'Chill' in Chili

6 December 2018
Na een vijftal kilometer bereiken we de Argentijnse grenspost. De auto wordt grondig gecontroleerd en ons dierbaar schapenvel gaat er aan. Snif. We kochten het nietsvermoedend enkele weken terug aan een stalletje langs de weg en omdat het niet uit een groothandel komt (lees niet gemarkeerd met een stempel) mag het de grens niet over wegens risico op contaminatie van de Chileense veeteelt. De douanebeambte maakt in tweevoud een heus inbeslagnameformulier op als bewijs. De twee appels die ik onnadenkend nog gekocht had de dag voordien, mogen we nog snel opeten. Onze ‘droge voeding’ wordt gelukkig OK bevonden.
In Icalma aan de Chileense zijde gaat het er heel wat gemoedelijker aan toe. ‘Chill’ in Chili? In het douanekantoor kijkt Johnny Depp me diep in de ogen. ‘Pirates of the Caribbean’ speelt op een joekel van een TV-scherm. Een bediende masseert schaamteloos de schouders van een andere. Euh hola, ik heb net een paar dagen gekajakt… Er heerst een gezellige sfeer tussen politie en douane. Maar ondanks het gelach en het gezwans wordt de controle van onze auto ernstig genomen en het interieur in detail doorzocht met witte handschoentjes. De douanebeambte bloost als hij - heel toevallig natuurlijk - mijn lingeriezak onderzoekt. De andere kledingzakken bekijkt hij iets vluchtiger.
Hoewel zo dicht bij Argentinië, voelt het aan deze Chileense zijde meteen veel ruraler aan. Waar in Argentinië de Mapuche-gemeenschappen eerder diep verscholen liggen tussen de meren kunnen we nu vanaf de kant van de weg hun rukas (ronde huisjes met kegelvormig dak) zien. Aan de ingang van de boerderijen staat dikwijls een uit hout gebeeldhouwde indiaan of de naam van de familie uitgekerfd op een houten paneel. We slingeren door 100% groen natuurschoon langs het Icalma meer. De eerste 17 kilometer van de route zijn terug ripio maar er wordt hard gewerkt aan de weg. DongFeng vrachtwagens (yep, de Chinezen zijn er weer) rijden op en af met stenen en ander gruis, zo ook over de Puente Long-Long. Als je het ons vraagt, hoort dit bruggetje eerder thuis in de Short-Short categorie.

Het is ons nog niet duidelijk waarom maar heel wat namen in deze streek worden herhaald. Zo zijn er bijvoorbeeld ook de Bio-Bio rivier en het Huilo-Huilo reservaat… Via de Circuito Araucanía Andina rijden we naar Melipeuco, het eerste ‘grote’ stadje waar we op zoek gaan naar een geldautomaat en een lokaal sim-kaartje. Ik wil niet in herhaling vallen maar ook hier ligt alles er weer verlaten bij. De aanwezigheid van hostels, tour operators en supermarktjes doet vermoeden dat het er in het ‘juiste’ seizoen (jan/feb zomer en jul/aug winter) helemaal anders aan toe gaat. Op onze zoektocht enkel wat leuke graffiti en gesloten deuren.

Op naar de volgende stop. De geografie van het landschap is heel divers: rivieren, vulkanen, meren, bergen en gletsjers. En dat we in vulkaangebied zijn dat zullen we weten. Overal langs de weg staan evacuatiebordjes. De vulkanen Llaima en Villarricca rechts van ons zitten daar ongetwijfeld voor iets tussen.

In de gelijknamige stad, Villarricca, vinden we wat we zoeken; Chileense pesos, een sim-kaartje, proviand en een fantastisch uitzicht op het meer. Het enige wat ontbreekt is een rustige plaats om ons te installeren voor de nacht. Villarrica is een van de meest actieve vulkanen in Latijns-Amerika. Het prachtige landschap en het grote aantal gletsjers hebben deze stad ‘beroemd’ gemaakt en zelfs op deze doordeweekse dag is het heel druk en wordt er voortdurend gepatrouilleerd. Via de i-overlander website vinden we een camping in Pucón. Het is laat en pikdonker als we daar eindelijk toekomen. Er wordt gelukkig opengemaakt als we het telefoonnummer dat op de poort staat bellen. De zaklamp van de eigenares schijnt naar een met lichtjes versierde boom waar we onderhandelen over de prijs. Binnen de kortste keren zitten er een vijftal felgroene en hardnekkige kevers op mijn sweater. "We noemen ze boyfriends”, zegt de eigenares, “omdat ze zich zo aan je vasthechten”. Boyfriend of niet, we zijn blij dat we eindelijk kunnen slapen en betalen met tegenzin te veel voor een camping. Onze casa is voor twee dus sorry boyfriends, ik heb er al een waar ik heel erg van hou. Buiten jullie!

