¡Un aplauso para el asador!

2-6/3/19
Elvira en Eduardo hebben een verlengd weekend want het is carnaval in Argentinië. Zoals gewoonlijk staat zaterdag voornamelijk in het teken van de familie (waar we ondertussen toch een klein beetje deel van uitmaken) aperitieven en …. asado. Elvira en Eduardo zijn er weer in geslaagd om ons heerlijk te verwennen en het weekend moet nog maar beginnen! Maxi, Mailén en kleine Martín komen langs en het is een fijn weerzien na 5 maanden reizen.

Gepakt en gezakt en voorzien van eten en drinken voor een heel regiment vertrekken we de volgende ochtend naar het Parque Nacional Pre-Delta in Diamante. Het park ligt in het zuidwesten van de provincie Entre Rios aan de oevers van de rivier de Paraná. Elisa en Hector, vrienden van onze hosts, zijn toevallig in de buurt en we spreken af aan de ingang van het park.
Ik val in herhaling maar ook hier is het subtropisch heet en vochtig. Iedereen zoekt naar beschutting tegen de zon. We kunnen nog net een picknicktafel bemachtigen en verplaatsen ze onder een grote boom waar we de lunch gezellig lang laten duren. Zodra de hitte iets draaglijker wordt, wagen we ons aan een wandeling door de dichte vegetatie van het park dat over 2.458 hectare verspreid ligt.

We snakken naar water, om onze dorst te lessen maar ook om het park vanaf de rivier te verkennen. Onze gids is een echte babbelkous. Hij zwijgt geen minuut en dat is niet echt bevorderlijk als je uit bent op fauna ;-) Een diversiteit aan watervogels dat wel, maar wanneer we met ons bootje in de buurt komen en de gids zijn snater niet houdt, vliegen of zwemmen ze natuurlijk weg; eenden, meerkoeten, futen, ooievaars, zilverreigers, ijsvogels en otters.

Voor de avond heeft Elvira een hotel gevonden in het warme en rustige stadje Libertador San Martín. Deze stad is vooral bekend door de Adventistische universiteit. De Adventkerk pleit voor een gezonde levensstijl en bijgevolg is de campus alcohol- en tabaksvrij. Universiteitsstudenten zitten in groepjes op de stoep in de hoofdstraat of in het park van de universiteit. Niet met een pintje maar met een mate beker in de hand en een thermos onder de arm ;-)
’s Nachts gaan alle hemelsluizen open en de volgende ochtend blijft de tropische regenval aanhouden. Om nostalgische redenen hebben we Elvira en Eduardo een Uno kaartspel cadeau gedaan en dat komt nu goed van pas. Team Elvira-Theo wint, tijd dus om te stoppen en Diamante te verkennen. We mogen ’s middags aansluiten in een van de weinige restaurants dat open is en waar een familiefeest aan de gang is. De sfeer is hartverwarmend. Van heinde en verre zijn broers, zussen, kinderen, kleinkinderen en dichte vrienden naar Diamante gekomen om de 75ste verjaardag te vieren van Ignacio. Na zijn emotionele speech pinken we mee een traantje weg en is het onze beurt om van een feestmaal te genieten. En de porties... die zijn zoals gewoonlijk weer buiten proportie!!

We blijven in subtropisch gebied en bezoeken op onze terugweg de stad Paraná aan de oostelijke oever van de rivier. De Paraná is de op één na langste rivier van Zuid-Amerika, na de Amazone. Voorzien van een flinke laag anti-muggenmiddel trotseren we de hitte en slenteren langs de paden door het uitgestrekte Urquiza park. Ook hier heeft de regen lelijk huisgehouden, verschillende delen zijn ondergelopen.

We eindigen de dag in Santa Fe en nemen hiervoor de langste ondergrondse tunnel van het land. De constructie dateert uit 1969 en wij hebben heel even een déjà-vugevoel. De gelijkenis met de ’konijnenpijp’ (Waaslandtunnel) is immers treffend.

De ravage in de binnenstad is enorm. De storm heeft heel wat schade veroorzaakt. Bomen zijn omgewaaid of afgeknakt en versperren de weg. Na heel wat omwegen komen we toe bij de beste patissier van Santa Fe. Want je gaat niet weg uit Santa Fe zonder enkele dozen Alfajores Santafecinos te kopen! We sluiten het verlengd weekend af op zijn Argentijns bij Elisa en Hector. Een gezellige avond met … een heerlijke asado natuurlijk. Ook Hector ontpopt zich tot een maestro asador!

7/3/19
We nemen nog een keertje afscheid van Elvira en Eduardo. We zullen mekaar pas terugzien in november. Op onze weg naar het Parque Nacional El Palmar stoppen we aan het Palacio San José, een ‘must see’ volgens de bediende van het tankstation. Bij 37 graden en een luchtvochtigheid van 84% is een pauze altijd welkom. Het paleis was de residentie van de eerste constitutionele president van Argentinië en gouverneur van de provincie Entre Ríos, generaal Justo José de Urquiza en zijn echtgenote Dolores Costa en hun kinderen. Het doet ons een beetje aan het kasteel van Versailles denken. Met een heel groot park, tuinen, vijvers, fruitbomen… Weelderige architectuur en meer dan 30 kamers. Het was het allereerste gebouw in het land met leidingwater en licht. Als we helemaal rond zijn, hangen donkere donderwolken in de lucht.

We maken dat we weg zijn maar een zespotig sterk behaard insect doet Theo op de rempedaal duwen. Een vogelspin steekt de weg over. “Wees voorzichtig”, lief en met enige aandrang word ik aangemoedigd om een foto te nemen….voor de blog ;-) Kippenvel.

Het begint al hevig te waaien als we toekomen in het park. Op de weg die naar de camping leidt, liggen zwarte hopen? We zetten onze verstralers op om beter te kunnen zien. Oeps, die zwarte hopen blijken carpinchos (capibara’s) te zijn en ze hebben duidelijk geen zin om uit de weg te gaan. Door dit onverwachte hindernissenparcours verliezen we kostbare tijd en het is pikdonker als we ons eindelijk kunnen installeren aan de Uruguay rivier. Net op tijd want de hemelsluizen gaan weer open en een storm woedt door het park.

8/3/10
El Palmar werd in 1966 gecreëerd om de laatste Yatay palmbomen op aarde te behouden. De palmbomen in dit park zijn ontelbaar. En nog nooit zagen we zoveel carpinchos of waterzwijnen bij enneuh…. op elkaar. Welk pad we ook inslaan, altijd duikt er wel een gezinnetje op, badend in een modderbadje of knabbelend aan het gras. We worden beloond met ontzettend veel flora en fauna. Zelfs de vizcacha (wolmuis) en de dwergvos poseren voor onze camera.