November 2018

Nos vemos

15 Novenber 2018
We nemen afscheid van Elvira en Eduardo en beloven ons best te doen om nog even langs te gaan voor we terug naar België gaan.
Onze eerste stop is de supermarkt Carrefour. Om extreme bankkosten te vermijden hopen we hier aan de kassa Argentijnse pesos te kunnen afhalen bij het afrekenen van onze aankopen. Boven iedere kassa hangt immers een reclamebord dat je tot 5000 pesos extra kan afhalen. Nada. Met een internationale credit card lukt het niet.
We rijden langs de Ruta 9 richting Córdoba. Een eentonige weg tussen ondergelopen weilanden. Hier heeft de regen dus ook goed zijn best gedaan. Het is zweten en puffen bij een gemiddelde van 36 graden. We zoeken wat verkoeling in het YPF station. Het is er een drukte van jewelste maar tot onze verbazing is het sanitair smetteloos! De buitenrand van Córdoba ziet er heel armoedig uit. Mensen leven er naast de snelweg in erbarmelijke omstandigheden. Het is trouwens een heel gedoe om de stad voorbij te rijden. De ring rond Córdoba wordt volledig heraangelegd en uitgebreid. Er staan 24 bruggen en 3 viaducten ingepland! In de verte zien we de silhouetten al van de sierras. We kijken er naar uit om terug in de natuur te zijn.
De omleiding stuurt ons door stoffige straten en het is al late namiddag als we toekomen in het stadje Villa Carlos Paz, het vakantieoord in de Punilla valei waar de Cordobensen verkoeling zoeken aan de oevers van het San Roque meer in de zomer. Juist, in de zomer dus. Nu ligt het er verlaten bij, de meeste zaken en campings zijn gesloten.

16 November 2018
Vandaag staat Córdoba op de planning. Met de Fono Bus rijden we in een uur tot aan de busterminal in het centrum van de stad. Het is zaterdag en ondanks de moeilijke economische situatie in het land is zaterdag ook hier een dag om te shoppen. We slenteren wat rond en op goed gevoel af komen we terecht in de Boheemse wijk, Güemes. Weer foute timing. De barretjes en winkels gaan pas open om vijf uur, zo ook de Paseo de las Artes (de kunstmarkt) En telkens als we een gezellig steegje willen inslaan, komt er wel iemand toegesneld om te zeggen dat ze ‘cerrado’ zijn. Dan maar gauw een sandwich tussen de kiezen en naar het middelpunt van de oude stad met onder andere de drukke Plaza San Martín en de neobarokke kathedraal van Córdoba. We willen niet chauvinistisch overkomen en al zeker niet als het op kathedralen aankomt maar sorry hoor aan de kathedraal van Antwerpen kan tot hiertoe niet getipt worden.

Op het eerste gezicht, en na amper een dagje rondlopen, lijkt Córdoba een bruisende, moderne metropool maar mist ze de stijl en dynamiek van Rosario, haar rivaal voor de titel van de tweede stad van Argentinië. Maar wie weet, misschien moeten we hier nog eens terugkomen om het tegendeel te bewijzen? We hebben nog een heel eind te stappen naar de busterminal en kunnen nog net mee op de bus. Het weekend voorspelt zonnig te worden en dan leggen de Cordobensen duidelijk de link met Carlos Paz. Zo’n beetje zoals de Belgen die massaal naar de kust trekken bij de eerste lentezon. We vernemen vandaag ook dat de vermiste Argentijnse onderzeeër en zijn bemanning na een jaar is teruggevonden maar dat het land helaas niet de middelen heeft om het wrak boven te halen. President Macri kondigt drie dagen van nationale rouw aan.

17 November 2018
We starten onze dag in de Disco (neen geen discotheek maar een supermarkt) om proviand in te slaan. Ook hier weer geen geld te krijgen aan de kassa omwille van dezelfde reden; een internationale debet of credit card.
Via de RP-34 of ook wel de Ruta Altas Cumbres slingeren we door de Pampa de Achala, een desolaat landschap met hier en daar wat watervalletjes. In de eerste 15 kilometer zijn verschillende uitkijkpunten langs de weg met uitzicht over de valleien Icho Cruz en Malambo. Daarna gaat het langs de hoogste pieken van de Sierras naar de heidevelden van de Pampa de Achala.

