By this Author: happy glocals

5/11/2019 — Uruguay — Acclimatiseren

Na een vermoeiende reis van meer dan 34 uur streken we, samen met onze Hugo, neer in Maldonado aan de zuidkust van Uruguay. Het deed uitermate goed om Hugo na 8 maanden in topvorm terug te zien. Ik zorgde voor een opknapbeurt binnenin - ja er was toch wat stof gevallen - en Theo zorgde voor de technische updates en aansluitingen. Tussendoor maakten we wandelingen op het verlaten strand en in het nabijgelegen natuurreservaat.

Het mondaine Punta del Este enkele kilometers verderop was niet aan ons besteed. Hoge wolkenkrabbers, luxe hotels en dito restaurants wisselen elkaar af langs de costanera. Enkel de vissershaven vonden we een leuke plek om door te kuieren. Wanneer de afval van de vismarkt in het water wordt gekieperd vechten meeuwen en zeehonden om het lekkerste stukje.

In Punta Ballena bezochten we het Museo Taller de Casapueblo, een complex gebouwd door de Uruguayaanse kunstenaar Carlos Páez Vilaró. Aanvankelijk een zomerhuis en atelier, nu onder meer een museum, een kunstgalerij, een cafetaria en een hotel. Een commerciële artiest die Carlos!

16/3/19
In het tankstation van San Miguel kunnen we internetten. Het brengt ons meteen tot de werkelijkheid. In Christchurch heeft een schutter meer dan 50 mensen vermoord. Ten minste acht mensen werden gedood tijdens een schietpartij op een school in São Paulo. Een boot van Grimaldi Lines geladen met 363 containers bovendeks en auto’s, vrachtwagens en campers in het roll-on/roll-off gedeelte is uitgebrand en gezonken! Ook dit nieuws doet ons even slikken. Ongetwijfeld zijn er overlanders die net zoals wij enkele maanden geleden aan de start stonden van een avontuur. Shit happens :-(

We drinken teveel koffie en rijden richting Mercedes. Het is heerlijk bewolkt vandaag. Nooit gedacht dat ik daar zo zou naar snakken. Een half uurtje buiten de stad bevindt zich het zalig rustige Mariano I. Loza. Juan en Beti en hun vier kinderen ontvangen ons op hun terrein en we genieten weer van de ongewoon fijne gastvrijheid. ’s Namiddags breekt een hevig onweer los maar dat kan ons nu eens echt NIET schelen. We hebben wat slaap in te halen dus perfecte timing.

17/3
’s Ochtends komt Juan ons begroeten. Hij wil ons graag zijn land en dieren tonen. Maar omdat het zo fel geregend heeft, ligt het veld er behoorlijk drassig bij en gaan we met de auto. Clara en Alejo, twee van de vier kids, klimmen mee in de terreinwagen. Juan heeft Libanese roots (zoals veel Argentijnen en Chilenen trouwens) en vertelt uitgebreid over de historiek van zijn familie. Een hand aan het stuur, in de andere …. een mate beker natuurlijk. Veeteelt is een van de belangrijkste economieën in Corrientes. De bodem is te gesteend voor agricultuur. Op het terrein, waarvan we het einde nauwelijks kunnen zien, grazen 380 koeien gedurende 4 jaar. Pas dan worden ze geslacht. Hierdoor kan Juan kwaliteitsvol vlees leveren in Europa aan onder andere hotelketen Gilton :-). Ik weet niet meer hoe we bij het onderwerp kwamen maar volgens hem komt ’s werelds beste marihuana uit Paraguay. Gedurende het presidentschap van Kirchner werden in Corrientes langs de grens met Paraguay heel wat landingsbanen gecreëerd. Je zag er vliegtuigjes landen en heel snel weer opstijgen. Iedereen wist wat er gaande was. De huidige president, Mauricio Macri, laat strenge controles uitvoeren en tot nu toe werd dit jaar meer dan 15 ton marihuana in beslag genomen in Corrientes. En uiteraard gaan onze gesprekken ook over de stevige waardedaling van de peso waaronder het land gebukt gaat en de torenhoge inflatie (meer dan 47 procent!). De kinderen zijn zich gelukkig van geen kwaad bewust en ravotten met de honden in de tuin tot ze honger hebben. Na de gebruikelijke warmhartige groepsknuffel en ussie, zetten wij aan richting Uruguay.

