Oost West, Moquehue best

1/2
Ons plan is om tijdens de folklore feesten in Moquehue, Helena en Leo te gaan bezoeken die we in het begin van onze reis ontmoetten. Via de RN22 rijden we de provincie Neuquén midden door. Het is een oersaaie weg. Geen levende ziel te bespeuren. Geen enkele tegenligger, geen dieren. Niets waardoor we onze aandacht even zouden kunnen verleggen van hitte naar iets bijzonders. We stoppen in Choele Choel, gewoon omdat we het een grappige naam vinden en omdat we moe zijn. Het is siësta time maar het ijssalon is gelukkig open. En neen, we zijn de ijsjes nog altijd niet beu ;-) Silvana staat achter de toog. Terwijl wij terug een beetje op onze positieven komen, wat kunnen een airco en een ijsje toch wonderen doen, praat ze honderduit over twee Belgen die gedurende een maand bij de bakker om de hoek hadden gewerkt. Het waren twee toffe gasten die een hele goede indruk hadden nagelaten. (Dankjewel gasten, altijd leuk om positief nieuws te horen over de Belgen). En nu weer twee ‘toffe’ Belgen over de vloer, ze is aangenaam verrast. Ze stuurt ons door naar een camping aan de Rio Negro. We zoeken een rustige plaats en terwijl we ons installeren komt de ene na de andere Argentijn een praatje slaan of wat foto’s nemen. We zijn weer ‘talk of the camp site’. In alle eerlijkheid zijn we het stilaan wel een beetje beu om telkens weer hetzelfde verhaal te doen en onze auto te demonstreren. Ook Raul, een gepensioneerd politieman, en zijn familie staan aan de deur.
Raul is een fervent visser geworden sinds zijn pensionering op 48 jaar! Men gaat er hier van uit dat je op 48 jaar niet fit genoeg meer bent om achter jonge snaken aan te hollen en dan mag je gaan. Hij reist het land af op jacht naar forel. Vandaar dus de interesse voor een camper. Als we eindelijk alles kunnen afsluiten, gaan we nog wat wandelen langs de rivier. Het is er een drukte van jewelste. Het warme weer jaagt iedereen het water in. Helaas duurt het lawaai nog tot ’s morgens vroeg. Heel de nacht is er luide muziek, brommers en quads rijden rond en er is tumult. We doen geen oog dicht. Zodra de zon er is, staan we op, ontbijten en vertrekken.

Ruta de la manzana

2/2
We rijden los door de fruitstreek. De vallei van de Rio Negro is een oase in het midden van het Patagonische plateau. De provincie Neuquén heeft meren, bergen en bossen in het westen, kusten en kliffen in het oosten, maar de rest is bijna allemaal steppe. In deze streek verandert die steppe plots in een vruchtbare vallei. De “Alto Valle” is het fruitgebied bij uitstek en daar kunnen we niet naast kijken. De appel is de grote ster, maar peren, perziken, abrikozen, noten en druiven worden hier ook geoogst. Rio Negro is dan ook de eerste producent en exporteur van pitvruchten in het land. Alle bedrijven langs de autoweg hebben een link met fruit: producenten, ciderhuizen, inpakmagazijnen, snoepfabrieken, transportfirma’s… Aan elk kruispunt staan venters met zakken appels of abrikozen en langs de weg staan tientallen stalletjes met nog meer keuze uit fruit.
We parkeren de auto in Neuquén stad en in onze zoektocht naar een geschikte bank om geld af te halen, passeren we een leuk eettentje dat specialiseert in verse, huisgemaakte empanadas. Veel honger hebben we niet, maar een lokale snack gaat er altijd wel in. 2 uur en 6 empanadas later nemen we afscheid van Vanessa en Federico die de zaak uitbaten. Federico, een voormalig beroepstennisser, gaat met zijn vrouw op vakantie naar Europa. We wisselen tips en coördinaten uit en beloven contact te houden. Een 20-tal kilometers verder, houden we halt in de rurale buitenwijk Centenario.

