By this Author: happy glocals

1/1/2020 — Hornopirén — Het nieuwe jaar begint pittig

Met de ferry vaarden we in ongeveer vijf uur verder van Caleta Gonzalo naar het noorden - hoewel dat voor de Chilenen nog altijd het zuiden van het land is ;-).
We hadden vier-seizoenen-in-een-dag weer. Zon, regen, wind, en zwaar onweer. We naderden Hornopirén met donder en bliksem maar die bleef ‘gelukkig’ in de bergen hangen. Op weg naar onze slaapplaats kruisten we brandweer en politie. Later vernamen we dat de blikseminslagen bosbranden hadden veroorzaakt in het nationaal park Hornopirén.

We vonden een veilige slaapplaats aan de mooie Rio Blanco. Een horde vervelende paardenvliegen - of toch iets wat daar op geleek - zag deze plek ook wel zitten. Gelukkig verdwenen ze zodra de zon onderging - dat is rond een uur of tien - en konden we eindelijk in alle rust een hapje eten.

Van Hornopirén reden we naar Punta Canelo om er de ferry te nemen naar Puerto Maldonado aan de rand van het wondermooie Tagua Tagua-meer dat zich temidden van een regenwoud bevindt. Echter, het thema van onze reizen kwam weer terug: hoe mooier de plaats hoe irritanter de insecten. De paardenvliegen of coliguachos, die we als gekken van ons moesten afslaan, verschijnen de eerste dagen van januari en leven ongeveer 20 dagen zo vertelde ons een gids. Ze kunnen tot 3,5 centimeter groot zijn en hebben een oranjerode buik. Het was moeilijk om het eerste deel van onze slogan “we don’t count the days …” hard te maken :-)

© fotonaturaleza.cl

Van Tagua-Tagua ging het verder via heel slechte weg langs Puelo en Cochamó naar Ralún. Het zou een ‘scenic drive’ geweest kunnen zijn… Dat de hele kustlijn bezaaid is met pisciculturas (viskwekerijen) maakte ons heel pessimistisch en niet alleen omdat ze het uitzicht verstoren maar omwille van al het organisch afval dat wordt gegenereerd: fecaliën, niet-opgegeten voedsel, antibiotica die worden gebruikt om ziekten bij de gekweekte vis te voorkomen, kleurstoffen en nog tal van andere chemische verbindingen. Al dat materiaal bevuilt (zacht uitgedrukt) de bodem van het sublieme Reloncavi fjord. Het grootste deel van de vis is voor export en in het bijzonder voor de Aziatische markt…

We waagden ons aan de Sendero Laguna Cayutué naar de gelijknamige laguna en moesten er wel wat voor over hebben. Het wandelpad ging door nauwe kloven en door water dat toch iets hoger stond dan we gehoopt hadden. Voorlopig was het ook de laatste rit voor Hugo op bar slechte weg. “Ojalá” (laten we hopen).

Toen we Ensenada bereikten, konden we eindelijk terug over geasfalteerde weg rijden. Wat een aangenaam gevoel was dat! Maar geasfalteerde weg heeft ook zijn ‘negatieve’ kant: terug in de bewoonde wereld en bijgevolg ziet alles er wat afgelikter uit. We lieten ons meteen meeslepen door de Chileens-Duitse culturele mix en genoten van de heerlijke Kuchen in Puerto Varas en Frutillar aan de oevers van het Llanquihue-meer… alweer in de pletsende regen.

De weersvoorspelling bleef slecht. En hoewel de thee heet en de Kuchen (taarten) hier exorbitant groot, het begon toch een beetje op ons gemoed te werken. We hielden een stop in Puerto Octay en gingen er op zoek naar de oude man met het witte hondje waar we vorig jaar uren mee gepraat hadden. Voor zij die ons kennen... wijlen onze buurman Hugo met zijn hondje Pruts maar dan in Chileense versie.
We gingen het dorp rond met zijn foto en vonden op een goeie aanwijzing uiteindelijk zijn huis. Twee Belgen op de stoep met onze laatste doos De Strooper-koekjes en een flesje Belgisch bier. Hij kon zijn ogen niet geloven en bleef maar lachen. De houtkachel brandde op volle sterkte en weer hingen we uren aan zijn lippen. Ondertussen verwende hij ons met (veel te veel) lekkers en kregen we nog een grote bokaal ingemaakte krieken uit eigen tuin mee voor onderweg! Het wordt krap in de auto ;-)