17-18/3
Langs de RN14 naar Concordia staan onnoemelijk veel reclameborden voor escabeche (in een zuur mengsel gemarineerd voedsel). Geen enkel dier ontbreekt op het escabeche menu van ‘Regionales María’. Krokodil, konijn, capibara, fazant, patrijs, nandú…je kan het zo gek niet bedenken of je kan het beestje in ’t zuur krijgen. Het gedacht alleen al geeft me oprispingen.
Bij Concordia zetten we ons schrap voor de grensovergang. Het is helemaal niet duidelijk in welke volgorde we waar verwacht worden met onze documenten. Een vrouwelijke beambte, sorry maar ze gedraagt zich als een echte b*tch, heeft het kennelijk niet zo met Europeanen. Ze zucht en draait haar ogen naar boven en stuurt ons opzettelijk twee keer de verkeerde kant uit. Binnen in het kantoor is het al niet veel beter. Voor ons is het het heel belangrijk dat de TIP (Temporary Import Permit) voor onze auto perfect is ingevuld. Met dit document kan onze auto een jaar in Uruguay blijven. De beambte tikt met twee vingers alle gegevens netjes in en dan crasht het systeem natuurlijk en moet hij helemaal opnieuw beginnen. We blijven er rustig bij. Pas als we alles gedubbelcheckt hebben, rijden we met een gerust hart verder. De auto wordt niet eens gecontroleerd. Welkom in Uruguay :-). In Termas del Daymán houden we het bekeken voor vandaag. Het begint te regenen en het houdt niet meer op tot de volgende ochtend.

18/3
We stoppen in het centrum van Salto. Zelfde scenario als voorheen. Geld afhalen, gsm opladen, boodschappen doen. Omdat de Movistar shop ’s middags sluit, overbruggen we de tijd met een lunch.

Het valt ons op dat redelijk wat behoeftige mensen door de straten dwalen. Zo ook een oude man met versleten schoenen waarvan de zool helemaal is losgekomen. We proberen hem na het eten terug op te sporen omdat we hem kunnen helpen met een paar wandelschoenen van Theo. De ober met wie we eerder gesproken hadden, kent de man en verzekert ons dat hij hem de schoenen zal geven. Ondertussen is ook weer helemaal terug opgeklaard en aangenaam warm. Via de RN3 rijden we nu verder naar het zuiden. De weg loopt evenwijdig met het nationaal park El Palmar in Argentinië. Aan de westkant niets dan palmbomen dus. We rijden twee grote zonnepanelenparken voorbij, iets wat we in Argentinië (nog) niet gezien hadden terwijl het land zoveel zon heeft. We vinden een heerlijk rustige plaats om de nacht door te brengen in Andresito aan de rand van het gelijknamige meer. Apéro aan het meer, mooie zonsondergang, en GEEN muggen. TOP!!

19/3
We lassen een tussenstop in, in Colonia del Sacramento, de bakermat van het koloniaal verleden in Uruguay. Ik heb gezeurd voor wat koelte maar van 43 naar 20 graden is toch wel even wennen ;-) Een strakke wind blaast door de oudste stad van Uruguay. Aan de andere kant van het water ligt Buenos Aires van waaruit heel wat toeristen een daguitstap maken. We lopen door de smalle straatjes van de historische wijk die trouwens aangewezen is als een UNESCO World Heritage Site. De beste steak van Zuid-Amerika is eigenlijk de hoofdreden dat we dit ommetje maken. 7 jaar geleden at Theo hier een lapje vlees waar hij nog steeds van droomt. Jammer genoeg is het restaurant verdwenen of kunnen we het niet meer terugvinden. Maar dat zou heel eigenaardig zijn want als er nu iemand is die zich, gelijk waar ter wereld, de weg naar een restaurant kan herinneren… juist ja, dan is het Theo :-)
Dan maar meteen naar Jaureguiberry aan de Atlantische kust waar we ongeveer 5 maanden geleden onze reis begonnen.

20/3
De hele nacht ging de auto over en weer, de tent flapperde er op los. Veel slapen zat er niet in. Wat kan reizen toch vermoeiend zijn. We hebben allebei nog wat administratief werk op punt te zetten en lassen voor de rest een dagje ‘niksen’ in. De zomer is hier voorbij en bijgevolg zijn de stranden weer leeg, de meeste restaurants en barretjes gesloten. Zalig die rust!

