Chileense gastvrijheid

17/12/19 — Chacabuco vallei — Hartje Patagonië

Na de ferry brachten we onze tijd door in het prachtige Nationaal Park Patagonia. We begrijpen best waarom Doug en Kris Tompkins hun hart verloren aan Patagonië. Doug droomde er altijd van mensen bewust te kunnen maken van hoe biodiversiteit wereldwijd wordt beïnvloed en hoe we de geleidelijke achteruitgang van onze planeet kunnen vermijden. Zijn visie vertaalde hij in een museum dat wat ons betreft niet op de lijst van “must-sees” zou mogen ontbreken.
Wist-je-datje: ooit behoorde deze vallei toe aan de agro-industriële bourgeoisie die de graslanden met hoge hekken afschermde voor de wilde dieren die er leefden. Een van die families was de Belgische familie de Smet. Kris en Doug Tompkins bezochten voor het eerst de Chacabuco-vallei in 1995 en met de hulp van Tompkins Conservation, kocht Conservacion Patagonica in 2004 de 70.600 hectare grote estancia Valle Chacabuco van de Belgische familie. Ze verkochten het vee en verwijderden de hoge hekken zodat het park met zijn guanaco’s, vossen en puma’s terug ‘wild’ kon worden.
De ongerepte schoonheid, de zuivere lucht en de glasheldere rivieren en meren zijn overweldigend. Patagonische steppe in al zijn pracht en geen mens die ons voor de voeten liep. Je kan je geen mooiere plek bedenken om de liefde te bedrijven. Ten minste zo dachten de guanaco’s er over ;-)

Niet alleen het park kon ons bekoren, ook het machtige Lago Cochrane was een voltreffer. We hoorden er enkel de vogels fluiten en de wind heel zachtjes door de struiken ruisen. Verder was er niets of niemand. Wij dus hééélemaal zen.

18/12/19 — Cerro Castillo — Ruta de los Parques

De Chilenen komen aanvankelijk misschien een beetje gereserveerd over maar tot nu toe hebben we alleen maar hartverwarmende en gastvrije contacten gehad. Daarbovenop krijgen we dikwijls nog iets aangeboden ook. Een lieve nota, een pot confituur, eeuwenoude fossielen, een pisco, een gastronomisch diner, een kopje koffie, een fles wijn, een lunch, de lijst is lang.

We gingen ook even langs bij Quemel en Larisa in Puerto Guadal omdat we dachten dat we daar een trui hadden laten liggen vorig jaar. Even werd een hele namiddag. Trots haalden we een doos Belgische Jules De Strooper koekjes boven (die we tot onze grote verbazing eerder in een supermarkt hadden gevonden) waarna Larisa prompt een tasje koffie schonk. Een uur later waren we nog altijd druk in gesprek en verdween Larisa heimelijk naar de keuken. Even later zette ze een hartige Chileense hutsepot op tafel met lekker veel verse groenten. We genoten van de gezellige namiddag en het was tevens een deugddoende onderbreking van een route door regen en wind.

20/12/19 — Pumalín National Park — Purple rain

Uitzicht: bont. 
Hoofdtoon: paars. 
Geur: delicaat, zoet aroma. 
We stonden er midden in en genoten van honderden lupines. De paarse en roze bloemen die ons al een tijdje langs de weg vergezelden.
Met een twintigtal haarspeldbochten ging het ongekend steil door de ongerepte groene bossen van het Nationaal Park Queulat waarna ik mezelf trakteerde op een culinaire oppepper in Puyuhuapi: twee delicate citroentaartjes. Er kwam maar geen einde aan de wasstraat maar Hugo zag er daarom niet properder uit… want zand en regen geven… inderdaad.

In Chaitén verbleven we in de hostel van Tino en Mercedes. Het was tijd om op te drogen, bij te slapen en de blog bij te werken. Nog steeds in de ban van Doug Tompkins, trokken we door Parque Pumalín. Welgeteld een dag hadden we stralend weer en lasten we een stranddag in. 12 kilometer ten noorden van Chaitén ligt een piepklein dorpje, Santa Bárbara, met een prachtig strand. Kilometers zwart zand begrensd door gulle vegetatie en niemand in de buurt. Tijd voor een boek want dat kwam er tot nu toe niet van. Althans dat dachten we. Binnen de kortste keren eiste een groepje spelende zeehondjes al onze aandacht op. Die dag lieten we ons echter vangen door de hoogtezon. Elk plekje dat niet ingesmeerd was, moest eraan geloven.

Alle andere dagen verzopen we. Er kwam maar geen einde aan de overvloedige regen en bijgevolg was het echt geen wandelweer meer omdat je in de modder bleef steken. Maar hoe goed Tino en Mercedes hun best deden om ons in de watten te leggen, we hadden het toch wel even gehad met al die regen. En dus staken we de grens over met de belofte om terug te keren om samen met hen een excursie te doen in Caleta Chana.