29/12/19 — Caleta Chana — Little Island in the sun

Zoals beloofd, trokken we terug de grens over naar Chili en vaarden we met Tino en Mercedes naar het afgelegen eilandje “Islote Nihuel” of ook wel de “Piedra de Calto” genaamd dat pal tussen Chiloé en Chaitén ligt. Het eilandje heeft de vorm van een kubus en is rijk aan biodiversiteit. Het is helemaal ingepalmd door de natuur en de thuishaven van meeuwen, aalscholvers, stormvogels, pinguïns en zeehonden. Die laatsten toonden met plezier hun kunstjes. Onderweg kwamen we nog andere bootjes met eilandbewoners tegen. Ze kochten ongetwijfeld een voorraad lekkers op het vasteland om de feestdagen door te komen.

Het mooie weer hield aan en bijgevolg beklommen we de Sendero Chaitén. Een pad dat het laatste half uur heel steil omhoog ging naar de rand van de krater. Hoe hoger we klommen hoe beter we konden zien wat de impact is geweest van de uitbarsting van de vulkaan in 2008 op de stad en het Pumalín-park.

We maakten in Chaitén ook kennis met Julia, een natuurgids, die 16 jaar lang voor Douglas Tompkins^* gewerkt heeft. Een betere bewonderaarster kon hij niet vinden. Ze was hem bijzonder dankbaar voor alles wat hij haar geleerd heeft en kon alleen maar in superlatieven over de man praten. En de enkele negatieve verhalen (dat hij een tiran zou zijn zonder respect voor zijn medewerkers) weerlegde ze nadrukkelijk.

(^* Douglas Tompkins kocht samen met zijn tweede vrouw Kris McDivitt Tompkins land op in Patagonië met als doel natuurparken te creëren en het landschap terug te brengen naar de oorspronkelijke staat, om ze nadien over te dragen aan de Chileense en Argentijnse overheid. Via hun stichtingen kochten ze zo’n 8 à 900.000 hectare aan grond op.)

25/12/19 —Trevelin — Een streepje zon

We volgden de Rio Futaleufú richting Argentinië. De grensovergang was een makkie… beetje zwanzen in het douanekantoor en verder geen controle van onze auto. We vonden een plaats tussen de wijnranken van een mooi aangelegde eco-camping in de Trevelin-vallei. Het was er heel rustig op natuurgeluiden na. Ijsvogels, eenden met vreemde kuiven en zoals gewoonlijk een lieve viervoeter die niet van onze auto week. En het werd warmer… en zonniger… en dus ook tijd om onze Hugo nog eens op te frissen en wat orde in ons huisje te krijgen. De rest van onze tijd maakten we een flinke wandeling naar de Nant y Fall watervallen 5 kilometer verderop. We gunden Hugo wat rust na alle slechte weg die hij al te verduren had gekregen. En tenslotte had hij toch het gezelschap van onze waakhond. 
In het nabijgelegen Esquel vonden we een ijs- en koffiebarretje waar twee verdwaalde Italianen helemaal euforisch werden bij de lekkere koffie die ze al zo lang hadden moeten missen. Ze kochten prompt een kilogram bonen en wij kregen in geuren en kleuren uitgelegd hoe we een Napolitaanse koffie moesten maken.

