Mag het iets meer zijn?

25 December 2018
We staan op voor dag en dauw en hopen in deze stilte wat wildlife te mogen spotten. Helaas het mag niet zijn. Niks of niemand laat zich zien op deze Kerstdag in Futaleufú. We zijn net op tijd opgeruimd als de sluizen weer open gaan en stevige wind komt opzetten. Op onze terugweg naar de Ruta 7 manoeuvreren enkele stoere kajakkers hun bootjes in het water. Ze zien er niet echt happy uit. Wij ook niet want tot twee maal toe moeten we onze verstralers opnieuw vastzetten omdat ze loskomen door het schokken op de onverharde, slechte weg.

Maar die modus is snel voorbij wanneer we het adembenemende en ruige landschap doorkruisen van het Nationaal Park Queulat. Alweer een enorm uitgestrekt oerwoud met torenhoge pieken en glinsterende gletsjers. Het zonnetje komt piepen en zet het landschap letterlijk en figuurlijk meteen in een ander daglicht. In het sympathieke dorpje Puerto Puyuhuapi worden we enthousiast ontvangen door een knuffelige hond. Geen mens komt in onze buurt of zij laat duidelijk weten dat dit ons en haar terrein is. We besluiten er dan ook maar onze nieuwe stek van te maken.

26 December 2018
Ook in het informatiecentrum worden we enthousiast en met de glimlach onthaald. We krijgen kaarten en een luxueuze en uitgebreide brochure van de regio mee. Chili heeft geld, dat merk je ook hieraan. De populairste bezienswaardigheid in het nationaal park is de Ventisquero Colgante, of "hangende gletsjer". We beginnen bij de eerste mirador. De gletsjer zit geklemd tussen twee pieken en vormt een V-vormige massa ijs dat over een steile rotswand hangt. Het ijs voedt twee watervallen die neerkomen in een gletsjermeer. Het blauw-witte ijs steekt mooi af tegen het wit van de wolken. Mooi, nu het echte werk. De steile sendero Ventisquero Colgante begint bij een hangbrug waar niet meer dan 4 personen tegelijk op mogen. De brug wiebelt op en neer. Natuurlijk zijn er weer mensen die niet kunnen tellen of gewoon hun laarzen vegen aan de instructies. Onder ons de kolkende gletsjermelk, voor ons de start van een smal pad dat ons in 3,2 km naar 370 m hoogte zal brengen. De weg slingert door een vochtig subtropisch regenwoud. Ik begrijp nog altijd niet waarom ik in godsnaam mijn boots niet heb aangetrokken. Zegt “Een reis rond de wereld” je nog iets? Een van mijn favoriete thema’s in de turnles. We klimmen over rotsen, hangen aan lianen, kruipen onder bamboe, springen van de ene glibberige steen naar de andere, lopen over bomen en dat allemaal om de diepe modderpoelen te ontwijken. En met witte sneakers! Ik ben gelukkig niet de enige die niet goed heeft nagedacht. Hoewel….flip flops zijn wel sneller proper te maken ;-) Terwijl we acrobatische toeren uithalen, worden we verstoord door een gigantisch donderend geluid. Wow, wat was dat?! Een beetje later, weer van dat. Een scheurend en donderend geluid. We zetten wat meer haast achter onze klim want misschien kunnen we nog zien wat er daarboven aan de hand is. Een groepje luidruchtige Israëli's bemant het uitkijkplatform. Ze staan met hun camera’s in de aanslag want ze zagen eerder al ijs afkalven en naar beneden storten. Dat verklaart het donderende geluid dat we hoorden tijdens onze klim. We laten ons niet schuren om foto’s te nemen van het natuurfenomeen. Een massa smeltwater stroomt met volle kracht vanuit het sneeuwdek in de diepte.
De tocht naar beneden gaat iets vlotter, we herkennen de glibberigste plekjes nog. Omdat de weersverwachting er niet rooskleurig uitziet voor de volgende dagen willen we vandaag graag alles gestapt hebben. We volgen een andere trail langs de groene Ventisquero-vallei en eindigen tenslotte op het strand waar ook de boot naar de waterval vertrekt.

