By this Author: happy glocals

14/12/19 — Puerto Natales, Puerto Yungay — Door weer en wind

53 uur brachten we door op de veerboot die het moeilijk bereikbare zuidelijke uiteinde van de Carretera Austral verbindt met Puerto Yungay. 1100 kilometer minder op de teller van Hugo, minstens 24 uur zonder slaap voor ons, maar ooh zo mooi. 
We voeren door ijzige fjorden en winderige, smalle kanalen, langs eeuwige eilandjes en millennium gletsjers. We pendelden van het dek, tot wanneer we verkleumd van de kou waren, naar onze semi-cama stoel (half uitklapbare stoel) tot we moe gezeten waren en terug het winderige dek kozen.

Na bijna 30 uur op het water hielden we een stop in het magische Puerto Edén, op Wellington Island, in het Bernardo O'Higgins Nationaal Park. Blij dat we een uurtje voet aan wal mochten zetten, gingen we op verkenning in een van de meest afgelegen en maagdelijke omgevingen in Chili. De endemische vegetatie en fauna zijn er even geweldig als beperkend. Er zijn geen wegen, alleen houten loopbruggen. Van de 200 mensen die er wonen resten er nog 15 volbloed Kawéskar indianen. Iedere week kijken ze uit naar de veerboot die deze afgelegen plek bevoorraadt en naar de bezoekers om hun ambachten te tonen. Gabriela Paterito Caac leerde al op zeer jonge leeftijd kano’s en manden maken en houdt die familietraditie nog steeds in stand.

Gabriela werd in 2016 gelauwerd voor haar ambachtelijke kwaliteiten. Wij stuurden een paar kano’s, miniatuurversies welteverstaan, naar België.

30/11 — Puerto Natales — Ode aan de bergtoppen

Torres del Paine is een van de belangrijkste en grootste nationale parken van Chili. De drie bergtoppen, de Torres, stijgen meer dan 2.500 meter boven de zeespiegel uit en zouden naar schatting zo’n 12 miljoen jaar oud zijn. Ze werden gevormd door magma dat door de aarde heen kwam. We mochten met ons ticket 3 opeenvolgende dagen van het park genieten. Dat lijkt misschien veel maar de afstanden binnen het park van de ene wandelroute naar de andere zijn zo groot dat een dag gauw voorbij is.
We verkleumden bij Lago Grey en de gelijknamige gletsjer. We waaiden (bijna) weg op het pad naar de Mirador de los Cuernos, maar genoten ook van het zonnetje en de azuurblauwe meren, kruisten kuddes guanaco’s, kortom bewonderden weer eens een meesterwerkje van Moeder Natuur.
In Puerto Natales lieten we ons verwennen in het Chileens-Afrikaans restaurant Afrigonia dat we acht jaar geleden al eens bezochten. Het weerzien was hartverwarmend, het eten nog steeds voortreffelijk.

Met een bosje gekregen sleutels reden we richting Sierra Baguales, 120 kilometer ten noorden van de stad Puerto Natales. We kronkelden door vulkanisch gebergte en achter elke poort die we openden, schuilde nog meer verbazingwekkende schoonheid van dit geïsoleerd gebied. Na de derde poort - en eindelijk ter bestemming - viel onze mond open. Nathalie en haar vriend wisten perfect waarmee ze ons konden verrassen. Het privé-eigendom is gekend bij paleontologen voor zijn geologische formaties en fossielen. We hoopten hier een paar schatten te kunnen vinden… Vanaf de heuvel werden we in de gaten gehouden door een familie guanaco’s die met zijn allen opkeken bij elk discreet hoeraatje voor een kleine vondst… fossielen die achteraf toch geen fossielen bleken te zijn :-) Verder lieten we ons gewoon opslorpen door de pracht van de Chileense fauna en flora.

