Het leven zoals het is, laguna El Tromen

15/2/19
Door het stevig ripio rijden gisteren is de ster in onze voorruit gaan vertakken. Als het nog erger wordt, zullen we niet anders kunnen dan een nieuwe te laten plaatsen. Hugo heeft grote dorst en is bijna uitgedroogd. We moeten dringend koelvloeistof bijvullen en in Caviahué kan niemand ons hiermee helpen. Er zit niets anders op dan over Loncopué te rijden waardoor onze vooraf geplande route er ineens helemaal anders uitziet. In het stadje vinden we wat we nodig hebben; voldoende proviand en vooral veel water want het is warm en kurkdroog. De temperatuur gaat weer serieus de hoogte in, we meten 43 graden. We houden vol tot in Chos Malal waar we lunchen en het ondertussen gebruikelijke en verfrissende ijsje gaan halen. ’s Namiddags is dit trouwens altijd de enige zaak die geopend blijft. We wijken af van de Ruta 40, nemen een afslag richting vulkaan El Tromen en verheugen ons al op de volgende ontdekking; een beschermd natuurgebied. Een ideale plaats om de nacht door te brengen.

Dat natuurgebied beslaat 30.000 hectare en de Tromen vulkaan is de tweede hoogste piek (4114 m) in Patagonië. De onverharde weg slingert door de karakteristieke steppe en achter elke bocht schuilt een andere. Waar blijft die lagune? Waar zijn die watervogels? De weg kronkelt verder en uiteindelijk komen we toe aan wat ooit een oase moet geweest zijn voor watervogels. Een bijna uitgedroogde laguna waar nog enkele flamingo’s in het weinige water flaneren en het delen met paarden, geiten en schapen.

Onder een grote boom staat een klein huisje. Twee gezapige honden ontwaken uit hun slaap en komen even snuffelen. Een schapenhoeder, mate beker in de hand, wuift ons toe.

Sergio is een ietwat verlegen dertiger en legt zich toe op geiten- en schapenhouderij. Net zoals zijn ouders en grootouders dat deden. Hij leeft er voornamelijk in zijn eentje zonder elektriciteit of gas. Water haalt hij uit de lagune. Hij is bezorgd en terecht. Het klimaat is de laatste jaren erg veranderd. Het heeft al maanden niet meer geregend in dit gebied terwijl het vroeger verschillende moerassen en drasland had. Vele vogelsoorten moeten noodgedwongen op zoek naar andere oorden. Zijn geiten en schapen kunnen nog een maand verder met het geringe water dat er nog is. Daarna …? Hij heeft nog geen oplossing. We trekken onze stapschoenen aan en gaan een eind wandelen in de onmetelijkheid van dit mooie landschap.

Bij onze terugkomst staat een pick-up truck bij het huis en zijn Sergio en een oom net bezig om de kudde dieren bijeen te drijven. Een gigantische stofwolk laait op. Sergio en zijn oom staan in het midden van de ring. De twee mannen van de pick-up kijken toe hoe de oom een selectie maakt. Hij grijpt verschillende keren een geit bij haar vel en voelt of ze vet genoeg is. Op de achtergrond klinkt luid gemekker “neeeh, neeeh, neeeh…”. Ik heb een slecht voorgevoel. De oom heeft een slachtoffer gevonden, een geitje van vijf maanden oud.

De oudste man van de pick-up, de slachter zo blijkt, snijdt de keel over van het dier en hangt het ondersteboven. De honden slurpen gretig het bloed op dat in een pannetje lekt. Het lijkt of een oorverdovende stilte zich meester maakt van El Tromen. In minder dan een kwartier is het dier ontdaan van haar vacht. De ingewanden verdwijnen in een emmer, op enkele kleine stukken na. Die zijn voor de poes die er meteen mee in een boom kruipt. De slachter en zijn zoon betalen en nemen het dier mee naar huis. Hiermee kunnen ze 12 personen te eten geven. Dit is het leven zoals het (hier) is. De eerlijkheid gebied me wel te zeggen dat ik alles via Theo vernam. Het slachtwerk is niet zo aan mij besteed ;-). Het ziet en klinkt allemaal heel beestig maar voor zij die wel van een stukje vlees houden, beter dan hier zal het niet zijn. Hele dagen loopt de kudde vrij rond… Wij houden het vanavond op een eenvoudig boterhammeke maar met een magnifiek uitzicht.