Na een goedgevulde sportieve dag rijden we terug naar hetzelfde dorpje en hetzelfde plekje aan het meer. Onze plaatselijkse vriendin kwispelt al met haar staart als ze ons ziet toekomen. Sorry, hond, geen vleesjes meer. Ze zoekt een gemakkelijk plekje aan onze voeten en luistert mee naar een Spaanse podcast van Duolingo.

27 December 2018
De meteo zat er boenk op. We worden wakker van het getik van de regen op het dak. Maar we zijn erop ingesteld en voorzien om vandaag een heel eind verder te komen op de Carretera Austral. Het eerste deel van de route gaat door ondoordringbaar woud en met 5 kilometer haarspeldbochten om U (of Z?) tegen te zeggen, zijn we plots klaarwakker en alert. Sommige stukken zijn heel smal en ik kijk liever niet naar de afgrond. Gelukkig zijn er op dit vroege uur nauwelijks tegenliggers.

Voorbij het natuurpark wordt het landschap langzaam maar zeker weidser. Immense paarse bloemenvelden vervolledigen het kleurenpalet van de uitgestrekte vallei. Bergtoppen zitten verscholen achter mist en wolken.

We slapen vandaag in Coyhaique en zoeken de warmte op in de cabaña van Alicia. Ze is een echte gaucha en ontvangt ons in traditionele kledij met een grote fuchsia baret. Buiten waait een gure wind, regen klettert tegen de ramen. En wij zitten lekker bij het houtkacheltje en laten de boel de boel.

28 December 2018
Het is bar koud en het regent nog steeds als we opstaan. Een hete thee in café ‘Te Quiero’ doet deugd. Naast ons vraagt een chique Chileen zijn verloofde ten huwelijk. Traantjes bollen over haar wangen, de gast glundert. We gaan er vanuit dat ze sí in zijn oor heeft gefluisterd. Geen toepasselijkere plaats natuurlijk dan deze…
Na dit romantisch intermezzo roept de realiteit. Hop naar de Carretera voor het vervolg van onze reis. Respect voor de fietsers die de Carretera Austral op hun lijstje willen afvinken! Tussen de vlagen door probeer ik wat foto’s te nemen van het ‘Bosque Muerto’ dat nog griezeliger aandoet met dit gure weer.

Twee Belgen op de fiets… Ze kijken in het rond… Ze dromen van een lift… En ze zien een auto met Belgische nummerplaat… Het begint nog harder te regenen en de vrouw is eigenlijk een beetje ziek. Maar zelfs met de beste wil kunnen we ze niet meenemen tenzij een ander voertuig de fietsen zou opladen. We hebben het nog niet uitgesproken of er komt een pick-up aangereden gevolgd door een tweede. Ze steekt haar duim op en…. Ze stoppen allebei. Haar vriend moedigt haar aan. “Ga ga ga, gij spreekt het beste Spaans van ons twee”. Wat een toeval. Het is de Argentijnse familie uit Buenos Aires die we eerder ontmoetten in Puyuhuapi. Ze kunnen allebei met hen mee. “Don’t worry, we will take care of them!”, roept de vader. Zo zie je maar, we mogen niet alle Porteños (een Porteño is een Argentijn die in Bs.As. woont en als opschepper wordt aanzien) over dezelfde kam scheren. In alle haast zijn we vergeten naar hun namen te vragen. Wie jullie ook zijn, sportieve Belgen, suerte!!
Langs de Río Ibáñez vinden we een geschikte plaats, beschut tegen de wind. Zolang onze tent niet te hevig flappert, zitten we goed. Heerlijke pastamaaltijd, wijntje erbij, en afsluiten met ‘Better call Saul’.