4/12/19 — Fin del Mundo — Punta Arenas, de zuidelijkste stad ter wereld

Een probleem met onze Hugo dwong ons naar de dichtstbijzijnde Toyota garage in Punta Arenas, 250 kilometer verder naar het zuiden. Een onaangename kennismaking met al even onaangename garagisten. Om een lang verhaal kort te maken. We zagen dure wisselstukken en een wachttijd van minstens 50 werkdagen niet zitten en vonden een zeer behulpzame garagist die samen met zijn team uren onder de motorkap dook. Ze waren niet alleen heel kundig maar ook nog eens sympathiek…
Een bezoek aan Punta Arenas was ook onze eerste ‘live’ confrontatie met de sociale onrust in het land. Overal in de stad zijn gevels van onder andere banken, overheidsgebouwen en apothekers besmeurd met slogans over de sociale ongelijkheid in het land. Prominente belle-époquegebouwen, residenties en standbeelden van voorname kolonisten moesten eraan geloven. Nog steeds zijn er dagelijks protestacties in het hartje van de stad.
Om de tijd te doden, slenterde ik uren door het 'Cementerio Municipal’ terwijl Theo in de garage assisteerde bij de werkzaamheden.
De begraafplaats is een mooi onderhouden park/monument met grote cipressen en vertelt eigenlijk in stilte het verhaal van de stad. Invloedrijke families in de geschiedenis van Punta Arenas zijn hier begraven, zoals Menèndez-Behety, Braun Hamburger, Blanchard, Greenshields, Kusanovic en Menèndez-Montes. Deze families richtten destijds verschillende bedrijven op en verwierven op niet zo’n zuivere wijze grote stukken land in het Chileense Patagonië. Ondanks de bewaking zijn ook hier verschillende mausolea beklad met rode verf.
We trotseerden hardnekkige regen, wind en koude en trokken naar het gure Magallanes. ’Het einde van de wereld', heet Chili's zuidelijkste provincie ook wel. Als je de eindeloze horizon ziet, begrijp je dat wel. Niets is daar in de verte, of kwam dat door de mist :-)

10/12/19 — Puerto Natales — Terug van weggeweest

Na het technisch intermezzo in Punta Arenas en met Hugo terug in betere conditie keerden we opnieuw naar Puerto Natales.… met winden van 120 km/uur en twee handen stevig aan het stuur. Met een sympathieke ‘local’ die samen met twee vrienden “Natales a pie” (Natales te voet) organiseert, bezochten we de weinige plekken die we nog niet kenden. We parkeerden Hugo op de veerboot en volgden enkele uren later voor een tocht van 700 km door de Chileense fjorden.

23/11/19 — Nationaal Park ‘Los Glaciares’ — Het is blauw en het kraakt

In El Chaltén - het uiterste noorden van het park - deden we het duurzame kledingmerk ‘Patagonia’ alle eer aan. We volgden er de wandelpaden en werden beloond met adembenemende zichten op de majestueuze Fitz Roy, de iconische berg in het logo van het kledingmerk. Iedereen in het bergstadje komt met dezelfde intentie. De grillige piek van de berg en de omringende meren bewonderen. Al vroeg in de ochtend volgden we de menigte naar de start van de wandeling ‘Laguna de Los Tres’. We wilden ten volle genieten van de zonnige dag. Gelukkig viel de ‘stoet’ al snel uit elkaar omdat iedereen aan een verschillend tempo wandelt.
In dit toeristische bergstadje komt de hele wereld bij elkaar. Tot hiertoe hoorden we nog nooit zoveel talen spreken en waren de prijzen in restaurants of bars nog nooit zo hoog.

In El Calafate - het zuidelijk deel van het park - zorgde de imposante Perito Moreno voor natuurlijk spektakel. De Perito Moreno is zestig meter hoog, vijf kilometer breed, dertig kilometer lang en één van de weinige gletsjers in de wereld die nog groeit. Of, in ieder geval niet terug trekt.
Zelfde scenario als in El Chaltén, heel veel volk. Een shuttle busje brengt de bezoekers vanaf de parking naar de verschillende wandelpaden met uitzicht op de gletsjermuur. Telkens als de gletsjer rommelde of kraakte, schoten de mensen tot dicht tegen de rand van het balkon in de hoop getuige te zijn van hoe een brok ijs in het water zou storten. Soms leek het wel of de Mexican Wave werd ingezet.
Het was berekoud door de ijzige wind die geregeld opstak maar we hebben geen enkel uitzichtpunt gemist. Uren brachten we er door want ook wij hoopten op het losbarsten van ijs. En in die tijd was het weer even grillig als het ijs. Wolken, regen, zon, mist… En de kleuren van de gletsjer veranderden navenant.

Via de onverharde RP15 bekeken we het gletsjerlandschap vanuit een heel ander perspectief. Aan het einde van de weg net voor Estancia Nibepo Aike klommen we de Cerro Cristal op. De wandeling was technisch niet uitdagend maar wel lang en heel steil. We hadden een geweldig uitzicht op Lago Roca en Lago Argentino en op de Perito Moreno-gletsjer en de bergketen. Ondanks de uitputtende wandeling trokken we daarna nog naar de oever van het meer. Alleen wij, de wind en het uitzicht… heerlijk. Een vallei met rood steppegras zorgde voor een prachtig kleurenpallet. Het had iets feeërieks. Soms is het moeilijk te geloven hoe mooi en rustig deze wereld zou kunnen zijn.

