Terug met twee voetjes op Argentijnse grond

14/2/20 — Maipú — Terug van weggeweest

Na onze avonturen op het Paaseiland belandden we terug in Maipú waar Hugo veilig en wel op het terrein van Posada Cavieres stond. Het had er de hele week gestortregend en bijgevolg was hij netjes opgefrist. We lieten nog wat kleine zaken aanpassen en maakten tijd voor communicatie met het thuisfront.
Ondertussen waren Hans’ ouders op hun jaarlijks familiebezoek, heel wat bij te babbelen dus. Terwijl Hugo in een plaatselijke workshop onder handen werd genomen, namen wij op aanraden van een Mendocino een taxi naar Parque Central van waaruit we het moderne aero fundacional bezochten.

16/2/20 — El Leoncito — Valentijn onder een magische sterrenhemel

Nog niet zo ver weg van Mendoza, rond het middaguur, viel Theo’s oog op een grote wijnerij met aanpalend restaurant. We lieten ons in een prachtige omgeving verleiden tot een gastronomisch vijfgangenmenu met bijpassende wijnen. Bij ons zou dit een flinke duit kosten maar de Argentijnse peso staat momenteel zó laag dat deze verwennerij geen invloed had op ons dagelijks budget.

’s Avonds streken we neer in het nationaal Park El Leoncito ondergedompeld in de bergen. Vrij van overbodig licht en vervuiling. Duizenden sterren en tientallen sterrenbeelden stonden er te schitteren aan de open zuidelijke hemel. We keken er al uit naar om de volgende nacht met een gids een nocturne bij te wonen. Helaas, een stevige wind en massa’s wolken beslisten daar anders over. De gids moest forfait geven en de telescopen bleven onbemand.

18/2/20 — Valle de Iglesia — Hitterecord verbroken!

Als het heet is, moet je pauzeren. In Callingasta stopten we voor een lunch en werden onze smaakpapillen voor een prikje verwend in een gezellig restaurantje. Gewoon even gevraagd aan de enige voorbijgangster en die begreep perfect waarnaar we op zoek waren. Lokaal, klein, gezellig en informeel. De eigenares van het restaurant was zo opgetogen met ons bezoek dat ze beslist op de foto wilde met deze Belgische happy glocals.

We hoopten door te lunchen in het dorpje de grootste hitte van de dag te kunnen vermijden maar niets was minder waar. Het werd alleen maar warmer.
Don Google adviseerde ons om de RP412 te volgen richting Bella Vista, het zou de kortste route zijn. De weg loopt over wat een oude Inca-weg was met indrukwekkend uitzicht op de bergketen. Tja, de kortste weg? In kilometers ja… De staat van de weg was ronduit erbarmelijk. Over de 128 kilometer zandweg met diepe geulen deden we bijna vier uur. Veel tijd om van het landschap te genieten, hadden we niet, pure concentratie. Daarbovenop liep de temperatuur op tot 44 graden Celsius, een hitterecord op deze reis.

We passeerden het rustige dorpje Iglesia met haar adobe huisjes en belandden uiteindelijk in het boerendorpje Las Flores van waaruit we enkele uitstappen maakten.
In het gemoedelijke Rodeo konden we terecht voor onze aankopen. We vulden meteen ook onze voorraad hondenbrokjes aan om uit te delen.
Angualasto, een dorpje los van de moderne wereld, ligt gedeeltelijk op de Camino del Inca. Het wordt ook wel Pueblo de las Puertas Pintadas genoemd omdat op verschillende deuren en ramen kunstwerken geschilderd zijn. We vonden er het piepklein “Museo Arcqueológico Luis Benedetti” en konden er een kleine verzameling pre-columbiaanse vondsten bekijken. Maar het meest opmerkelijke was de 400-jaar oude mummie van een 17-jarige zwangere vrouw die gevonden werd in een grafheuvel in de buurt.

Uitblazen deden we langs het meer van de Dique Cuesta Del Viento, waar het jaarlijks Kitefest gehouden wordt en bekend bij windsurfers uit de hele wereld. Hoe tegenstrijdig het ook mag klinken maar door de zwoele zonda (een warme droge wind in Argentinië die vanuit het westen over het Andesgebergte waait) die in de verkeerde richting blies, was het spijtig genoeg geen surfweer en zocht iedereen een schaduwplekje aan de beach bars rond het meer.