21/3
In Belgie begint vandaag de lente en hopelijk ook het goede weer. Hier in Uruguay laat de herfst zich stilaan voelen. Hoewel… vandaag ziet de dag er weer helemaal anders uit. We nemen een koffie in Piriápolis bij de gelijkgezinde Julieta en rijden dan door het binnenland over de mooie Ruta 8 (Ruta panorámica) richting Brazilië.
Glooiende landschappen glijden aan ons voorbij en het is lekker relaxed rijden op prima geasfalteerde weg. De laatste honderd kilometer echter steken de wegwerkzaamheden weer een stokje tussen de wielen en na zes uur rijden komen we eindelijk op onze bestemming:
Lago Merín. Lago Merín is een klein dorpje aan de grens met Brazilië en een ideale kitesurf locatie. We worden er met open armen ontvangen door Melanie en Mathias. 7 jaar hebben we elkaar niet meer gezien. De dag dat we Antonio - onze eerste gehuurde camper - terugbrachten. Maar ze zien er nog altijd even sportief uit :-) Ondertussen maakt de schattige Paula sinds 3,5 jaar deel uit van het gezin. Even is ze verlegen maar het ijs is heel gauw gebroken en we worden dikke vriendjes. Mathias is de maestro asador van dienst, Melanie zorgt voor heerlijke slaatjes, wij voor de drank en vriendin Solange springt binnen met zelfgemaakte Quinchin dessertjes. The party can begin!

22/3
We hebben een zwaar feestje gehad en iedereen is nog moe behalve de energieke Paula. Er zijn zoveel prikkels dat ze niet naar school wil. Ze schreeuwt moord en brand en wil met mij (Astrid) spelen. Maar wij liggen nog lekker te rusten in onze tent. Ik wil het meisje echter niet te lang in spanning laten en hijs me uit de auto. Maar vooraleer we ons aan de Legoblokjes zetten: ons ochtendritueel. Tandjes poetsen. Normaal een hele opgave voor de ouders maar samen met mij leuk om te doen :-).
In de namiddag doen we allemaal samen een dutje zodat we uitgerust naar het meer kunnen om te spelen en verder bij te babbelen.

23-28/3
We naderen het einde van het eerste deel van onze reis. En dat betekent dat we Hugo voorlopig gaan stallen en hij dus een grondige poetsbeurt nodig heeft. We steken even de grens met Brazilië over om diesel in te slaan. Die is de helft goedkoper dan in Uruguay dus dat was het kleine ommetje (10 km) meer dan waard.

We hebben een kleine cabaña gehuurd bij Bea en Tom in om heel de auto uit te laden en grondig te poetsen. De eerste twee dagen hebben we dikke pech. Er staat een stevige wind en het regent pijpenstelen. Niet echt de beste timing om een auto leeg te halen maar wel om uit te rusten en voorbereidingen te maken voor de stalling van de auto. De andere dagen hebben we gebruikt om alles te wassen, de auto van binnen en buiten tot in de kleinste hoekjes en spleetjes te kuisen en alles opnieuw te ordenen.

En we gaan nog niet naar huis ...

Vanaf nu gaat alles in sneltreinvaart. We blijven nog twee dagen in Montevideo en hebben geluk met het weer. We kuieren door de straten, fietsen langs de rambla of doen een terrasje. Meer niet.

Daarna brengt de ferry ons naar Buenos Aires. We hebben er een studio gehuurd in het district Palermo. In de late namiddag gaan we op verkenning in de buurt. Terrasje doen, mensjes kijken. Op weg naar ‘huis’ worden we aangesproken door een beetje een vadsig type halverwege de dertig. Hij vraagt in het Engels de weg naar een plein in de buurt. Of we soms ook Nederlands praten? Hij stinkt uren in de wind, kijkt erg zielig en komt met een raar en onsamenhangend verhaal. Hij zou na een busreis van 38 uur beroofd zijn van rugzak, paspoort en portemonnee. Hij kan zich niets herinneren en heeft drie weken in het ziekenhuis gelegen. Maar daar moest hij vandaag vertrekken. Zijn linkerbeen is gezwollen en er zit een windel rond. Niemand heeft hem tot hiertoe kunnen helpen. Noch de ambassade noch de politie. Hij heeft zijn vader om geld gevraagd maar dat komt blijkbaar niet toe? Af en toe kreunt hij van de pijn. Toch zitten we allebei met een dilemma en voelen medelijden met de man. We stoppen hem geld toe om tenminste in een hostel te kunnen overnachten en te douchen. Met een wrang gevoel stappen we verder maar het verhaal houdt ons bezig.
Later geef ik wat trefwoorden in op het internet en vind het verhaal van een Nederlandse oplichter. ‘Jeroen’ voert zijn toneelstukje inderdaad zo overtuigend op, dat hij er zijn verblijf in Argentinië mee bekostigt. Internetfora wemelen van de verhalen over hem. De Nederlandse ambassade heeft al verschillende waarschuwingen geuit voor de man en toch is het telkens raak. We kunnen alleen maar blij zijn dat we hem geen onderdak hebben gegeven of geld geleend.
Onze week in Buenos Aires stond vooral in het teken van wandelen. We hebben alle districten verkend, meer dan 20.000 stappen per dag gedaan, veel te veel ijsjes gegeten, lekkere koffietjes gedronken, de benen van onder ons lijf gedanst tijdens het nog steeds populaire Bomba del Tiempo, en heel veel bijgeleerd o.a.
Het gemiddelde maandloon van een Argentijn bedraagt op dit moment 500 Euro
De 29ste van de maand = gnocchi dag, 60% van de Argentijnen heeft Italiaanse roots
Diezelfde 60% heeft twee paspoorten, een Europees en een Argentijns
De regering promoot vis: elke 19de van de maand = visdag (een viswinkel vinden is echter een uitdaging)
Het water voor de Yerba mate mag maar 85 graden zijn
De bombilla (het metalen rietje in de mate beker) mag je niet aanraken als je mate aangeboden krijgt
Een Argentijn koopt zijn vlees nooit in de supermarkt want met een beenhouwer heb je een relatie
Argentijnen zijn nooit op tijd
Een Argentijn spreekt Castellano, GEEN Spaans, en ben je van de hoofdstad (la Capital) dan spreek je Castellano Del Río De La Plata
Wijn koop je in een Chinese supermarkt want die zijn altijd de goedkoopste

