaar is queso. Geen controle, nada. Ik had nog wat eten ‘verstopt’ maar dat was dus niet nodig. De wind blijft hardnekkig blazen en we vinden geen plaats met degelijke beschutting. In Perito Moreno, niet te verwarren met de gelijknamige gletsjer, is gelukkig een hotelletje dat plaats heeft en we kunnen de auto veilig op de parking zetten.

2/1/2019
W.I.J.D.S. en winderig !!!! dat is de route die we vandaag volgen. We rijden ongeveer 550 kilometer noordelijk via de Ruta 40. Volgens de gidsen zou dit een oersaai stuk zijn. Wij denken er alvast anders over. Ten eerste is het zalig rijden op verharde asfaltweg van prima kwaliteit, ten tweede genieten we van het vlakke en wijdse landschap en ten derde worden we getrakteerd op emoes, flamingo’s, guanaco’s, gordeldiertjes en wind, extreem veel wind. Dat laatste is iets minder.

Aan dit gedeelte van de RN40 liggen een paar slaperige dorpjes, waar het leven zich, onzichtbaar voor ons, achter de gehaakte gordijntjes afspeelt. Rio Mayo is er zo eentje. Een groot uithangbord kondigt het jaarlijkse Festival Nacional de la Esquila of schapenscheerdersfeest aan dat helaas pas eind januari plaats heeft. Het dorpje is een zakdoek groot maar het stadion en de tribunes doen vermoeden dat er veel volk naar dit evenement komt. Ondertussen blijft de wind maar door onze zandladders razen, de spatlappen zwiepen op en neer en een bizar flapperend geluid vult de cabine van de auto. Ineens schiet het dak omhoog en staat onze tent te klapperen in de wind. OMG! Een van de bevestigingen is door de enorme druk van de wind los geschoten. We komen er met de schrik van af. Ook in Gobernador Costa vallen we weer naast de party boot. De afgelopen drie dagen was er een evenement met gaucho’s en folklore.

We slapen vanavond in Esquel op de chacra van Graziela en Ignacio. Ze zijn vrienden van Tino en Mercedes die we eerder ontmoetten in Chaitén. De hele familie woont kort bij elkaar. Welke vraag we ook stellen er is altijd wel een nicht, neef, tante, oom of ander familielid die ons kan helpen. De chacra ligt wat hoger op een heuvel en buiten de stad. We plannen om dit plekje even als thuisbasis te nemen en wat worden we hier gepamperd! Graziela heeft iedere dag wel iets om ons te verrassen. Zelfgemaakte confituur recht uit de kookpot en dus nog lekker warm, een mand kersen, een zak kwarteleitjes, om nog maar te zwijgen over alle tips. Ik denk stiekem dat ze ons wel graag heeft ;-)

Home is… waar we tijdelijk stationeren

3-7/1/2019
We leggen de reisgidsen naast ons neer en volgen de tips van Graziela die regelmatig een praatje komt slaan.
Zo ontdekken we op 4 kilometer van het stadje het stedelijk natuurreservaat Laguna La Zeta. 700 hectare mooie natuur en onbekend bij toeristen. Enige minpuntje, om toch maar iets te zeggen, zijn de struikjes met hun hardnekkige prikkers die in onze broeken, sokken en schoenen blijven steken. Voor de rest gewoon heerlijk genieten van fauna en flora want Esquel zelf is eerder dor en omsloten door stoffige donkere bergen.

Parque Nacional Los Alerces is wel toeristisch en dat merken we meteen als we de rij auto’s aanvullen bij de ingang van het park. Op onze weg naar Lago Verde steekt een gelijkaardige Toyota Landcruiser ons voorbij en stopt. Sven en Katja Brinks uit Nederland. Ze vertellen ons dat onze auto’s samen gereisd hebben op de Grande Argentina en dat ze onze auto dus al eens eerder gezien hadden in de haven van Antwerpen en in die van Montevideo. We delen onze ervaringen in verband met de constructie van de opbouw maar een horde steekvliegen bemoeilijkt een relaxte conversatie. Op de wandelpaden in de bossen en langs de meren merken we gelukkig niets van de drukte. Aan de oevers van de meren echter heerst een drukte van jewelste en er wordt uitgebreid gepicknickt.

Is er toevallig ook een kapper in de familie?

5/1/2019
Mercedes, de dochter van … inderdaad, Graziela, is kapster in bijberoep en neemt Theo’s haar onder handen. We mogen niets betalen omdat Theo ervoor gezorgd heeft dat ze Internet kunnen gebruiken. Gelukkig hebben we nog een onaangeroerd pakje chocolade in de ijskast om haar cadeau te doen. Mercedes is er blij mee en ik heb een nieuwe man.
Het zonnetje schijnt en er staat een strakke wind. Ideaal weer voor een wasdag!

