Córdoba en de Sierras Chicas

Nos vemos

15 Novenber 2018
We nemen afscheid van Elvira en Eduardo en beloven ons best te doen om nog even langs te gaan voor we terug naar België gaan.
Onze eerste stop is de supermarkt Carrefour. Om extreme bankkosten te vermijden hopen we hier aan de kassa Argentijnse pesos te kunnen afhalen bij het afrekenen van onze aankopen. Boven iedere kassa hangt immers een reclamebord dat je tot 5000 pesos extra kan afhalen. Nada. Met een internationale credit card lukt het niet.
We rijden langs de Ruta 9 richting Córdoba. Een eentonige weg tussen ondergelopen weilanden. Hier heeft de regen dus ook goed zijn best gedaan. Het is zweten en puffen bij een gemiddelde van 36 graden. We zoeken wat verkoeling in het YPF station. Het is er een drukte van jewelste maar tot onze verbazing is het sanitair smetteloos! De buitenrand van Córdoba ziet er heel armoedig uit. Mensen leven er naast de snelweg in erbarmelijke omstandigheden. Het is trouwens een heel gedoe om de stad voorbij te rijden. De ring rond Córdoba wordt volledig heraangelegd en uitgebreid. Er staan 24 bruggen en 3 viaducten ingepland! In de verte zien we de silhouetten al van de sierras. We kijken er naar uit om terug in de natuur te zijn.
De omleiding stuurt ons door stoffige straten en het is al late namiddag als we toekomen in het stadje Villa Carlos Paz, het vakantieoord in de Punilla valei waar de Cordobensen verkoeling zoeken aan de oevers van het San Roque meer in de zomer. Juist, in de zomer dus. Nu ligt het er verlaten bij, de meeste zaken en campings zijn gesloten.

16 November 2018
Vandaag staat Córdoba op de planning. Met de Fono Bus rijden we in een uur tot aan de busterminal in het centrum van de stad. Het is zaterdag en ondanks de moeilijke economische situatie in het land is zaterdag ook hier een dag om te shoppen. We slenteren wat rond en op goed gevoel af komen we terecht in de Boheemse wijk, Güemes. Weer foute timing. De barretjes en winkels gaan pas open om vijf uur, zo ook de Paseo de las Artes (de kunstmarkt) En telkens als we een gezellig steegje willen inslaan, komt er wel iemand toegesneld om te zeggen dat ze ‘cerrado’ zijn. Dan maar gauw een sandwich tussen de kiezen en naar het middelpunt van de oude stad met onder andere de drukke Plaza San Martín en de neobarokke kathedraal van Córdoba. We willen niet chauvinistisch overkomen en al zeker niet als het op kathedralen aankomt maar sorry hoor aan de kathedraal van Antwerpen kan tot hiertoe niet getipt worden.

Op het eerste gezicht, en na amper een dagje rondlopen, lijkt Córdoba een bruisende, moderne metropool maar mist ze de stijl en dynamiek van Rosario, haar rivaal voor de titel van de tweede stad van Argentinië. Maar wie weet, misschien moeten we hier nog eens terugkomen om het tegendeel te bewijzen? We hebben nog een heel eind te stappen naar de busterminal en kunnen nog net mee op de bus. Het weekend voorspelt zonnig te worden en dan leggen de Cordobensen duidelijk de link met Carlos Paz. Zo’n beetje zoals de Belgen die massaal naar de kust trekken bij de eerste lentezon. We vernemen vandaag ook dat de vermiste Argentijnse onderzeeër en zijn bemanning na een jaar is teruggevonden maar dat het land helaas niet de middelen heeft om het wrak boven te halen. President Macri kondigt drie dagen van nationale rouw aan.