We stoppen even voor een snelle hap met prachtig uitzicht. Van een laatste bezoek aan een restaurant in Carlos Paz hielden we nog een doggy bag over en dit kan je heel letterlijk nemen. Theo geeft de doos aan de eigenaar van het barretje en krijgt prompt drie huisgemaakte koeken in ruil. De eigenaar gelukkig, de honden gelukkig en wij des te meer. We zetten onze weg verder maar er volgen geen aanwijzingen meer naar het Parque Nacional Quebrada del Condorito. Vreemd. Hebben we dat nu allebei gemist? Aan de kapel van La Posta, een tiental kilometer verder maken we rechtsomkeer. En ja hoor, het paneel staat enkel aan een zijde van de weg en konden we dus echt niet gezien hebben.
We registreren ons bij het informatiecentrum 1,5 kilometer voorbij de ingang van het park en maken een praatje met de ranger van dienst. Hij geeft ons nuttige informatie over het park, de weersomstandigheden en hoe te reageren als een poema of slang onze weg zou kruisen. Just in case. We mogen het sanitair van het informatiecentrum gebruiken tussen 8 en 20.00 uur. Perfect. We zoeken een plekje waar Hugo zich het meest op zijn gemak voelt en niet teveel wind in zijn tent vangt. Kwestie dat wij ook een rustige nacht tegemoet gaan. Het park is een uitgestrekt gebied van rotsachtige graslanden bekend om zijn Andes condors. Het park ontleent zijn naam aan de Quebrada de los Condoritos, een mistige canyon uitgehold in de bergen die, op zijn beurt, dan weer zijn naam dankt aan de baby condors die in de diepe ravijnen worden gebroed. Doorgaans zijn woorden die eindigen op -ito of -ita een verkleinvorm vandaar dus condorito. Dit geheel terzijde :-)

Omdat het al late namiddag is, stelt de ranger voor dat we een korte trekking inplannen om voor het donker terug te zijn. Zo gezegd zo gedaan. Geen slangen of poema’s op onze weg maar wel een Cuis Grande of Zuid-Amerikaanse cavia en verschillende vogels.

We duiken vroeg ons bed in want we zijn allebei doodmoe. Het leven in Rosario was heftig wat slaaptekort betreft. Wat wil je. We aten iedere avond niet vroeger dan 22.00 uur en gingen slapen met een volle maag. Of beter, gingen tegen of na middernacht naar bed met een volle maag en stonden op rond 06.30 uur om alweer uitgebreid te ontbijten. Vermoeiend hoor!
Maar deze nacht was ronduit zaaaalig. Alleen met de natuur, lekker fris en dan gewekt worden door het gezang van vogeltjes.

18 November 2018
We staan op met de zon en vertrekken goedgeluimd naar het Balcon Norte op zoek naar de condors.​ Uitgerust en blij om weg te zijn uit de drukke(nde) en vuile steden. De wandelroute is gemarkeerd met genummerde palen en brengt ons uiteindelijk via steile paden naar de bodem van de kloof. Birdlife ja, maar geen condors te bespeuren. Hoe we ook pieren de uiteindelijke sterren van de kloof, de grootste roofvogels op aarde, zijn niet te vinden tenzij in onze fantasie. Want als we lang genoeg inzoomen en turen op een holte dan is Theo ervan overtuigd de witte kraag van de gier te spotten. Als we later de foto’s uitvergroten blijkt er juist niets te zien behalve een witte vlek, vermoedelijk vogelpoep. Ondertussen schijnt de zon volop maar een frisse wind maakt het klimmen draaglijk. De weg terug is vermoeiend. Buenas, buenas tardes, hola, hola que tal, formele en informele begroetingen het houdt niet op. Een horde eendagstoeristen uit nabijgelegen steden stroomt toe. Gedaan met de rust. Ook al omdat Argentijnen nu echt eens geen minuut kunnen zwijgen. Dat is ons al een tijdje opgevallen. Waar er Argentijnen zijn, heerst er altijd een gekwetter van jewelste. Als ze niet met elkaar praten dan zijn ze steevast WhatsApp berichtjes aan het inspreken. De parking staat afgeladen vol. We melden ons af bij een sympathieke parkwachter die maar al te graag zijn Engels met ons oefent.

Langs de Ruta 34 aan de start van de Camino del Peregrino ligt Parador Luigi Cesare, een barretje op peilers op een benijdenswaardige locatie met zicht op de Traslasierra vallei. De parkwachter had ons deze getipt. Jammer dat er zo’n ijskoude wind staat. Ondanks de volle (hoogte)zon is het maar 15 graden. Het terrasje heeft een subliem uitzicht. De eigenaar is een Italiaan en we laten ons verwennen met een pizzetta (klein formaatje pizza) en sluiten af met heerlijke koffie en een Alfajor, mijn niet te versmaden, met voor de verandering witte chocolade, bedekte sandwich koekje gevuld met dulce de leche.

We vervolgen onze weg door de vallei richting Mina Clavero. Langs de weg staan verschillende stalletjes met artesania, salami, kaas, honing en dierenvellen. Theo mist een extra kussen om ’s avonds comfortabeler te kunnen zitten en zo’n schapenvelletje zou wel eens een oplossing kunnen bieden. Het is betaalbaar en uiterst comfi en de verkoper is bovendien nog super aardig ook. Tegenover zijn kraam profiteert een groep klimmers van de koelte om enkele rotsen te temmen.