6/1/2019
Hugo is weer eens toe aan een wasbeurt want de ripio wegen hebben de laatste weken weer voor een dikke laag stof gezorgd. Graziela hoorde net op de radio dat er in de Nahuel Pan vallei een feest is dat nog tot vanavond duurt. Er komen 5000 bezoekers. We zijn altijd blij met haar tips. Als Hugo weer staat te blinken, gaan we op zoek naar de vallei. 5000 bezoekers, dus een kleine 1000 auto’s rekenen we, die plaats moet gemakkelijk te traceren zijn. In de vallei valt niet veel drukte te bespeuren. We zien een klein stenen huisje met enkele geparkeerde pick-ups en een onopvallend paneeltje met “Entrada 100 pesos”. Een meisje wuift ons toe en knikt instemmend als we haar vragend aankijken. Achter het stenen huisje ligt de Nahuel Pan heuvel en het is hier waar ieder jaar ‘Sabor Mapuche’ plaats heeft. We zijn bij de eerste bezoekers. De geur van houtskool en kruidig vlees hangt in de lucht en doet Theo spontaan een hongertje krijgen. Druppelsgewijs komen de bezoekers, voornamelijk van indiaanse origine, toe. De schaduwtenten houden nauwelijks stand door de harde wind, witte assen vliegen in het rond. Een varken en een schaap zijn op een spit gerijgd en worden nauwkeurig bewaakt door de maestro asador. Schapenvellen hangen te drogen. Na een half uurtje wachten is het zover, voor de vleesliefhebbers is het inderdaad een feest hoewel…Theo vindt dat de ribbetjes nog wat langer hadden mogen grillen. De gure wind is een spelbreker en maakt dat velen na het eten opstappen of het marktje met artesania bezoeken. Wij volgen hetzelfde scenario en wachten niet op de muzikale show die pas vanavond doorgaat.

In de plaats gaan we naar Trevelin. Trevelin werd gesticht door kolonisten uit Wales in de late jaren 1800. Rondom het centrale plein staan verschillende standjes waar allerlei ambachtelijke spulletjes verkocht worden. Een bestelwagen komt aangereden. Circo Abaddon met haar gillende clowns doet iedereen verbaasd opkijken. Ze rebelleren tegen de ontginning van mijnen in de regio. Ook Esquel brengt dit thema op vele affiches met teksten als NO A LA MINA en EL AGUA VALE + QUE EL ORO onder de aandacht. Op het centrale plein bezorgt Lucy Guillard iedereen kippenvel met haar prachtige stem. We sluiten de dag af in het theehuis Casa de Te ‘Nain Maggie’. Margarita Nain Maggie, was lid van een Welshe familie die zich vestigde in de vallei. Ze bracht haar ervaringen en gebruiken mee en stierf toen ze 103 was. Haar kleindochter, Lucia Underwood, wijdde zich met de hulp van haar familie aan het maken van cakes, brood, scones en zelfgemaakte zoetigheden, volgens de recepten en adviezen van haar geliefde Nain. En zo ontstond het eerste Welshe theehuis "Nain Maggie”. En dat het een succes is, mag gezegd worden. Iedereen wil er zijn en na een gevarieerde afternoon tea begrijpen we waarom.

8/1/2019
We nemen afscheid van Graziela en Ignacio. Linda (het hondje) voelt dat we gaan vertrekken en springt zotjes tegen onze benen aan. Graziela legt ons nog maar eens in de watten en doet een potje vers gemaakte frambozen confituur cadeau. Schatten zijn het. Net of we van bij de bobonne en den bompa komen ;-) Het heeft vannacht gesneeuwd in de bergen en we halen niet meer dan 6 graden. We vervolgen onze reis richting noorden. De Ruta 40 is gelukkig geasfalteerd hoewel niet in de beste staat. Het is uitkijken voor flinke gaten in de weg. Op de koop toe begint het te hagelen en omdat we in open vlakte rijden, krijgen we er nog wat hevige windstoten bij. En toch is de route weer ‘scenic’ te noemen. We rijden om via Cholila, een dorpje aan de voet van de Andes in een prachtige vallei aan het Lago Mosquito. Oeps daar zullen we maar snel voorbij rijden.

