Part of the family

Chili deelt het General Carrera meer met Argentinië. We laten de koude en de regen achter ons (hopen we) en gaan terug naar Argentinië. We zijn nog niet goed vertrokken of er staat een huemul op de weg. Een huemul is een Patagonisch hertje dat met uitsterven bedreigd is. Rosita vertelde ons dat je dat nauwelijks ziet maar dat Pedro er wel al verschillende had kunnen spotten. “Maar hij heeft altijd geluk”, zei ze nog. Wij blij natuurlijk al is het diertje ver op de weg maar we willen vooral niet dat het gaat lopen.

Er staat een stevige wind en de weg naar het grensstadje Chile Chico is op zijn zachts gezegd adembenemend en avontuurlijk. Op het spannende af soms. Het middenstuk is heel smal en nauwelijks beschermd tegen de afgrond of tegen stenen die uit de rotswand vallen. We slagen er in om ze telkens op tijd te ontwijken. Niet echt prettig als de afgrond naast je gaapt! Over de 100 km langs het meer doen we dan ook meer dan 3 uur.

Iets voor het grensstadje Chile Chico ligt het Laguna Verde. Het Canadese bedrijf, Mandalay Resources Corp, kocht de Cerro Bayo mijn voor het winnen van goud en zilver. De verwijdering van mijnafval vormt deze mooie maar vervuilde turquoise-groene lagune.

We vullen onze tank een laatste maal in Chile Chico en steken de grens over naar Argentinië. Vanaf hier heet het General Carrera meer het Buenos Aires meer. De grensovergang gaat als vanzelf. De douaniers hebben kleine oogjes op deze nieuwjaarsdag en ze maken het ons heel gemakkelijk. Even in de paspoorten kijken, nieuw document opmaken voor de auto en klaar is queso. Geen controle, nada. Ik had nog wat eten ‘verstopt’ maar dat was dus niet nodig. De wind blijft hardnekkig blazen en we vinden geen plaats met degelijke beschutting. In Perito Moreno, niet te verwarren met de gelijknamige gletsjer, is gelukkig een hotelletje dat plaats heeft en we kunnen de auto veilig op de parking zetten.

2/1/2019
W.I.J.D.S. en winderig !!!! dat is de route die we vandaag volgen. We rijden ongeveer 550 kilometer noordelijk via de Ruta 40. Volgens de gidsen zou dit een oersaai stuk zijn. Wij denken er alvast anders over. Ten eerste is het zalig rijden op verharde asfaltweg van prima kwaliteit, ten tweede genieten we van het vlakke en wijdse landschap en ten derde worden we getrakteerd op emoes, flamingo’s, guanaco’s, gordeldiertjes en wind, extreem veel wind. Dat laatste is iets minder.

Aan dit gedeelte van de RN40 liggen een paar slaperige dorpjes, waar het leven zich, onzichtbaar voor ons, achter de gehaakte gordijntjes afspeelt. Rio Mayo is er zo eentje. Een groot uithangbord kondigt het jaarlijkse Festival Nacional de la Esquila of schapenscheerdersfeest aan dat helaas pas eind januari plaats heeft. Het dorpje is een zakdoek groot maar het stadion en de tribunes doen vermoeden dat er veel volk naar dit evenement komt. Ondertussen blijft de wind maar door onze zandladders razen, de spatlappen zwiepen op en neer en een bizar flapperend geluid vult de cabine van de auto. Ineens schiet het dak omhoog en staat onze tent te klapperen in de wind. OMG! Een van de bevestigingen is door de enorme druk van de wind los geschoten. We komen er met de schrik van af. Ook in Gobernador Costa vallen we weer naast de party boot. De afgelopen drie dagen was er een evenement met gaucho’s en folklore.

