Door eenzame vlakten naar de Oostkust

19/1
Mijn hand is zo gezwollen dat ik nauwelijks mijn vingers nog kan bewegen, mijn voet krijg ik nog juist in mijn sneaker geperst. Geen twijfel mogelijk, het zijn de dazensteken van gisteren geweest. Het is nog vroeg in de ochtend maar heel zwoel. Na een uitgebreid ontbijt met zicht op de Altares vallei gaat het verder oostwaarts langs de nog steeds desolate RN25. Desolaat betekent ook: geen internet, nergens!

We zoeken wat verkoeling in het stadje Gaiman, ooit bewoond door Welshe kolonisten. Het stadje stelt niet veel voor maar we willen graag het Parque el Desafio bezoeken. Bijna twee decennia lang maakte Joaquin Alonso meesterlijke kunstwerken uit het afval van anderen. Het amusementspark voor zijn kleinkinderen kende zoveel succes bij andere kinderen, liefhebbers van het magische en reizigers dat het een museum werd. Enkele maanden na de dood van Joaquin heeft de familie de deuren gesloten omdat het niet rendabel was. Zo jammer. Verder is er nog het beroemde Ty Te Caerdydd (theehuis ) waar wijlen Lady Di te gast was, maar laat dat nu echt niet our cup of tea zijn. Trelew, enkele kilometers verder, zit in hetzelfde rijtje van Welshe steden. Inmiddels is het al 44 graden en de zon brandt op onze hoofden. De stad ligt er doods bij, iedereen schuilt voor de hitte. We nemen een snelle lunch in een restaurant met airco en stappen daarna het MEF (Museo Paleontológico Egidio Feruglio) binnen. Het MEF is een natuurhistorisch museum dat de belangrijkste fossielen van Patagonië bezit. We beginnen de rondleiding met een video van de meest opwindende vondst van de mogelijk grootste dinosaurus die ooit op aarde heeft geleefd. In 2013 ontdekte de schaapherder Aurelio Hernández een groot bot op de boerderij van de broers Alba en Oscar Mayo. De overblijfselen van het skelet zijn vermoedelijk 90 tot 100 miljoen jaar oud en ze werden gevonden dicht bij de plaats waar wij gisteren overnachtten! De botten werden naar het MEF overgebracht voor analyse en onderzoek. Op basis van de grootte van de botten, denken de experts dat het een dier is met een gewicht van ongeveer 76 ton, het equivalent van 14 volwassen olifanten!! De lengte van de dinosaurus, van het hoofd tot de staart, zou 42meter zijn en de hoogte moet 20 meter zijn geweest, zoiets als een gebouw met zeven verdiepingen. Het skelet zou tegen 2020 klaar moeten zijn en te bezichtigen in een nieuw - groot genoeg - gebouw.

Aan de rand van de stad staat een model van de dino op ware grootte. Het is dan pas dat we beseffen hoe imposant groot dat dier was.

De Ruta Nacional 3 die langs de oostkust van het land loopt is in erbarmelijke staat. Diepe groeven in de lengterichting van het wegdek en opvliegend zand maken van de laatste kilometers tot Puerto Madryn een beproeving. Bij momenten zien we geen hand voor onze ogen. Auto’s met dunne banden zwalpen van links naar rechts over de “snelweg”.
Het is vreselijk druk in Puerto Madryn. We herkennen het dorpje dat we 7 jaar geleden bezochten niet meer. Het is geëxplodeerd tot een volwaardige kuststad met al zijn voor- en nadelen. Geen millimeter parkeerruimte is nog vrij, parkeren is ondertussen betalend en volgens enkele lokale mensen is het ’s avonds niet meer veilig. Het is aanschuiven voor een plaats op de camping. We hebben het geluk dat onze compacte Hugo zich overal een weg weet door te banen en dat we zelfvoorzienend zijn. Belangrijkste is dat we ergens beschut kunnen staan want er staat weer enorm veel wind.