9/3/19
De volgende dag is het gelukkig een pak frisser. We hebben een stevige rijdag van ongeveer 6 uur voor de boeg. De RN14 is groen en vlak en loopt evenwijdig met de grens van Uruguay. Na de eerste honderd kilometer komen we in citrusgebied. Overal zien we oranje bolletjes hangen, het zijn mandarijnen en sinaasappels. Ze zijn voornamelijk bestemd voor export maar langs de weg staan talrijke stalletjes met kisten of netten. Voor 5 kilo sinaasappels betalen we 1,5 euro.
De weg is niet alleen bezaaid met fruitstalletjes maar ook reclameborden voor 'Productos regionales La Alemana'.

Je kan er niet naast kijken. En de supermarkt is een ware belevenis. Dennie Christian vrolijkt ons op met zijn Rosamunde en zelfs de Argentijnen fluiten de Duitse schlagers mee. Je vindt hier alles wat je je maar kan bedenken en een link heeft met Duitsland. Kaas, worst, zuurkool, bier, Lederhosen, klokken… de lijst is oneindig. We slaan alvast een biertje in voor Matthias die we later nog gaan bezoeken. Na dit grappige intermezzo rijden we verder richting nationaal park Esteros del Iberá, een van de grootste moerassen (20.000 km²) ter wereld en een van de belangrijkste zoetwaterreservoirs van Zuid-Amerika. Het heeft de vorige dagen erg veel geregend in Corrientes en we hopen dat de zandweg naar het park er niet te modderig bijligt. Van de 120 kilometer zijn er ondertussen 40 geasfalteerd dus het valt mee, hoewel… Het nadeel van geasfalteerde weg is dat er natuurlijk snel kan gereden worden. We zien verschillende ‘lijken’ op de weg liggen. Vooral de carpinchos moeten eraan geloven :-(
Op de zandweg gaat het een stuk trager en niet alleen omwille van de slechte staat van de weg maar ook omdat we geregeld wildlife spotten. Portal Laguna Iberá ligt in Colonia Carlos Pellegrini, een klein dorpje gelegen aan de oevers van de lagune en is het mekka van natuurliefhebbers. We installeren ons temidden van het groen en ik ga het gevecht aan met honderden venijnige muggen.

10-13/3
We herademen in de pracht en de stilte van de natuur die alleen onderbroken wordt door getjilp van vogels. Tientallen mooie en extravagante vogelsoorten, vlinders, brulapen, carpinchos, herten, kaaimannen, … ze zijn allemaal de revue gepasseerd. Liters hebben we ervoor gezweet en veel insecten getolereerd maar het was weer waw!

Zo mooi zelfs dat we de tip van onze vriend en trouwe blogvolger Burkhard aannemen en het park ook via Portal San Nicolás gaan bezoeken. We hebben er zelfs 5 uren rijden voor over maar die worden dubbel en dik gecompenseerd door de ongelooflijke gastvrijheid van twee lieve mensen. We worden als koningen ontvangen en mogen in hun tuin overnachten.