El Bolsón is het thuisland voor de artistieke gemeenschap van Argentinië. Bijna een halve eeuw geleden verhuisde een groep hippies naar deze stad voor de productie van een musical. Ze bouwden een gemeenschap op die nog steeds floreert. We herkennen het niet meer. De straten zijn geasfalteerd, twee grote supermarktketens hebben er een vestiging. En toch zijn we superblij want de man die we zochten, Martín Carbajal, heeft nog steeds zijn kraam met schuimpoppen. Theo is in zijn nopjes! We vieren het met een Brusselse wafel zonder de Argentijnse twist, ttz enkel met slagroom. De Argentijnen zijn natuurlijk weer verzot op hun versie: alle hokjes opgevuld met dulce de leche en daarbovenop nog eens alle hokjes gevuld met slagroom. Onze tanden doen pijn bij de gedachte alleen. Er is ook een gezouten versie met ham, kaas en een spiegelei!!!!

Ondanks alle veranderingen ademt het stadje nog steeds een creatieve geest uit. Veel houtsnijwerk, muurschilderingen, muziekoptredens en grijs geworden hippies met mega lange dreadlocks. Op 1 augustus 2017 verdween de tattoo artiest Santiago Maldonado, nadat hij betrokken was geweest bij een protestactie voor de rechten van de Mapuche bevolking nabij El Bolsón. Velen beweren dat hij ontvoerd en vermoord werd door de Gendarmería. Hij is verdronken teruggevonden in de Chubut rivier. De zaak werd in november 2018 gesloten als zijnde geen gedwongen verdwijning. In El Bolsón en ver daarbuiten denkt men daar helemaal anders over. De hele nacht valt de regen met bakken uit de hemel.

25 December 2018
We staan op voor dag en dauw en hopen in deze stilte wat wildlife te mogen spotten. Helaas het mag niet zijn. Niks of niemand laat zich zien op deze Kerstdag in Futaleufú. We zijn net op tijd opgeruimd als de sluizen weer open gaan en stevige wind komt opzetten. Op onze terugweg naar de Ruta 7 manoeuvreren enkele stoere kajakkers hun bootjes in het water. Ze zien er niet echt happy uit. Wij ook niet want tot twee maal toe moeten we onze verstralers opnieuw vastzetten omdat ze loskomen door het schokken op de onverharde, slechte weg.

Maar die modus is snel voorbij wanneer we het adembenemende en ruige landschap doorkruisen van het Nationaal Park Queulat. Alweer een enorm uitgestrekt oerwoud met torenhoge pieken en glinsterende gletsjers. Het zonnetje komt piepen en zet het landschap letterlijk en figuurlijk meteen in een ander daglicht. In het sympathieke dorpje Puerto Puyuhuapi worden we enthousiast ontvangen door een knuffelige hond. Geen mens komt in onze buurt of zij laat duidelijk weten dat dit ons en haar terrein is. We besluiten er dan ook maar onze nieuwe stek van te maken.

26 December 2018
Ook in het informatiecentrum worden we enthousiast en met de glimlach onthaald. We krijgen kaarten en een luxueuze en uitgebreide brochure van de regio mee. Chili heeft geld, dat merk je ook hieraan. De populairste bezienswaardigheid in het nationaal park is de Ventisquero Colgante, of "hangende gletsjer". We beginnen bij de eerste mirador. De gletsjer zit geklemd tussen twee pieken en vormt een V-vormige massa ijs dat over een steile rotswand hangt. Het ijs voedt twee watervallen die neerkomen in een gletsjermeer. Het blauw-witte ijs steekt mooi af tegen het wit van de wolken. Mooi, nu het echte werk. De steile sendero Ventisquero Colgante begint bij een hangbrug waar niet meer dan 4 personen tegelijk op mogen. De brug wiebelt op en neer. Natuurlijk zijn er weer mensen die niet kunnen tellen of gewoon hun laarzen vegen aan de instructies. Onder ons de kolkende gletsjermelk, voor ons de start van een smal pad dat ons in 3,2 km naar 370 m hoogte zal brengen. De weg slingert door een vochtig subtropisch regenwoud. Ik begrijp nog altijd niet waarom ik in godsnaam mijn boots niet heb aangetrokken. Zegt “Een reis rond de wereld” je nog iets? Een van mijn favoriete thema’s in de turnles. We klimmen over rotsen, hangen aan lianen, kruipen onder bamboe, springen van de ene glibberige steen naar de andere, lopen over bomen en dat allemaal om de diepe modderpoelen te ontwijken. En met witte sneakers! Ik ben gelukkig niet de enige die niet goed heeft nagedacht. Hoewel….flip flops zijn wel sneller proper te maken ;-) Terwijl we acrobatische toeren uithalen, worden we verstoord door een gigantisch donderend geluid. Wow, wat was dat?! Een beetje later, weer van dat. Een scheurend en donderend geluid. We zetten wat meer haast achter onze klim want misschien kunnen we nog zien wat er daarboven aan de hand is. Een groepje luidruchtige Israëli's bemant het uitkijkplatform. Ze staan met hun camera’s in de aanslag want ze zagen eerder al ijs afkalven en naar beneden storten. Dat verklaart het donderende geluid dat we hoorden tijdens onze klim. We laten ons niet schuren om foto’s te nemen van het natuurfenomeen. Een massa smeltwater stroomt met volle kracht vanuit het sneeuwdek in de diepte.
De tocht naar beneden gaat iets vlotter, we herkennen de glibberigste plekjes nog. Omdat de weersverwachting er niet rooskleurig uitziet voor de volgende dagen willen we vandaag graag alles gestapt hebben. We volgen een andere trail langs de groene Ventisquero-vallei en eindigen tenslotte op het strand waar ook de boot naar de waterval vertrekt.