20-21/1
We zijn vannacht gezandstraald. Een gratis scrub voor onze huid, positief bekeken dan. De stad kampt met een logistiek probleem vandaag, er is geen water en dat is geen pretje met een overvolle camping. Gelukkig maar dat we zelfvoorzienend zijn. Onze eerste beslommering is zo snel mogelijk naar de apotheker want ik krijg mijn hand en enkel niet ontzwollen met de medicatie die we bij hebben. Toch niet zo zelfvoorzienend dus :-) Tussen de onweders door vullen we onze dagen met lange wandelingen, terrasje doen, mensjes kijken, kleine reparaties aan de auto, uitbesteden van de was, en verder uittekenen van onze route.

We vinden een artisanale lavendelkwekerij in het binnenland waar we graag een tandje willen bijsteken. Eerst nog langs carwash Peluki waar Hugo een übergrondige wasbeurt krijgt. We vroegen om hem gewoon af te spuiten maar de twee jonge gasten nemen hun job echt wel heel aux sérieux. Ik denk niet dat we Hugo ooit zo hebben zien blinken.

Aromatisch intermezzo

22-24/1
We maken alvast een goede indruk als we toekomen op de Chacra van Patricia en Daniel in El Doradillo. Zij maken pure, onverdunde lavendelolie en lavendelproducten op artisanale wijze. De lavendel staat in volle bloei en het is tijd om te oogsten. In een vorig leven was Patricia medisch adviseur in meditatie en stressvermindering. Ze is de rust zelve. Haar echtgenoot is een manager in hart en nieren. In 2009 startten ze met de meest zuidelijke lavendelplantage en koppelden er na verloop van tijd een B&B aan. Patricia staat erop dat we genieten van de stilte in een natuurlijke omgeving. Geen TV, geen internet, geen airco… alleen het gefluit van vogels en het gezoem van bijen. Samen met enkele andere medewerkers trotseren we de hitte en duiken de struiken in om de lavendelbloemen af te snijden met een sikkel. Met een klein hartje begin ik eraan. Een sikkel… het zou weer echt iets voor mij zijn om een (stukje) vinger kwijt te spelen. Ik luister aandachtig naar de introductie en volg nauwgezet de juiste techniek. Samen met enkele ervaren Argentijnen gaan we aan de slag.

Wij slaan de maté pauze over en doen naarstig verder zodat Daniel voldoende bloemen heeft vandaag om te kunnen starten met de destillatie. Daniel is niet alleen een fanatieke lavendel distillateur, hij is ook een prima kok. Kortom, tijdens dit artisanale intermezzo zijn onze vijf zintuigen aangesproken en zijn we helemaal ontstrest en klaar voor alweer een nieuw avontuur.

Een rondje zeefauna

24/1
We nemen afscheid van Daniel en Patricia. Als dank voor ons werk worden we beloond met een lavendelboeket en twee flesjes etherische olie. Ik hang het boeket meteen in de auto zodat we tijdens de verdere reis kunnen nagenieten van de geur.
Península Valdés, dat op de werelderfgoedlijst van Unesco staat, is een van de mooiste natuurreservaten ter wereld. Bij het informatiecentrum verwittigen de parkwachters dat er vanavond een hevig onweer zal losbarsten. Een verwittigd reiziger….
Op de 500 kilometer lange kustlijn van dit schiereiland leven walvissen, orka’s, zeeolifanten, zeeleeuwen, Magelhaenpinguïns en ontzettend veel vogels. Voor de eerste twee in het lijstje zijn we niet op het juiste moment maar er is genoeg te zien. Al van ver horen we ze brullen, de zeeolifanten, die hun naam danken aan hun imposante grootte en het feit dat de volwassen mannetjes een lange slurf hebben. Hiermee kunnen ze dus buitengewoon luid brullen. De vrouwtjes zijn een pak kleiner en zien er niet zo angstaanjagend uit. Het gaat er geregeld hevig aan toe. Verschillende mannetjes zijn gekwetst en bloeden. De pups spelen op het strand maar er wordt ook wel eens eentje verpletterd onder het logge lijf van vader of moeder.