14-15/3
We slaan eerst proviand in, in het stadje San Miguel. En omdat ik de vorige dagen weer helemaal volgeprikt ben, halen we een grote spuitbus OFF, een lokaal insectenwerend middel. Hopelijk kunnen we die hardnekkige beesten hiermee wel op een afstand houden. De weg naar Portal San Nicolás is een zware beproeving en we moeten ons 200% concentreren. Het eerste deel van de weg loopt dwars door dennenbossen. De pijnbomen worden gebruikt voor de productie van hars/rubber. De V-vormige inkepingen in de bomen openen de harskanalen en zo kan het goedje in zakken druppen. Die worden manueel leeggemaakt in tonnen die op hun beurt door vrachtwagens worden opgehaald. En het zijn die vrachtwagens die enorm diepe sporen maken in het zand.

Het zweet staat in Theo zijn handen. Ik kan maar best mijn mond houden en niet teveel over plantages en rubber uitweiden. Maar als hij voelt dat hij de auto onder controle heeft, wordt Theo terug rustiger. Schouderklopje heren, want ook Hugo heeft het weer flink gedaan! Gelukkig gaan de laatste 10 kilometer verder op gewone zandweg en blokkeren alleen koeien en paarden de doorgang. We beleven opnieuw dezelfde wondermooie natuur alleen zijn hier nog veel meer insecten. Op onze wandelingen komen we uiteraard weer tientallen carpinchos tegen maar deze keer ook krokodillen, slangen, ijs- en nog veel meer vogels, en voor dag en dauw zelfs everzwijntjes.

Maar ondanks alle anti-insectenmiddelen blijf ik niet gespaard. Elk onbespoten stukje vlees is er aan. Tussen mijn vingers, op het randje van mijn oren, mijn tenen, zelfs mijn wenkbrauw!! Ik word stilaan doodmoe want de jeuk houdt me uit mijn slaap. We keren dan ook moe maar heel voldaan terug naar de stad in de hoop daar een rustige nacht tegemoet te gaan. Yeah right! Dat was buiten de openluchtdiscotheek gerekend. Achteraf bekeken hadden we misschien beter gaan dansen :-)

2-6/3/19
Elvira en Eduardo hebben een verlengd weekend want het is carnaval in Argentinië. Zoals gewoonlijk staat zaterdag voornamelijk in het teken van de familie (waar we ondertussen toch een klein beetje deel van uitmaken) aperitieven en …. asado. Elvira en Eduardo zijn er weer in geslaagd om ons heerlijk te verwennen en het weekend moet nog maar beginnen! Maxi, Mailén en kleine Martín komen langs en het is een fijn weerzien na 5 maanden reizen.

Gepakt en gezakt en voorzien van eten en drinken voor een heel regiment vertrekken we de volgende ochtend naar het Parque Nacional Pre-Delta in Diamante. Het park ligt in het zuidwesten van de provincie Entre Rios aan de oevers van de rivier de Paraná. Elisa en Hector, vrienden van onze hosts, zijn toevallig in de buurt en we spreken af aan de ingang van het park.
Ik val in herhaling maar ook hier is het subtropisch heet en vochtig. Iedereen zoekt naar beschutting tegen de zon. We kunnen nog net een picknicktafel bemachtigen en verplaatsen ze onder een grote boom waar we de lunch gezellig lang laten duren. Zodra de hitte iets draaglijker wordt, wagen we ons aan een wandeling door de dichte vegetatie van het park dat over 2.458 hectare verspreid ligt.

We snakken naar water, om onze dorst te lessen maar ook om het park vanaf de rivier te verkennen. Onze gids is een echte babbelkous. Hij zwijgt geen minuut en dat is niet echt bevorderlijk als je uit bent op fauna ;-) Een diversiteit aan watervogels dat wel, maar wanneer we met ons bootje in de buurt komen en de gids zijn snater niet houdt, vliegen of zwemmen ze natuurlijk weg; eenden, meerkoeten, futen, ooievaars, zilverreigers, ijsvogels en otters.

