Ciao!! hasta pronto

16/3/19
In het tankstation van San Miguel kunnen we internetten. Het brengt ons meteen tot de werkelijkheid. In Christchurch heeft een schutter meer dan 50 mensen vermoord. Ten minste acht mensen werden gedood tijdens een schietpartij op een school in São Paulo. Een boot van Grimaldi Lines geladen met 363 containers bovendeks en auto’s, vrachtwagens en campers in het roll-on/roll-off gedeelte is uitgebrand en gezonken! Ook dit nieuws doet ons even slikken. Ongetwijfeld zijn er overlanders die net zoals wij enkele maanden geleden aan de start stonden van een avontuur. Shit happens :-(

We drinken teveel koffie en rijden richting Mercedes. Het is heerlijk bewolkt vandaag. Nooit gedacht dat ik daar zo zou naar snakken. Een half uurtje buiten de stad bevindt zich het zalig rustige Mariano I. Loza. Juan en Beti en hun vier kinderen ontvangen ons op hun terrein en we genieten weer van de ongewoon fijne gastvrijheid. ’s Namiddags breekt een hevig onweer los maar dat kan ons nu eens echt NIET schelen. We hebben wat slaap in te halen dus perfecte timing.

17/3
’s Ochtends komt Juan ons begroeten. Hij wil ons graag zijn land en dieren tonen. Maar omdat het zo fel geregend heeft, ligt het veld er behoorlijk drassig bij en gaan we met de auto. Clara en Alejo, twee van de vier kids, klimmen mee in de terreinwagen. Juan heeft Libanese roots (zoals veel Argentijnen en Chilenen trouwens) en vertelt uitgebreid over de historiek van zijn familie. Een hand aan het stuur, in de andere …. een mate beker natuurlijk. Veeteelt is een van de belangrijkste economieën in Corrientes. De bodem is te gesteend voor agricultuur. Op het terrein, waarvan we het einde nauwelijks kunnen zien, grazen 380 koeien gedurende 4 jaar. Pas dan worden ze geslacht. Hierdoor kan Juan kwaliteitsvol vlees leveren in Europa aan onder andere hotelketen Gilton :-). Ik weet niet meer hoe we bij het onderwerp kwamen maar volgens hem komt ’s werelds beste marihuana uit Paraguay. Gedurende het presidentschap van Kirchner werden in Corrientes langs de grens met Paraguay heel wat landingsbanen gecreëerd. Je zag er vliegtuigjes landen en heel snel weer opstijgen. Iedereen wist wat er gaande was. De huidige president, Mauricio Macri, laat strenge controles uitvoeren en tot nu toe werd dit jaar meer dan 15 ton marihuana in beslag genomen in Corrientes. En uiteraard gaan onze gesprekken ook over de stevige waardedaling van de peso waaronder het land gebukt gaat en de torenhoge inflatie (meer dan 47 procent!). De kinderen zijn zich gelukkig van geen kwaad bewust en ravotten met de honden in de tuin tot ze honger hebben. Na de gebruikelijke warmhartige groepsknuffel en ussie, zetten wij aan richting Uruguay.

17-18/3
Langs de RN14 naar Concordia staan onnoemelijk veel reclameborden voor escabeche (in een zuur mengsel gemarineerd voedsel). Geen enkel dier ontbreekt op het escabeche menu van ‘Regionales María’. Krokodil, konijn, capibara, fazant, patrijs, nandú…je kan het zo gek niet bedenken of je kan het beestje in ’t zuur krijgen. Het gedacht alleen al geeft me oprispingen.
Bij Concordia zetten we ons schrap voor de grensovergang. Het is helemaal niet duidelijk in welke volgorde we waar verwacht worden met onze documenten. Een vrouwelijke beambte, sorry maar ze gedraagt zich als een echte b*tch, heeft het kennelijk niet zo met Europeanen. Ze zucht en draait haar ogen naar boven en stuurt ons opzettelijk twee keer de verkeerde kant uit. Binnen in het kantoor is het al niet veel beter. Voor ons is het het heel belangrijk dat de TIP (Temporary Import Permit) voor onze auto perfect is ingevuld. Met dit document kan onze auto een jaar in Uruguay blijven. De beambte tikt met twee vingers alle gegevens netjes in en dan crasht het systeem natuurlijk en moet hij helemaal opnieuw beginnen. We blijven er rustig bij. Pas als we alles gedubbelcheckt hebben, rijden we met een gerust hart verder. De auto wordt niet eens gecontroleerd. Welkom in Uruguay :-). In Termas del Daymán houden we het bekeken voor vandaag. Het begint te regenen en het houdt niet meer op tot de volgende ochtend.