Theo volgt ondertussen de match Zwitserland-België op de voet en wanneer die op 5-2 eindigt, explodeert hij. Doodongelukkig is hij als we aankomen in Nono in de zuidelijke vallei van Traslasierra waar we graag het Rocsen museum willen bezoeken. Het is bijna sluitingstijd, Monsieur Bouchon jr. lui même zit aan de kassa en raadt ons aan om morgen terug te komen. De parking van het museum wordt afgesloten en we mogen er de nacht doorbrengen.
Wij slapen onder het toeziend oog van 49 handgemaakte beelden van onder andere Leonardo Da Vinci, Descartes, Johannes Gutenberg en Mahatma Ghandi.

19 November 2018
In 1959 kwam Juan Santiago Bouchon vanuit Frankrijk naar Nono met een visie en een passie voor verzamelen. Tien jaar later opende hij een veelzijdig museum gewijd aan de mensheid en haar werken. Hij begon met een klein display in een oud pand geërfd van zijn familie, maar nu heeft hij zijn collectie uitgebreid met bijna 23.000 stuks. J.S. Bouchon werd in 1928 in Nice geboren en hij beweert sinds zijn jeugd een enthousiaste verzamelaar te zijn. Nu, op 90-jarige leeftijd, bezit hij de grootste en meest interessante privécollectie van archeologische en antropologische stukken in Argentinië, die alles omvat, van minerale monsters en dierlijke skeletten, tot stukken van inheemse kunst, allerlei antiek, mannelijke en vrouwelijke kleding van alle leeftijden, bestek, kunst, speelgoed, kristallen, wapens, muziekinstrumenten en "alle machines die ooit door mannen zijn gemaakt”. Echt, je kan het zo gek niet bedenken of het ligt/hangt er.

Na ongeveer drie uur rondslenteren, houden we het voor bekeken en zetten aan naar Parque Nacional Sierra de las Quijadas in de provincie San Luis. We laten de Central Sierras links van ons en gaan in rechte lijn op een perfecte asfaltweg naar het park. De temperatuur stijgt naar 36 graden en het is puffen in de auto. Geen levende ziel te bespeuren, hier en daar een kapelletje voor Gauchito Gil, de beschermheilige van de weggebruiker, en dat is het.
Zelfde routine als we toekomen in het Nationaal Park. Registratie bij de parkwachter en wat te doen of vooral niet te doen als we slangen, poema’s of ander wildlife tegenkomen. In deze woestijn geen schaduw te bespeuren en we worden langs alle kanten aangevallen door de muggenbrigade. Tja die zijn waarschijnlijk erg blij met ons bezoek. Dit park met zijn 150 duizend hectare roodachtige kleuren en exotische rotsformaties ligt een beetje off the beaten track zoals wel eens gezegd wordt. Ik begin al te begrijpen waarom ;-)
Tot onze verbazing komt er toch nog een camper aanrijden. De Argentijn begrijpt niet waarom we zo reageren op die kleine beestjes. “Laat die toch gewoon bloed zuigen”, vertelt hij in bloot bovenlijf, “dan heb je achteraf geen jeuk. En dengue muggen zijn hier niet”. Hij en zijn vrouw maken er inderdaad geen probleem van. Maar ik denk niet dat ze zich om gelijk wat zorgen maken. Ze zijn zo erg verbrand dat hun huid helemaal paars kleurt. En zeg nu zelf, als je daar al geen last van hebt wat maken dan een beet of tien nog uit.
De nacht wordt er eentje van muggen en kevers vangen.

Hot, hotter, hottest

20 November 2018
We hebben het gaatje gevonden waar de kevers doorheen kunnen en Theo fabriceert een oplossing om het gat te dichten voor we onze tent terug inpakken.
Las Quijadas is een enorm cañongebied dat droog, winderig en zeeeer warm is. De rotsformaties zijn meer dan honderd miljoen jaren oud. We wandelen eerst via de Sendero ‘Miradores’ naar de Potrero de la Aguada waar we een schitterend uitzicht hebben over een groot deel van het gebied. In de verte zien we grote rotsformaties uit allerlei vormen rondom een enorme vallei, waar eens een rivier heeft gestroomd. Alles is bordeauxrood afgewisseld met groene struiken. In onze verbeelding zien we Winnetou en zijn trotse krijgers door het woeste landschap galopperen. Al behoorlijk oververhit besluiten we toch om de Sendero ‘Guanacos’ te bewandelen. Eigenlijk zijn we iets te laat vertrokken en hoewel goed voorzien van, water, snacks, zonnebrandcrème en hoofdbedekking druppelt het zweet van ons voorhoofd. Behalve cactussen en andere woestijnflora geen beest te bespeuren. Maar ze zijn er wel degelijk aan de hoeveelheid shit te zien. Na 10 kilometer zwoegen en zweten, zijn we toch lichtelijk teleurgesteld. We zijn helemaal alleen in het park, de muglievende Argentijnen zijn al vertrokken dus waarom zouden we niet..? Adam en Eva in Las Quijadas. Heerlijk zo’n buitendouche. We voelen ons als herboren, althans voor even want het is 40 graden. We rijden uit het park en komt daar toch wel een nieuwsgierige mara (pampahaas) uit de struiken! Allez, we hebben dan toch een dier gezien :-)