Na een goedgevulde sportieve dag rijden we terug naar hetzelfde dorpje en hetzelfde plekje aan het meer. Onze plaatselijkse vriendin kwispelt al met haar staart als ze ons ziet toekomen. Sorry, hond, geen vleesjes meer. Ze zoekt een gemakkelijk plekje aan onze voeten en luistert mee naar een Spaanse podcast van Duolingo.

27 December 2018
De meteo zat er boenk op. We worden wakker van het getik van de regen op het dak. Maar we zijn erop ingesteld en voorzien om vandaag een heel eind verder te komen op de Carretera Austral. Het eerste deel van de route gaat door ondoordringbaar woud en met 5 kilometer haarspeldbochten om U (of Z?) tegen te zeggen, zijn we plots klaarwakker en alert. Sommige stukken zijn heel smal en ik kijk liever niet naar de afgrond. Gelukkig zijn er op dit vroege uur nauwelijks tegenliggers.

Voorbij het natuurpark wordt het landschap langzaam maar zeker weidser. Immense paarse bloemenvelden vervolledigen het kleurenpalet van de uitgestrekte vallei. Bergtoppen zitten verscholen achter mist en wolken.

We slapen vandaag in Coyhaique en zoeken de warmte op in de cabaña van Alicia. Ze is een echte gaucha en ontvangt ons in traditionele kledij met een grote fuchsia baret. Buiten waait een gure wind, regen klettert tegen de ramen. En wij zitten lekker bij het houtkacheltje en laten de boel de boel.

28 December 2018
Het is bar koud en het regent nog steeds als we opstaan. Een hete thee in café ‘Te Quiero’ doet deugd. Naast ons vraagt een chique Chileen zijn verloofde ten huwelijk. Traantjes bollen over haar wangen, de gast glundert. We gaan er vanuit dat ze sí in zijn oor heeft gefluisterd. Geen toepasselijkere plaats natuurlijk dan deze…
Na dit romantisch intermezzo roept de realiteit. Hop naar de Carretera voor het vervolg van onze reis. Respect voor de fietsers die de Carretera Austral op hun lijstje willen afvinken! Tussen de vlagen door probeer ik wat foto’s te nemen van het ‘Bosque Muerto’ dat nog griezeliger aandoet met dit gure weer.

Twee Belgen op de fiets… Ze kijken in het rond… Ze dromen van een lift… En ze zien een auto met Belgische nummerplaat… Het begint nog harder te regenen en de vrouw is eigenlijk een beetje ziek. Maar zelfs met de beste wil kunnen we ze niet meenemen tenzij een ander voertuig de fietsen zou opladen. We hebben het nog niet uitgesproken of er komt een pick-up aangereden gevolgd door een tweede. Ze steekt haar duim op en…. Ze stoppen allebei. Haar vriend moedigt haar aan. “Ga ga ga, gij spreekt het beste Spaans van ons twee”. Wat een toeval. Het is de Argentijnse familie uit Buenos Aires die we eerder ontmoetten in Puyuhuapi. Ze kunnen allebei met hen mee. “Don’t worry, we will take care of them!”, roept de vader. Zo zie je maar, we mogen niet alle Porteños (een Porteño is een Argentijn die in Bs.As. woont en als opschepper wordt aanzien) over dezelfde kam scheren. In alle haast zijn we vergeten naar hun namen te vragen. Wie jullie ook zijn, sportieve Belgen, suerte!!
Langs de Río Ibáñez vinden we een geschikte plaats, beschut tegen de wind. Zolang onze tent niet te hevig flappert, zitten we goed. Heerlijke pastamaaltijd, wijntje erbij, en afsluiten met ‘Better call Saul’.

