In de ban van het hantavirus

Zomer??

Boven in de bergen heeft het vannacht gesneeuwd maar de wind is gelukkig gaan liggen. En zeggen dat het hier zomer is. Weer of geen weer, wij doen vandaag de Cerro Piltriquitrón en we zijn niet alleen met dat idee. Het is nog maar eens duidelijk dat het toeristisch seizoen begonnen is. We klimmen via een steil grindpad naar boven en het begint opnieuw te sneeuwen. Enkele mensen die naar beneden komen, verwittigen dat het koud en glad is aan de top. De familie voor ons, iets te optimistisch gekleed in korte shorts, draait meteen om. Na wat klauteren en schuiven komen we aan het Bosque Tallado, of het openluchtmuseum. Het is het bewijs van de artistieke geest van El Bolsón. In 1978 werd dit deel van de bergen geteisterd door een bosbrand die zwartgeblakerde stompen achterliet. Nadat dit gebeurde, lanceerde een groep lokale kunstenaars een project om het bos te doen herleven door middel van beeldhouwkunst. Ze trokken kunstenaars uit het hele land aan om gravures te maken van de verkoolde overblijfselen van de bomen. Binnen de kortste keren ligt er een dik laagje sneeuw op de kunstwerken die de geest van het bos vertegenwoordigen. Voor het fantastisch uitzicht op El Bolsón en de Andes zullen we nog eens moeten terugkeren want die zitten nu verstopt achter een dik pak wolken.

In de vooravond komt het zonnetje er toch nog door. Gauw even naar het stadje om op een terrasje te genieten van een lekker… ijsje, om in de sfeer te blijven ;-)

10/1/2019
We houden het vandaag rustig, slaan nog wat proviand in, kuieren langs de markt en genieten van enkele bandjes die met live muziek de boel opvrolijken. Het wordt met de minuut warmer en zonniger en nog warmer en nog zonniger! Moet er nog meer zijn? Het nationaal park Lago Puelo ligt op een half uurtje rijden en biedt naast verschillende wandelpaden, hoe kan het ook anders… een meer.

Er is ongelooflijk veel volk. Het belooft een drukke avond te worden. Argentijnen sjouwen hun koelboxen, stoelen en versterkers naar dat ideale plekje in de schaduw aan de oevers van het meer.

Het Hantavirus achterna

11-14/1/2019
We volgen de RN 40 richting Bariloche, de chocolade hoofdstad van Argentinië. De weg is overwegend groen met naaldbomen in de hoofdrol. De sneeuw is grotendeels verdwenen maar de hoogste toppen zijn nog wit. De Ruta 40 loopt door het Nationaal Park Nahuel Huapi. Een overvloed aan paden, meren en watervallen én chocolade moet ons de volgende dagen bekoren. We vinden een plek in het kleine en dik beboste dorpje Colonia Suiza waar we de auto veilig kunnen stallen in een camping. We worden op het hart gedrukt om heel voorzichtig te zijn want de regio heeft een slechte reputatie wat diefstal betreft. Zowel in de stad Bariloche als in het park zelf. De eigenares van de camping verklapt ons alle trucjes die de criminele bendes gebruiken.
Het grootste deel van het park valt binnen de waterscheiding van het immense Lago Nahuel Huapi, een indrukwekkend meer van gletsjeroorsprong.
We stappen de benen van onder ons lijf, in de bossen, in het dorpje op de wekelijkse ambachtelijke markt en in Bariloche zelf. We worden nu wel heel erg geconfronteerd met Argentijnse verlofgangers. Overal, behalve in de bossen, kan je op de koppen lopen. We hiken naar het Lago Negro en ademen de sterke dennengeur van de naaldbossen in. Na een fikse wandeling gaan de bergschoenen en sokken uit en dompelen we onze voeten onder in het ijssssskoude water. Wat een fijne beloning! Na een verfrissende pauze zijn we er helemaal terug klaar voor.