Voor de avond heeft Elvira een hotel gevonden in het warme en rustige stadje Libertador San Martín. Deze stad is vooral bekend door de Adventistische universiteit. De Adventkerk pleit voor een gezonde levensstijl en bijgevolg is de campus alcohol- en tabaksvrij. Universiteitsstudenten zitten in groepjes op de stoep in de hoofdstraat of in het park van de universiteit. Niet met een pintje maar met een mate beker in de hand en een thermos onder de arm ;-)
’s Nachts gaan alle hemelsluizen open en de volgende ochtend blijft de tropische regenval aanhouden. Om nostalgische redenen hebben we Elvira en Eduardo een Uno kaartspel cadeau gedaan en dat komt nu goed van pas. Team Elvira-Theo wint, tijd dus om te stoppen en Diamante te verkennen. We mogen ’s middags aansluiten in een van de weinige restaurants dat open is en waar een familiefeest aan de gang is. De sfeer is hartverwarmend. Van heinde en verre zijn broers, zussen, kinderen, kleinkinderen en dichte vrienden naar Diamante gekomen om de 75ste verjaardag te vieren van Ignacio. Na zijn emotionele speech pinken we mee een traantje weg en is het onze beurt om van een feestmaal te genieten. En de porties... die zijn zoals gewoonlijk weer buiten proportie!!

We blijven in subtropisch gebied en bezoeken op onze terugweg de stad Paraná aan de oostelijke oever van de rivier. De Paraná is de op één na langste rivier van Zuid-Amerika, na de Amazone. Voorzien van een flinke laag anti-muggenmiddel trotseren we de hitte en slenteren langs de paden door het uitgestrekte Urquiza park. Ook hier heeft de regen lelijk huisgehouden, verschillende delen zijn ondergelopen.

We eindigen de dag in Santa Fe en nemen hiervoor de langste ondergrondse tunnel van het land. De constructie dateert uit 1969 en wij hebben heel even een déjà-vugevoel. De gelijkenis met de ’konijnenpijp’ (Waaslandtunnel) is immers treffend.

De ravage in de binnenstad is enorm. De storm heeft heel wat schade veroorzaakt. Bomen zijn omgewaaid of afgeknakt en versperren de weg. Na heel wat omwegen komen we toe bij de beste patissier van Santa Fe. Want je gaat niet weg uit Santa Fe zonder enkele dozen Alfajores Santafecinos te kopen! We sluiten het verlengd weekend af op zijn Argentijns bij Elisa en Hector. Een gezellige avond met … een heerlijke asado natuurlijk. Ook Hector ontpopt zich tot een maestro asador!

7/3/19
We nemen nog een keertje afscheid van Elvira en Eduardo. We zullen mekaar pas terugzien in november. Op onze weg naar het Parque Nacional El Palmar stoppen we aan het Palacio San José, een ‘must see’ volgens de bediende van het tankstation. Bij 37 graden en een luchtvochtigheid van 84% is een pauze altijd welkom. Het paleis was de residentie van de eerste constitutionele president van Argentinië en gouverneur van de provincie Entre Ríos, generaal Justo José de Urquiza en zijn echtgenote Dolores Costa en hun kinderen. Het doet ons een beetje aan het kasteel van Versailles denken. Met een heel groot park, tuinen, vijvers, fruitbomen… Weelderige architectuur en meer dan 30 kamers. Het was het allereerste gebouw in het land met leidingwater en licht. Als we helemaal rond zijn, hangen donkere donderwolken in de lucht.

We maken dat we weg zijn maar een zespotig sterk behaard insect doet Theo op de rempedaal duwen. Een vogelspin steekt de weg over. “Wees voorzichtig”, lief en met enige aandrang word ik aangemoedigd om een foto te nemen….voor de blog ;-) Kippenvel.

Het begint al hevig te waaien als we toekomen in het park. Op de weg die naar de camping leidt, liggen zwarte hopen? We zetten onze verstralers op om beter te kunnen zien. Oeps, die zwarte hopen blijken carpinchos (capibara’s) te zijn en ze hebben duidelijk geen zin om uit de weg te gaan. Door dit onverwachte hindernissenparcours verliezen we kostbare tijd en het is pikdonker als we ons eindelijk kunnen installeren aan de Uruguay rivier. Net op tijd want de hemelsluizen gaan weer open en een storm woedt door het park.

8/3/10
El Palmar werd in 1966 gecreëerd om de laatste Yatay palmbomen op aarde te behouden. De palmbomen in dit park zijn ontelbaar. En nog nooit zagen we zoveel carpinchos of waterzwijnen bij enneuh…. op elkaar. Welk pad we ook inslaan, altijd duikt er wel een gezinnetje op, badend in een modderbadje of knabbelend aan het gras. We worden beloond met ontzettend veel flora en fauna. Zelfs de vizcacha (wolmuis) en de dwergvos poseren voor onze camera.