17 November 2018
We starten onze dag in de Disco (neen geen discotheek maar een supermarkt) om proviand in te slaan. Ook hier weer geen geld te krijgen aan de kassa omwille van dezelfde reden; een internationale debet of credit card.
Via de RP-34 of ook wel de Ruta Altas Cumbres slingeren we door de Pampa de Achala, een desolaat landschap met hier en daar wat watervalletjes. In de eerste 15 kilometer zijn verschillende uitkijkpunten langs de weg met uitzicht over de valleien Icho Cruz en Malambo. Daarna gaat het langs de hoogste pieken van de Sierras naar de heidevelden van de Pampa de Achala.

We stoppen even voor een snelle hap met prachtig uitzicht. Van een laatste bezoek aan een restaurant in Carlos Paz hielden we nog een doggy bag over en dit kan je heel letterlijk nemen. Theo geeft de doos aan de eigenaar van het barretje en krijgt prompt drie huisgemaakte koeken in ruil. De eigenaar gelukkig, de honden gelukkig en wij des te meer. We zetten onze weg verder maar er volgen geen aanwijzingen meer naar het Parque Nacional Quebrada del Condorito. Vreemd. Hebben we dat nu allebei gemist? Aan de kapel van La Posta, een tiental kilometer verder maken we rechtsomkeer. En ja hoor, het paneel staat enkel aan een zijde van de weg en konden we dus echt niet gezien hebben.
We registreren ons bij het informatiecentrum 1,5 kilometer voorbij de ingang van het park en maken een praatje met de ranger van dienst. Hij geeft ons nuttige informatie over het park, de weersomstandigheden en hoe te reageren als een poema of slang onze weg zou kruisen. Just in case. We mogen het sanitair van het informatiecentrum gebruiken tussen 8 en 20.00 uur. Perfect. We zoeken een plekje waar Hugo zich het meest op zijn gemak voelt en niet teveel wind in zijn tent vangt. Kwestie dat wij ook een rustige nacht tegemoet gaan. Het park is een uitgestrekt gebied van rotsachtige graslanden bekend om zijn Andes condors. Het park ontleent zijn naam aan de Quebrada de los Condoritos, een mistige canyon uitgehold in de bergen die, op zijn beurt, dan weer zijn naam dankt aan de baby condors die in de diepe ravijnen worden gebroed. Doorgaans zijn woorden die eindigen op -ito of -ita een verkleinvorm vandaar dus condorito. Dit geheel terzijde :-)

Omdat het al late namiddag is, stelt de ranger voor dat we een korte trekking inplannen om voor het donker terug te zijn. Zo gezegd zo gedaan. Geen slangen of poema’s op onze weg maar wel een Cuis Grande of Zuid-Amerikaanse cavia en verschillende vogels.

We duiken vroeg ons bed in want we zijn allebei doodmoe. Het leven in Rosario was heftig wat slaaptekort betreft. Wat wil je. We aten iedere avond niet vroeger dan 22.00 uur en gingen slapen met een volle maag. Of beter, gingen tegen of na middernacht naar bed met een volle maag en stonden op rond 06.30 uur om alweer uitgebreid te ontbijten. Vermoeiend hoor!
Maar deze nacht was ronduit zaaaalig. Alleen met de natuur, lekker fris en dan gewekt worden door het gezang van vogeltjes.

18 November 2018
We staan op met de zon en vertrekken goedgeluimd naar het Balcon Norte op zoek naar de condors.​ Uitgerust en blij om weg te zijn uit de drukke(nde) en vuile steden. De wandelroute is gemarkeerd met genummerde palen en brengt ons uiteindelijk via steile paden naar de bodem van de kloof. Birdlife ja, maar geen condors te bespeuren. Hoe we ook pieren de uiteindelijke sterren van de kloof, de grootste roofvogels op aarde, zijn niet te vinden tenzij in onze fantasie. Want als we lang genoeg inzoomen en turen op een holte dan is Theo ervan overtuigd de witte kraag van de gier te spotten. Als we later de foto’s uitvergroten blijkt er juist niets te zien behalve een witte vlek, vermoedelijk vogelpoep. Ondertussen schijnt de zon volop maar een frisse wind maakt het klimmen draaglijk. De weg terug is vermoeiend. Buenas, buenas tardes, hola, hola que tal, formele en informele begroetingen het houdt niet op. Een horde eendagstoeristen uit nabijgelegen steden stroomt toe. Gedaan met de rust. Ook al omdat Argentijnen nu echt eens geen minuut kunnen zwijgen. Dat is ons al een tijdje opgevallen. Waar er Argentijnen zijn, heerst er altijd een gekwetter van jewelste. Als ze niet met elkaar praten dan zijn ze steevast WhatsApp berichtjes aan het inspreken. De parking staat afgeladen vol. We melden ons af bij een sympathieke parkwachter die maar al te graag zijn Engels met ons oefent.