We nemen de goede raad van de campingeigenares ter harte en nemen de bus naar Bariloche. Ze zit afgeladen vol, zo vol zelfs dat je nauwelijks kan vallen bij de scherpe bochten. We zitten toch allemaal als sardienen in een blik. Het alom bekende ijssalon Rapa Nui werkt met 3 kassa’s om de stormloop voor ijsjes op te vangen. Voor de aankoop van chocolade en ander lekkers moet je in de winkel ernaast zijn. Kilo’s chocolade vliegen de deur uit. Wij gaan voor een ijsje want er gaat natuurlijk niets boven Belgische chocolade!! Waarom zouden we hier vreemd gaan. Ondertussen lijkt onze camping wel een vluchtelingenkamp. Tenten en auto’s staan op enkele centimeters van elkaar. Het gonst van de geruchten over het Hantavirus dat zich verspreidt in de provincie Chubut. De hantavirusinfectie wordt verspreid door kleine ratjes die het virus uitscheiden in hun uitwerpselen, urine en speeksel. Mensen worden besmet door het inademen van deeltjes vloeibare of vaste stof die in de lucht zweven en afkomstig zijn van de geïnfecteerde knaagdieren. De haard van het virus is ontstaan tijdens een verjaardagsfeestje in Epuyén. Er zijn tot hiertoe al 11 mensen overleden en een 100-tal mensen zijn in quarantaine geplaatst. Overal horen we hanta, hanta, hanta… en nu begrijpen we ook waarom sommige mensen een mondmasker dragen. Wij dachten dat ze van de tandarts kwamen. Desondanks laten de vakantiegangers het niet aan hun hart komen. Muziek klinkt tot laat in de nacht.
We eindigen ons verblijf met weinig nachtrust in Bariloche met de Circuito Chico, een bochtige en prachtige route. Vandaag is een mooie dag dus ideaal om te genieten van een spectaculair uitzicht, beeldschone vergezichten, magnifieke bergen en serene bossen. Mijn voorraad aan fantastische adjectieven dreigt op te geraken ;-) Zoals alle andere toeristen stoppen we ook aan het Punto Panorámico met uitzicht op het Llao Llao-schiereiland en het beroemdste hotel van Argentinië. Lees: een hotel enkel voor de rich and famous :-)

Hierna rijden we terug richting zuiden omdat het van daaruit gemakkelijker zal zijn om naar de oostkust te rijden.

15-17/1/2019
We verblijven in Trevelin omdat het een goede uitvalsbasis is en omdat we houden van het gemoedelijke karakter van het stadje. Er is genoeg variatie in de onmiddellijke omgeving. Langs de Ruta 259 ligt het Reserva de Nant y Fall (watervallen). Het water uit het Rosario meer verderop vormt op zijn weg naar de Futaleufú rivier - waarlangs we al kampeerden aan de Chileense zijde - vier watervallen. Het weer is kwikkel kwakkel maar het parcours dat naar de verschillende gezichtspunten leidt is niet te lang. Als we het pad helemaal gestapt hebben, keren we bijgevolg terug. Toch altijd mooier met een zonnestraal. De 100 meter diepe kloof waarin de watervallen terecht komen, is meteen indrukwekkender.

Aan de ingang van het park hangt ondertussen een lekkere geur. Twee gemotiveerde mensen baten een eetstalletje uit. Vlees, groentjes en eigengemaakt brood liggen op de grill. Wij hebben nog een halve bio kip in onze ijskast… zouden we het durven vragen…? Schatten zijn het. We bestellen extra veel groenten en brood en onze kip mag mee op de BBQ. Maar zelfs zonder het brood en de groenten hadden ze het met veel plezier gedaan. Met een rond buikje rijden we verder tot het Nant Fach Museum op dezelfde weg naar Chili. Als we toekomen staat een groepje toeristen al klaar bij de gids. We zijn de enige buitenlanders. “Ze kunnen Spaans”, roept het meisje aan de ingang. Dat is iets te optimistisch vinden we om de hele historiek te begrijpen die de enthousiaste gids uit de doeken doet. Uit de rondleiding onthouden we dat het privé-museum, eigendom van de familie Evans, een replica is van de oude familie- en semi-industriële molens. In 1949 verklaarde een nationale wet dat Trevelin geen gebied was voor het kweken van tarwe en dit betekende het einde van de molens. Vanaf dan werd veeteelt de belangrijkste bron van inkomsten voor de nazaten van de Welsh. Naast de typische landbouwwerktuigen voor het maken van meel, staat ook een replica van de “Chubut Cooperative Company”, de allereerste coöperatie in Zuid-Amerika opgericht in 1885 door de eerste Welshe kolonisten. In die winkel kon je echt alles kopen; voeding, zeep, schoenen, textiel, ijzerwaren, zadels, kortom alles wat je je maar kan bedenken. Aan de grens met Chili keren we om, er zit veel te veel proviand in de auto en we laten ons geen tweede keer pluimen. En tenslotte hebben we Futaleufú toch al gezien.

Trevelin heeft zoals vele steden in Argentinië ook een wandelroute langs de rivier met publieke fitnesstoestellen. Een goeie opwarming voor onze wandeltocht naar het nabijgelegen meer…tenminste als we de weg vinden.

Na een uurtje lopen vragen we de weg aan een oude man die net zijn huis uit komt. Zien we dat goed? In de voortuin staan 4 old-timers ‘uitgestald’. Twee Fiatjes 500 en twee VW kevertjes. We mogen ze fotograferen. Maar dan komt dochter Gladys en zoontje Tisiano kijken wie er op het erf komt. Gerustgesteld geeft ze uitgebreid uitleg over de wagens. En daar blijft het niet bij. Ze neemt ons mee naar de schuur waar een Ford V8 pick-up staat. En dan troont ze ons naar binnen waar overal foto’s van old-timers staan te pronken. Eigenlijk is de hele familie in de ban van old-timers. Ze blijft maar vertellen en haar zoontje assisteert als ze even de naam van een merk of het model kwijt is.

