Testing 4 take off

All set

28 oktober 2018
Vandaag testen we alles uit. Voldoende water? Check. Loopt er water uit de kraan? Check. Wordt het water warm? Check. Werken de gaspitten? Check. Voldoende diesel? Check. Oliepijl OK? Check. Voldoende eten en drank bij? Check. Alle devices opgeladen? Check. All set dus.
De rest van de dag vullen we met e-mails ophalen en blog bijhouden. We hebben hier een goede internetverbinding, dus HET uitgelezen moment voor digitale communicatie!
Nog maar eens een frisse neus halen aan het strand, douche pakken, en dineren met onze eerste lekkere pastaschotel in het bijzijn van de schattige buurman, Hernando Hagedis.
Beetje Netflixen en dan bed in.

29 oktober 2019
Via een glooiend groen landschap rijden we verder richting noorden langs de oostkust. De regio rond en voorbij Punta del Este ziet er heel welvarend uit. Chique Bodega’s en designer strandoptrekjes aan maagdelijke stranden en duinen - althans op dit moment van het jaar - wisselen elkaar af. We houden een korte stop aan het prachtige Playa José Ignacio waar de woeste golven doen vermoeden dat het hier een ideale surfspot is.

De Ruta 9 glijdt door de mooie Laguna Garzón via een cirkelvormige brug vrijwel uniek in de wereld. De gids in het toeristenbureau vertelt ons dat heel de regio rond dit prachtige meer nieuw is en dat er bijgevolg nog weinig signalisatie is. Het is een prima uitvalsbasis voor bird watchers.

Foto's: Consultatio / Las Garzas

Wij hebben nog een eind te gaan en rijden langs verlaten en onooglijk kleine kustdorpjes via Barra Valizas naar Aguas Dulces.

Ook dit kustdorpje ligt er eenzaam bij. Winkels en barretjes zijn potdicht. Voor alle zekerheid informeren we ons in het politiekantoortje over de mogelijkheid om onze auto zomaar ergens te mogen zetten voor de nacht. Hij knikt meteen van ja. We zijn buiten het seizoen dus “No problemo!”.
Een klein toeristenbureautje is wel open. De drie dames die het bevrouwen zeggen me dat hier alles pas midden december tot leven komt. Dan toch maar de dag afsluiten met, opnieuw, een romantische strandwandeling. We zijn echter niet lang alleen of daar komt een grote hond op ons af gegaloppeerd. Voor mij (Astrid) weer even wennen aan dat wilde honden gebeuren. Ik doe mijn best om mijn schrik te verbergen en knijp Theo hard in de arm. De hond blijft ons de hele wandeling (achter)volgen en als we terugkeren via de straatjes weerklinkt hondengeblaf uit diverse tuintjes. Het dorpje is toch niet zo desolaat als we dachten. Gelukkig druipt het dier af en gaan we een rustige nacht tegemoet.

Flower Poweren

30 oktober 2018
We rijden verder de oostkust af richting Punta del Diablo als opeens de weg in een brede landingsbaan verandert. Dubbel gebruik van de weg voor een ‘Pista de Aterizaje de Emergencia’. Enkele Uruguayaanse auto’s knallen ons voorbij. Ze zijn kennelijk heel happy met dit stukje racebaan.
Punta del Diablo ligt er ook verlaten bij. Eens een hippie dorpje met dito barretjes maar nu al redelijk volgebouwd, gelukkig met laagbouw en cabañas. We drinken een koffie bij de enige hostel die open is in het gezelschap van… vier honden maar wel met zicht op zee.

Via de R14, een niet geasfalteerde weg (hier heet dat ripio), rijden we het groene binnenland in. Aan sappig gras geen tekort. Gezond uitziende koeien grazen dat het een lust is. Jammer voor hen en tot grote spijt van de vegetariërs onder ons zullen ze zonder twijfel op een asado (barbecue) belanden.
Naast blije koetjes en kalfjes, vogels in alle kleuren en formaten. Ze vormen een erehaag langs de weg die we berijden. Zwaluwen maken kunstig
gebouwde nestjes op de toppen van de signalisatieborden.