De Generaal

29-31/12
We hebben geen oog dicht gedaan. Het kolkende water van de rivier maakte zoveel lawaai dat we niet eens toekwamen aan inslapen. Ik heb even mijn buik vol van al die nattigheid. Het weer in dit deel van Chili is over het algemeen koud, vochtig en heel winderig en daar zullen we ons toch even bij neer moeten leggen. Na ongeveer 4 uur rijden, duikt het General Carrera meer op. Het heeft een oppervlakte van 1850 km² en is, na het Titicaca meer in Peru, het grootste meer van Zuid-Amerika. Het is nog vroeg als we toekomen in Puerto Río Tranquilo, een dorpje aan de winderige westkust van het meer. Het dorp slaapt nog maar we zien aan de reclameborden en het aantal campers dat het de thuishaven is voor tours naar de marmergrotten of ‘Marble Caves’. In een rustig tempo vervolgen we onze weg naar het winderige maar mooie, Puerto Guadal, aan het zuidwesteneind van Lago General Carrera. Het dorp lijkt op alle uren van de dag een siësta te houden of misschien genieten de mensen nog na van de kerstdagen? Wat een desolate, maar oh zo mooie omgeving!! We zetten onze auto bij de familie Sade, en kruipen er bij de houtkachel terwijl het buiten hagelt.
Pedro Sade (de Argentijnse versie van het Arabische Sahaad) heeft Libanese roots. Zijn vader emigreerde als klein jongetje naar Chili en leerde er zijn vrouw kennen. Ze kregen vijf zonen waarvan we er twee ontmoeten. Samen met hun echtgenotes baten ze een hosteria uit in de zomermaanden. De ‘coole’ auto - of wat ervan overblijft - van vader Sahaad heeft zijn rustplaats in het gras.

De mannen filosoferen maar al te graag met Theo en terwijl toont Rosita me hoe ze kookt op een houtkachel. Ondanks het zeer toeristische karakter moedigt de familie Sade ons toch aan om de marmergrotten te bezoeken. Goed ingeduffeld delen we een bootje met twee rustige Brazilianen in Bahia Mansa om het volledig door de natuur gemaakte kunstwerk te gaan bewonderen. Het slechte weer en late uur maakt dat er niet veel enthousiastelingen zijn. De marmergrotten zijn in zo’n 6.000 jaar door het water uitgeslepen. De reflectie van de zon op het marmer zorgt voor de heldere lichtblauwe kleur van het water. We hotsen en botsen in het motorbootje en krijgen af en toe klets water over ons heen. Als de zon af en toe tevoorschijn komt, zien we meteen waarom dit natuurfenomeen zoveel aandacht trekt.

Pedro heeft ons foto’s getoond van een prachtige waterval die we echt moeten gezien hebben. We wringen ons door een omheining want de waterval ligt op privé terrein. Dat mocht van Pedro ;-) Op zoek dus naar een pad dat ons naar de Maqui waterval moet brengen. We proberen verschillende opties maar we komen uit op een watervalletje dat helemaal niet lijkt op de foto’s die we zagen. Uiteindelijk klimmen we - soms op handen en voeten - op en langs de rotsen. Geen makkie die Maqui! Maar waar een wil is, is een weg en na een dikke twee uur staan we eindelijk boven aan het door de natuur gevormde overloopzwembad. Wat zou het heerlijk zijn om hierin te dobberen onder een stralende hemel en bij 25 graden… of meer :-) Toch zijn we blij dat we niet hebben opgegeven.

’s Avonds komen we terug bij Pedro en Rosita met foto’s en ons verhaal. Ze staan erop dat we oudjaar bij hen doorbrengen. An offer we can’t refuse. Ze hebben gasten uit Italië, Rosario en Mariana, en die zouden dan ook komen zodat we met zijn zessen kunnen feesten. Dit hadden we niet voorzien en we haasten ons naar een winkeltje om wat drank te kopen. We kunnen toch niet met lege handen toekomen. De Italianen hebben een fles Spumante mee.
We zetten de avond in met een Pisco Sour, de cocktail van Chili (of Peru want beide landen beweren dat het de cocktail uit hun land stamt). Pedro maakt hem met Pisco Campanario gemengd met limoensap en daarbovenop een laagje geklopt eiwit. Lekkerrrrr. Mariana is dol op selfies en ussies, ze weet van geen ophouden. Er is eten in overvloed en om middernacht zijn onze buikjes rond en knalt de kurk.

