No hacer nada

2-5 December 2018

.. of zalig niets doen. We verwennen onszelf met een cabaña aan het Moquehue meer waar we behalve uitkijken op het meer en een boek lezen niet veel anders willen doen. Detoxen heet dat in hippe millennial taal. We zijn allebei al een tijdje zo verkouden dat we nauwelijks nog lucht kunnen happen. De ripiowegen doen ook zoveel stof opwaaien dat het niet meer gezond is om in onze ‘stofbak’ verder te rijden. Zelfs in de binnenkanten van de kastjes kunnen we onze naam schrijven.
Behalve dat uitkijken op het meer moeten we dus wel wat tijd inlassen om onze auto een hele grondige poetsbeurt te geven. Geen evidentie als de speelse puppy, Freia, telkens mee in de auto wil of met de vodden gaat lopen.

Helena en Leo, de eigenaars van de cabaña, zijn super lieve mensen. Ze beseffen maar al te goed dat ze in het paradijs wonen. We mogen hun kajakken gebruiken en zo lang en zo veel varen als we maar willen. Omdat het zonnetje weer op het appel is, laten we die kans niet liggen. We nemen ieder een eenpersoonskajak en voor mij, Astrid, is het de eerste keer. Maar na de eerste twijfels voel ik me helemaal Pocahontas en vind het een geweldig rustgevende ervaring. En Freia…? die vaart mee met Pocahondtos. We genieten met volle teugen en zien de omgeving nu ook eens vanaf de andere kant met af en toe wat gesnater van eenden en gekwetter van ander gevleugelte op de achtergrond. Iets minder ontspannend wordt het als een felle wind komt opzetten en het zonnetje achter de wolken verdwijnt.

Als onze armen en schouders moe gepeddeld zijn, trekken we onze wandelschoenen aan om in de paradijselijke bossen rond de vijf meren in het Mapuche-Puel gebied te gaan wandelen.

En alsof dat nog niet genoeg is, worden we iedere avond nog eens in de culinaire watten gelegd door Leo! Dit heet dan vakantie op reis in happy glocals taal.
Nos vemos, ojalá! Helena, Leo, we zien mekaar hopelijk nog eens terug.