Magisch Chiloé

13-14 December 2018
Onze tent staat te flapperen. Er is een hevige wind opgekomen en het regent pijpenstelen. Hier eindigt voorlopig ons verhaal in Pucatrihue. We laten de kust achter ons en keren terug richting Lake District. Zonder het te weten, komen we in een hipper gedeelte van Osorno terecht. Hip gaat meestal hand in hand met trendy koffiebarretjes en ‘latte art’. Ik word helemaal hot als we een perfect geschonken kopje cappuccino krijgen. Mijn dag kan alvast niet meer stuk! Zelfs niet met dit snertweer. We beschouwen elke regenbui als een gratis wasbeurt voor Hugo.
De reclameborden langs de Panamericana Sur prijzen Tecnología Alemana aan. Siemens, Rodenstock, Stihl, BASF, Bayer en ondertussen entertaint radio Bio-Bio ons met lokale deuntjes. Puerto Varas is een pittoresk dorpje aan het Llanquihue meer dat heel Europees aandoet. Eind negentiende eeuw vestigden zich hier Duitse kolonisten en hun invloeden zijn nog altijd merkbaar. Van de architectuur tot in de keuken. In de café’s schenken ze Duits bier en bijna overal worden küchen geserveerd. Normaal gezien zouden we een prachtig zicht moeten hebben op de vulkanen Osorno en Calbuco die - bij goed weer dus - hoog boven het meer uittorenen. Wij springen over plassen, schuilen onder luifels en wippen winkels binnen maar er komt geen einde aan de nattigheid. Overal staan kerststalletjes en in de winkels is de traditionele soundtrack vervangen door een Chileense jingle bells versie.

Puerto Octay ligt aan de andere kant van het Llanquihue meer. Het is er mistig en vredig. Een zakdoek groot maar op onze korte wandeling passeren we wel vier evangelische kerkjes waar uit volle borst gezongen wordt. Puerto Octay wordt grotendeels bevolkt door indianen. Ze kijken schroom en achterdochtig. Hier en daar schuift een gordijntje dicht of draait iemand zijn hoofd weg. Een vreemd gevoel.

We rijden rond het meer met zijn grote oude huizen typerend voor de Duitse kolonisatieperiode. In Frutillar is de sfeer helemaal anders. Maar hier zijn ze het gewend om toeristen te zien. Frutillar is een creatieve stad en getuigt van een 150-jarige levendige muziekgeschiedenis. In 2010 kreeg de stad een concerthal van wereldklasse - het Teatro del Lago. Het staat aan de rand van het meer en is de grote internationale trekpleister. Frutillar werd in 2017 uitgeroepen tot de eerste Unesco ‘Creative City of Music’ in Chili en organiseert het hele jaar door nationale en internationale evenementen. Jammer genoeg is de eerstvolgende vertoning van ‘Cascanueces’ (De Notenkraker) pas op 21 december en dat is te ver weg om een avondje ballet te plannen. Behalve het opvallende theater heeft het stadje niet veel in petto. Het doet opnieuw heel Duits aan en er is zelfs een Duitse school.

(c) Expedia.mx

Morgen wordt de eerste editie van de "Frutillar Triathlon 2018" gehouden met 300 atleten uit Chili en Latijns-Amerika en tussen de regenvlagen door brengen de organisatoren en sponsors alles in gereedheid. De weg rond het meer wordt afgesloten en wij keren terug naar het rustige Puerto Octay. Het klaart ondertussen op en we rijden via het hoogste punt het stadje binnen.

