So nice you say it twice?

8-10 December 2018
Het zware onweer van vannacht heeft de temperatuur gekelderd, ze is zomaar even met 25 graden gezakt! In het begin is dat zalig maar de schok is toch groot en des te groter in een douche met ijskoud water. We stoppen bij een bakkerijtje dat ook warme koffie schenkt en zetten ons ondanks de koude aan het tafeltje buiten. Altijd plezant om naar de mensen in de straat te kijken. Een mix van Indiaanse en Kaukasische types. Duitse invloed is heel merkbaar. Families met Audi-, BMW- en Volkswagen SUV’s komen aanrijden om het weekend aan het meer of in de bergen door te brengen.

Wij plannen om binnen enkele dagen de Carretera Austral of Chileense Ruta 7 te gaan rijden en vervolgen onze route in zuidwestelijke richting langs de Circuito de Siete Lagos. Tijdens onze rit stoppen we nog even bij een supermarktje in Malalhue. De man achter de toog prijst zijn producten op zo’n schattige manier aan dat we eigenlijk een beetje te veel inkopen. Terwijl we betalen aan zijn collega laat hij Turkse muziek door de boxen galmen. Want hij is trots op zijn afkomst. Hij vertelt in geuren en kleuren over de openheid van de Chilenen ten opzichte van andere nationaliteiten. “Wij vormen een coherente gemeenschap en iedereen is er voor iedereen, todos juntos”, sluit hij zijn betoog af. In Valdivia, een gezellige universiteitsstad, vinden we een plek aan het water op 20 minuutjes lopen van het centrum.

Qua architectuur is de stad een mengeling van oude koloniale gebouwen en hedendaagse architectuur. Door aardbevingen, branden en overstromingen in de afgelopen eeuw zijn heel wat gebouwen verdwenen of verloren gegaan. In 1960 werd Chili trouwens getroffen door de zwaarste aardbeving die ooit gemeten werd. Een aardbeving met de kracht van 9,5 op de schaal van Richter kostte toen het leven aan 1.655 mensen in en rond Valdivia. De tsunami die volgde op de verwoestende aardbeving reikte 3.700 km ver en was te merken in Hawaii, Japan en de Filipijnen! We laten ons niet afschrikken door verhalen van aardbevingen en slenteren door de straten van de stad. Omdat het weekend is, zijn de meeste studenten weg en liggen de koten er wat verlaten bij.

Op de kleurrijke markt aan de rivier daarentegen is het een drukte van jewelste. Marktkramers verkopen er zeevruchten, vis, groenten en ambachtelijke spulletjes. Wat het vooral zo speciaal maakt, zijn de zeeleeuwen en de gieren die in bochten vliegen om zoveel mogelijk restjes vis(afval) te kunnen bemachtigen. Een foto nemen van de zeeleeuwen is niet zonder risico.

Omdat we onze gastank voorlopig niet meer kunnen gebruiken, en een warm stoofpotje beter smaakt bij dit koude weer, kopen we noodgedwongen een compact campingvuurtje in een van de vele outdoor winkels in het commerciële centrum. Dat probleem is opgelost.
We trotseren wind en koude en laten ons meevoeren op de Princesa langs de Valdivia-, de Cau-Cau-, en de Calle-Calle rivier. Daar heb je het weer :-) So nice you say it twice zeker?
En als het guur weer is en het pijpenstelen blijft regenen dan zijn er nog altijd musea om cultuur te snuiven … en te schuilen. Het Museum of Contemporary Art (MAC), gebouwd op de plaats van de historische Anwandter Brewery, het Museo Histórico en het Museo de la Exploración liggen handig bij elkaar aan de overkant van de brug en kunnen ons lang genoeg entertainen om op te drogen.