Langs de RP60 mochten we genieten van een unieke plek op aarde. Aan een huisje langs de weg werden we verwelkomd door een varkentje en een hond die naar onze auto kwamen toegelopen. Het bleek een restaurantje met een subliem uitzicht… in the middle of nowhere. Gaucho Paul - met Schotse roots - was net bezig met het avondeten en we mochten aanschuiven. In deze unieke setting zou een stuk brood met een glas water hemels gesmaakt hebben! Maar Paul toverde een perfect gegrilde steak met sla en tomaatjes op tafel. Groot was onze verbazing toen hij met enkele restjes naar de schouw trok en ons aanmaande om even te komen kijken. Verscholen in een hoekje van de haard zat een baby vosje dat hij tijdens zijn wandeling gevonden had. Tot laat in de avond hebben we nog gekletst over de dingen des levens. Een topdag om nooit te vergeten.

28/11 — Veintiocho de noviembre — Toeval bestaat niet

Toeval of niet maar op 28 november hielden we nog een korte stop in ’28 de noviembre’ een mijnwerkersstadje net voor de grens met Chili en tevens woongebied van de Andescondor. De stad vormt, naast de stad Río Turbio (ongeveer 15 km verder), "Het steenkoolbekken” en is de belangrijkste bron van energie en werk.
We hadden het weer niet mee en daarom leek het stadje des te troostelozer. Het dorpsfeest ter gelegenheid van het 60-jarig bestaan van de stad moest doorgaan in de gietende regen. We bezochten het Musea Minera waar we een uitgebreide rondleiding kregen in een mijn en waar we niet anders konden dan respect op te brengen voor zij die onder de grond (moeten) werken. Het toeristenbureautje bood ons een gratis natuurgids aan en dus klommen we met Jonathan naar de Mirador Condor Andino. We waren bevroren maar weer een beetje slimmer. Wist je dat condors via de anus kadavers leeg eten en dat hun jongen uiteindelijk getrakteerd worden op de hersenen?

20/11/19 — Sarmiento — De kracht van de natuur

Bijna 150 km ten westen van Comodoro Rivadavia ligt in een groene en waterrijke vallei het dorpje, Sarmiento. Een dorpje met twee geasfalteerde straten. We reden hier naartoe om de saaie kustweg vanaf Puerto Madryn te vermijden en uiteraard voor de best bewaarde versteende bossen ter wereld: Bosque Petrificado Sarmiento. 
Bomen kunnen in de loop van miljoenen jaren door de krachten van de natuur veranderen in steen. Daardoor zien ze er nu nog zo uit als in de tijd dat dinosaurussen de aarde bevolkten. We trotseerden het woestijnstof en de wind in het prachtige en kleurrijke maanlandschap. Volgens de parkwachter was het de dag tevoren zelfs onmogelijk geweest om het park te bezoeken.
De Patagonische winden kenden die dag geen genade en we moesten overnachten in een chalet omdat we de tent niet konden opzetten. Dat kwam perfect uit. We konden er even uitrusten na de voorbije slapeloze nachten. Het seizoen is immers begonnen en in de weekends zijn de luidruchtige Argentijnen en hun soundblasters heer en meester.
En net nu werd er eentje (Astrid) ook goed ziek, en dan is een badkamer meer dan welkom ;-)

22/11/19 — Cueva de las Manos Pintados — Kunst verzegeld

Dat de winden hier ongekend sterk zijn, wisten we. Maar het ging deze keer zo hard dat op een bepaald moment onze daktent omhoog vloog tijdens het rijden. Gelukkig hadden we geen schade maar het was wel een klus om de tent terug in de cabine te heisen.
Omringd door kuddes guanaco’s en die onverbiddelijke wind reden we naar de Cueva de las Manos (de grot van de geschilderde handen), een van de beste voorbeelden van rotsschilderingen in Zuid-Amerika en vermeld als UNESCO-werelderfgoed. De weg ernaartoe was bijzonder mooi en voerde ons door de indrukwekkende Cañón de Río Pinturas. Een gids leidde ons en helaas ook een groep uitbundige Argentijnse senioren langs de tekeningen. Wij dachten dat we in een grot - in de echte zin van het woord - zouden kruipen maar eigenlijk waren het natuurlijke uitsnijdingen aan de voet van een torenhoge rotswand. Op de wanden staan collages van zwarte, witte, rode en okerkleurige handafdrukken, gemengd met contouren van guanaco’s, puma’s en andere geometrische figuren. Gelukkig kregen we de dag voorheen al een gedetailleerde uitleg in het archeologisch museum in Perito Moreno en konden we door het getater van de oudjes door toch nog alles goed begrijpen ;-).

