Orange is the new black

11/2/19
Een hete thee en een uitgebreid ontbijt maken dat we opgekikkerd en reisklaar zijn. We volgen de raad van Federico en trekken verder naar volgens hem een van de mooiste watervallen in de provincie Neuquén. De hele rit luisteren we geboeid naar de Interne keuken van Koen en Sven en zo vliegen de uren voorbij.

De wegen lijken weer eindeloos lang maar een paar kilometer voorbij Loncopue stuiten we op een speciaal landschap met rotsformaties die op rechtopstaande kolommen of pilaren lijken. Riscos Bayos zegt het paneel langs de weg. Het is een van de drie plaatsen in de wereld waar de natuur vreemde vormen heeft gemaakt van de uitstoot van vulkaanuitbarstingen.

Caviahue ligt op 1600 meter boven de zeespiegel ten zuiden van de Copahue vulkaan, omringd door het meer met dezelfde naam. In de Argentijnse winter (tussen half juni en half september) is Caviahue een skioord en in de zomer (december tot maart) komen mensen voornamelijk naar hier om te genieten van de warmwaterbronnen in Copahue of zoals wij om te hiken in de schilderachtige omgeving. Onze verwachtingen staan hoog gespannen want Federico was er lovend over. We rijden recht op het meer en dat ziet er alvast veelbelovend uit. Het skidorpje ziet er daarentegen spookachtig verlaten uit. “Your destination is on the right”, zegt onze gps. We hebben een hosteria geboekt voor vannacht en hopen wat te kunnen opwarmen. We checken in en krijgen een kamer. Net als we ons geïnstalleerd hebben, komt de dame van de receptie naar boven gesneld. Er blijkt helemaal geen boeking op onze naam te zijn. We hebben stomweg niet op de naam van de hosteria gelet. Want ‘on our right side’ blijkt nog een tweede hosteria te zijn. De ontvangst daar is op zijn zachts gezegd alles behalve hartelijk. Een norse man brengt ons naar een kamertje zonder een woord te zeggen. Een beetje uit schaamte en omdat er verder niks te vinden is, gaan we ’s avonds in de andere hosteria eten. Zo maken we onze kemel toch een beetje goed.

12-14/2/19
De grijze wolken zijn verdwenen. Het is nog koud maar de lucht kleurt knalblauw en de zon schijnt. We rijden via een prachtige weg naar de Salto de Agrio.

We worden beloond met een imposante waterval van ongeveer 60 meter die omringd wordt door een brede canyon gevormd door opeenvolgende lavastromen. Maar het is vooral het prachtige kleurenpallet dat ons betovert. We hadden de oranje stenen aan de rand van het Caviahue meer al wel opgemerkt maar hier staan we echt van te kijken. De waterval vormt een lagune, omringd door hoge muren van basalt, het product van de uitkragende lavastromen. Op verschillende plaatsen zijn ze bedekt met frisgroen mos en de randen en aangrenzende rotsen kleuren oranje door de werking van het zuur water. We zijn echt onder de indruk, zo mooi is het. De meeste mensen die we hier zien beperken zich tot een of twee selfies vanaf het uitkijkpunt en dat is echt zonde. Of net goed voor ons want nu hebben we het rijk voor ons alleen. Verderop liggen immers nog heel wat onbetreden paden en kleinere lagunes.

Na een heerlijke dag stappen, botsen we toevallig op een kleine tapas bar in Caviahue die open is! ‘Trois’ is een geweldige vondst. Daniel weet in een handomdraai de lekkerste bruschetta’s op tafel te zetten. Leuk terrasje, lekkere hapjes, glaasje wijn en de zon die opwarmt… Perfecte afsluiter van deze dag.

Caviahue baadt in de zon, de wind is verdwenen. Geen rimpeltje op het meer. Niet ver van het dorpje bevindt zich de Circuito Cascadas Del Río Agrio. We klimmen temidden van een duizend jaar oud araucaria bos langs 4 watervallen. De hoogste kijkt uit op de Copahue vulkaan. Geen opvallend kleurenpallet deze keer maar grijze modderige lagunes en antracietgrijze Riscos Bayos. Vergelijkbaar met reuzegrote houtskool sticks. Een ding staat vast, de geweldige Salto de Agrio kunnen ze niet overtreffen.
Gefascineerd door tientallen hagedisjes die in de dode bomen leven, verliezen we de tijd uit het oog.

Eerder uit benieuwdheid, want ik ben geen fan van warmwaterbronnen, rijden we de hoogte in naar het thermisch paradijs Copahue. De warmwaterbronnen van Copahue zijn de enige in de wereld die op een plek een ontelbare hoeveelheid natuurlijke minerale bronnen verzamelen, zoals water, modder, dampen en algen. Ik houd angstvallig een zakdoek in de buurt van mijn neus maar er hangt gelukkig geen penetrante zwavelgeur. Het thermencomplex ziet er voorhistorisch uit. Omdat de hoogtezon hardnekkig is, houden de meeste mensen hun hoofddeksel op en vooral in het modderbad zorgt dat soms voor hilarische taferelen… Hoe gezond of heilzaam het ook mag zijn, wij gaan liever stappen, dat is ook gezond.

Aan de andere kant van het dorp ligt de Cascada Escondida. Via een educatief wandelpad lopen we door een bos van lengas, ñires en araucarias maar wat zijn we diep teleurgesteld als we aan het einde van de rit een klein straaltje smeltwater naar beneden zien lopen.
Ontgoocheld druipen we af naar ons tapas barretje.
De beste plaatsen of tips vind je meestal niet in de gidsen maar krijg je van lokale mensen. Zo rijden we vandaag via een bijna verborgen kasseiweg naar hoge valleien. Langs de weg staan minuscule huisjes. Hier wonen Mapuche-gemeenschappen die hun dieren na de winter naar de groene weiden brengen. Lammetjes, geiten en schapen grazen naar hartelust op de berghellingen.

En dan wordt de weg smaller en vinniger met scherpe keien. Hugo is in zijn nopjes en in lage gearing gidst hij ons veilig naar beneden. Daar wacht ons een prachtige lagune. De lucht is zuiver en onbesmet. Het wateroppervlak is zo glad dat het de randen van de berg en het enige huisje weerspiegelt.
De stilte van de plek wordt alleen onderbroken door het gemekker van de dieren of het gefluit van vogels. Terwijl we genieten van dit paradijs op aarde komt helemaal uit het niets een hond aangehuppeld die duidelijk behoefte aan genegenheid heeft. Hij wil per se mee op de zitzak en overdondert ons met pootjes en likjes en wil vooral spelen en gestreeld worden. De zoveelste hond die ik moet overwinnen maar het lukt me ;-) Dankbaar dat onze nieuwsgierigheid ons naar deze afgelegen plek bracht. We kunnen ons geen mooier Valentijnsgeschenk wensen!