18-19 December 2018
We staan op tijd aan de ingang van het nationaal park. Het is nog vroeg in de ochtend maar het belooft nu al een prachtige dag te worden. Van de verschillende wandelingen in het park is de dagtocht naar het Cole-Cole strand de moeilijkste maar ook de mooiste. Het vertrekpunt ligt echter 12 kilometer verder en voor Florian die ook deze wandeling wil maken is dit een breekpunt. We maken kennis. Florian is een 22-jarige Franse student economie die in Chili stage heeft gelopen en nu enkele maanden vakantie neemt. Omdat we hier geen politiecontrole verwachten, nemen we hem mee en kruip ik achterin de cabine. De rit door de duinen begint alvast avontuurlijk en bij een onverwachte diepe kuil vlieg ik met mijn hoofd tegen de ijzeren bedrand. Auw! Ach een buil meer of minder zal het niet maken. Zolang ik mijn verstand maar niet verlies. We arriveren bij eb en met een klein hartje laten we de auto achter op een hogergelegen duin in de hoop dat het water vanavond niet te hoog staat. Een deel van de wandeling gaat door privé-gebied dat bewoond wordt door inheemse indianen. We betalen een kleine extra bijdrage aan het opperhoofd. Grapjeeu. De bijdrage is geen grap en niet meer dan normaal. Onze wandeling begint langs het zandstrand en gaat dan steil langs rotsen en door groene bossen tot aan het Cole-Cole strand, een van de mooiste in Chili volgens de boekskes. Maar we kunnen het zeker beamen. Moe maar voldaan delen we onze sobere lunch want in het winkeltje in het dorp was niet veel te krijgen. Broodje met dulce de leche, een appel, chips en veeeeel water. Even voetjes in het ijskoude water, mijn God, echt ijskoud. Kleine foto shoot en hop daar gaan we weer langs dezelfde route. Florian neemt de leiding en zet er vaart achter. We vinden onze auto op het droge terug. Iedereen opgelucht.

We houden van de mooie natuur en gaan de volgende dag opnieuw op verkenning in het park. Zoveel biodiversiteit. Zo groen, zo puur, zo mooi. Krulletjes, cirkeltjes, octagoontjes…Klink ik wat melig? Het is gewoon wondermooi. En dan zwijg ik nog over de talrijke vogels die zich niet altijd even gemakkelijk laten fotograferen of me gewoon te snel af zijn.

De haven van Quellón waar we vannacht onze ferry moeten nemen, is geen veilige buurt vertelde Manuel ons. We gaan daarom terug naar Castro om daar nog wat rond te kuieren. We stappen tot buiten het centrum om er de Feria Alcalde José Sandoval Gomez te bezoeken. Het is een nieuwe versmarkt waar lokale producten verkocht worden. In Castro zijn vele straten erg steil. We zijn dus even onderweg met als gevolg dat de meeste marktkramers al opgekraamd zijn als we toekomen. Slechte timing. Dan maar terug naar het centrum. Wow wat een drukte.
In de shopping mall grijpt de kerstgekte om ons heen en Mariah Carey zingt luidkeels "All I want for Christmas...". En hoewel wij ons helemaal niet in kerststemming voelen, kunnen we toch niet weerstaan aan zo’n klein plastieken kerstmannetje om onze auto te decoreren.
’s Avonds trakteren we onszelf op een heerlijk kerstdinertje :-) We moeten om middernacht aan de haven van Quellón zijn en nemen dus alle tijd om te degusteren.

20 December 2018
De agent van NavieraAustral had ons aangeraden om minstens 2 uur op voorhand in de haven te zijn. We arriveren kort na middernacht en we zijn niet de eersten. Er staan al verschillende campers in de wachtrij. Gelukkig kunnen we de tijd wat doden met enkele afleveringen van ‘Better call Saul’ want de bareel blijft gesloten tot kwart voor 3! Tot onze verbazing worden alle auto’s individueel met kettingen vastgemaakt. Toen we vorig jaar met de ferry overstaken in Griekenland bij 6 Beaufort werden de vrachtwagens niet eens vast gesjord. Om half vier ’s nachts vaart het schip eindelijk uit.
We komen doodop toe in Chaitén.

[

Ontbijtje, dutten, suffen en toch wat verder schrijven aan de blog want daar heb ik me niet aan gewaagd op de ferry. Chaitén bevindt zich aan de noordelijke ingang van de Carretera Austral of Ruta 7 en ligt aan de voet van de gelijknamige vulkaan die op 2 mei 2008 uitbrak. De eruptie werd voorafgegaan door verschillende kleine trillingen die mettertijd in frequentie en intensiteit toenamen. De bewoners stonden meer dan 72 uur angsten uit omdat ze niet goed wisten wat er aan de hand was. Uiteindelijk brak de Chaitén vulkaan uit. Vulkanologen, geologen en specialisten probeerden te achterhalen of deze eruptie van seismische of tektonische oorsprong was. Zodra de regering wist dat het om de uitbarsting van de vulkaan ging, werd de hele bevolking in een straal van ongeveer 40 km geëvacueerd. Hierdoor konden vele levens gespaard worden. Enorme asregens en een grote modderstroom zorgden ervoor dat de Rio Blanco overstroomde en alles vernietigde wat in de weg lag, waardoor 80 procent van de stad werd verwoest. Enkele bewoners zijn teruggekeerd. Ze hebben hun huis, hostel of restaurant hersteld en hebben de draad weer opgepikt. Na al die jaren en vanop een afstand lijkt de schade mee te zijn gevallen, maar schijn bedriegt. De meesten zijn echter weggebleven en hun huizen, of wat daarvan over is, staan leeg en maken deel uit van het Museo de sitio Chaitén. Het zijn de stille getuigen van wat zich hier destijds heeft afgespeeld. Een sombere noot om de dag mee af te sluiten maar het is wat het is.