We ruilen de provincie San Juan in voor Mendoza. Hugo krijgt een verplichte ontsmettingsbeurt die ons 35 Argentijnse pesos kost.
De weg naar Mendoza is bloedheet en saai. Het landschap is droog en dor. Rechts van ons duinengebied, de sahara van Mendoza, en behalve een verlaten treinspoor is er niets maar dan ook niets te zien. Op de achtergrond weerklinkt “Follow the sun” en dat doen we, kilometers lang. En dan opeens verandert het landschap. Struiken maken plaats voor jonge wijnranken. Wijngaarden volgen elkaar op tot in Maïpu, onze eindbestemming voor vandaag.

We zetten onze auto bij Hans Devloo die er Posada Cavieres uitbaat. Een oase voor zowel B&B gasten als overlanders.

2-14 November 2018
Onze vrienden staan er op dat we een tijdje bij hen blijven logeren en van het dagelijkse leven in Rosario, de geboortestad van Che Guevara, proeven. En dat proeven mag je letterlijk en figuurlijk nemen. Eduardo is trouwens een maestro asador zoals dat hier heet, een excellente meester griller dus. De meeste mensen eten hier 4x per dag; ontbijt, lunch en diner zoals wij dat gewend zijn maar rond 5 á 6 uur is er de merienda of afternoon tea. Aangezien de Argentijnen pas dineren tussen 9 en 11 uur ’s avonds is deze late namiddagpauze geen overbodige luxe. De merienda bestaat meestal uit de typische mate (ik zal er nooit aan wennen, voor mij blijft het proeven en ruiken naar een asbak gevuld met heet water) en tostadas (toast), facturas (gebakjes), bizcochitos (crackers) of medialunas (de lokale croissant) met boter, dulce de leche (de klassieke Argentijnse karamel) of mermelada (confituur).
Je zou het niet direct verwachten maar het ijs van Argentinië is een van de beste ter wereld en Rosario is eigenlijk de nationale hoofdstad van ambachtelijk ijs. Op bijna elke hoek van de straat is een heladeria. De populairste smaak is uiteraard dulce de leche. De karamelachtige pasta gemaakt van gecondenseerde melk. Hij wordt verwerkt in praktisch alle zoetigheden zoals koekjes, pannenkoeken, ijsjes, pralines… Aan calorieën geen gebrek hier :-)

Eduardo en Elvira zijn echte foodies. We hebben hun liefde voor lekker (en veel) eten en koken samen met hun familie mogen delen. Ik heb o.a. empanadas leren maken met de oma, Theo heeft leren grillen op een Argentijnse asado, en alle ingrediënten kochten we bij authentieke kruideniertjes, poeliers, groenten- en of fruitstalletjes. Wel stonden we met verstomming geslagen toen de plaatselijke poelier ons trots Belgische diepvriesfrietjes van Lutosa toonde als hij hoorde dat we van België waren!

Elvira en Eduardo wonen een eind buiten de stad en vermits het verkeer zo chaotisch is, en onzen Hugo achter slot en grendel staat, nemen we geregeld de bus naar het centrum. Een belevenis op zich. Een bushalte herken je meestal wanneer je een aantal mensen netjes in een rij ziet staan. De bordjes van de bushalte zijn onopvallend klein en zijn meestal verscholen tussen takken van bomen. Als je niet van de streek bent een uitdaging om ze te vinden. De meeste bussen hebben geen airco en op warme dagen staan alle ramen en deuren open. Ik grijp meestal niet naar de plakpalen in de bus want al die zweterige handen maken die dingen nog viezer. Maar als je je hier niet aan de handgrepen vasthoudt, lig je binnen de kortste keren tegen de vlakte of uit de bus.
’s Avonds trekken we er meestal samen op uit met de auto en gaan dan wat ‘hop-on hop-offen’. Argentijnen zijn vaderlandslievend dus een bezoekje aan het Monument voor de nationale vlag van Argentinië kon niet uitblijven. Met grote open ruimtes, een enorme vlag en een eeuwige vlam ter nagedachtenis aan de strijdkrachten is het behoorlijk indrukwekkend en patriottisch. Jammer genoeg staat het monument nu in de steigers.
Rosario is de op twee na grootste stad van Argentinië na Buenos Aires en Córdoba en ligt aan de oever van de rivier de Paraná. En de Rosarino’s zijn trots op de ligging van de stad aan de rivier, de op een na langste in Zuid-Amerika na de Amazone. We checken de uurtabel in het Estacion Fluvial maar helaas, het seizoen moet nog beginnen en een boottocht zit er nu niet in. Er staat een onaangename gure wind en persoonlijk vind ik het bruine water er niet echt attractief uit zien. Maar in de zomer is het hier een drukte van jewelste en kan je naar de verschillende eilanden in de delta varen. Wie weet…., als we ooit nog eens terugkomen.