20/2/19
Bij Toyota Yacopini kreunt iedereen onder de warmte. Ik begrijp niet waarom. Voor ons is het hier heerlijk fris. De airco draait op volle toeren. Theo overloopt alle zaken die moeten gebeuren en een uur of twee later rolt eindelijk de offerte uit de printer. Pas als we deze goedkeuren, wordt de afspraak definitief ingepland. Enkel het vervangen van de voorruit is nog een vraagteken. In de late namiddag installeren we ons op het overlander terrein van Posada Cavieres. Een frisse duik in het zwembad doet wonderen.

Verwenadresje

21-28/2/19
De schaduwplekjes rond de Posada zijn gegeerd. De meesten onder ons hebben al enkele maanden of zefs jaren reizen achter de rug. Zo ook onze buren, Isabelle en John. We praten uitvoerig over onze ervaringen en wisselen weer wat tips uit. Altijd leer je wel iets nieuws bij.

We moeten een bedrijf vinden waar onze voorruit kan vervangen worden. Met wat opzoekwerk op het Internet vinden we een adres in Mendoza. De ideale gelegenheid om tevens de stad te bezoeken. Mendoza werd volledig herbouwd in de late negentiende eeuw na een grote aardbeving. Alle seismische kenmerken werden in aanmerking genomen en bijgevolg zijn de straten, pleinen en lanen nu met opzet breed. Er is veel groen in de stad, en dat komt echt wel van pas tijdens de brandende zomer. In de parken, er zijn er vijf, gaan mensen op zoek naar een streepje schaduw. Wij nestelen ons op een bank en kijken toe. Hoe een opa geconcentreerd een dik boek leest, een jonge moeder haar baby de borst geeft terwijl de zweetdruppels op haar voorhoofd staan, kinderen vrolijk achter duiven aan rennen. Een jonge man verkoopt ‘tortas fritas’ (te vergelijken met onze oliebollen) en wat verderop probeert een meisje haar zelfgemaakte bloemen van de hand te doen. Als de zon achter de wolken verdwijnt, slenteren we door de straten en nemen zoveel mogelijk van het dagelijkse leven in ons op...

Om de auto zoveel mogelijk te kunnen leegmaken, boeken we een kamer in de posada. De ouders van Hans zijn op bezoek en alle gasten worden extra verwend. We hebben onze was uitbesteed en tot onze verbazing krijgen we alles netjes gestreken terug! Dat schept precedenten, Bea :-) De eerste keer sinds 4 maanden lopen we kreukvrij rond, het voelt zelfs een beetje vreemd aan. Ook de papa van Hans loopt de benen van onder het lijf want er is altijd wel iets dat moet gebeuren.
Een tussenstop in Maipú staat altijd in het teken van culinair genot en Hugo. Onze bolide krijgt een nieuwe voorruit, een groot onderhoud en een wasbeurt. En wij? Wij genieten van lekker eten, wijnen proeven, olijfolie en olijven degusteren en het aangename gezelschap van alle gasten in Posada Cavieres Wine Farm. Het leven kan hard zijn :-)

Op de posada moeten enkele wijnranken handmatig geplukt worden omdat elektriciteitskabels in de weg staan om machinaal geoogst te kunnen worden. Dit moet je ons geen twee keer zeggen. We stellen ons kandidaat maar de bakken voor de opvang van de trossen worden pas op 15 maart geleverd. Zo lang kunnen we helaas niet wachten omdat we afgesproken hebben met vrienden. Tot onze spijt moeten we deze ervaring aan ons laten voorbij gaan.

Er rest ons nog een volledige dag en we plannen een uitstap over een prachtige pas in de Uspallata vallei naar het monument ‘Christus de Verlosser van de Andes’.

Terwijl we wat foto’s nemen van de omgeving houdt een Argentijnse familie uit Santa Fe ook een fotostop. Of we eens willen poseren met hun kinderen? Drie blonde kids, verstijfd door de ijzige koude, proberen een smile op hun gezichtje te toveren. Ik denk dat de mama het leuker vindt. Ze is dolenthousiast en ik krijg meteen haar WhatsApp nummer. Als we in Santa Fe zijn, moeten we haar zeker contacteren!

De weg kronkelt naar boven en op sommige plaatsen is nauwelijks ruimte voor een tegenligger. Hier en daar brokkelt wat steengruis naar beneden waardoor ik iets minder nonchalant in mijn stoel ga zitten.
Het monument staat op 3854 meter hoogte op de Argentijns-Chileense grens. Het werd in 1904 opgericht ter nagedachtenis van de vreedzame overwinning van een grensconflict tussen de twee landen. Een conflict dat bijna tot een oorlog had geleid. Het Christusbeeld is bijna zeven meter hoog en bestaat uit beton en staal om aan de sterke winden van de bergketen te weerstaan. Holy Christ! van winden gesproken. We trekken eerst een paar lagen extra aan om het verschil in temperatuur (van 28 naar 8 graden) te overbruggen en gaan dan het gevecht aan. Het uitzicht vanop deze plek is schitterend. Alle kleurtonen zijn te onderscheiden. Wit, oker, bruin, groen, rood en azuurblauw van de hemel.

