Zo wijs al dat ijs

23/11/19 — Nationaal Park ‘Los Glaciares’ — Het is blauw en het kraakt

In El Chaltén - het uiterste noorden van het park - deden we het duurzame kledingmerk ‘Patagonia’ alle eer aan. We volgden er de wandelpaden en werden beloond met adembenemende zichten op de majestueuze Fitz Roy, de iconische berg in het logo van het kledingmerk. Iedereen in het bergstadje komt met dezelfde intentie. De grillige piek van de berg en de omringende meren bewonderen. Al vroeg in de ochtend volgden we de menigte naar de start van de wandeling ‘Laguna de Los Tres’. We wilden ten volle genieten van de zonnige dag. Gelukkig viel de ‘stoet’ al snel uit elkaar omdat iedereen aan een verschillend tempo wandelt.
In dit toeristische bergstadje komt de hele wereld bij elkaar. Tot hiertoe hoorden we nog nooit zoveel talen spreken en waren de prijzen in restaurants of bars nog nooit zo hoog.

In El Calafate - het zuidelijk deel van het park - zorgde de imposante Perito Moreno voor natuurlijk spektakel. De Perito Moreno is zestig meter hoog, vijf kilometer breed, dertig kilometer lang en één van de weinige gletsjers in de wereld die nog groeit. Of, in ieder geval niet terug trekt.
Zelfde scenario als in El Chaltén, heel veel volk. Een shuttle busje brengt de bezoekers vanaf de parking naar de verschillende wandelpaden met uitzicht op de gletsjermuur. Telkens als de gletsjer rommelde of kraakte, schoten de mensen tot dicht tegen de rand van het balkon in de hoop getuige te zijn van hoe een brok ijs in het water zou storten. Soms leek het wel of de Mexican Wave werd ingezet.
Het was berekoud door de ijzige wind die geregeld opstak maar we hebben geen enkel uitzichtpunt gemist. Uren brachten we er door want ook wij hoopten op het losbarsten van ijs. En in die tijd was het weer even grillig als het ijs. Wolken, regen, zon, mist… En de kleuren van de gletsjer veranderden navenant.

Via de onverharde RP15 bekeken we het gletsjerlandschap vanuit een heel ander perspectief. Aan het einde van de weg net voor Estancia Nibepo Aike klommen we de Cerro Cristal op. De wandeling was technisch niet uitdagend maar wel lang en heel steil. We hadden een geweldig uitzicht op Lago Roca en Lago Argentino en op de Perito Moreno-gletsjer en de bergketen. Ondanks de uitputtende wandeling trokken we daarna nog naar de oever van het meer. Alleen wij, de wind en het uitzicht… heerlijk. Een vallei met rood steppegras zorgde voor een prachtig kleurenpallet. Het had iets feeërieks. Soms is het moeilijk te geloven hoe mooi en rustig deze wereld zou kunnen zijn.

Langs de RP60 mochten we genieten van een unieke plek op aarde. Aan een huisje langs de weg werden we verwelkomd door een varkentje en een hond die naar onze auto kwamen toegelopen. Het bleek een restaurantje met een subliem uitzicht… in the middle of nowhere. Gaucho Paul - met Schotse roots - was net bezig met het avondeten en we mochten aanschuiven. In deze unieke setting zou een stuk brood met een glas water hemels gesmaakt hebben! Maar Paul toverde een perfect gegrilde steak met sla en tomaatjes op tafel. Groot was onze verbazing toen hij met enkele restjes naar de schouw trok en ons aanmaande om even te komen kijken. Verscholen in een hoekje van de haard zat een baby vosje dat hij tijdens zijn wandeling gevonden had. Tot laat in de avond hebben we nog gekletst over de dingen des levens. Een topdag om nooit te vergeten.

28/11 — Veintiocho de noviembre — Toeval bestaat niet

Toeval of niet maar op 28 november hielden we nog een korte stop in ’28 de noviembre’ een mijnwerkersstadje net voor de grens met Chili en tevens woongebied van de Andescondor. De stad vormt, naast de stad Río Turbio (ongeveer 15 km verder), "Het steenkoolbekken” en is de belangrijkste bron van energie en werk.
We hadden het weer niet mee en daarom leek het stadje des te troostelozer. Het dorpsfeest ter gelegenheid van het 60-jarig bestaan van de stad moest doorgaan in de gietende regen. We bezochten het Musea Minera waar we een uitgebreide rondleiding kregen in een mijn en waar we niet anders konden dan respect op te brengen voor zij die onder de grond (moeten) werken. Het toeristenbureautje bood ons een gratis natuurgids aan en dus klommen we met Jonathan naar de Mirador Condor Andino. We waren bevroren maar weer een beetje slimmer. Wist je dat condors via de anus kadavers leeg eten en dat hun jongen uiteindelijk getrakteerd worden op de hersenen?