Feliz año 2020!

1/1/2020 — Hornopirén — Het nieuwe jaar begint pittig

Met de ferry vaarden we in ongeveer vijf uur verder van Caleta Gonzalo naar het noorden - hoewel dat voor de Chilenen nog altijd het zuiden van het land is ;-).
We hadden vier-seizoenen-in-een-dag weer. Zon, regen, wind, en zwaar onweer. We naderden Hornopirén met donder en bliksem maar die bleef ‘gelukkig’ in de bergen hangen. Op weg naar onze slaapplaats kruisten we brandweer en politie. Later vernamen we dat de blikseminslagen bosbranden hadden veroorzaakt in het nationaal park Hornopirén.

We vonden een veilige slaapplaats aan de mooie Rio Blanco. Een horde vervelende paardenvliegen - of toch iets wat daar op geleek - zag deze plek ook wel zitten. Gelukkig verdwenen ze zodra de zon onderging - dat is rond een uur of tien - en konden we eindelijk in alle rust een hapje eten.

Van Hornopirén reden we naar Punta Canelo om er de ferry te nemen naar Puerto Maldonado aan de rand van het wondermooie Tagua Tagua-meer dat zich temidden van een regenwoud bevindt. Echter, het thema van onze reizen kwam weer terug: hoe mooier de plaats hoe irritanter de insecten. De paardenvliegen of coliguachos, die we als gekken van ons moesten afslaan, verschijnen de eerste dagen van januari en leven ongeveer 20 dagen zo vertelde ons een gids. Ze kunnen tot 3,5 centimeter groot zijn en hebben een oranjerode buik. Het was moeilijk om het eerste deel van onze slogan “we don’t count the days …” hard te maken :-)

© fotonaturaleza.cl

Van Tagua-Tagua ging het verder via heel slechte weg langs Puelo en Cochamó naar Ralún. Het zou een ‘scenic drive’ geweest kunnen zijn… Dat de hele kustlijn bezaaid is met pisciculturas (viskwekerijen) maakte ons heel pessimistisch en niet alleen omdat ze het uitzicht verstoren maar omwille van al het organisch afval dat wordt gegenereerd: fecaliën, niet-opgegeten voedsel, antibiotica die worden gebruikt om ziekten bij de gekweekte vis te voorkomen, kleurstoffen en nog tal van andere chemische verbindingen. Al dat materiaal bevuilt (zacht uitgedrukt) de bodem van het sublieme Reloncavi fjord. Het grootste deel van de vis is voor export en in het bijzonder voor de Aziatische markt…

We waagden ons aan de Sendero Laguna Cayutué naar de gelijknamige laguna en moesten er wel wat voor over hebben. Het wandelpad ging door nauwe kloven en door water dat toch iets hoger stond dan we gehoopt hadden. Voorlopig was het ook de laatste rit voor Hugo op bar slechte weg. “Ojalá” (laten we hopen).

Toen we Ensenada bereikten, konden we eindelijk terug over geasfalteerde weg rijden. Wat een aangenaam gevoel was dat! Maar geasfalteerde weg heeft ook zijn ‘negatieve’ kant: terug in de bewoonde wereld en bijgevolg ziet alles er wat afgelikter uit. We lieten ons meteen meeslepen door de Chileens-Duitse culturele mix en genoten van de heerlijke Kuchen in Puerto Varas en Frutillar aan de oevers van het Llanquihue-meer… alweer in de pletsende regen.

De weersvoorspelling bleef slecht. En hoewel de thee heet en de Kuchen (taarten) hier exorbitant groot, het begon toch een beetje op ons gemoed te werken. We hielden een stop in Puerto Octay en gingen er op zoek naar de oude man met het witte hondje waar we vorig jaar uren mee gepraat hadden. Voor zij die ons kennen... wijlen onze buurman Hugo met zijn hondje Pruts maar dan in Chileense versie.
We gingen het dorp rond met zijn foto en vonden op een goeie aanwijzing uiteindelijk zijn huis. Twee Belgen op de stoep met onze laatste doos De Strooper-koekjes en een flesje Belgisch bier. Hij kon zijn ogen niet geloven en bleef maar lachen. De houtkachel brandde op volle sterkte en weer hingen we uren aan zijn lippen. Ondertussen verwende hij ons met (veel te veel) lekkers en kregen we nog een grote bokaal ingemaakte krieken uit eigen tuin mee voor onderweg! Het wordt krap in de auto ;-)