Langs de Ruta 34 aan de start van de Camino del Peregrino ligt Parador Luigi Cesare, een barretje op peilers op een benijdenswaardige locatie met zicht op de Traslasierra vallei. De parkwachter had ons deze getipt. Jammer dat er zo’n ijskoude wind staat. Ondanks de volle (hoogte)zon is het maar 15 graden. Het terrasje heeft een subliem uitzicht. De eigenaar is een Italiaan en we laten ons verwennen met een pizzetta (klein formaatje pizza) en sluiten af met heerlijke koffie en een Alfajor, mijn niet te versmaden, met voor de verandering witte chocolade, bedekte sandwich koekje gevuld met dulce de leche.

We vervolgen onze weg door de vallei richting Mina Clavero. Langs de weg staan verschillende stalletjes met artesania, salami, kaas, honing en dierenvellen. Theo mist een extra kussen om ’s avonds comfortabeler te kunnen zitten en zo’n schapenvelletje zou wel eens een oplossing kunnen bieden. Het is betaalbaar en uiterst comfi en de verkoper is bovendien nog super aardig ook. Tegenover zijn kraam profiteert een groep klimmers van de koelte om enkele rotsen te temmen.

Theo volgt ondertussen de match Zwitserland-België op de voet en wanneer die op 5-2 eindigt, explodeert hij. Doodongelukkig is hij als we aankomen in Nono in de zuidelijke vallei van Traslasierra waar we graag het Rocsen museum willen bezoeken. Het is bijna sluitingstijd, Monsieur Bouchon jr. lui même zit aan de kassa en raadt ons aan om morgen terug te komen. De parking van het museum wordt afgesloten en we mogen er de nacht doorbrengen.
Wij slapen onder het toeziend oog van 49 handgemaakte beelden van onder andere Leonardo Da Vinci, Descartes, Johannes Gutenberg en Mahatma Ghandi.

19 November 2018
In 1959 kwam Juan Santiago Bouchon vanuit Frankrijk naar Nono met een visie en een passie voor verzamelen. Tien jaar later opende hij een veelzijdig museum gewijd aan de mensheid en haar werken. Hij begon met een klein display in een oud pand geërfd van zijn familie, maar nu heeft hij zijn collectie uitgebreid met bijna 23.000 stuks. J.S. Bouchon werd in 1928 in Nice geboren en hij beweert sinds zijn jeugd een enthousiaste verzamelaar te zijn. Nu, op 90-jarige leeftijd, bezit hij de grootste en meest interessante privécollectie van archeologische en antropologische stukken in Argentinië, die alles omvat, van minerale monsters en dierlijke skeletten, tot stukken van inheemse kunst, allerlei antiek, mannelijke en vrouwelijke kleding van alle leeftijden, bestek, kunst, speelgoed, kristallen, wapens, muziekinstrumenten en "alle machines die ooit door mannen zijn gemaakt”. Echt, je kan het zo gek niet bedenken of het ligt/hangt er.

