Vulkanen, kraters en ander natuurgeweld

12/1/20 — Tinquilco — Bevoorrechte gasten in het oudste nationaal park van Chili

We volgden het Circuito Sietelagos verder noordwaarts en reden langs het Villarrica-meer naar het Nationaal Park Huerquehue. Hiervoor moesten we onze belofte aan Hugo om geen onverharde weg meer te rijden verbreken. De campings zagen er niet echt aantrekkelijk uit maar het volledig in hout gebouwde huis van de veelzijdige Patricio wel! We werden hartelijk ontvangen en mochten Hugo in zijn tuin parkeren naast de schuur met prachtig groen dak.

Het pre-Andes park, 12.500 hectare groot, is gekenmerkt door zijn bergachtige geografie, kristalheldere meren en lagunes en je kan er vele en lange wandelingen maken. Zoveel dat het soms moeilijk was om te kiezen. Dus bleven we drie nachten ipv twee. De eerste dagen was het heel koud en regende het. Voor de verandering :-). Bijgevolg haalden we geregeld een Monopoly-spel uit de rekken en kochten we avenidas,, casas en hoteles bij de vleet.

Zodra het weer droger werd, trokken we onze wandelschoenen aan en deden stevige wandelingen in het park. Uiteindelijk bleven we een hele week. Op een avond na, waren er geen andere gasten in de hostel en dat konden we echt niet begrijpen. Ook hier hangt weer dat benauwende gevoel dat er nog slechtere tijden zullen aankomen.
We verdeelden onze tijd tussen wandelen, eindeloos filosoferen, heerlijk en gezond eten - want Pato bleek ook nog eens een uitmuntende kok te zijn - en relaxen in de tuin of op het terras.
Ontbijten deden we met onze vriend Martín die iedere ochtend klaar stond voor een portie vlieg of coliguacho. Wie had ooit kunnen denken dat we dikke vriendjes zouden worden met een hagedis :-) ?!?
Pato deelde ook met plezier zijn passie voor Chileense wijnen en prachtige muziek en hij kon uitvoerig over de geschiedenis van zijn land vertellen. We hadden een fantastische tijd op deze magische plek en moe (van het nachtelijk filosoferen) maar voldaan trokken we verder.

19/1/21 — Boca Budi — Mari mari kompu che!

De drukke vakantieoorden Pucón en Villarrica - een hemelsbreed verschil met het rustige Tinquilco - lieten we met plezier achter ons en we vervolgden onze reis richting Temuco in de Araucanía-regio. Hoe meer onze route westwaarts afboog richting kust en Stille Oceaan, hoe dieper we in Mapuche-territorium kwamen.

Hoe groot kan het contrast zijn....

Overal in de zone wapperde de vlag van de Chileense Mapuche-natie en maakten rukas (het traditionele Mapuche-huis) deel uit van het landschap. Tijdens de rit leerden we alvast enkele woorden Mapudungun (de taal van de Mapuche). We lieten ons te dikwijls verleiden door de spotgoedkope keuken en aten een overdaad aan cazuelas (Chileense stoofpot) en sopaipillas (een gefrituurd plat broodje).

Boca Budi, op een heuvel en met zicht op zowel het Budi-meer als de oceaan werd voor even onze volgende thuishaven.
In het nabijgelegen dorp Puerto Saavedra stond alles in het teken van een katholieke feestdag ter ere van San Sebastian, de beschermheilige van de stad. Duizenden gelovigen kwamen naar de misvieringen en bijgevolg liep het verkeer helemaal in de war. Aansluitend vond een driedaagse markt plaats waar we gewapend met camera en een basis Mapudungun enkele jonge en oudere bezoekers konden ontroeren.

Op 22 mei 1960 vond de grootste aardbeving in de geschiedenis plaats en het epicentrum bevond zich in de regio Araucanía. Echter enkele uren na de aardbeving volgde een tsunami. De wegtrekkende zee maakte dat in sommige delen het land tot drie meter daalde, en in andere delen het land steeg. Daardoor zijn verschillende kleine eilandjes ontstaan waar Mapuche opnieuw hun intrek namen.
De enige manier om de eilandjes te bezoeken is per boot. Met de Chileense Vivi reden we naar Isla Huapi waar Juanito ons met zijn bootje stond op te wachten. Hij roeide ons naar Isla Llepo waar we hartelijk ontvangen werden door Néstor Chávez. De gewezen leraar uit Santiago, runt er ‘La Voz del Budi’. Met zijn radio entertaint hij de Mapuche-bevolking met lokale en internationale muziek - hij heeft zelfs Jacques Brel in zijn archief - en interviewt hij met veel enthousiasme twee happy glocals uit België. Maar nog belangrijker dan entertainen is zijn permanente communicatie met weerstations, politie en leger zodat hij de geïsoleerde eilanden tijdig kan informeren bij mogelijke natuurrampen.
Op weg naar Cerro Maule, een van de mooiste plekken in de omgeving om de zonsondergang te zien, liepen we vast. De weg is er als gevolg van de voorbije natuurrampen namelijk ingestort. Een naar zicht is dat.

Omdat we ondertussen al heel wat spulletjes verzameld hadden, maakten we een doos klaar voor onze families om meer ruimte in ons huisje te krijgen. Gauw even langs de dichtstbijzijnde post dachten we. Het kostte Don Hector bloed, zweet en tranen om de formulieren voor verzending in orde te krijgen. Als dat maar goed komt! Twee uur later konden we eindelijk vertrekken.

22/1/20 — Malalcahuello — Tussen twee vulkanen

Vanaf de kust reden we terug landinwaarts en hielden halt in een klein (ski)dorpje tussen de vulkanen Lonquimay en Tolhuaca. Het natuurreservaat Malalcahuello-Nalcas stond op onze to-dolijst want het is een van de meest dramatische landschappen in de Araucanía-regio. Met genoeg water in onze rugzak en een dosis goede moed trokken we door het winderige en verlaten woestijnlandschap van zwart zand, as en lavastenen. Klauteren en puffen was het naar de top van de krater ‘Navidad’. De kerstkrater werd zo genoemd omdat hij in 1988 op kerstdag werd gevormd toen vulkaan Lonquimay zijn top in de lucht blies. Uitgeput en met zand tussen de tanden en steentjes in de schoenen keerden we terug naar de auto waar een schattig en bemoedigend briefje onder onze ruitenwisser stak. Ongetwijfeld een landgenoot die het Belgisch kenteken had opgemerkt. We hebben nooit geweten wie het geweest was. Verkoeling zochten we tijdens de volgende wandeling in de bossen in de schaduw van de gigantische apenbomen.
Onze, voorlopig, laatste avond in Chili brachten we door in een barretje in het bijzijn van een Italiaanse schoendesigner en de Belgische Julie die net aan een workaway-job begon.