De Generaal

29-31/12
We hebben geen oog dicht gedaan. Het kolkende water van de rivier maakte zoveel lawaai dat we niet eens toekwamen aan inslapen. Ik heb even mijn buik vol van al die nattigheid. Het weer in dit deel van Chili is over het algemeen koud, vochtig en heel winderig en daar zullen we ons toch even bij neer moeten leggen. Na ongeveer 4 uur rijden, duikt het General Carrera meer op. Het heeft een oppervlakte van 1850 km² en is, na het Titicaca meer in Peru, het grootste meer van Zuid-Amerika. Het is nog vroeg als we toekomen in Puerto Río Tranquilo, een dorpje aan de winderige westkust van het meer. Het dorp slaapt nog maar we zien aan de reclameborden en het aantal campers dat het de thuishaven is voor tours naar de marmergrotten of ‘Marble Caves’. In een rustig tempo vervolgen we onze weg naar het winderige maar mooie, Puerto Guadal, aan het zuidwesteneind van Lago General Carrera. Het dorp lijkt op alle uren van de dag een siësta te houden of misschien genieten de mensen nog na van de kerstdagen? Wat een desolate, maar oh zo mooie omgeving!! We zetten onze auto bij de familie Sade, en kruipen er bij de houtkachel terwijl het buiten hagelt.
Pedro Sade (de Argentijnse versie van het Arabische Sahaad) heeft Libanese roots. Zijn vader emigreerde als klein jongetje naar Chili en leerde er zijn vrouw kennen. Ze kregen vijf zonen waarvan we er twee ontmoeten. Samen met hun echtgenotes baten ze een hosteria uit in de zomermaanden. De ‘coole’ auto - of wat ervan overblijft - van vader Sahaad heeft zijn rustplaats in het gras.

De mannen filosoferen maar al te graag met Theo en terwijl toont Rosita me hoe ze kookt op een houtkachel. Ondanks het zeer toeristische karakter moedigt de familie Sade ons toch aan om de marmergrotten te bezoeken. Goed ingeduffeld delen we een bootje met twee rustige Brazilianen in Bahia Mansa om het volledig door de natuur gemaakte kunstwerk te gaan bewonderen. Het slechte weer en late uur maakt dat er niet veel enthousiastelingen zijn. De marmergrotten zijn in zo’n 6.000 jaar door het water uitgeslepen. De reflectie van de zon op het marmer zorgt voor de heldere lichtblauwe kleur van het water. We hotsen en botsen in het motorbootje en krijgen af en toe klets water over ons heen. Als de zon af en toe tevoorschijn komt, zien we meteen waarom dit natuurfenomeen zoveel aandacht trekt.

Pedro heeft ons foto’s getoond van een prachtige waterval die we echt moeten gezien hebben. We wringen ons door een omheining want de waterval ligt op privé terrein. Dat mocht van Pedro ;-) Op zoek dus naar een pad dat ons naar de Maqui waterval moet brengen. We proberen verschillende opties maar we komen uit op een watervalletje dat helemaal niet lijkt op de foto’s die we zagen. Uiteindelijk klimmen we - soms op handen en voeten - op en langs de rotsen. Geen makkie die Maqui! Maar waar een wil is, is een weg en na een dikke twee uur staan we eindelijk boven aan het door de natuur gevormde overloopzwembad. Wat zou het heerlijk zijn om hierin te dobberen onder een stralende hemel en bij 25 graden… of meer :-) Toch zijn we blij dat we niet hebben opgegeven.

’s Avonds komen we terug bij Pedro en Rosita met foto’s en ons verhaal. Ze staan erop dat we oudjaar bij hen doorbrengen. An offer we can’t refuse. Ze hebben gasten uit Italië, Rosario en Mariana, en die zouden dan ook komen zodat we met zijn zessen kunnen feesten. Dit hadden we niet voorzien en we haasten ons naar een winkeltje om wat drank te kopen. We kunnen toch niet met lege handen toekomen. De Italianen hebben een fles Spumante mee.
We zetten de avond in met een Pisco Sour, de cocktail van Chili (of Peru want beide landen beweren dat het de cocktail uit hun land stamt). Pedro maakt hem met Pisco Campanario gemengd met limoensap en daarbovenop een laagje geklopt eiwit. Lekkerrrrr. Mariana is dol op selfies en ussies, ze weet van geen ophouden. Er is eten in overvloed en om middernacht zijn onze buikjes rond en knalt de kurk.