Na ongeveer drie uur rondslenteren, houden we het voor bekeken en zetten aan naar Parque Nacional Sierra de las Quijadas in de provincie San Luis. We laten de Central Sierras links van ons en gaan in rechte lijn op een perfecte asfaltweg naar het park. De temperatuur stijgt naar 36 graden en het is puffen in de auto. Geen levende ziel te bespeuren, hier en daar een kapelletje voor Gauchito Gil, de beschermheilige van de weggebruiker, en dat is het.
Zelfde routine als we toekomen in het Nationaal Park. Registratie bij de parkwachter en wat te doen of vooral niet te doen als we slangen, poema’s of ander wildlife tegenkomen. In deze woestijn geen schaduw te bespeuren en we worden langs alle kanten aangevallen door de muggenbrigade. Tja die zijn waarschijnlijk erg blij met ons bezoek. Dit park met zijn 150 duizend hectare roodachtige kleuren en exotische rotsformaties ligt een beetje off the beaten track zoals wel eens gezegd wordt. Ik begin al te begrijpen waarom ;-)
Tot onze verbazing komt er toch nog een camper aanrijden. De Argentijn begrijpt niet waarom we zo reageren op die kleine beestjes. “Laat die toch gewoon bloed zuigen”, vertelt hij in bloot bovenlijf, “dan heb je achteraf geen jeuk. En dengue muggen zijn hier niet”. Hij en zijn vrouw maken er inderdaad geen probleem van. Maar ik denk niet dat ze zich om gelijk wat zorgen maken. Ze zijn zo erg verbrand dat hun huid helemaal paars kleurt. En zeg nu zelf, als je daar al geen last van hebt wat maken dan een beet of tien nog uit.
De nacht wordt er eentje van muggen en kevers vangen.

Hot, hotter, hottest

20 November 2018
We hebben het gaatje gevonden waar de kevers doorheen kunnen en Theo fabriceert een oplossing om het gat te dichten voor we onze tent terug inpakken.
Las Quijadas is een enorm cañongebied dat droog, winderig en zeeeer warm is. De rotsformaties zijn meer dan honderd miljoen jaren oud. We wandelen eerst via de Sendero ‘Miradores’ naar de Potrero de la Aguada waar we een schitterend uitzicht hebben over een groot deel van het gebied. In de verte zien we grote rotsformaties uit allerlei vormen rondom een enorme vallei, waar eens een rivier heeft gestroomd. Alles is bordeauxrood afgewisseld met groene struiken. In onze verbeelding zien we Winnetou en zijn trotse krijgers door het woeste landschap galopperen. Al behoorlijk oververhit besluiten we toch om de Sendero ‘Guanacos’ te bewandelen. Eigenlijk zijn we iets te laat vertrokken en hoewel goed voorzien van, water, snacks, zonnebrandcrème en hoofdbedekking druppelt het zweet van ons voorhoofd. Behalve cactussen en andere woestijnflora geen beest te bespeuren. Maar ze zijn er wel degelijk aan de hoeveelheid shit te zien. Na 10 kilometer zwoegen en zweten, zijn we toch lichtelijk teleurgesteld. We zijn helemaal alleen in het park, de muglievende Argentijnen zijn al vertrokken dus waarom zouden we niet..? Adam en Eva in Las Quijadas. Heerlijk zo’n buitendouche. We voelen ons als herboren, althans voor even want het is 40 graden. We rijden uit het park en komt daar toch wel een nieuwsgierige mara (pampahaas) uit de struiken! Allez, we hebben dan toch een dier gezien :-)

We ruilen de provincie San Juan in voor Mendoza. Hugo krijgt een verplichte ontsmettingsbeurt die ons 35 Argentijnse pesos kost.
De weg naar Mendoza is bloedheet en saai. Het landschap is droog en dor. Rechts van ons duinengebied, de sahara van Mendoza, en behalve een verlaten treinspoor is er niets maar dan ook niets te zien. Op de achtergrond weerklinkt “Follow the sun” en dat doen we, kilometers lang. En dan opeens verandert het landschap. Struiken maken plaats voor jonge wijnranken. Wijngaarden volgen elkaar op tot in Maïpu, onze eindbestemming voor vandaag.

We zetten onze auto bij Hans Devloo die er Posada Cavieres uitbaat. Een oase voor zowel B&B gasten als overlanders.