En dan is er de buurt Puerto Norte-Refinería. Het bevoorrechte uitzicht op de rivier maakt dat dit deel van Rosario een van de meest exclusieve en dure wijken is. Hier rijzen luxueuze torens en hoge flatgebouwen uit de grond. Op de rotonde aan de Avenida de la Costa en Francia springt het beeldhouwwerk “El Barquito de Papel’ (een kleine papieren boot) meteen in het oog. Het kunstwerk draagt ​​de handtekening van twee architecten van Rosario die er de Arnet Open Prize mee wonnen: Gustavo Augsburger en Daniel Kosik (met heel Argentijns klinkende familienamen :-)).
Nog een uitschieter is de vroegere raffinaderij nu omgetoverd tot een design hotel. Chique restaurants en dito bars liggen aan de waterkant. De plaatselijke bon chic bon genre loopt de benen van onder het lijf om er goed uit te zien of… om gezien te worden. Eduardo heeft een tijdje mozaïeklessen gevolgd en als eindwerk mocht hij samen met zijn collega studenten de pilaren in deze hippe buurt ‘aankleden’. In dezelfde wijk maar aan de overkant van de boulevard wonen helaas meer dan 70 gezinnen in precaire huizen, zonder de meest elementaire voorzieningen! Weer een typisch voorbeeld van gentrificatie in een grote stad.

Wat zagen we nog meer? De Jacaranda’s. Subtropische bomen met paarse bloemetjes. Ze staan nu in bloei (het is hier lente) en sieren drukke straten en parken. En groene parken zijn er genoeg. Parque Independencia is het grootste met een meer, fonteinen en verschillende tuinen.

En dan het weer….dat is zeer veranderlijk. De ene dag of moment is het bloedheet en vochtig, de andere dag stormt het. Het afgelopen weekend is de regen hier met bakken uit de hemel gevallen. Vele straten en parken liepen onder water, afgerukte takken en omgevallen bomen liggen op de weg. Maar Rosario mocht van geluk spreken. In Buenos Aires was de toestand veel erger. De superfinale van de Copa Libertadores tussen Boca en River kon niet doorgaan tot grote ontsteltenis van vele supporters. De toestand in de provincie is nog steeds niet onder controle. Meer dan 2200 mensen zijn geëvacueerd.

Vermits Theo’s haar al tot over zijn ogen hing, was een bezoek aan de kapper noodzakelijk. Toeval of niet maar die kapper ‘Adrian Brueyne’ heeft Belgische roots!! Na wat over en weer gepraat blijkt dat zijn Belgische voorouders lang geleden in Rosario terecht kwamen. Omdat de familienaam De Bruyne hier niet uit te spreken valt, is hij na verloop van tijd aangepast en heeft men de “De” laten vallen. Vandaar dus Brueyne.

Ons verblijf in Rosario was er een om nooit te vergeten. Waarom zullen we later nog wel eens verklappen…

All set

28 oktober 2018
Vandaag testen we alles uit. Voldoende water? Check. Loopt er water uit de kraan? Check. Wordt het water warm? Check. Werken de gaspitten? Check. Voldoende diesel? Check. Oliepijl OK? Check. Voldoende eten en drank bij? Check. Alle devices opgeladen? Check. All set dus.
De rest van de dag vullen we met e-mails ophalen en blog bijhouden. We hebben hier een goede internetverbinding, dus HET uitgelezen moment voor digitale communicatie!
Nog maar eens een frisse neus halen aan het strand, douche pakken, en dineren met onze eerste lekkere pastaschotel in het bijzijn van de schattige buurman, Hernando Hagedis.
Beetje Netflixen en dan bed in.

29 oktober 2019
Via een glooiend groen landschap rijden we verder richting noorden langs de oostkust. De regio rond en voorbij Punta del Este ziet er heel welvarend uit. Chique Bodega’s en designer strandoptrekjes aan maagdelijke stranden en duinen - althans op dit moment van het jaar - wisselen elkaar af. We houden een korte stop aan het prachtige Playa José Ignacio waar de woeste golven doen vermoeden dat het hier een ideale surfspot is.

De Ruta 9 glijdt door de mooie Laguna Garzón via een cirkelvormige brug vrijwel uniek in de wereld. De gids in het toeristenbureau vertelt ons dat heel de regio rond dit prachtige meer nieuw is en dat er bijgevolg nog weinig signalisatie is. Het is een prima uitvalsbasis voor bird watchers.

Foto's: Consultatio / Las Garzas

Wij hebben nog een eind te gaan en rijden langs verlaten en onooglijk kleine kustdorpjes via Barra Valizas naar Aguas Dulces.