De Magelhaenpinguïns en hun kuikentjes zijn al niet veel stiller. De grappige zwartwitte vogels gebruiken dit schiereiland om hun eieren uit te broeden. Het aroma dat we hier opsnuiven is van een heel ander kaliber! Maar de diertjes zijn zo schattig dat we er graag een neusgat of twee voor dichtknijpen.

Het binnenland van het schiereiland is een dorre wildernis. De wegen, uitsluitend ripio en wasbord, zijn na 300 kilometer trillen afmattend. Gelukkig worden we regelmatig verrast door een pampahaas die over de weg scheurt, een familie schichtige struisvogelachtige nandoes die wegvlucht, enkele behendige guanaco’s die langs de weg huppelen of wanneer we plots op de rem moeten staan voor een aarzelende kuiftinamoe die niet kan beslissen welke kant hij uit zal gaan.

Wanneer we in de verte de onheilspellende lucht opmerken, nemen we de sympathieke maar strenge parkwachter Matías onder de arm. We willen graag in het park overnachten maar hij is onverbiddelijk. Een grappig gordeldier zorgt voor nog wat ambiance maar we kunnen Matías niet overtuigen om een oogje dicht te knijpen. We moeten dus verder naar het enige dorpje op het schiereiland.

De lucht wordt donkerder en nog dreigender. We staan nog geen twee minuten op de gemeentelijke camping van Puerto Pirámides of het begint al stevig te druppelen. We parkeren onze kleine naast grote broer Mercedes, ongeveer dubbel zo lang. In deze regio hebben we trouwens al veel van die chique, vintage bussen gezien.

We snellen naar een restaurantje in de buurt waar nog net een tafeltje voor twee vrij is. De hemel kleurt zwart. Ongezien veel regen gutst naar beneden en wij zitten droog :-) Perfecte timing.

25/1
We blijven een dagje kamperen in Puerto Pirámides. Het is omgeven door kliffen die op piramides lijken, vandaar de naam. Het is een van de beste plaatsen ter wereld om vanaf het vasteland walvissen te spotten. Voor ons dus niet het juiste moment. We trotseren de wind en klimmen langs de kliffen op zoek naar wat beschutting die we niet vinden. De zee is nog ver en er is behoorlijk wat volk op het strand. Parasols vliegen in het rond, strandzeilen staan bol en kindjes huilen omdat het zand in hun ogen vliegt. Het dorpje is erg uitgebreid tot groot ongenoegen van de oorspronkelijke bevolking. Unieke strandhuisjes moeten plaats ruimen voor moderne duplex appartementen. Rond vier uur in de namiddag komt er weer een storm aan. Hoog opvliegend zand doet iedereen naar binnen vluchten. We maken van de nood een deugd en nemen een late namiddaglunch in Bar La Estación, een gezellig restaurantje in de hoofdstraat. De rest van de dag reserveren we voor wasjes en plasjes, lezen en bloggen. Tot onze grote blijdschap is het sanitair van deze camping onberispelijk! De sympathieke toiletdames staan 12 uur per dag stand-by en nemen hun job echt ter harte. Jammer dat de Argentijnen zoveel kabaal maken ’s nachts anders bleven we hier nog wat langer.

26/1
We worden wakker met hoofdpijn. De nacht was er echt weer een om U tegen te zeggen. Tot vroeg in de ochtend reden kinderen nog rond met quads, heel populair bij de Argentijnen trouwens. Mercedes camper bussen vonden het nodig om midden in de nacht toch nog van plaats te veranderen, en er werd nog heel lang gebarbecued met foute en veel te luide electro-tango op de voorgrond.
Vooraleer we het park achter ons laten, houden we nog een stop bij La Reserva Isla de los Pájaros (Het eiland van de vogels). Dit reservaat is eigenlijk een deel van het Patagonische plateau dat door erosie is afgescheiden van Península Valdés. Het wordt bewoond door een groot aantal vogels zoals meeuwen, aalscholvers, scholeksters, witte reigers, pinguïns en flamingo’s. Ze zitten echter zo ver dat we ze enkel kunnen zien met een verrekijker.

