Life in Rosario

2-14 November 2018
Onze vrienden staan er op dat we een tijdje bij hen blijven logeren en van het dagelijkse leven in Rosario, de geboortestad van Che Guevara, proeven. En dat proeven mag je letterlijk en figuurlijk nemen. Eduardo is trouwens een maestro asador zoals dat hier heet, een excellente meester griller dus. De meeste mensen eten hier 4x per dag; ontbijt, lunch en diner zoals wij dat gewend zijn maar rond 5 á 6 uur is er de merienda of afternoon tea. Aangezien de Argentijnen pas dineren tussen 9 en 11 uur ’s avonds is deze late namiddagpauze geen overbodige luxe. De merienda bestaat meestal uit de typische mate (ik zal er nooit aan wennen, voor mij blijft het proeven en ruiken naar een asbak gevuld met heet water) en tostadas (toast), facturas (gebakjes), bizcochitos (crackers) of medialunas (de lokale croissant) met boter, dulce de leche (de klassieke Argentijnse karamel) of mermelada (confituur).
Je zou het niet direct verwachten maar het ijs van Argentinië is een van de beste ter wereld en Rosario is eigenlijk de nationale hoofdstad van ambachtelijk ijs. Op bijna elke hoek van de straat is een heladeria. De populairste smaak is uiteraard dulce de leche. De karamelachtige pasta gemaakt van gecondenseerde melk. Hij wordt verwerkt in praktisch alle zoetigheden zoals koekjes, pannenkoeken, ijsjes, pralines… Aan calorieën geen gebrek hier :-)

Eduardo en Elvira zijn echte foodies. We hebben hun liefde voor lekker (en veel) eten en koken samen met hun familie mogen delen. Ik heb o.a. empanadas leren maken met de oma, Theo heeft leren grillen op een Argentijnse asado, en alle ingrediënten kochten we bij authentieke kruideniertjes, poeliers, groenten- en of fruitstalletjes. Wel stonden we met verstomming geslagen toen de plaatselijke poelier ons trots Belgische diepvriesfrietjes van Lutosa toonde als hij hoorde dat we van België waren!

Elvira en Eduardo wonen een eind buiten de stad en vermits het verkeer zo chaotisch is, en onzen Hugo achter slot en grendel staat, nemen we geregeld de bus naar het centrum. Een belevenis op zich. Een bushalte herken je meestal wanneer je een aantal mensen netjes in een rij ziet staan. De bordjes van de bushalte zijn onopvallend klein en zijn meestal verscholen tussen takken van bomen. Als je niet van de streek bent een uitdaging om ze te vinden. De meeste bussen hebben geen airco en op warme dagen staan alle ramen en deuren open. Ik grijp meestal niet naar de plakpalen in de bus want al die zweterige handen maken die dingen nog viezer. Maar als je je hier niet aan de handgrepen vasthoudt, lig je binnen de kortste keren tegen de vlakte of uit de bus.
’s Avonds trekken we er meestal samen op uit met de auto en gaan dan wat ‘hop-on hop-offen’. Argentijnen zijn vaderlandslievend dus een bezoekje aan het Monument voor de nationale vlag van Argentinië kon niet uitblijven. Met grote open ruimtes, een enorme vlag en een eeuwige vlam ter nagedachtenis aan de strijdkrachten is het behoorlijk indrukwekkend en patriottisch. Jammer genoeg staat het monument nu in de steigers.
Rosario is de op twee na grootste stad van Argentinië na Buenos Aires en Córdoba en ligt aan de oever van de rivier de Paraná. En de Rosarino’s zijn trots op de ligging van de stad aan de rivier, de op een na langste in Zuid-Amerika na de Amazone. We checken de uurtabel in het Estacion Fluvial maar helaas, het seizoen moet nog beginnen en een boottocht zit er nu niet in. Er staat een onaangename gure wind en persoonlijk vind ik het bruine water er niet echt attractief uit zien. Maar in de zomer is het hier een drukte van jewelste en kan je naar de verschillende eilanden in de delta varen. Wie weet…., als we ooit nog eens terugkomen.

En dan is er de buurt Puerto Norte-Refinería. Het bevoorrechte uitzicht op de rivier maakt dat dit deel van Rosario een van de meest exclusieve en dure wijken is. Hier rijzen luxueuze torens en hoge flatgebouwen uit de grond. Op de rotonde aan de Avenida de la Costa en Francia springt het beeldhouwwerk “El Barquito de Papel’ (een kleine papieren boot) meteen in het oog. Het kunstwerk draagt ​​de handtekening van twee architecten van Rosario die er de Arnet Open Prize mee wonnen: Gustavo Augsburger en Daniel Kosik (met heel Argentijns klinkende familienamen :-)).
Nog een uitschieter is de vroegere raffinaderij nu omgetoverd tot een design hotel. Chique restaurants en dito bars liggen aan de waterkant. De plaatselijke bon chic bon genre loopt de benen van onder het lijf om er goed uit te zien of… om gezien te worden. Eduardo heeft een tijdje mozaïeklessen gevolgd en als eindwerk mocht hij samen met zijn collega studenten de pilaren in deze hippe buurt ‘aankleden’. In dezelfde wijk maar aan de overkant van de boulevard wonen helaas meer dan 70 gezinnen in precaire huizen, zonder de meest elementaire voorzieningen! Weer een typisch voorbeeld van gentrificatie in een grote stad.

Wat zagen we nog meer? De Jacaranda’s. Subtropische bomen met paarse bloemetjes. Ze staan nu in bloei (het is hier lente) en sieren drukke straten en parken. En groene parken zijn er genoeg. Parque Independencia is het grootste met een meer, fonteinen en verschillende tuinen.

En dan het weer….dat is zeer veranderlijk. De ene dag of moment is het bloedheet en vochtig, de andere dag stormt het. Het afgelopen weekend is de regen hier met bakken uit de hemel gevallen. Vele straten en parken liepen onder water, afgerukte takken en omgevallen bomen liggen op de weg. Maar Rosario mocht van geluk spreken. In Buenos Aires was de toestand veel erger. De superfinale van de Copa Libertadores tussen Boca en River kon niet doorgaan tot grote ontsteltenis van vele supporters. De toestand in de provincie is nog steeds niet onder controle. Meer dan 2200 mensen zijn geëvacueerd.

Vermits Theo’s haar al tot over zijn ogen hing, was een bezoek aan de kapper noodzakelijk. Toeval of niet maar die kapper ‘Adrian Brueyne’ heeft Belgische roots!! Na wat over en weer gepraat blijkt dat zijn Belgische voorouders lang geleden in Rosario terecht kwamen. Omdat de familienaam De Bruyne hier niet uit te spreken valt, is hij na verloop van tijd aangepast en heeft men de “De” laten vallen. Vandaar dus Brueyne.

Ons verblijf in Rosario was er een om nooit te vergeten. Waarom zullen we later nog wel eens verklappen…