De Pantanal van Argentinië

9/3/19
De volgende dag is het gelukkig een pak frisser. We hebben een stevige rijdag van ongeveer 6 uur voor de boeg. De RN14 is groen en vlak en loopt evenwijdig met de grens van Uruguay. Na de eerste honderd kilometer komen we in citrusgebied. Overal zien we oranje bolletjes hangen, het zijn mandarijnen en sinaasappels. Ze zijn voornamelijk bestemd voor export maar langs de weg staan talrijke stalletjes met kisten of netten. Voor 5 kilo sinaasappels betalen we 1,5 euro.
De weg is niet alleen bezaaid met fruitstalletjes maar ook reclameborden voor 'Productos regionales La Alemana'.

Je kan er niet naast kijken. En de supermarkt is een ware belevenis. Dennie Christian vrolijkt ons op met zijn Rosamunde en zelfs de Argentijnen fluiten de Duitse schlagers mee. Je vindt hier alles wat je je maar kan bedenken en een link heeft met Duitsland. Kaas, worst, zuurkool, bier, Lederhosen, klokken… de lijst is oneindig. We slaan alvast een biertje in voor Matthias die we later nog gaan bezoeken. Na dit grappige intermezzo rijden we verder richting nationaal park Esteros del Iberá, een van de grootste moerassen (20.000 km²) ter wereld en een van de belangrijkste zoetwaterreservoirs van Zuid-Amerika. Het heeft de vorige dagen erg veel geregend in Corrientes en we hopen dat de zandweg naar het park er niet te modderig bijligt. Van de 120 kilometer zijn er ondertussen 40 geasfalteerd dus het valt mee, hoewel… Het nadeel van geasfalteerde weg is dat er natuurlijk snel kan gereden worden. We zien verschillende ‘lijken’ op de weg liggen. Vooral de carpinchos moeten eraan geloven :-(
Op de zandweg gaat het een stuk trager en niet alleen omwille van de slechte staat van de weg maar ook omdat we geregeld wildlife spotten. Portal Laguna Iberá ligt in Colonia Carlos Pellegrini, een klein dorpje gelegen aan de oevers van de lagune en is het mekka van natuurliefhebbers. We installeren ons temidden van het groen en ik ga het gevecht aan met honderden venijnige muggen.

10-13/3
We herademen in de pracht en de stilte van de natuur die alleen onderbroken wordt door getjilp van vogels. Tientallen mooie en extravagante vogelsoorten, vlinders, brulapen, carpinchos, herten, kaaimannen, … ze zijn allemaal de revue gepasseerd. Liters hebben we ervoor gezweet en veel insecten getolereerd maar het was weer waw!

Zo mooi zelfs dat we de tip van onze vriend en trouwe blogvolger Burkhard aannemen en het park ook via Portal San Nicolás gaan bezoeken. We hebben er zelfs 5 uren rijden voor over maar die worden dubbel en dik gecompenseerd door de ongelooflijke gastvrijheid van twee lieve mensen. We worden als koningen ontvangen en mogen in hun tuin overnachten.

14-15/3
We slaan eerst proviand in, in het stadje San Miguel. En omdat ik de vorige dagen weer helemaal volgeprikt ben, halen we een grote spuitbus OFF, een lokaal insectenwerend middel. Hopelijk kunnen we die hardnekkige beesten hiermee wel op een afstand houden. De weg naar Portal San Nicolás is een zware beproeving en we moeten ons 200% concentreren. Het eerste deel van de weg loopt dwars door dennenbossen. De pijnbomen worden gebruikt voor de productie van hars/rubber. De V-vormige inkepingen in de bomen openen de harskanalen en zo kan het goedje in zakken druppen. Die worden manueel leeggemaakt in tonnen die op hun beurt door vrachtwagens worden opgehaald. En het zijn die vrachtwagens die enorm diepe sporen maken in het zand.

Het zweet staat in Theo zijn handen. Ik kan maar best mijn mond houden en niet teveel over plantages en rubber uitweiden. Maar als hij voelt dat hij de auto onder controle heeft, wordt Theo terug rustiger. Schouderklopje heren, want ook Hugo heeft het weer flink gedaan! Gelukkig gaan de laatste 10 kilometer verder op gewone zandweg en blokkeren alleen koeien en paarden de doorgang. We beleven opnieuw dezelfde wondermooie natuur alleen zijn hier nog veel meer insecten. Op onze wandelingen komen we uiteraard weer tientallen carpinchos tegen maar deze keer ook krokodillen, slangen, ijs- en nog veel meer vogels, en voor dag en dauw zelfs everzwijntjes.

Maar ondanks alle anti-insectenmiddelen blijf ik niet gespaard. Elk onbespoten stukje vlees is er aan. Tussen mijn vingers, op het randje van mijn oren, mijn tenen, zelfs mijn wenkbrauw!! Ik word stilaan doodmoe want de jeuk houdt me uit mijn slaap. We keren dan ook moe maar heel voldaan terug naar de stad in de hoop daar een rustige nacht tegemoet te gaan. Yeah right! Dat was buiten de openluchtdiscotheek gerekend. Achteraf bekeken hadden we misschien beter gaan dansen :-)