De Patagonische steppe door

20/11/19 — Sarmiento — De kracht van de natuur

Bijna 150 km ten westen van Comodoro Rivadavia ligt in een groene en waterrijke vallei het dorpje, Sarmiento. Een dorpje met twee geasfalteerde straten. We reden hier naartoe om de saaie kustweg vanaf Puerto Madryn te vermijden en uiteraard voor de best bewaarde versteende bossen ter wereld: Bosque Petrificado Sarmiento. 
Bomen kunnen in de loop van miljoenen jaren door de krachten van de natuur veranderen in steen. Daardoor zien ze er nu nog zo uit als in de tijd dat dinosaurussen de aarde bevolkten. We trotseerden het woestijnstof en de wind in het prachtige en kleurrijke maanlandschap. Volgens de parkwachter was het de dag tevoren zelfs onmogelijk geweest om het park te bezoeken.
De Patagonische winden kenden die dag geen genade en we moesten overnachten in een chalet omdat we de tent niet konden opzetten. Dat kwam perfect uit. We konden er even uitrusten na de voorbije slapeloze nachten. Het seizoen is immers begonnen en in de weekends zijn de luidruchtige Argentijnen en hun soundblasters heer en meester.
En net nu werd er eentje (Astrid) ook goed ziek, en dan is een badkamer meer dan welkom ;-)

22/11/19 — Cueva de las Manos Pintados — Kunst verzegeld

Dat de winden hier ongekend sterk zijn, wisten we. Maar het ging deze keer zo hard dat op een bepaald moment onze daktent omhoog vloog tijdens het rijden. Gelukkig hadden we geen schade maar het was wel een klus om de tent terug in de cabine te heisen.
Omringd door kuddes guanaco’s en die onverbiddelijke wind reden we naar de Cueva de las Manos (de grot van de geschilderde handen), een van de beste voorbeelden van rotsschilderingen in Zuid-Amerika en vermeld als UNESCO-werelderfgoed. De weg ernaartoe was bijzonder mooi en voerde ons door de indrukwekkende Cañón de Río Pinturas. Een gids leidde ons en helaas ook een groep uitbundige Argentijnse senioren langs de tekeningen. Wij dachten dat we in een grot - in de echte zin van het woord - zouden kruipen maar eigenlijk waren het natuurlijke uitsnijdingen aan de voet van een torenhoge rotswand. Op de wanden staan collages van zwarte, witte, rode en okerkleurige handafdrukken, gemengd met contouren van guanaco’s, puma’s en andere geometrische figuren. Gelukkig kregen we de dag voorheen al een gedetailleerde uitleg in het archeologisch museum in Perito Moreno en konden we door het getater van de oudjes door toch nog alles goed begrijpen ;-).

23/11/19 — Tres Lagos — Tot wat een hongertje kan leiden

Op weg naar onze volgende bestemming hielden we een stop in Tres Lagos want Theo had … een hongertje. Het dorpje is een zakdoek groot en hield uitgerekend dat weekend een Festival De Jineteada, de traditionele paardensport activiteit van de gaucho’s. En daar hoort uiteraard een gegrild schaap bij. Het is altijd plezant om als enige buitenlander op een lokaal feest te zijn. We hadden veel bekijks maar zodra we een woordje Spaans spraken, werden we met open armen ontvangen. Een oude snoeper had alvast bijzonder veel sympathie voor ons.