Daarna rijden we verder via de RN 3, de kustweg, langs de Golfo San Matías op zoek naar een plaats om in alle rust wild te kamperen. In Sierra Grande leidt een geasfalteerde zijweg ons naar een klein kustdorpje met een veelbelovende naam “Playas Doradas”. Het dorpje, enkele stoffige straten groot, ziet er op het eerste gezicht inderdaad rustig uit. We zijn natuurlijk weer namiddag en dan duikt iedereen onder voor een siësta. Voorbij het dorpsplein beginnen de mooie, goudgele duinen. Druk zoekend naar de ideale stek zijn we er ons absoluut niet van bewust dat er verkeer zou kunnen zijn op dit zandweggetje. Bingo, ideale locatie! We draaien in, vergeten de richtingaanwijzer en tsjakkaah!! Op een haar na schiet een debiele pick-up ons toeterend langs links voorbij. Gelukkig kan hij nog net uitwijken door over enkel struiken te hotsen. Onze harten gaan wild te keer en we zijn helemaal van onze melk. Dat was op het nippertje. OK, we waren in fout maar welke gek rijdt op een zandweg tegen hoge snelheid?! We stellen de auto in de duinen en proberen met onze stoelen een schutting te maken om een beetje beschut te zitten van de wind. Als die niet gaat liggen, is dit helaas niet de ideale overnachtingsplaats. We trekken een paar extra lagen aan en keren terug naar het dorpje waar ondertussen iets te beleven valt. Het dorpsplein is omsingeld met food trucks, een podium en een opgeblazen Coca-Cola aankomstboog. Sportievelingen - met en zonder personal coach - zijn druk bezig zich op te warmen. Om zeven uur start een loopwedstrijd over 5 of 10 kilometer. Een man springt meteen in het oog omdat hij helemaal uit de toon valt. Zijn uniform doet ons denken aan een oud-koloniaal maar hij is wel geliefd in het dorp. Bijna iedereen komt hem een warme knuffel geven. Tevreden overziet hij het geheel en poseert met plezier voor de foto. Misschien is hij wel de organisator of burgemeester van het dorpje? We zullen het nooit weten.

De nacht wordt kort. Een ijzige wind draait voortdurend van richting en speelt met onze tent en onze voeten. Want ’s nachts uit je bed om de auto te verzetten is er net iets teveel aan.

Tegenstellingen

27/1
Het is bijna niet te geloven maar als we opstaan is het al behoorlijk warm en de wind gaat liggen. We maken nog een lange strandwandeling maar voelen ons beiden niet echt top. Als we twee uur later toekomen in Las Grutas is het bloedheet. Ondanks de drukte kunnen we voor een nacht terecht in een kleine studio met aanpalende parking. We kruipen meteen in bed.
’s Namiddags ben ik mijn bed al beu en ga op verkenning terwijl Theo verder rust. Ik kan mijn ogen niet geloven. Er is geen millimeter vrij op het strand, in de straten ziet het zwart van het volk: bruingeblakerde Argentijnen met hippe zwembroekjes waarbij telkens 1 pijp opgerold is (een nieuwe rage?), Argentijnsen met weinig om het lijf, jengelende kinderen die ter afkoeling aan een ijsje likken. Er is geen zuchtje wind. Later leren we dat het goed staat om in Las Grutas gezien te worden. Dit is het Zoute van Argentinië. Ik kom net op tijd aan in de straat van onze studio als ik bijna flauwval. 43 graden... TOO hot for me! en kruip terug in bed.