Vanaf Lascano gaat het terug via geasfalteerde weg en krijgen we eindelijk wat snelheid. Hoe meer we landinwaarts trekken, hoe hoger ook de temperatuur. We lezen 26 °C graden af. Bij Treinta y Tres springen we een net buffetrestaurant binnen. Het ziet er best allemaal lekker uit en heel gevarieerd; van pasta over kip, biefstuk tot vis en alle mogelijke bijgerechten. De prijs? Op basis van het gewicht. Dat is trouwens ook zo bij de bakker. Hier worden je broodjes gewogen. Eerlijk toch? Want niet alle pistolets zijn even groot ;-)
40 km ten noordwesten van Treinta y Tres bevindt zich de Quebrada de los Cuervos, een kleine canyon die doorheen het heuvelachtig landschap snijdt. Het wordt hoe langer hoe donkerder en als we eindelijk de 20 km ripio hebben afgelegd, gaan de sluizen open. De regen valt met bakken uit de hemel en het is vochtig warm. Daar zijn de muggen weer. En ik ben al zo volgeprikt :-(. Tijdens de korte pipi-stop van vorige nacht zijn ze er in geslaagd om ook mijn bips aan te vallen. De venijnigaards!
We parkeren de auto aan de ingang van het park en als het even stopt met regenen, gaan we nog een deel van het pad verkennen voor het helemaal donker is. We zijn helemaal alleen, dus dat wordt een rustige nacht. Dat hadden we gedacht ja. Een hevig onweer barst los en de regen kletst zo hard op het dak dat we mekaar nog nauwelijks verstaan.

31 oktober 2018
We staan heel vroeg op want we willen graag nog in de friste de Quebrada de los Cuervos-trail stappen. De bewegwijzering is niet zo duidelijk en blijkbaar zijn we al 2 km aan het stappen op privéterrein. Een gaucho heeft ons in de mot en stuurt zijn vrouw om het ons te vertellen. 2 kilometer terug dus. We proberen een andere route uit en ja hoor, weer na 2 kilometer stappen, vinden we een parkeerplaats en een signalisatiebord met de uitgestippelde wandelroute. Omdat het zo geregend heeft, ligt het pad er glad bij maar daar waar de signalisatie te wensen overlaat, is wel werk gestoken in het aanbrengen van touwen om het afdalen en klimmen haalbaar te maken. Het is vochtig warm en bijgevolg puffen geblazen. Twee - momenteel overtollige - lagen gaan in de rugzak. De druppels die van takken en struiken vallen zijn een welkome verfrissing. Op onze route veel vogels, grote teju hagedissen die zich tussen de rotsen verschuilen en knalgele vlinders. Twee prachtige atlasvlinders komen uit hun cocon. Ze hebben een perfecte schutkleur maar Theo had ze toch gespot. Na 5 uur dalen en klimmen hebben we onze sport vandaag wel gehad. Tijd om verder te trekken.

Via slechte weg gaat het naar San Gregorio de Polanco via kleine dorpjes waar men het paard uitlaat in plaats van de hond. Reparatie van de gaten in de asfaltwegen gebeurt op een wel heel onorthodoxe manier: arbeiders kappen wat pek in de gaten en rekenen er op dat auto’s ze wel zullen dichtrijden. Alleen…. auto’s? Behalve enkele gaucho’s te paard hebben we nog geen enkele tegenligger gezien en we zijn al meer dan drie uur aan het rijden. San Gregorio de Polanco is een schiereiland en bereikbaar per ferry, zo zegt onze gps. Inderdaad, maar we zijn net te laat. Een sleepbootje is net bezig het vlot van de kant te trekken. De kapitein ziet ons gelukkig nog juist aankomen en vaart terug naar de kant. We mogen er bij. Sympathiek weeral van die Uruguayanen en een gratis service nog wel! Maximum 10 minuutjes duurt de overvaart. In San Gregorio valt nu niet veel te beleven. Het is een kalm en klein kuuroord aan de oevers van de Rio Negro. We zoeken een plekje om te slapen en mogen gelijk waar op de plaatselijke camping staan omdat hij toch gesloten is. Aperitiefje met zicht op het water, avondwandeling langs de Rio en warme risotto van het huis. Wat kan het leven soms toch gemakkelijk zijn.