16/2/19
De volgende ochtend verschijnt Roberto Raul, een andere oom, ten tonele. Hij heeft zijn paard gebracht om het hier te laten grazen. Hij is heel benieuwd naar onze auto en voor de zoveelste keer volgt een rondleiding in ons ‘huisje op wielen’.

Ik laat de mannen alleen en verdwijn met mijn camera in en achter de struiken. Met sierlijke, statige passen lopen enkele flamingo’s door het ondiepe water van de plas. In het gras, tussen de restanten van karkassen, vind ik helaas ook veel platgetrapte blikjes Quilmes. Ik denk dat Sergio zijn eenzaamheid af en toe wel eens wegdrinkt.

We nemen afscheid en zetten onze route verder door het vulkanisch gebied. We worden nagewuifd tot we achter de heuvel verdwijnen. Aan de volgende bijna uitgedroogde lagune staat een plaat met een parmante flamingo. Ik vrees dat ze andere oorden zijn gaan opzoeken.

We kijken op een zwarte muur tussen 15 en 20m hoog. Het is een kolossale massa van lava die ongeveer 500 jaar geleden uit een van de kraters van de Tromen vulkaan werd uitgestoten. Een driehoekige vorm over een oppervlakte van 36km² ligt hier verspreid. We volgen de lavastroom over 12 kilometer en dan gaat ons navigatiesysteem weer de mist in. We twijfelen bij wat een vork moet voorstellen en kiezen voor, wat later zal blijken, een spectaculaire route.

Het gras staat hoog tussen de keien wat doet vermoeden dat hier al even geen passage is geweest. De weg is zo breed of beter zo smal als onze auto. Diepe groeven, grote en scherpe stenen - laat ons hier aub geen lekke band rijden - putten en hitte. Een beproeving voor onze zenuwen en een uitdagend 4x4 parcours voor Hugo. Geen mens in de buurt en het einde is nog lang niet in zicht. Iedere keer als we denken dat het er precies wat beter gaat uitzien, worden we ontmoedigd door een volgend obstakel. Maar het uitzicht is majestueus. 28 kilometer verder, 1170 meter lager en 2 uur later komen we toe in het desolate Buta Ranquil.

We nemen de schade op: 1 afgebroken bout van de bumper en de ster in de voorruit is ongeveer 5 cm verder gescheurd. We hebben nog 250 kilometer slechte grindweg voor de boeg tot aan Malargüe. Een paar kilometer voor de stad staat een gelijkaardige camper met Nederlandse nummerplaat in de schaduw van enkele populieren. We maken kennis met Ella, Harry en hun zwarte Toyla en spreken af in dezelfde camping. Daar staan Black en White broederlijk naast elkaar. We kraken een flesje wijn en kletsen gezellig over de wondere wereld van het reizen.

17/2/19
De beloofde cappuccino van Harry is heerlijk en komt als gelegen. De nacht was immers kort en daar hebben onze luidruchtige Argentijnse buren weer voor gezorgd. We nemen afscheid van Ella en Harry, althans voor even. We hebben namelijk allebei binnen enkele dagen een afspraak met de Toyota garage in Mendoza en hebben er dezelfde slaapplaats uitgekozen. Maar vooraleer we naar Mendoza trekken, staan de verleidelijke Cañón del Atuel en Valle Grande op ons programma. Deze ruige bergkloof behoort tot de mooiste van de provincie Mendoza. De enorme ravijnen zijn ontstaan door erosie en droogte en ze vragen om gefotografeerd te worden. Ik sta al te popelen en Theo wordt al slecht gezind bij de gedachte alleen al ;-) Als ik voorzichtig tot aan de rand van de afgrond stap, overvalt me echter toch een lichte vorm van hoogtevrees. De rots is ook zo heet dat ik er bijna met mijn blote billen blijf aan kleven. Als ik veilig en wel terug op de weg sta, neemt Theo me in zijn armen. “Oh wat ben ik blij dat je terug bent!”. Ik word er nog warmer van.