Hugo in vuur en vlam

7 December 2018
We worden wakker en staan helemaal alleen op een prachtige, nieuwe camping. Het sanitair en de douches zijn werkelijk spik en span. Goed gezind beginnen we aan het ontbijt. Tafel en stoelen buiten, kopje thee zetten…. Maar dan gaat er iets mis. Alles gebeurt in een fractie van enkele seconden. Ik steek het vuur aan om water te koken en als ik me omdraai om de pot op het vuur te zetten, staat het kastje van de gasfles al in lichterlaaie. We hebben gelukkig de reflex om meteen enkele handdoeken nat te maken en Theo slaagt erin om de gastank dicht te draaien. Als we bekomen zijn van de schrik en de daver uit ons lijf is, meten we de schade op. Kabel naar de gastank doorgebrand, Belgische vlag verschroeid, Theo’s vinger verbrand, geen zin meer in een kopje thee. Zodra het kastje en de tank zijn afgekoeld, koppelen we de bedradingen voorzichtig af en maken plannen voor de dag, blij dat het allemaal zo goed is afgelopen.

We rijden naar het Parque Nacional Villarrica om er een trekking te doen naar de Mirador Los Cráteres. Het belooft een hele zonnige en warme dag te worden. Het pad is gevarieerd en gaat van dicht begroeid bos en kleine beekjes naar een diep ravijn. Geen ander geluid dan dat van de wind, de vogels en het ritselen van blauw-groene hagedissen. Onze weg blijft zachtjes stijgen tot we eindelijk de heuvel bereiken vanwaar we een prachtig zicht hebben op de Villarrica-vulkaan. Hoog tijd om even op adem te komen en een extra laag zonnecrème bij te smeren.

Een Amerikaan, eveneens toe aan een pauze, komt even dag zeggen. Gary heeft Noorse roots maar woont al heel zijn leven in Idaho. Hij is helemaal tegen Trump maar smeekt ons om zijn land te bereizen en zeker Idaho niet over te slaan. Hij vertelt ons over wijlen zijn vriend Doug Tompkins, oprichter van The North Face en diens tweede vrouw Kris, jarenlang voorzitter van het buitensportmerk Patagonia. Ze hebben heel wat land opgekocht in Patagonië om er natuurparken van te maken en het landschap terug te brengen naar de oorspronkelijke staat. Ze hebben zeven verschillende natuurreservaten opgericht en terug overgedragen aan de Argentijnse en Chileens overheid. Mooie mensen zijn het. Die meneer Tompkins is helaas 3 jaar geleden tijdens een noodlottig kajak ongeluk om het leven gekomen.
We wisselen coördinaten uit en zetten onze wandeling verder in de richting van de vulkaan. We volgen de lavastromen en na nog anderhalf uur lopen bereiken we het doel van de wandeling: een rij parasitaire kraters met een diameter van ongeveer 5 tot 10 meter. Het is ondertussen bloedheet en bezweet keren we terug. Bloemetjes in alle kleuren en formaten sieren onze weg.

Behoorlijk oververhit vinden we onze auto terug. We meten 43 graden! Alles in de auto voelt heet aan. Het mondaine Pucón met zijn casino’s en luxe spa’s laten we achter ons. Terug in Villarrica stad vallen we een ongedwongen en sympathiek eettentje binnen en lessen er onze eerste dorst. Wanneer ik het glas aan mijn lippen zet, gaat een alarm af in de stad. We zijn in vulkaangebied… iedereen kijkt naar iedereen… niemand reageert. Loos alarm? Wekelijkse oefening? Even later gaat het alarm terug af en opnieuw kijkt iedereen rond… Maar dan komt een man aanrennen die de brandweerkazerne binnen snelt. Een brandweerwagen rijdt met loeiende sirene de stad uit. Het is zo heet en droog vandaag dat een brand(je) niet verwonderlijk is. Met een gerust hart kunnen we verder eten en mensjes kijken.
Via Google vinden we een camping in Lican Ray, een klein stadje aan de noordelijke oever van het Calafquén meer. Langs de weg prijst een groot roestig signalisatiebord camping ‘Prado Verde’ aan maar we zien niets dat op een camping lijkt. We stoppen tenslotte aan een schamele poort met dito winkeltje. Niemand te zien dus lopen we voorzichtig naar achteren om de losse hond niet te alarmeren. Hola! hello!… Een dametje zit rustig in haar huis de krant te lezen. Ze is kennelijk de eigenares van de camping. Als ze de poort opent, kunnen we onze ogen niet geloven. Achter de oude poort schuilt immers een immense camping met zicht op het Calafquén meer. We zetten ons in de schaduw en genieten van de koelte van de avond.