Keuken van de wereld

1 November 2018
We worden gewekt door werklui die al vroeg bezig zijn om de camping zomerklaar te maken. Wij maken ons klaar om richting zuidwesten te gaan. Doel is om vandaag tot aan de grens met Argentinië te geraken. We zijn uitgenodigd op het doopfeest van Martín bij onze vrienden Elvira en Eduardo. Het binnenland van Uruguay is eindeloos uitgestrekt en een aaneenschakeling van estancias, enorm grote boerderijen en landerijen van eenvoudig tot luxueus. De beelden die bij ons binnenkomen zijn heel mooi maar vrij monotoon; prachtige groene natuur, koeien, schapen, paarden en nandoes (grote loopvogels en familie van de struisvogel) en eindeloos lange ripio weg.

En als we dan eindelijk op een asfaltweg komen dan is die ofwel heel erg beschadigd ofwel in herstelling. Na een rit van vijf uur bereiken we Fray Bentos. Een onopvallende stad die uitgroeide tot het centrum van de vleesverwerkende industrie. In de negentiende eeuw bouwde het bedrijf Liebig er een fabriek voor de productie van vleesextract en later werd er ook corned beef geproduceerd. De productie van deze fabriek werd tot ver in de twintigste eeuw massaal naar Europa uitgevoerd. De voormalige Liebig-fabriek is nu een museum, het Museo de la Revolución Industrial, dat in 2015 werd opgenomen op de Werelderfgoedlijst. De site toont het volledige proces van vleesverwerking: oogsten, verwerken, verpakken en verspreiden. Er staan gebouwen en materiaal van de Liebig Extract of Meat Company. We zijn vooral gecharmeerd door de kantoren op de bovenste verdieping waar alles zich nog in zijn oorspronkelijke staat bevindt. Onder een van de bureaus lopen twee groeven in het parket. Ooit werkte hier een bediende met een bloedcirculatieprobleem. Hij schoof gedurig zijn voeten over en weer en na verloop van tijd had dit dus serieuze consequenties. We lunchen in het aanpalende restaurant “Wolves”. Vintage pur sang, de stoelen zouden geld waard zijn in de Antwerpse Kloosterstraat! Rondom de oude fabriek ligt een groot park waar mensen in de schaduw genieten van wat frisse wind die vanaf de Uruguay rivier waait. Ondanks de aanwezigheid van vuilbakken ligt het er spijtig genoeg smerig bij.

We leggen het idee om hier te blijven slapen naast ons neer en besluiten de nacht door te brengen in Las Cañas dat we op de weg tegenkwamen. Er is een grote campingzone die er heel netjes bijligt. Of we morgen willen registreren want er is nu niemand aan de receptie? Waarom zouden we daar een probleem van maken. We zoeken ons een gezellig plekje niet te ver van de douches en toiletten die trouwens kraakproper zijn. Blij met onze keuze en genietend van het flauwe zonnetje en de rust, gaan we aan de slag met het verder voorbereiden van de route. Wanneer de zon onder gaat, maakt de temperatuur een steile val.

Voor dag en dauw naar Argentinië

2 November 2018
Om vijf uur ’s ochtends schieten we wakker van hels lawaai. Ik denk dat ik aan het dromen ben en ergens midden op een marktplein sta. Want zo klinkt het. Heel dicht bij ons schallen stemmen luid en dwars door elkaar. Gelach, gegil, geklop, getimmer… “que hermoso”, “extranjeros”… , geroep van jongelui. Grrr dit is echt niet leuk, we zijn nog moe en willen eigenlijk nog minstens een uur of twee slapen. Voorzichtig ritsen we onze daktent open om even naar buiten te gluren en we kunnen onze ogen niet geloven. We zijn helemaal omsingeld door tenten en jonge mensen en beslissen om maar zo snel mogelijk in te pakken voor we helemaal ingesloten zitten. We stellen ons even voor en vragen hen uit. Een duizendtal studenten uit Montevideo houden hun een jaarlijkse driedaagse in… Las Cañas! Het ziet er echt reuzegezellig uit maar op korte tijd zijn de toiletten en douches al helemaal begaaid. We verlaten Fray Bentos en dus ook Uruguay langs de ruta panorámica via de Puente Internacional Gral. San Martín.