17/12/19 — Chacabuco vallei — Hartje Patagonië

Na de ferry brachten we onze tijd door in het prachtige Nationaal Park Patagonia. We begrijpen best waarom Doug en Kris Tompkins hun hart verloren aan Patagonië. Doug droomde er altijd van mensen bewust te kunnen maken van hoe biodiversiteit wereldwijd wordt beïnvloed en hoe we de geleidelijke achteruitgang van onze planeet kunnen vermijden. Zijn visie vertaalde hij in een museum dat wat ons betreft niet op de lijst van “must-sees” zou mogen ontbreken.
Wist-je-datje: ooit behoorde deze vallei toe aan de agro-industriële bourgeoisie die de graslanden met hoge hekken afschermde voor de wilde dieren die er leefden. Een van die families was de Belgische familie de Smet. Kris en Doug Tompkins bezochten voor het eerst de Chacabuco-vallei in 1995 en met de hulp van Tompkins Conservation, kocht Conservacion Patagonica in 2004 de 70.600 hectare grote estancia Valle Chacabuco van de Belgische familie. Ze verkochten het vee en verwijderden de hoge hekken zodat het park met zijn guanaco’s, vossen en puma’s terug ‘wild’ kon worden.
De ongerepte schoonheid, de zuivere lucht en de glasheldere rivieren en meren zijn overweldigend. Patagonische steppe in al zijn pracht en geen mens die ons voor de voeten liep. Je kan je geen mooiere plek bedenken om de liefde te bedrijven. Ten minste zo dachten de guanaco’s er over ;-)

Niet alleen het park kon ons bekoren, ook het machtige Lago Cochrane was een voltreffer. We hoorden er enkel de vogels fluiten en de wind heel zachtjes door de struiken ruisen. Verder was er niets of niemand. Wij dus hééélemaal zen.

18/12/19 — Cerro Castillo — Ruta de los Parques

De Chilenen komen aanvankelijk misschien een beetje gereserveerd over maar tot nu toe hebben we alleen maar hartverwarmende en gastvrije contacten gehad. Daarbovenop krijgen we dikwijls nog iets aangeboden ook. Een lieve nota, een pot confituur, eeuwenoude fossielen, een pisco, een gastronomisch diner, een kopje koffie, een fles wijn, een lunch, de lijst is lang.

We gingen ook even langs bij Quemel en Larisa in Puerto Guadal omdat we dachten dat we daar een trui hadden laten liggen vorig jaar. Even werd een hele namiddag. Trots haalden we een doos Belgische Jules De Strooper koekjes boven (die we tot onze grote verbazing eerder in een supermarkt hadden gevonden) waarna Larisa prompt een tasje koffie schonk. Een uur later waren we nog altijd druk in gesprek en verdween Larisa heimelijk naar de keuken. Even later zette ze een hartige Chileense hutsepot op tafel met lekker veel verse groenten. We genoten van de gezellige namiddag en het was tevens een deugddoende onderbreking van een route door regen en wind.

20/12/19 — Pumalín National Park — Purple rain

Uitzicht: bont. 
Hoofdtoon: paars. 
Geur: delicaat, zoet aroma. 
We stonden er midden in en genoten van honderden lupines. De paarse en roze bloemen die ons al een tijdje langs de weg vergezelden.
Met een twintigtal haarspeldbochten ging het ongekend steil door de ongerepte groene bossen van het Nationaal Park Queulat waarna ik mezelf trakteerde op een culinaire oppepper in Puyuhuapi: twee delicate citroentaartjes. Er kwam maar geen einde aan de wasstraat maar Hugo zag er daarom niet properder uit… want zand en regen geven… inderdaad.

In Chaitén verbleven we in de hostel van Tino en Mercedes. Het was tijd om op te drogen, bij te slapen en de blog bij te werken. Nog steeds in de ban van Doug Tompkins, trokken we door Parque Pumalín. Welgeteld een dag hadden we stralend weer en lasten we een stranddag in. 12 kilometer ten noorden van Chaitén ligt een piepklein dorpje, Santa Bárbara, met een prachtig strand. Kilometers zwart zand begrensd door gulle vegetatie en niemand in de buurt. Tijd voor een boek want dat kwam er tot nu toe niet van. Althans dat dachten we. Binnen de kortste keren eiste een groepje spelende zeehondjes al onze aandacht op. Die dag lieten we ons echter vangen door de hoogtezon. Elk plekje dat niet ingesmeerd was, moest eraan geloven.

Alle andere dagen verzopen we. Er kwam maar geen einde aan de overvloedige regen en bijgevolg was het echt geen wandelweer meer omdat je in de modder bleef steken. Maar hoe goed Tino en Mercedes hun best deden om ons in de watten te leggen, we hadden het toch wel even gehad met al die regen. En dus staken we de grens over met de belofte om terug te keren om samen met hen een excursie te doen in Caleta Chana.