De tijd vliegt voorbij en na meer dan een uur ‘mogen’ we terug in de tuin. Daar staat een grote opvangtank want ze pompen water uit de grond dat helder en drinkbaar is. Voor we vertrekken krijgen we allebei nog een groot glas water aangeboden en krijgen we waarvoor eigenlijk gestopt waren… de juiste instructies naar het heerlijke desolate meer.

Via onverharde weg rijden we tot Lago Rosario, een klein dorpje iets buiten Trevelin waar een gemeenschap van ongeveer 60 Tehuelche gezinnen woont. In La casa de Artesana maken vrouwen van verschillende leeftijden met weefgetouwen poncho’s, tassen en wandtapijten of ze breien er mutsen, kousen, wanten en nog veel meer van dat wolligs.

Wij spreken af met Daniel in het nabijgelegen dorp Sierra Colorada om samen met hem een paardentocht te maken. Ik krijg Malena, een koppig dier dat steeds haar eigen ding doet - of ben ik te braaf en wil ze gewoon niet luisteren - en Theo de rustige Tornado die op zijn dooie gemakje mee geniet van de mooie natuur. We trekken een halve dag door Patagonische heuvels met adembenemende zichten op de Cordillera terwijl gaucho Daniel ons onderhoudt met boeiende verhalen over zijn voorouders, de Tehuelche gemeenschap en de impact van de slechte economische situatie op hun dagelijkse leven.

Tegen de avond voelt onze bips wat stijfjes en we belonen onszelf met een heerlijk diner in een Italiaans restaurant. We krijgen nog een stevige tip voor het vervolg van onze reis van een zeer bezorgde Luigi. Ga niet naar Brazilië, no, no, no!!!! Hij heeft 25 jaar als agent in moordzaken gewerkt en raadt ons sterk af om het land door te reizen. De politie is er corrupt. Er zijn meer dan 30.000 doden per jaar maar die verhalen komen niet in de pers. No, no, no! We zijn er stil van en zijn woorden blijven nazinderen.

18/1/19
We zetten onze reis voort richting oosten. We beginnen de dag al bij 25 graden en een blakende zon. Via de RN40 rijden we over Tecka en gaan via een desolate onverharde weg op zoek naar Laguna Aleusco. We genieten opnieuw van dat adembenemend en wijds uitzicht. Onze GPS slaat een beetje tilt maar we slaan een smal pad in dat ons naar het meer loodst. De lagune die we zoeken, zou de broedplaats zijn van zuidelijke flamingo's en andere watervogels maar we zien alleen een grote witte vlakte, een zoutmeer dus. Het is broeierig heet. Het pad is afgeboord met prikkers. Hier kunnen we onmogelijk de auto draaien en we willen het risico niet lopen om hier een lekke band te moeten vervangen.

======Your subheading here...======

In de verte een hek met een hangslot, een paneel met “Estancia Aleusco” erop, wat paarden in de wei en een klein huisje. Met een klein hartje hopen we dat er toch iemand langskomt wanneer we bescheiden even op de claxon duwen en nog een tweede keer wanneer het zweet echt uitbreekt. Een gaucho in vol ornaat komt rustig aanwandelen. Theo legt de situatie uit en slaat ondertussen wild om zich heen. Het reservaat beslaat in totaal 1200 hectare Patagonische steppe en is privé-domein legt gaucho Mendoza uit. Met wat gemopper maakt hij het hek dan toch open. Wij trekken ondertussen - ondanks de hitte - extra lagen aan en proberen zo goed mogelijk te beschermen tegen hardnekkige dazen. Terwijl ik wat foto’s neem zijn er toch een paar ‘die hards’ die me blijven achtervolgen en ik heb natuurlijk weeral prijs. Auw!
Tot onze verbazing komt Mendoza toch een praatje slaan en hij neemt ons zelfs mee naar zijn schuur waar hij guanaco’s, schapen en vossen slacht om hun huiden te verkopen in Esquel. Bloed op de grond, poten aan de wand, en dazen die in het rond vliegen en Mendoza blijft maar vertellen. De sukkelaar leeft hier helemaal alleen en is blij met wat vrouwelijk gezelschap, zelfs in bourka :-)

We pikken terug aan op de Ruta 25 richting oostkust. We rijden door de Valle de los Altares, een rotsformatie die lijkt op gigantische altaren. Het dal is door corrosie en erosie van water en wind uitgesleten waardoor de zandsteenformaties uit meerdere oranje lagen lijken te bestaan. Hun fysionomie lijkt alsof ze door de mens zijn uitgesneden zo onwerkelijk echt ziet het eruit.
Dit gebied is een perfecte plek om de nacht door te brengen. De natuurlijke kliffen zijn ideaal om onze auto in te ‘verbergen’. Enige nadeel: muggen!!! Gelukkig kunnen we ze op afstand houden door een vuurtje te branden met onze palo santo. Hoe later op de avond, hoe dikker en pijnlijker mijn hand en enkel worden. Ik vrees dat ik allergisch reageer op de steken aan het zoutmeer bij onze vriend Mendoza.