23/11/19 — Tres Lagos — Tot wat een hongertje kan leiden

Op weg naar onze volgende bestemming hielden we een stop in Tres Lagos want Theo had … een hongertje. Het dorpje is een zakdoek groot en hield uitgerekend dat weekend een Festival De Jineteada, de traditionele paardensport activiteit van de gaucho’s. En daar hoort uiteraard een gegrild schaap bij. Het is altijd plezant om als enige buitenlander op een lokaal feest te zijn. We hadden veel bekijks maar zodra we een woordje Spaans spraken, werden we met open armen ontvangen. Een oude snoeper had alvast bijzonder veel sympathie voor ons.

9/11/2019 — Argentinië — Tradities

Tradities zijn er om in ere te houden. Een bezoek aan Argentinië zou niet volledig geweest zijn zonder een bezoek te brengen aan Elvira en Eduardo. Zij overtuigden ons om niet onze geplande route richting Bolivië te volgen omwille van de onstabiele en onvoorspelbare politieke- en veiligheidssituatie. Ook het economische klimaat in Chili, Ecuador en Colombia zorgen voor oproer. En de gezondheidssituatie van Theo - waarover we bewust niets schreven in onze vorige blog om geen ongerustheid te creëren - maakt dat we geen onnodige risico's moeten nemen.
Zodoende schakelden we over op plan B.

San Antonio de Areco, nationale hoofdstad van de traditie, ten noordwesten van Buenos Aires is de mooiste stad in de pampa’s zo beweren de gidsen. Wij erheen en we hadden geluk. We waren net op tijd voor het Fiesta de la Tradición. We lieten ons onderdompelen in de gaucho- en criollo-tradities. Overal in de stad waren tentoonstellingen van ambachten en traditionele kledij. In het Criollo park werden kilo’s vlees gegrild op reuzegrote fongo’s (vuren), liters wijn en bier gingen er over de toog. De meeste gaucho’s en gaucha's waren netjes uitgedost met een baret en kleurrijk sjaaltje. Ook de bombacha’s (wijde broeken) en alpargatas (espadrilles) ontbraken niet. Hoe ze die laatste ooit terug proper gaan krijgen is ons een vraagteken. Het had immers de hele nacht gegoten en het park was een grote modderpoel.

10/11/2019 — ’t Zeetje of Mar Chiquita

Mar Chiquita is de thuisbasis van Albúfera Mar Chiquita, een 35 km lange lagune. Ze wordt gevoed door kreken uit de Sierras de Tandil en beschut door een keten van zandduinen. De lagune loopt afwisselend af in de oceaan of absorbeert zeewater, afhankelijk van de getijden. Dit creëert een uniek biodivers ecosysteem en werd door Unesco uitgeroepen tot World Biosphere Reserve.
Mar Chiquita is een gemoedelijk dorpje met laagbouw. Het hoogseizoen start hier rond 20 december en het lag er dus nog heel verlaten bij.
Die rust zorgde ervoor dat wij twee uilennesten konden spotten en dat duizenden krabbetjes ongestoord langs de rand van de lagune konden trippelen. De wind was onverbiddelijk en de enige reden waarom enkele kitesurf-fanaten hun kunstjes oefenden. Wj kropen tussen de rotsen en bewonderden lekker beschut hun acrobatische toeren.

16/11/2019 — Península Valdés — Een droom komt uit

Vanaf de kust bogen we landinwaarts af langs de Sierra de la Ventana om daarna via de Atlantische kust verder naar het zuiden te trekken. We kwamen in de late middag toe in het Nationaal Park Península Valdés en het weer was ronduit top. De dag was grauw en regenachtig begonnen dus dat was al een eerste meevaller. Zon aan de blauwe hemel, geen zuchtje wind en bijgevolg geen rimpel op het water. We konden nog net aansluiten bij een kleine groep mensen voor de ‘sunset’ tocht met een bescheiden motorboot. In de Golfo Nuevo waren tientallen walvissen, al dan niet met kalfjes, aan het eten. Ze waren nieuwsgierig en sommigen kwamen zelfs rond de boot cirkelen. Anderen doken neer om voedsel te zoeken en schoten erna weer omhoog. We genoten met volle teugen van het schouwspel. De dag kon niet mooier eindigen.
De volgende dagen nam de wind toe en maakten wolken de hemel grauw. Zeeleeuwen, pinguïns, guanaco’s, gordeldiertjes, alleen de Orca ontbrak… op het moment dat wij op de uitkijk stonden.