21-23 December 2018
We kunnen het bijna niet geloven maar het is half tien als we wakker worden. Slaaptekort gehad? Goed uitgerust rijden we een stukje terug op de Ruta 7 of Carretera Austral om in het Nationaal Park Pumalín, Doug Tompkins’ geesteskind, te gaan stappen. We rijden een half uur op onverharde weg als we een blauwe Mercedes Unimog aan de kant zien staan met open motorkap. Op deze stoffige weg, in the middle of nowhere, wil je echt geen autopanne. Hulpvaardige Belgen die we zijn, vragen we of hij hulp kan gebruiken. Een enigszins bestofte en bezwete man haalt zijn hoofd van onder de motorkap. Ik denk dat hij gewoon al blij is dat er tenminste iemand de moeite doet om te stoppen. Hij spreekt gelukkig een mondje Engels, dat helpt een beetje om het soort autopanne te begrijpen ;-) De arme man staat al sinds gisteren geblokkeerd en heeft ondertussen het probleem wel kunnen achterhalen. Hij heeft schuurpapier nodig om de dieselinjectoren te reinigen en meent daarmee gesteld te zijn. Tja, we hebben veel bij maar een schuurpapierke nu net niet. Terwijl hij met een vod blijft wrijven, duik ik de berm in en scheur een blad af van een gigantische Chileense rabarber. Sinds we in het zuiden van Chili zijn, kunnen we er niet meer naast zien. De binnenkant van zo’n blad is echter zo ruw dat ik het zotte idee krijg dat het misschien wel voor schuurpapier kan doorgaan. Ietwat verlegen leg ik de heren techniekers mijn idee voor. Theo vindt het geniaal, Martín schiet in actie. De korrel is nog iets te grof dus pluk ik een jonger blad met fijnere korrel en het schijnt te lukken. Theo en Martín wisselen elkaar af om de lucht uit de leiding te pompen tot er terug diesel uit vloeit. Martín start en…. joehoe de Mercedes draait vlotjes. Vermits we toch dezelfde richting uitgaan, spreken we af dat we Martín volgen. Just in case. Helaas, 10 kilometer verder sputtert de vrachtwagen blauwe rook. Het mocht niet zijn. Tweede suggestie, trekken. Theo haalt de kinetische trekkabel - goed om 12 ton te trekken - uit onze auto en we zijn net bezig met vasthaken als een vrieswagen van PF komt aanrijden. De twee mannen schieten meteen ter hulp en stellen voor dat zij de Unimog zullen trekken tot Caleta Gonzalo waar de ferry vertrekt. Zo gezegd, zo gedaan. Wij rijden voorop om de weg vrij te houden, het duo Renato en Gustavo trekken de Unimog. 30 langzame kilometers bochtige en soms steile ripioweg. Martín die met de open Unimog reed zit helemaal onder het stof. Met zijn bestofte baard lijkt hij helemaal de kerstman. Hij is superblij en kan in Puerto Montt verder geholpen worden door een autotechnieker zodat hij tijdig kerst zal kunnen vieren met zijn vrouw en vier kinderen in Santiago. Een belofte die hij maakte aan zijn familie toen hij besloot om persoonlijk de Unimog in het zuiden van Chili te gaan halen.
In Caleta Gonzalo nemen we afscheid en wisselen we coördinaten uit.

Pumalín is een van de grootste particuliere natuurparken ter wereld. De Noord-Amerikaanse zakenman Doug Tompkins, waar ik in een vorige post al over vertelde (de man van het outdoor merk The North Face), creëerde het park om het inheemse bos van Chili te behouden. Zoveel geld, zoveel passie en zoveel respect voor de natuur.

Twee dagen stappen we van de ene mooie plek naar de andere. We hebben al veel natuurparken bezocht, maar dit park springt er uit, ook al is het misschien niet het meest spectaculaire. Pumalín is met zekerheid het schoonste en best onderhouden park dat we tot hiertoe bezochten. De paden zijn zo toegankelijk mogelijk gemaakt met kilometers en kilometers trappen van gerecycleerde dode bomen. En die kilometers klimmen, dat voel je. Theo heeft er steenharde kuiten van, ik gespierde billen. Kennelijk gebruiken we niet dezelfde manier om te stijgen en te dalen. Douglas Tompkins is drie jaar geleden op 72-jarige leeftijd aan onderkoeling overleden. Hij sloeg met zijn kajak om in het ijskoude water van het General Carrera meer, wat hem enkele uren later noodlottig werd.
Op de vraag hoe hij over zijn nalatenschap dacht antwoordde Tompkins: “People will walk on these lands, don’t you think that’s more beautiful than a tomb?”

