Ruta del Fin del Mundo

30/11 — Puerto Natales — Ode aan de bergtoppen

Torres del Paine is een van de belangrijkste en grootste nationale parken van Chili. De drie bergtoppen, de Torres, stijgen meer dan 2.500 meter boven de zeespiegel uit en zouden naar schatting zo’n 12 miljoen jaar oud zijn. Ze werden gevormd door magma dat door de aarde heen kwam. We mochten met ons ticket 3 opeenvolgende dagen van het park genieten. Dat lijkt misschien veel maar de afstanden binnen het park van de ene wandelroute naar de andere zijn zo groot dat een dag gauw voorbij is.
We verkleumden bij Lago Grey en de gelijknamige gletsjer. We waaiden (bijna) weg op het pad naar de Mirador de los Cuernos, maar genoten ook van het zonnetje en de azuurblauwe meren, kruisten kuddes guanaco’s, kortom bewonderden weer eens een meesterwerkje van Moeder Natuur.
In Puerto Natales lieten we ons verwennen in het Chileens-Afrikaans restaurant Afrigonia dat we acht jaar geleden al eens bezochten. Het weerzien was hartverwarmend, het eten nog steeds voortreffelijk.

Met een bosje gekregen sleutels reden we richting Sierra Baguales, 120 kilometer ten noorden van de stad Puerto Natales. We kronkelden door vulkanisch gebergte en achter elke poort die we openden, schuilde nog meer verbazingwekkende schoonheid van dit geïsoleerd gebied. Na de derde poort - en eindelijk ter bestemming - viel onze mond open. Nathalie en haar vriend wisten perfect waarmee ze ons konden verrassen. Het privé-eigendom is gekend bij paleontologen voor zijn geologische formaties en fossielen. We hoopten hier een paar schatten te kunnen vinden… Vanaf de heuvel werden we in de gaten gehouden door een familie guanaco’s die met zijn allen opkeken bij elk discreet hoeraatje voor een kleine vondst… fossielen die achteraf toch geen fossielen bleken te zijn :-) Verder lieten we ons gewoon opslorpen door de pracht van de Chileense fauna en flora.

4/12/19 — Fin del Mundo — Punta Arenas, de zuidelijkste stad ter wereld

Een probleem met onze Hugo dwong ons naar de dichtstbijzijnde Toyota garage in Punta Arenas, 250 kilometer verder naar het zuiden. Een onaangename kennismaking met al even onaangename garagisten. Om een lang verhaal kort te maken. We zagen dure wisselstukken en een wachttijd van minstens 50 werkdagen niet zitten en vonden een zeer behulpzame garagist die samen met zijn team uren onder de motorkap dook. Ze waren niet alleen heel kundig maar ook nog eens sympathiek…
Een bezoek aan Punta Arenas was ook onze eerste ‘live’ confrontatie met de sociale onrust in het land. Overal in de stad zijn gevels van onder andere banken, overheidsgebouwen en apothekers besmeurd met slogans over de sociale ongelijkheid in het land. Prominente belle-époquegebouwen, residenties en standbeelden van voorname kolonisten moesten eraan geloven. Nog steeds zijn er dagelijks protestacties in het hartje van de stad.
Om de tijd te doden, slenterde ik uren door het 'Cementerio Municipal’ terwijl Theo in de garage assisteerde bij de werkzaamheden.
De begraafplaats is een mooi onderhouden park/monument met grote cipressen en vertelt eigenlijk in stilte het verhaal van de stad. Invloedrijke families in de geschiedenis van Punta Arenas zijn hier begraven, zoals Menèndez-Behety, Braun Hamburger, Blanchard, Greenshields, Kusanovic en Menèndez-Montes. Deze families richtten destijds verschillende bedrijven op en verwierven op niet zo’n zuivere wijze grote stukken land in het Chileense Patagonië. Ondanks de bewaking zijn ook hier verschillende mausolea beklad met rode verf.
We trotseerden hardnekkige regen, wind en koude en trokken naar het gure Magallanes. ’Het einde van de wereld', heet Chili's zuidelijkste provincie ook wel. Als je de eindeloze horizon ziet, begrijp je dat wel. Niets is daar in de verte, of kwam dat door de mist :-)

10/12/19 — Puerto Natales — Terug van weggeweest

Na het technisch intermezzo in Punta Arenas en met Hugo terug in betere conditie keerden we opnieuw naar Puerto Natales.… met winden van 120 km/uur en twee handen stevig aan het stuur. Met een sympathieke ‘local’ die samen met twee vrienden “Natales a pie” (Natales te voet) organiseert, bezochten we de weinige plekken die we nog niet kenden. We parkeerden Hugo op de veerboot en volgden enkele uren later voor een tocht van 700 km door de Chileense fjorden.