Ook dit kustdorpje ligt er eenzaam bij. Winkels en barretjes zijn potdicht. Voor alle zekerheid informeren we ons in het politiekantoortje over de mogelijkheid om onze auto zomaar ergens te mogen zetten voor de nacht. Hij knikt meteen van ja. We zijn buiten het seizoen dus “No problemo!”.
Een klein toeristenbureautje is wel open. De drie dames die het bevrouwen zeggen me dat hier alles pas midden december tot leven komt. Dan toch maar de dag afsluiten met, opnieuw, een romantische strandwandeling. We zijn echter niet lang alleen of daar komt een grote hond op ons af gegaloppeerd. Voor mij (Astrid) weer even wennen aan dat wilde honden gebeuren. Ik doe mijn best om mijn schrik te verbergen en knijp Theo hard in de arm. De hond blijft ons de hele wandeling (achter)volgen en als we terugkeren via de straatjes weerklinkt hondengeblaf uit diverse tuintjes. Het dorpje is toch niet zo desolaat als we dachten. Gelukkig druipt het dier af en gaan we een rustige nacht tegemoet.

Flower Poweren

30 oktober 2018
We rijden verder de oostkust af richting Punta del Diablo als opeens de weg in een brede landingsbaan verandert. Dubbel gebruik van de weg voor een ‘Pista de Aterizaje de Emergencia’. Enkele Uruguayaanse auto’s knallen ons voorbij. Ze zijn kennelijk heel happy met dit stukje racebaan.
Punta del Diablo ligt er ook verlaten bij. Eens een hippie dorpje met dito barretjes maar nu al redelijk volgebouwd, gelukkig met laagbouw en cabañas. We drinken een koffie bij de enige hostel die open is in het gezelschap van… vier honden maar wel met zicht op zee.

Via de R14, een niet geasfalteerde weg (hier heet dat ripio), rijden we het groene binnenland in. Aan sappig gras geen tekort. Gezond uitziende koeien grazen dat het een lust is. Jammer voor hen en tot grote spijt van de vegetariërs onder ons zullen ze zonder twijfel op een asado (barbecue) belanden.
Naast blije koetjes en kalfjes, vogels in alle kleuren en formaten. Ze vormen een erehaag langs de weg die we berijden. Zwaluwen maken kunstig
gebouwde nestjes op de toppen van de signalisatieborden.

Vanaf Lascano gaat het terug via geasfalteerde weg en krijgen we eindelijk wat snelheid. Hoe meer we landinwaarts trekken, hoe hoger ook de temperatuur. We lezen 26 °C graden af. Bij Treinta y Tres springen we een net buffetrestaurant binnen. Het ziet er best allemaal lekker uit en heel gevarieerd; van pasta over kip, biefstuk tot vis en alle mogelijke bijgerechten. De prijs? Op basis van het gewicht. Dat is trouwens ook zo bij de bakker. Hier worden je broodjes gewogen. Eerlijk toch? Want niet alle pistolets zijn even groot ;-)
40 km ten noordwesten van Treinta y Tres bevindt zich de Quebrada de los Cuervos, een kleine canyon die doorheen het heuvelachtig landschap snijdt. Het wordt hoe langer hoe donkerder en als we eindelijk de 20 km ripio hebben afgelegd, gaan de sluizen open. De regen valt met bakken uit de hemel en het is vochtig warm. Daar zijn de muggen weer. En ik ben al zo volgeprikt :-(. Tijdens de korte pipi-stop van vorige nacht zijn ze er in geslaagd om ook mijn bips aan te vallen. De venijnigaards!
We parkeren de auto aan de ingang van het park en als het even stopt met regenen, gaan we nog een deel van het pad verkennen voor het helemaal donker is. We zijn helemaal alleen, dus dat wordt een rustige nacht. Dat hadden we gedacht ja. Een hevig onweer barst los en de regen kletst zo hard op het dak dat we mekaar nog nauwelijks verstaan.

31 oktober 2018
We staan heel vroeg op want we willen graag nog in de friste de Quebrada de los Cuervos-trail stappen. De bewegwijzering is niet zo duidelijk en blijkbaar zijn we al 2 km aan het stappen op privéterrein. Een gaucho heeft ons in de mot en stuurt zijn vrouw om het ons te vertellen. 2 kilometer terug dus. We proberen een andere route uit en ja hoor, weer na 2 kilometer stappen, vinden we een parkeerplaats en een signalisatiebord met de uitgestippelde wandelroute. Omdat het zo geregend heeft, ligt het pad er glad bij maar daar waar de signalisatie te wensen overlaat, is wel werk gestoken in het aanbrengen van touwen om het afdalen en klimmen haalbaar te maken. Het is vochtig warm en bijgevolg puffen geblazen. Twee - momenteel overtollige - lagen gaan in de rugzak. De druppels die van takken en struiken vallen zijn een welkome verfrissing. Op onze route veel vogels, grote teju hagedissen die zich tussen de rotsen verschuilen en knalgele vlinders. Twee prachtige atlasvlinders komen uit hun cocon. Ze hebben een perfecte schutkleur maar Theo had ze toch gespot. Na 5 uur dalen en klimmen hebben we onze sport vandaag wel gehad. Tijd om verder te trekken.