Op onze terugweg worden we 3 keer gecontroleerd door de politie. Gelukkig blijft het bij ons bij een ‘gezellige’ controle en krijgen we dezelfde vragen als altijd. En als Theo in zijn inmiddels vloeiend Spaans het onderwerp voetbal aansnijdt, is het ijs meteen gebroken. De reisbussen en hun passagiers hebben minder geluk. Elke koffer, elke rugzak wordt grondig gecontroleerd en besnuffeld door drugshonden.

Ondertussen is het ook tijd om de Malbec druiven te oogsten. Hiervoor schakelt Hans de mechanische oogstmachine van Don Victor in. En Hans niet alleen natuurlijk… Verschillende wijnboerderijen doen beroep op Don Victor en dus moet ieder zijn beurt afwachten. Om elf uur ’s ochtends is de beloofde oogstmachine nog steeds niet in aantocht. In afwachting trekken we de stad in, doen nog wat boodschappen en gaan langs bij het wafelhuisje van de Belg Maarten. Weer of geen weer zelfs bij deze hitte smaakt een Brusselse wafel met veeeeel slagroom!

In de posada zijn de werkzaamheden inmiddels gestart en zien we nog net de oogstmachine in zijn werk. Een perfect afgestelde tractor schudt de druiventrossen los. Die gaan over een roltapijt waar ze ontbladerd en ontsteeld worden om daarna in een vrachtwagen te belanden. In een mum van tijd zijn alle druiven - op twee wijnranken na - geplukt en kan de productie beginnen.

Wij nemen uitgebreid afscheid van de hele familie - zelfs Woody komt dag kwispelen - en zetten koers richting Rosario.

Het eerste deel van onze route loopt door de provincie San Luis, een groene en verzorgd uitziende provincie. De weg is prima geasfalteerd en rijdt lekker zacht. Heerlijk om bij dit hete weer met met open ramen te kunnen rijden zonder te verstikken in stofwolken. Langs de weg zijn er geregeld rustplaatsen met fleurig geschilderde banken en tafels en af en toe fleurt een kunstwerk het geheel nog wat meer op.

Om de klimaatverandering te bestrijden plantte de provincie 200.000 'Kiri' bomen. De Kiri-boom, oorspronkelijk uit China, kan onvruchtbare grond zuiveren en 10 keer meer koolstofdioxide absorberen dan welke andere plant ter wereld. San Luis is met dit initiatief pionier in haar land.
Tegen de avond stranden we in Achiras, een klein dorp aan de gelijknamige rivier. Bij gebrek aan een leuke en veilige plek zoeken we plaats op een lokale camping die uit de jaren stillekes dateert. De eigenaar mist een paar tanden en spreekt met een zware tongval. We verstaan maar de helft van wat hij uitkraamt. Gelukkig begrijpt hij dat we hier maar een nacht willen doorbrengen.

1/3/19
De wind heeft lelijk huisgehouden vannacht. Behalve het lawaai hebben we verder geen last gehad van de rondvliegende takken. Ondanks de woelige nacht begint de dag al heel warm. We zetten onze route verder richting oosten. We vragen ons af of er iets gaande is. In de tegenovergestelde rijrichting staat immers om de 10 kilometer een wegcontrole. We houden een koffiebreak in Rio Cuarto. Golfwinkels, dure boetieks, chique uitziende restaurants… dit lijkt een mondaine stad. Café Martinez is gelukkig een vaste waarde met heerlijke koffie. In de krant lezen we dat dit weekend een grootschalige drugscontrole plaats vindt in en rond Rio Cuarto en zo leggen we meteen de link naar de vele controles op de weg. Opgekikkerd en afgekoeld (lang leve de airco) kunnen we er weer tegenaan en rijden verder door een nog steeds groen landschap waar New Holland, John Deere en Valtra tractoren broederlijk naast elkaar het veld bewerken. Coole gaucho’s ontbreken uiteraard ook niet in dit landelijk gebied. Ze willen zelfs graag voor me poseren :-)

Het is al donker als we eindelijk toekomen in Rosario waar we met open armen ontvangen worden door Elvira en Eduardo. En Hugo… die gaat weer achter slot en grendel en mag uitrusten.