18/3
We stoppen in het centrum van Salto. Zelfde scenario als voorheen. Geld afhalen, gsm opladen, boodschappen doen. Omdat de Movistar shop ’s middags sluit, overbruggen we de tijd met een lunch.

Het valt ons op dat redelijk wat behoeftige mensen door de straten dwalen. Zo ook een oude man met versleten schoenen waarvan de zool helemaal is losgekomen. We proberen hem na het eten terug op te sporen omdat we hem kunnen helpen met een paar wandelschoenen van Theo. De ober met wie we eerder gesproken hadden, kent de man en verzekert ons dat hij hem de schoenen zal geven. Ondertussen is ook weer helemaal terug opgeklaard en aangenaam warm. Via de RN3 rijden we nu verder naar het zuiden. De weg loopt evenwijdig met het nationaal park El Palmar in Argentinië. Aan de westkant niets dan palmbomen dus. We rijden twee grote zonnepanelenparken voorbij, iets wat we in Argentinië (nog) niet gezien hadden terwijl het land zoveel zon heeft. We vinden een heerlijk rustige plaats om de nacht door te brengen in Andresito aan de rand van het gelijknamige meer. Apéro aan het meer, mooie zonsondergang, en GEEN muggen. TOP!!

19/3
We lassen een tussenstop in, in Colonia del Sacramento, de bakermat van het koloniaal verleden in Uruguay. Ik heb gezeurd voor wat koelte maar van 43 naar 20 graden is toch wel even wennen ;-) Een strakke wind blaast door de oudste stad van Uruguay. Aan de andere kant van het water ligt Buenos Aires van waaruit heel wat toeristen een daguitstap maken. We lopen door de smalle straatjes van de historische wijk die trouwens aangewezen is als een UNESCO World Heritage Site. De beste steak van Zuid-Amerika is eigenlijk de hoofdreden dat we dit ommetje maken. 7 jaar geleden at Theo hier een lapje vlees waar hij nog steeds van droomt. Jammer genoeg is het restaurant verdwenen of kunnen we het niet meer terugvinden. Maar dat zou heel eigenaardig zijn want als er nu iemand is die zich, gelijk waar ter wereld, de weg naar een restaurant kan herinneren… juist ja, dan is het Theo :-)
Dan maar meteen naar Jaureguiberry aan de Atlantische kust waar we ongeveer 5 maanden geleden onze reis begonnen.

20/3
De hele nacht ging de auto over en weer, de tent flapperde er op los. Veel slapen zat er niet in. Wat kan reizen toch vermoeiend zijn. We hebben allebei nog wat administratief werk op punt te zetten en lassen voor de rest een dagje ‘niksen’ in. De zomer is hier voorbij en bijgevolg zijn de stranden weer leeg, de meeste restaurants en barretjes gesloten. Zalig die rust!

21/3
In Belgie begint vandaag de lente en hopelijk ook het goede weer. Hier in Uruguay laat de herfst zich stilaan voelen. Hoewel… vandaag ziet de dag er weer helemaal anders uit. We nemen een koffie in Piriápolis bij de gelijkgezinde Julieta en rijden dan door het binnenland over de mooie Ruta 8 (Ruta panorámica) richting Brazilië.
Glooiende landschappen glijden aan ons voorbij en het is lekker relaxed rijden op prima geasfalteerde weg. De laatste honderd kilometer echter steken de wegwerkzaamheden weer een stokje tussen de wielen en na zes uur rijden komen we eindelijk op onze bestemming:
Lago Merín. Lago Merín is een klein dorpje aan de grens met Brazilië en een ideale kitesurf locatie. We worden er met open armen ontvangen door Melanie en Mathias. 7 jaar hebben we elkaar niet meer gezien. De dag dat we Antonio - onze eerste gehuurde camper - terugbrachten. Maar ze zien er nog altijd even sportief uit :-) Ondertussen maakt de schattige Paula sinds 3,5 jaar deel uit van het gezin. Even is ze verlegen maar het ijs is heel gauw gebroken en we worden dikke vriendjes. Mathias is de maestro asador van dienst, Melanie zorgt voor heerlijke slaatjes, wij voor de drank en vriendin Solange springt binnen met zelfgemaakte Quinchin dessertjes. The party can begin!