De grensovergang verloopt tamelijk vlot gezien het vroege uur. De douanebeambte doet een hele uitleg waar we niets van begrijpen maar onze stempels en documenten zijn in orde en dat is het belangrijkste. We doen er een uurtje over en er is verder geen controle op voeding in de auto. We hebben de indruk dat dit een gemakkelijk kantoor is. Vrachtwagenchauffeurs passeren zelfs niet langs de beambte. Ze stempelen zelf hun documenten af en “chau chau” weg zijn ze.

We stoppen bij het eerste stadje “Gualeguaychú”, een naam die we maar niet uitgesproken krijgen.
We regelen meteen een lokale sim-kaart om bereikbaar te kunnen zijn maar aan het einde van de rit blijkt dat we alleen contant kunnen betalen. Oops, daar hadden we niet op gerekend. De bediende van Movistar stuurt ons naar een papierwinkeltje verderop waar mensen terecht kunnen voor betalingen of om kleine sommen op te nemen. Een beetje zoals De Post maar dan in het mini en geïntegreerd in een winkeltje. Theo knoopt een gesprek aan over voetbal en het ijs is weeral gebroken. De drie jonge gasten die het winkeltje draaiende houden zijn enthousiast als ze horen dat we van België zijn. Ze kennen bijna alle spelers bij naam wat trouwens niet zo evident is met een naam als Debroeïene :-) Er rest ons nog een ding om in orde te zijn voor dit land: de verplichte reflecterende “110” sticker. Vermits we via de provincie Entre Rios Argentinië binnenrijden, willen we dit zo snel mogelijk in orde hebben. Entre Rios staat immers bekend als de provincie met de meest corrupte politie en toeristen zijn gegeerde slachtoffers. We tanken vol bij het eerste tankstation en vinden er ook de sticker. Ziezo, hier kunnen ze ons al niet op aanspreken.
We zijn in contact met Elvira en Eduardo die onze rit nauwkeurig volgen. De korte nacht maakt dat we tegen de middag nood hebben aan een korte rustpauze. Die vinden we in Victoria, stad van de zeven heuvels, aan de imposante Delta del Paraná. We zetten ons in de schaduw aan de beboste waterkant. We zijn nog geen twee minuten geïnstalleerd of er komt al meteen een gehavende straathond op ons af. We hebben medelijden met het dier en hoewel ik er geen gewoonte van wil maken, werp ik hem, ver genoeg, een paar sneden Mortadella toe die hij naar binnen slokt.
Sinds de inhuldiging van de Nuestra Señora del Rosario-brug (verbinding tussen Rosario en Victoria) trekken meer en meer mensen tijdens weekends en vakanties weg uit het drukke Santa Fé naar Victoria en dat laat zich duidelijk zien. Flatgebouwen, een casino, en chique villa’s sieren de oevers van de Paraná. Het Rosario-Victoria viaduct is een kleine 60 kilometer lang en telt 12 kleine bruggen en een lange kabelbrug. Wat een prachtig gebied! 14.000 km2 kustmoerassen tussen de steden Santa Fé en Rosario, waar de rivier zich in verschillende armen splitst en een netwerk van eilanden en wetlands creëert. Jammer dat het zo bewolkt is. Er is veel en haastig verkeer op de weg dus niet het moment om te ‘slenteren’. Geregeld verschijnt een WhatsApp berichtje op de gsm. Waar we al zitten? Estimated Time of Arrival?… Nog een half uurtje stressen door het chaotisch drukke verkeer. We komen ogen tekort want Rosarino’s nemen het niet zo nauw met verkeersregels, baanvakken en veiligheid. Van sommige wrakken begrijpen we niet dat ze nog kunnen rijden, fietsers en brommers navigeren kriskras over de weg, en ondertussen volgen wij de instructies van Google Maps. We rijden een straat in en kunnen niet missen… de Argentijnse en Belgische vlag wapperen broederlijk naast elkaar en Eduardo staat ons op te wachten, camera in de hand. Het is een blij weerzien en als Elvira thuis komt, brengen we alles in gereedheid om naar Ibarlucea te rijden 30 kilometer verderop. Hier gaan we de doop van de kleine Martín vieren, een groot familiefeest. De volgende dagen verlopen dan ook super hectisch.