3-6/2/2019
Het is genieten van de rust op de biologische chacra “Flor Dorada” van Carlos Iacono. De enige organische boerderij in Centenario. De boomgaard wordt bemest met compost gemaakt met afval van dezelfde groenten die zijn geoogst en de gewassen roteren om de grond niet te laten wennen aan een monocultuur. Wat we lekker vinden, mogen we uit de serres plukken. Een sappige tomaat, knapperige salade en verse basilicum….dat slaatje is rap gefikst.

De peren zijn klaar om te oogsten. Gretig om onbekend terrein te verkennen en nieuwe ervaringen op te doen, staan we te popelen om de vaste ploeg te helpen. We worden eerst verwend met een heerlijk ontbijt dat Pablo en Ana, de kinderen van Carlos, voor ons maakten. Elsa en haar zoon zijn al een uurtje aan het plukken. We krijgen duidelijke instructies en gaan meteen aan de slag. Een volle kist levert 15 USD op en we willen hen zoveel mogelijk helpen om kisten te vullen. De peren die hoog hangen moeten met een ladder geplukt worden en aangezien er maar twee ladders in de bomenrij staan, beperken wij ons tot reikhoogte.

De temperatuur loopt ondertussen op tot 38 graden, de zon brandt op ons hoofd. De namiddagen reserveren we voor een fietstochtje in de regio, een picknick aan een naburig meer, boodschappen doen, wandelen of schrijven. Pas als iedereen gedaan heeft met werken, durf ik me in een hangmat te leggen. Diepe buiging en diep respect voor Elsa en haar collega’s die geen pauze nemen en 8 uur per dag zwoegen in de ziedende hitte. We willen hen op onze laatste (werk)dag een fris Belgisch biertje aanbieden. Tot onze grote spijt heeft geen enkele grote supermarkt deftig Belgisch bier in de rekken en we kopen een Duits alternatief dat in elk geval toch voor verfrissing zorgt.

Op aanraden van Pablo eten we ‘s avonds in het gemoedelijke ‘LosAmigo Bistró’ waar chef Jorge aan het fornuis staat. Hij creëert simpele maar heerlijke gerechten met lokale ingrediënten. Omdat we fan zijn van zijn keuken en hij daar zo van geniet, kookt Jorge speciaal voor ons op zijn sluitingsdag. Om acht uur stipt (ook speciaal voor ons een uurtje vroeger dan normaal) kloppen we aan en nemen plaats op het terras. We praten gezellig over zijn studies en zijn culinaire passie en dan verdwijnt hij in de keuken. Tot zijn en onze verbazing stroomt het restaurant vol. Gelukkig is zijn vriendin, Ailen, vrij die avond en springt ze in om de stormloop op te vangen.

We genieten van een plezante avond en krijgen op de koop toe nog een fles wijn cadeau! Wat een gastvrijheid.

7-8/2/2019
Van gastvrijheid gesproken. Vanessa en Federico hebben ons ondertussen via WhatsApp laten weten dat we niet mogen vertrekken zonder eerst bij hen langs te gaan. In La Matera worden we getrakteerd op ovenverse empanadas en dat bij 41 graden. De buitentemperatuur, niet die van de oven. De drie zonen uit Federico’s eerste huwelijk komen beleefd groeten en kussen… heel veel kussen. Argentijnse pubers (15j en de tweeling 11j) zijn toch wel een beetje hitsig ;-) Na het eten blijven we nog gezellig nakletsen maar iedereen heeft last van de hitte en wij hebben nog een heel eind te gaan. We sluiten af met een ‘ussie’ en gaan wat verder zweten in de auto.

Via Zapala rijden we verder richting Aluminé en het zalige Moquehue meer waar we met open armen ontvangen worden door Helena en Leo. Ondanks het late uur tovert Leo nog gauw een vegetarische spaghetti uit zijn mouw en vallen we daarna in een diepe slaap.