Het hoogtepunt van de route ligt tussen het stuwmeer Valle Grande en de stuwdam el Nihuil. Roestbruin en diep okergeel wisselen elkaar af, smalle doorgangen en steile hellingen met scherpe bochten. Regen, wind en droogte hebben in duizenden jaren de rotsformaties geboetseerd in min of meer herkenbare vormen. Toegegeven, je hebt er wel veel fantasie voor nodig. Op deze magnifieke route leidt een grote stuwdam het water van de Rio Atuel onder de grond door naar twee elektriciteitscentrales die de hele omgeving van elektriciteit voorzien. Af en toe lassen we een pauze in om te genieten van de imposante natuur of gewoon om een babbeltje te slaan met een lokale steenkappers familie.

Opgezogen door al het moois rondom ons verliezen we de tijd een beetje uit het oog. Het begint al lichtjes te schemeren als we toekomen aan de Embalse del Valle Grande, een kunstmatig meer met een oppervlakte van 508 hectare en 60 meter diep. Het niveau van het water is laag waardoor we, zonder verbeelding, de beroemde onderzeeër kunnen zien.

De Argentijnen sluiten hun weekend vroeg af op zondag en bijgevolg houdt de strandbar het ook voor bekeken. We kunnen nog net een drankje scoren en dan gaat de tent dicht.

In het dal vinden we een slaapplaats pal naast de rivier. We ploffen neer en hopen dat het water wat verkoeling zal brengen.

18/2/19
Niet dus. De nacht heeft geen afkoeling gebracht. ‘Noodgedwongen’ staan we vroeg op maar ook vandaag staat heet weer op het menu. De zon is nog maar net op en we lezen al 27 graden af. Ik heb een goed excuus om naar de stad te gaan om daar wat friste te zoeken. Mijn teenslippers hebben het begeven en laat het nu net echt te warm zijn voor sneakers.
San Rafael heeft een compact centrum ideaal voor een rustige wandeling en daar zijn we vandaag wel voor te vinden. Rust, schaduw, airco en veel water. Oh ja en teenslippers natuurlijk. Bezienswaardigheden zijn er niet echt behalve de wielrenners die zich voorbereiden op de ronde van… San Rafael zeker? Bij dit weer, respect hoor! Het is inmiddels weer 42 graden.
De zomersolden zijn hier volop aan de gang en dus kan ik een koopje doen. Twee paar teenslippers voor de prijs van een. Met frisse voetjes naar ‘huis’ dus. De Argentijnen hebben het veel moeilijker dan ons. Aan verschillende etalages hangt een affiche uit waarop ze kunnen aflezen welke kortings- en/of afbetalingsmogelijkheden de banken aanbieden.

19/2/19
Bij dit warme weer hebben we vooral dorst, grote dorst. De bidons water vliegen erdoor. We rijden langs een heleboel bekende en minder bekende bodega’s en olijfgaarden terug de stad in. Theo is dringend toe aan een grote onderhoudsbeurt ;-) Kapsel en baard worden grondig opgefrist.

Na een heerlijk kopje koffie met media lunas (de Argentijnse versie van een croissant) overvallen we een grote supermarkt. We hoopten hier ook nog wat autospullen te kunnen kopen maar zonder succes. We worden doorverwezen naar een andere zaak en die sluit natuurlijk net als we toekomen. Dan maar een terrasje doen in afwachting. Marvin en Ladina, jonge Zwitsers die voor een jaar door Zuid-Amerika trekken, komen erbij zitten. Hapje, drankje en reisverhalen uitwisselen. Voor we het weten is de siësta voorbij en nemen we afscheid. Iedereen heeft last van de hitte en het ene kind vangt dit al wat creatiever op dan het andere. Zo is er in en rond de stad een zeer goed irrigatiesysteem. Kinderen maken daar gretig gebruik van. Met een stuk piepschuim dat als surfboard dient, laten ze zich door het stromende water naar het andere eind van de straat meevoeren. Ze schateren en hebben de grootste pret.