We slapen vanavond in Esquel op de chacra van Graziela en Ignacio. Ze zijn vrienden van Tino en Mercedes die we eerder ontmoetten in Chaitén. De hele familie woont kort bij elkaar. Welke vraag we ook stellen er is altijd wel een nicht, neef, tante, oom of ander familielid die ons kan helpen. De chacra ligt wat hoger op een heuvel en buiten de stad. We plannen om dit plekje even als thuisbasis te nemen en wat worden we hier gepamperd! Graziela heeft iedere dag wel iets om ons te verrassen. Zelfgemaakte confituur recht uit de kookpot en dus nog lekker warm, een mand kersen, een zak kwarteleitjes, om nog maar te zwijgen over alle tips. Ik denk stiekem dat ze ons wel graag heeft ;-)

Home is… waar we tijdelijk stationeren

3-7/1/2019
We leggen de reisgidsen naast ons neer en volgen de tips van Graziela die regelmatig een praatje komt slaan.
Zo ontdekken we op 4 kilometer van het stadje het stedelijk natuurreservaat Laguna La Zeta. 700 hectare mooie natuur en onbekend bij toeristen. Enige minpuntje, om toch maar iets te zeggen, zijn de struikjes met hun hardnekkige prikkers die in onze broeken, sokken en schoenen blijven steken. Voor de rest gewoon heerlijk genieten van fauna en flora want Esquel zelf is eerder dor en omsloten door stoffige donkere bergen.

Parque Nacional Los Alerces is wel toeristisch en dat merken we meteen als we de rij auto’s aanvullen bij de ingang van het park. Op onze weg naar Lago Verde steekt een gelijkaardige Toyota Landcruiser ons voorbij en stopt. Sven en Katja Brinks uit Nederland. Ze vertellen ons dat onze auto’s samen gereisd hebben op de Grande Argentina en dat ze onze auto dus al eens eerder gezien hadden in de haven van Antwerpen en in die van Montevideo. We delen onze ervaringen in verband met de constructie van de opbouw maar een horde steekvliegen bemoeilijkt een relaxte conversatie. Op de wandelpaden in de bossen en langs de meren merken we gelukkig niets van de drukte. Aan de oevers van de meren echter heerst een drukte van jewelste en er wordt uitgebreid gepicknickt.

Is er toevallig ook een kapper in de familie?

5/1/2019
Mercedes, de dochter van … inderdaad, Graziela, is kapster in bijberoep en neemt Theo’s haar onder handen. We mogen niets betalen omdat Theo ervoor gezorgd heeft dat ze Internet kunnen gebruiken. Gelukkig hebben we nog een onaangeroerd pakje chocolade in de ijskast om haar cadeau te doen. Mercedes is er blij mee en ik heb een nieuwe man.
Het zonnetje schijnt en er staat een strakke wind. Ideaal weer voor een wasdag!

6/1/2019
Hugo is weer eens toe aan een wasbeurt want de ripio wegen hebben de laatste weken weer voor een dikke laag stof gezorgd. Graziela hoorde net op de radio dat er in de Nahuel Pan vallei een feest is dat nog tot vanavond duurt. Er komen 5000 bezoekers. We zijn altijd blij met haar tips. Als Hugo weer staat te blinken, gaan we op zoek naar de vallei. 5000 bezoekers, dus een kleine 1000 auto’s rekenen we, die plaats moet gemakkelijk te traceren zijn. In de vallei valt niet veel drukte te bespeuren. We zien een klein stenen huisje met enkele geparkeerde pick-ups en een onopvallend paneeltje met “Entrada 100 pesos”. Een meisje wuift ons toe en knikt instemmend als we haar vragend aankijken. Achter het stenen huisje ligt de Nahuel Pan heuvel en het is hier waar ieder jaar ‘Sabor Mapuche’ plaats heeft. We zijn bij de eerste bezoekers. De geur van houtskool en kruidig vlees hangt in de lucht en doet Theo spontaan een hongertje krijgen. Druppelsgewijs komen de bezoekers, voornamelijk van indiaanse origine, toe. De schaduwtenten houden nauwelijks stand door de harde wind, witte assen vliegen in het rond. Een varken en een schaap zijn op een spit gerijgd en worden nauwkeurig bewaakt door de maestro asador. Schapenvellen hangen te drogen. Na een half uurtje wachten is het zover, voor de vleesliefhebbers is het inderdaad een feest hoewel…Theo vindt dat de ribbetjes nog wat langer hadden mogen grillen. De gure wind is een spelbreker en maakt dat velen na het eten opstappen of het marktje met artesania bezoeken. Wij volgen hetzelfde scenario en wachten niet op de muzikale show die pas vanavond doorgaat.