Via slechte weg gaat het naar San Gregorio de Polanco via kleine dorpjes waar men het paard uitlaat in plaats van de hond. Reparatie van de gaten in de asfaltwegen gebeurt op een wel heel onorthodoxe manier: arbeiders kappen wat pek in de gaten en rekenen er op dat auto’s ze wel zullen dichtrijden. Alleen…. auto’s? Behalve enkele gaucho’s te paard hebben we nog geen enkele tegenligger gezien en we zijn al meer dan drie uur aan het rijden. San Gregorio de Polanco is een schiereiland en bereikbaar per ferry, zo zegt onze gps. Inderdaad, maar we zijn net te laat. Een sleepbootje is net bezig het vlot van de kant te trekken. De kapitein ziet ons gelukkig nog juist aankomen en vaart terug naar de kant. We mogen er bij. Sympathiek weeral van die Uruguayanen en een gratis service nog wel! Maximum 10 minuutjes duurt de overvaart. In San Gregorio valt nu niet veel te beleven. Het is een kalm en klein kuuroord aan de oevers van de Rio Negro. We zoeken een plekje om te slapen en mogen gelijk waar op de plaatselijke camping staan omdat hij toch gesloten is. Aperitiefje met zicht op het water, avondwandeling langs de Rio en warme risotto van het huis. Wat kan het leven soms toch gemakkelijk zijn.

Keuken van de wereld

1 November 2018
We worden gewekt door werklui die al vroeg bezig zijn om de camping zomerklaar te maken. Wij maken ons klaar om richting zuidwesten te gaan. Doel is om vandaag tot aan de grens met Argentinië te geraken. We zijn uitgenodigd op het doopfeest van Martín bij onze vrienden Elvira en Eduardo. Het binnenland van Uruguay is eindeloos uitgestrekt en een aaneenschakeling van estancias, enorm grote boerderijen en landerijen van eenvoudig tot luxueus. De beelden die bij ons binnenkomen zijn heel mooi maar vrij monotoon; prachtige groene natuur, koeien, schapen, paarden en nandoes (grote loopvogels en familie van de struisvogel) en eindeloos lange ripio weg.

En als we dan eindelijk op een asfaltweg komen dan is die ofwel heel erg beschadigd ofwel in herstelling. Na een rit van vijf uur bereiken we Fray Bentos. Een onopvallende stad die uitgroeide tot het centrum van de vleesverwerkende industrie. In de negentiende eeuw bouwde het bedrijf Liebig er een fabriek voor de productie van vleesextract en later werd er ook corned beef geproduceerd. De productie van deze fabriek werd tot ver in de twintigste eeuw massaal naar Europa uitgevoerd. De voormalige Liebig-fabriek is nu een museum, het Museo de la Revolución Industrial, dat in 2015 werd opgenomen op de Werelderfgoedlijst. De site toont het volledige proces van vleesverwerking: oogsten, verwerken, verpakken en verspreiden. Er staan gebouwen en materiaal van de Liebig Extract of Meat Company. We zijn vooral gecharmeerd door de kantoren op de bovenste verdieping waar alles zich nog in zijn oorspronkelijke staat bevindt. Onder een van de bureaus lopen twee groeven in het parket. Ooit werkte hier een bediende met een bloedcirculatieprobleem. Hij schoof gedurig zijn voeten over en weer en na verloop van tijd had dit dus serieuze consequenties. We lunchen in het aanpalende restaurant “Wolves”. Vintage pur sang, de stoelen zouden geld waard zijn in de Antwerpse Kloosterstraat! Rondom de oude fabriek ligt een groot park waar mensen in de schaduw genieten van wat frisse wind die vanaf de Uruguay rivier waait. Ondanks de aanwezigheid van vuilbakken ligt het er spijtig genoeg smerig bij.

We leggen het idee om hier te blijven slapen naast ons neer en besluiten de nacht door te brengen in Las Cañas dat we op de weg tegenkwamen. Er is een grote campingzone die er heel netjes bijligt. Of we morgen willen registreren want er is nu niemand aan de receptie? Waarom zouden we daar een probleem van maken. We zoeken ons een gezellig plekje niet te ver van de douches en toiletten die trouwens kraakproper zijn. Blij met onze keuze en genietend van het flauwe zonnetje en de rust, gaan we aan de slag met het verder voorbereiden van de route. Wanneer de zon onder gaat, maakt de temperatuur een steile val.