We eindigen aan Playa Santa Barbara. Volgens i-overlander DE plaats om te genieten van de rust en de opspringende tonino’s of Chileense dolfijnen. Dat is buiten de bekendheid van i-overlander gerekend. Als we toekomen staan er minstens 6 campers en nog wat lokale kampeerders. In alle rust een aperitiefje aan het strand? We zijn nog maar net geïnstalleerd of krijgen al bezoek van een Franse en Duitse overlander. We wisselen tips en ervaringen uit en twee uur later staan we niet veel verder en hebben we geen dolfijnen gezien. Egoïstisch als we zijn, rijden we door en iets verderop is een verlaten stukje strand waar een heleboel zwanen met hun kleintjes dobberen op het water. Zalig om die kleine soms nog onbeholpen zwaantjes bezig te zien.

En van zalige vogels gesproken. Een WhatsApp-berichtje met foto komt binnen. Ik gaf Lise, de dochter van goede vrienden van ons een zelfgemaakte uil die ze aan het einde van haar stage in ‘The King’s Children’s Home’ in Belize aan een kindje kon geven waarmee ze een speciale band had opgebouwd of dat nauw aan haar hart lag. De uil had ik gemaakt uit stukken hemd van Marcel, de overleden broer van Theo. De foto toont een kleuter van 4 met zijn uiltje! Ik veeg een traantje van geluk uit mijn ooghoek. Dankjewel, Lise, we lopen de hele avond op 4m2 wolkjes. Zo blij dat het uiltje een thuis heeft gevonden en iemand gelukkig maakt.

24 December 2018
We merkten gisteren al een Food Truck in een van de straten van Chaitén en nemen er eerst een ontbijtje voor we weer de Carretera Austral oprijden. Isabelle en Adriaan zijn op zoek naar kalkoen als we hun auto aan de supermarkt zien staan. We duwen op de rem want… een gelijkaardige Toyota EN een Belgische nummerplaat! Niet dat we per se op zoek zijn naar Belgen maar na een paar maanden is het wel leuk om eens in het Vlaams te kunnen keuvelen met andere reizigers. Isabelle en Adriaan zijn al 3 maanden onderweg. De mannen duiken onder de motorkap en onder de carrosserie en Isabelle en ik praten over belevingen en belevenissen. We trekken allebei richting zuiden dus wie weet komen we mekaar nog wel ergens tegen. De Carretera Austral gaat langs het dorpje Villa Santa Lucía. Op 16 december 2017 om 9 uur ’s ochtends werd dit dorp getroffen door een aardverschuiving als gevolg van een periode van hevige neerslag. Een losgekomen rotswand gleed over een gletsjer en veroorzaakte zo een aardverschuiving. Een stroom van modder en afgerukte bomen kwam met een gemiddelde snelheid van 72 kilometer per uur naar beneden en veegde het dorp van de kaart. 22 mensen overleefden de ramp niet. Het is de tweede keer dat we op onze reis geconfronteerd worden met de kracht van de natuur. We vinden een restaurantje in wat van het dorp is overgebleven. Javier, een sympathieke Venezolaan, staat aan het fornuis. We zetten ons bij de open keuken zodat we een praatje kunnen slaan terwijl hij bezig is. Hij vertelt ons over zijn land en zijn omzwervingen en ervaringen als vluchteling. Hij droomt ervan om de kost te kunnen verdienen in Australië maar moet hiervoor zijn Engels nog bijschaven. We raden hem de gratis app ‘duolingo’ aan en beloven hem mondelinge assistentie via WhatsApp.

We verlaten hier de Carretera Austral en slingeren langs de oevers van het diepblauwe Yelcho meer en door een prachtig groene vallei geflankeerd door majestueuze bergtoppen. Kerstavond brengen we door op een prachtige plek aan de Espolon rivier. Onze voeten in het glasheldere water, camera in de aanslag. We hebben al twee keer een grote ijsvogel gemist die laag en snel over het water flitst. Iedere keer als we zijn vleugels horen flapperen, zijn we net te laat om hem vast te leggen. En hij vliegt een lange vlucht want telkens als we denken dat hij niet meer terugkomt en we de camera’s neer leggen, is hij daar. En zo vliegt onze kerstavond voorbij.