In de plaats gaan we naar Trevelin. Trevelin werd gesticht door kolonisten uit Wales in de late jaren 1800. Rondom het centrale plein staan verschillende standjes waar allerlei ambachtelijke spulletjes verkocht worden. Een bestelwagen komt aangereden. Circo Abaddon met haar gillende clowns doet iedereen verbaasd opkijken. Ze rebelleren tegen de ontginning van mijnen in de regio. Ook Esquel brengt dit thema op vele affiches met teksten als NO A LA MINA en EL AGUA VALE + QUE EL ORO onder de aandacht. Op het centrale plein bezorgt Lucy Guillard iedereen kippenvel met haar prachtige stem. We sluiten de dag af in het theehuis Casa de Te ‘Nain Maggie’. Margarita Nain Maggie, was lid van een Welshe familie die zich vestigde in de vallei. Ze bracht haar ervaringen en gebruiken mee en stierf toen ze 103 was. Haar kleindochter, Lucia Underwood, wijdde zich met de hulp van haar familie aan het maken van cakes, brood, scones en zelfgemaakte zoetigheden, volgens de recepten en adviezen van haar geliefde Nain. En zo ontstond het eerste Welshe theehuis "Nain Maggie”. En dat het een succes is, mag gezegd worden. Iedereen wil er zijn en na een gevarieerde afternoon tea begrijpen we waarom.

8/1/2019
We nemen afscheid van Graziela en Ignacio. Linda (het hondje) voelt dat we gaan vertrekken en springt zotjes tegen onze benen aan. Graziela legt ons nog maar eens in de watten en doet een potje vers gemaakte frambozen confituur cadeau. Schatten zijn het. Net of we van bij de bobonne en den bompa komen ;-) Het heeft vannacht gesneeuwd in de bergen en we halen niet meer dan 6 graden. We vervolgen onze reis richting noorden. De Ruta 40 is gelukkig geasfalteerd hoewel niet in de beste staat. Het is uitkijken voor flinke gaten in de weg. Op de koop toe begint het te hagelen en omdat we in open vlakte rijden, krijgen we er nog wat hevige windstoten bij. En toch is de route weer ‘scenic’ te noemen. We rijden om via Cholila, een dorpje aan de voet van de Andes in een prachtige vallei aan het Lago Mosquito. Oeps daar zullen we maar snel voorbij rijden.

El Bolsón is het thuisland voor de artistieke gemeenschap van Argentinië. Bijna een halve eeuw geleden verhuisde een groep hippies naar deze stad voor de productie van een musical. Ze bouwden een gemeenschap op die nog steeds floreert. We herkennen het niet meer. De straten zijn geasfalteerd, twee grote supermarktketens hebben er een vestiging. En toch zijn we superblij want de man die we zochten, Martín Carbajal, heeft nog steeds zijn kraam met schuimpoppen. Theo is in zijn nopjes! We vieren het met een Brusselse wafel zonder de Argentijnse twist, ttz enkel met slagroom. De Argentijnen zijn natuurlijk weer verzot op hun versie: alle hokjes opgevuld met dulce de leche en daarbovenop nog eens alle hokjes gevuld met slagroom. Onze tanden doen pijn bij de gedachte alleen. Er is ook een gezouten versie met ham, kaas en een spiegelei!!!!

Ondanks alle veranderingen ademt het stadje nog steeds een creatieve geest uit. Veel houtsnijwerk, muurschilderingen, muziekoptredens en grijs geworden hippies met mega lange dreadlocks. Op 1 augustus 2017 verdween de tattoo artiest Santiago Maldonado, nadat hij betrokken was geweest bij een protestactie voor de rechten van de Mapuche bevolking nabij El Bolsón. Velen beweren dat hij ontvoerd en vermoord werd door de Gendarmería. Hij is verdronken teruggevonden in de Chubut rivier. De zaak werd in november 2018 gesloten als zijnde geen gedwongen verdwijning. In El Bolsón en ver daarbuiten denkt men daar helemaal anders over. De hele nacht valt de regen met bakken uit de hemel.