Niet voor gevoelige kijkers

9-10-/2/2019
Eigenlijk wilden we op aanraden van een Argentijnse vriendin verder naar Lago Ruka Choroi maar zware branden hebben de bossen rondom het meer vernield. We twijfelen maar een affiche die voor dit weekend “La Fiesta de Vecinos de Moquehue" aankondigt, doet ons besluiten om hier te blijven. Het dorpsfeest belooft traditionele competities, dans en muziek. Het heeft plaats op een braakliggend terrein in de onmiddellijke omgeving van het dorp. De weg ernaar toe is vreselijk stoffig. Telkens als een auto passeert verdwijnen we in een stofwolk. We vallen een beetje uit de toon als buitenlander en hebben veel bekijks. Maar zelf hebben we ook ogen te kort. Bijna alle mannen en vrouwen zijn in traditionele klederdracht en dat zorgt voor kleurrijke plaatjes. Er is voor ieder wat wils. Naast talrijke eetstalletjes met voornamelijk frieten of worsten zijn er natuurlijk de traditionele spelen. Voor de wat oudere mannen of voor hen die al wat dieper in het glas keken, is er La Taba, een van de oudste traditionele spelen op het Argentijnse platteland. Als we de uitleg goed begrepen hebben, moet je de taba (het S-vormige bot van de hiel van een koe en te vergelijken met een grote bikkel) in de tegenovergestelde vochtige cirkel (zag er volgens ons uit als een gladgestreken koeienvlaai), 6 meter verder, werpen. De taba heeft twee verschillende kanten; ‘suerte’ geluk en ‘culo’ de staart. Vooraleer je werpt, zet je geld in. Als de taba met de gelukskant naar boven in de cirkel valt, win je. Valt hij met de ‘culo’ kant naar beneden dan verlies je.

De kinderen moeten per groepje van twee proberen om met een lasso een schaap te vangen en zodra dat gelukt is, moet een van hen (meestal de kleinste of lichtste) proberen om er even op te zitten. Wie erin slaagt is gewonnen. Trotse ouders - de vaders in het bijzonder - moedigen hun kids aan want zij worden geacht de volgende generatie gauchos te worden.
Bij de volwassen mannen gaat het er iets ruwer aan toe. Zij moeten met hun paard tussen zes tonnen slalommen en om ter snelst terugkeren. Telkens valt de traagste af tot er een winnaar overblijft. Het hele weekend door praat en zingt een presentator het feest aan elkaar en zorgt een live band voor muzikale ondersteuning. ’s Avonds wordt er gedanst, gegeten en heel veel gedronken.

Als we zondagmiddag terugkeren, is het terrein een slagveld. Er is veel alcohol gevloeid. Lege brikken tafelwijn, lege flessen Fernet, Coca-Cola (Fernet-Coca is de lokale cocktail), servetten en kartonnen bakjes slingeren op de grond. De gauchos die niet meer moeten presteren zijn tipsy en hebben rood doorlopen ogen.

Vandaag gaat het er zeer heftig aan toe. Drie mannen leiden telkens een geblinddoekt wild paard op het veld en zadelen het op met een kussentje. En dan is het de bedoeling dat de ruiter minstens 15 seconden in de beugels blijft. Het zijn verschrikkelijke taferelen. De mannen worden heen en weer en op en neer gegooid maar daar kiezen ze uiteindelijk zelf voor. De emotie die je afleest van de paarden daarentegen is aangrijpend. De angst staat in hun ogen te lezen, hun bek staat wijd opengesperd. Ze proberen de ruiter van zich af te werpen als ze ongenadig harde zweepslagen krijgen. Er hangt een behoorlijke geldprijs vast aan de wedstrijd wat niet onbelangrijk is voor deze mensen.

En het staat natuurlijk goed in deze macho wereld als je wint. Dit is alles behalve een romantisch ‘Horse Whisperer’ verhaal en omdat ik het niet langer kan aanzien focus ik mijn camera op fotogenieke gauchitos.

Het weer dat al onstabiel en winderig begon vandaag draait om en de feesten eindigen helaas met donder en bliksen en veel regen. Onze opdringerige camping buren hebben ondertussen gelukkig hun tenten ingepakt en zijn er vandoor als wij ‘thuiskomen’. Wij kunnen in alle stilte opdrogen, proberen de hardnekkige kilte uit ons lijf te verdringen en gaan een koude vriesnacht tegemoet! Het kan soms niet extremer.