22/3
We hebben een zwaar feestje gehad en iedereen is nog moe behalve de energieke Paula. Er zijn zoveel prikkels dat ze niet naar school wil. Ze schreeuwt moord en brand en wil met mij (Astrid) spelen. Maar wij liggen nog lekker te rusten in onze tent. Ik wil het meisje echter niet te lang in spanning laten en hijs me uit de auto. Maar vooraleer we ons aan de Legoblokjes zetten: ons ochtendritueel. Tandjes poetsen. Normaal een hele opgave voor de ouders maar samen met mij leuk om te doen :-).
In de namiddag doen we allemaal samen een dutje zodat we uitgerust naar het meer kunnen om te spelen en verder bij te babbelen.

23-28/3
We naderen het einde van het eerste deel van onze reis. En dat betekent dat we Hugo voorlopig gaan stallen en hij dus een grondige poetsbeurt nodig heeft. We steken even de grens met Brazilië over om diesel in te slaan. Die is de helft goedkoper dan in Uruguay dus dat was het kleine ommetje (10 km) meer dan waard.

We hebben een kleine cabaña gehuurd bij Bea en Tom in om heel de auto uit te laden en grondig te poetsen. De eerste twee dagen hebben we dikke pech. Er staat een stevige wind en het regent pijpenstelen. Niet echt de beste timing om een auto leeg te halen maar wel om uit te rusten en voorbereidingen te maken voor de stalling van de auto. De andere dagen hebben we gebruikt om alles te wassen, de auto van binnen en buiten tot in de kleinste hoekjes en spleetjes te kuisen en alles opnieuw te ordenen.

En we gaan nog niet naar huis ...

Vanaf nu gaat alles in sneltreinvaart. We blijven nog twee dagen in Montevideo en hebben geluk met het weer. We kuieren door de straten, fietsen langs de rambla of doen een terrasje. Meer niet.

Daarna brengt de ferry ons naar Buenos Aires. We hebben er een studio gehuurd in het district Palermo. In de late namiddag gaan we op verkenning in de buurt. Terrasje doen, mensjes kijken. Op weg naar ‘huis’ worden we aangesproken door een beetje een vadsig type halverwege de dertig. Hij vraagt in het Engels de weg naar een plein in de buurt. Of we soms ook Nederlands praten? Hij stinkt uren in de wind, kijkt erg zielig en komt met een raar en onsamenhangend verhaal. Hij zou na een busreis van 38 uur beroofd zijn van rugzak, paspoort en portemonnee. Hij kan zich niets herinneren en heeft drie weken in het ziekenhuis gelegen. Maar daar moest hij vandaag vertrekken. Zijn linkerbeen is gezwollen en er zit een windel rond. Niemand heeft hem tot hiertoe kunnen helpen. Noch de ambassade noch de politie. Hij heeft zijn vader om geld gevraagd maar dat komt blijkbaar niet toe? Af en toe kreunt hij van de pijn. Toch zitten we allebei met een dilemma en voelen medelijden met de man. We stoppen hem geld toe om tenminste in een hostel te kunnen overnachten en te douchen. Met een wrang gevoel stappen we verder maar het verhaal houdt ons bezig.
Later geef ik wat trefwoorden in op het internet en vind het verhaal van een Nederlandse oplichter. ‘Jeroen’ voert zijn toneelstukje inderdaad zo overtuigend op, dat hij er zijn verblijf in Argentinië mee bekostigt. Internetfora wemelen van de verhalen over hem. De Nederlandse ambassade heeft al verschillende waarschuwingen geuit voor de man en toch is het telkens raak. We kunnen alleen maar blij zijn dat we hem geen onderdak hebben gegeven of geld geleend.
Onze week in Buenos Aires stond vooral in het teken van wandelen. We hebben alle districten verkend, meer dan 20.000 stappen per dag gedaan, veel te veel ijsjes gegeten, lekkere koffietjes gedronken, de benen van onder ons lijf gedanst tijdens het nog steeds populaire Bomba del Tiempo, en heel veel bijgeleerd o.a.
Het gemiddelde maandloon van een Argentijn bedraagt op dit moment 500 Euro
De 29ste van de maand = gnocchi dag, 60% van de Argentijnen heeft Italiaanse roots
Diezelfde 60% heeft twee paspoorten, een Europees en een Argentijns
De regering promoot vis: elke 19de van de maand = visdag (een viswinkel vinden is echter een uitdaging)
Het water voor de Yerba mate mag maar 85 graden zijn
De bombilla (het metalen rietje in de mate beker) mag je niet aanraken als je mate aangeboden krijgt
Een Argentijn koopt zijn vlees nooit in de supermarkt want met een beenhouwer heb je een relatie
Argentijnen zijn nooit op tijd
Een Argentijn spreekt Castellano, GEEN Spaans, en ben je van de hoofdstad (la Capital) dan spreek je Castellano Del Río De La Plata
Wijn koop je in een Chinese supermarkt want die zijn altijd de goedkoopste