11-12 December 2018
Door de gietende regen rijden we verder naar het noorden van het zuiden van Chili :-) met een tussenstop in Osorno. Leven op 4 vierkante meter heeft ons al een tijdje terug doen besluiten dat we meer dan nodig ‘meesleuren’. Dus hebben we een pakketje gemaakt met overbodige spullen en sturen dat nu huiswaarts met de post. Over een dikke maand zou dat in België moeten toekomen. Fingers crossed. We maken een omweg via de U-40 naar de kust van Osorno aan de Stille Oceaan. Een flauw zonnetje komt door de wolken piepen en de rit door heuvelachtige weilanden wordt meteen een stuk mooier en aangenamer. “La vida no es gris, es del color que tú quieras”. Het leven is niet grijs, het is de kleur die je wilt, staat op een paneel langs de weg.

De kuststreek van Osorno wordt al van oudsher door Mapuche indianen van de Huilliche stam bewoond en is een beschermde inheemse zone. Hier liggen 5 prachtige baaien (caletas). De eerste baai, Pucatrihue, betovert ons meteen. Rustieke boerderijen, een schooltje, een supermarktje, houten huisjes met kerstversiering aan de ramen. Weelderig groene heuvels die abrupt eindigen boven de zee. Rio Llesquehue vormt een lagune die in de zee uitmondt wanneer het zand het toestaat. Want in dit kleine stadje doet de stroming van het getij wat ze wil. Vandaag kunnen we langs het strand wandelen en halen wat drank en brood in het winkeltje. We maken ons bekend. Zo weet iedereen vanavond dat wij het zijn daar in die witte auto aan het strand. Enkele nieuwsgierige vissers komen een babbeltje slaan. De cultuurclash van old-school visserij en landbouw wordt hier langzaam verweven met weekend- en vakantietoerisme maar daar hebben we nu gelukkig nog geen hinder van.

Tussen de rotsen en op het zand liggen lange bruine zeewieren. Op de markt in Valdivia en ook in Osorno had ik al verkopers opgemerkt met pakketjes van gevouwen bruine platte slierten maar ik had nooit de link gelegd met de zee. Nu zien we deze rubberachtige planten in grote getale op het strand. Een man zit er smakelijk aan te knabbelen. Theo en knabbelen… inderdaad. Die is natuurlijk heel benieuwd en gaat meteen op de man af. Hola, is dit eetbaar? Hij krijgt een stukje om aan te sabbelen en vindt het - hoewel heel zout - best sabbelbaar. De man richt zich tot mij en vertelt dat ik het ook kan koken en bakken. Euuh? Waarom ik? Het Spaanse woord voor dit goedje hebben we helaas niet kunnen onthouden. s‘Avonds als de zon onder gaat, slapen we in op het geluid van ruisende golven.

Acht kilometer verder ligt Caleta Manzano verscholen tussen bos en rivier. De helling is heel erg stijl en we hebben geen zin om de bumper achteraan omhoog te vijzen. We laten Hugo boven op de heuvel staan en dalen te voet af naar de verlaten baai. Leuk. Weer helemaal voor ons alleen.

We rijden verder tot de baai van Tril-Tril. Terwijl we onze schoenen inruilen voor flip flops om door de rivier te kunnen, hoor ik gezellig geknor op de achtergrond. Geen radio Tril-Tril maar een schattig varkentje dat met veel smaak gras en bloemetjes verorbert.
We steken de rivier over en in de baai zien we enkele pareltjes van (vakantie)huizen gebouwd tegen de rotswand. Daar kan je maar beter geen hoogtevrees hebben of heet dit strand misschien daarom Tril-Tril? Gefascineerd door hoogte en luxe. We zoeken beschutting voor de hardnekkige wind tussen de rotsen tot wanneer het water aan onze voeten reikt. De schoonheid van de andere baaien (Mansa en Maicolpuhé) die we voorbij rijden, is nog niet uitgebuit maar staat op de rand. Hier zijn de Valdiviaanse regenwouden al een pak kleiner door de expansie van het toerisme. De overheid investeert er in de aanleg van chique wandelboulevards en er staan redelijk wat huisjes in de stellingen waardoor ook de zandduinen zullen afvallen. Benieuwd hoe deze plaatsen er binnen enkele jaren gaan uitzien. Als we terugrijden naar ‘onze’ favoriete baai zie ik in de verte dolfijnen spelen in de golven!! Euforie alom. Onze eerste dolfijnen op deze reis.