Van hieruit hebben we een overzicht over de stad. Er staat een zitbank om te genieten van het mooie uitzicht. Op die bank zit een oude man vergezeld van een klein wit hondje. Hij doet ons meteen denken aan onze buurman Hugo, die overleed op het moment dat wij onze auto op de boot naar Montevideo zetten en naar wie we onze auto genoemd hebben. Dat is voor ons een aanleiding om hem aan te spreken. Theo neemt het initiatief en toont hem foto’s van Hugo met Pruts, zijn hondje. Manuel, zo heet de man, is 75 jaar en treurt om het overlijden van zijn vrouw. We hebben een boeiend gesprek, ja zelfs in het Spaans, over de dingen des levens. De zon begint hevig te branden, de tijd vliegt voorbij en voor we het weten zijn we al twee uur aan de praat. Carlita, het hondje van Manuel, wordt ongeduldig. Manuel brengt ons naar het nabijgelegen kerkhof waar een zachte bries wat verkoeling brengt en waar we uitzien op de Osorno vulkaan. We sluiten de avond af met een gemeende brede glimlach en een ‘ussie’.

Eiland hoppen

15-16 December 2018
Op aanraden van Manuel vervolgen we de Panamericana Sur naar de fascinerende Chiloé-archipel, ten zuiden van het merengebied. Even genoeg vulkanen gezien. ’Overlander boredom’ :-). Het hoofdeiland, Isla Grande, is het op een na grootste eiland van Zuid-Amerika. We nemen de ferry in Puerto Montt en hebben weer geluk.

Zonder dat we het willen, komen we als laatste aan en kunnen direct mee op de boot. De eindbestemming van onze ferry is Ancud een kleine badplaats met vissershaven. Het is berekoud en er raast een gure wind maar de Chilote mensen hebben daar duidelijk geen last van. De meesten lopen er gewoon op zijn zomers bij in een T-shirtje met korte mouwen en dat terwijl het 12 graden is!!!

We hebben een cabaña geboekt voor een nacht in de hoop alles te kunnen drogen en opwarmen. Op aanraden van de zoon des huizes eten we in een lokaal restaurant zalm en na wat vertaalhulp van Mr. Google bestelt Theo een copieus schelpdierengerecht.
De cueca, de nationale dans van Chili, zorgt voor ambiance. ’s Avonds steken we de houtkachel aan en ik kruip in mijn pen.

De volgende dagen laat het zonnetje zich van haar beste kant zien. We nemen de ferry naar Isla Quinchao, het meest toegankelijke eiland aan de oostkust om er een glimp op te vangen van het traditionele Chilote-leven in de kustdorpjes Dalcahue, Curaco, Calbuco, Quinchao, Achao…
Omdat Chiloé meer dan driehonderd jaar geïsoleerd werd van het vasteland van Chili is er weinig van het langzame tempo van het eilandleven veranderd en daar hebben wij nu eens niks op tegen. Wij houden van dat gemoedelijke sfeertje en vullen onze dagen met kuieren langs artesania marktjes, vissersbootjes gadeslaan, een kerkje bezoeken, dolfijnen spotten en van tijd tot tijd een pisco sourtje drinken, de Zuid-Amerikaanse klassieker.

17 December 2018
We keren met de ferry terug naar Isla Grande en bezoeken er de hoofdstad Castro halverwege de haven van Quellón waar we later de ferry naar Chaitén zullen nemen. Castro is de derde oudste stad in Chili en werd gebouwd op een klein voorgebergte aan het begin van een fjord van 20 km. Behalve de felgekleurde palafitos - vissershuizen op palen - aan de waterkant zijn er weinig overblijfselen van het oude Castro. Want verder is de stad heel kosmopolitisch. De hoofdstad van de archipel is luidruchtig maar behoudt toch zijn lokale Chilote-karakter. Langs de belangrijkste straten staan stalletjes met street food, groenten en fruit, artesania en prullaria maar daarnaast is er ook een gloednieuwe, moderne shopping mall waar de meeste Chileense outdoor merken vertegenwoordigd zijn en een volledige verdieping aan fastfood is gewijd. Wij zijn alweer toe aan natuur en rijden verder naar het dichtbeboste Parque Nacional Chiloé in Cucao om er in de unieke wildernis van Chilote te duiken.