Voor dag en dauw naar Argentinië

2 November 2018
Om vijf uur ’s ochtends schieten we wakker van hels lawaai. Ik denk dat ik aan het dromen ben en ergens midden op een marktplein sta. Want zo klinkt het. Heel dicht bij ons schallen stemmen luid en dwars door elkaar. Gelach, gegil, geklop, getimmer… “que hermoso”, “extranjeros”… , geroep van jongelui. Grrr dit is echt niet leuk, we zijn nog moe en willen eigenlijk nog minstens een uur of twee slapen. Voorzichtig ritsen we onze daktent open om even naar buiten te gluren en we kunnen onze ogen niet geloven. We zijn helemaal omsingeld door tenten en jonge mensen en beslissen om maar zo snel mogelijk in te pakken voor we helemaal ingesloten zitten. We stellen ons even voor en vragen hen uit. Een duizendtal studenten uit Montevideo houden hun een jaarlijkse driedaagse in… Las Cañas! Het ziet er echt reuzegezellig uit maar op korte tijd zijn de toiletten en douches al helemaal begaaid. We verlaten Fray Bentos en dus ook Uruguay langs de ruta panorámica via de Puente Internacional Gral. San Martín.

De grensovergang verloopt tamelijk vlot gezien het vroege uur. De douanebeambte doet een hele uitleg waar we niets van begrijpen maar onze stempels en documenten zijn in orde en dat is het belangrijkste. We doen er een uurtje over en er is verder geen controle op voeding in de auto. We hebben de indruk dat dit een gemakkelijk kantoor is. Vrachtwagenchauffeurs passeren zelfs niet langs de beambte. Ze stempelen zelf hun documenten af en “chau chau” weg zijn ze.

We stoppen bij het eerste stadje “Gualeguaychú”, een naam die we maar niet uitgesproken krijgen.
We regelen meteen een lokale sim-kaart om bereikbaar te kunnen zijn maar aan het einde van de rit blijkt dat we alleen contant kunnen betalen. Oops, daar hadden we niet op gerekend. De bediende van Movistar stuurt ons naar een papierwinkeltje verderop waar mensen terecht kunnen voor betalingen of om kleine sommen op te nemen. Een beetje zoals De Post maar dan in het mini en geïntegreerd in een winkeltje. Theo knoopt een gesprek aan over voetbal en het ijs is weeral gebroken. De drie jonge gasten die het winkeltje draaiende houden zijn enthousiast als ze horen dat we van België zijn. Ze kennen bijna alle spelers bij naam wat trouwens niet zo evident is met een naam als Debroeïene :-) Er rest ons nog een ding om in orde te zijn voor dit land: de verplichte reflecterende “110” sticker. Vermits we via de provincie Entre Rios Argentinië binnenrijden, willen we dit zo snel mogelijk in orde hebben. Entre Rios staat immers bekend als de provincie met de meest corrupte politie en toeristen zijn gegeerde slachtoffers. We tanken vol bij het eerste tankstation en vinden er ook de sticker. Ziezo, hier kunnen ze ons al niet op aanspreken.
We zijn in contact met Elvira en Eduardo die onze rit nauwkeurig volgen. De korte nacht maakt dat we tegen de middag nood hebben aan een korte rustpauze. Die vinden we in Victoria, stad van de zeven heuvels, aan de imposante Delta del Paraná. We zetten ons in de schaduw aan de beboste waterkant. We zijn nog geen twee minuten geïnstalleerd of er komt al meteen een gehavende straathond op ons af. We hebben medelijden met het dier en hoewel ik er geen gewoonte van wil maken, werp ik hem, ver genoeg, een paar sneden Mortadella toe die hij naar binnen slokt.
Sinds de inhuldiging van de Nuestra Señora del Rosario-brug (verbinding tussen Rosario en Victoria) trekken meer en meer mensen tijdens weekends en vakanties weg uit het drukke Santa Fé naar Victoria en dat laat zich duidelijk zien. Flatgebouwen, een casino, en chique villa’s sieren de oevers van de Paraná. Het Rosario-Victoria viaduct is een kleine 60 kilometer lang en telt 12 kleine bruggen en een lange kabelbrug. Wat een prachtig gebied! 14.000 km2 kustmoerassen tussen de steden Santa Fé en Rosario, waar de rivier zich in verschillende armen splitst en een netwerk van eilanden en wetlands creëert. Jammer dat het zo bewolkt is. Er is veel en haastig verkeer op de weg dus niet het moment om te ‘slenteren’. Geregeld verschijnt een WhatsApp berichtje op de gsm. Waar we al zitten? Estimated Time of Arrival?… Nog een half uurtje stressen door het chaotisch drukke verkeer. We komen ogen tekort want Rosarino’s nemen het niet zo nauw met verkeersregels, baanvakken en veiligheid. Van sommige wrakken begrijpen we niet dat ze nog kunnen rijden, fietsers en brommers navigeren kriskras over de weg, en ondertussen volgen wij de instructies van Google Maps. We rijden een straat in en kunnen niet missen… de Argentijnse en Belgische vlag wapperen broederlijk naast elkaar en Eduardo staat ons op te wachten, camera in de hand. Het is een blij weerzien en als Elvira thuis komt, brengen we alles in gereedheid om naar Ibarlucea te rijden 30 kilometer verderop. Hier gaan we de doop van de kleine Martín vieren, een groot familiefeest. De volgende dagen verlopen dan ook super hectisch.